Να δούμε τώρα και το ΝΑΤΟ...

Η απλή έκφραση λύπης εκ μέρους του ΝΑΤΟ σε περίπτωση κατά την οποία όντως επαληθευτούν οι πληροφορίες που θέλουν την Τουρκία να έχει ενεργοποιήσει -και θέσει σε λειτουργική δοκιμασία- το πυραυλικό σύστημα S-400 καταδεικνύουν τον βαθμό απροθυμίας του Βορειοατλαντικού Συμφώνου να προχωρήσει σε οποιουδήποτε είδους κυρώσεις κατά της γείτονος.

Όπως αντίστοιχα ενδεικτικό αυτής της τάσης είναι το γεγονός ότι χρειάστηκε να παρέλθει ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο έως ότου υπάρξει ακόμη και αυτή η χλιαρή αντίδραση.

Η Τουρκία, όπως επιβεβαιώθηκε για ακόμη μία φορά, είναι ιδιαίτερα «πολύτιμη» για τη Δύση και συνεχίζει να απολαμβάνει μίας ιδιότυπης ασυλίας, η οποία της δίδει τη δυνατότητα να δρα υπεράνω των κανόνων που ισχύουν για τις λοιπές χώρες. Είτε αυτοί αφορούν τον ρόλο της ως συμμάχου χώρας στο ΝΑΤΟ είτε σε ό,τι αφορά στην τήρηση του διεθνούς δικαίου και του δικαίου της θάλασσας.

Αν και η στάση των ΗΠΑ είναι αυτή που δίδει τον τόνο έναντι της Τουρκίας, τόσο στο ΝΑΤΟ όσο και στη λοιπή διεθνή σκηνή, το γεγονός ότι ήδη υπάρχει θεσμοθετημένη νομοθεσία βάσει της οποίας είναι αναπόδραστη η επιβολή (περαιτέρω) κυρώσεων στην Τουρκία, σε περίπτωση που ενεργοποιήσει τους ρωσικούς πυραύλους S-400, καθιστά κρίσιμης σημασίας τη διαδικασία επαλήθευσης των παραπάνω πληροφοριών περί «δοκιμής» τους.

Τόσο για τις ΗΠΑ, οι οποίες θα είναι -τουλάχιστον τύποις- υποχρεωμένες να προχωρήσουν στην επιβολή αυτών των κυρώσεων, όσο και για το ΝΑΤΟ, που πλέον ίσως να μην μπορεί να περιοριστεί σε μία απλή έκφραση λύπης. Ωστόσο, είναι μάλλον αμφίβολο εάν αυτή η διαδικασία επαλήθευσης θα μπορέσει τελικά να... ευοδωθεί, για σειρά λόγων.

Όπως στέκουν σήμερα τα πράγματα, ο πρόεδρος Ερντογάν γνωρίζει ότι βρίσκεται στο απυρόβλητο και εκμεταλλεύεται στο έπακρο αυτό το γεγονός για να προωθήσει τη νεο-οθωμανική επεκτατική πολιτική του. Δοκιμάζει, δε, κάθε φορά και ένα βήμα παραπάνω αυτό το ιδιότυπο καθεστώς ανοχής που του έχουν παραχωρήσει το ΝΑΤΟ και -βεβαίως- η ΕΕ.

Το γεγονός και μόνον ότι η Άγκυρα κατόρθωσε να εξασφαλίσει κατά τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ την προηγουμένη εβδομάδα ουσιαστική παράταση της ανοχής των Ευρωπαίων έως τον Δεκέμβριο, παρά τη συνεχιζόμενη επίδειξη προκλητικότητας εκ μέρους της στο Ανατολικό Αιγαίο, είναι ενδεικτικό της κατεύθυνσης των πραγμάτων.

Ουδεμία αμφιβολία υφίσταται, δε, ότι ο πρόεδρος Ερντογάν έχει απόλυτο δίκιο όταν ισχυρίζεται πως η ΕΕ κινδυνεύει να διαλυθεί σε περίπτωση που δεν είναι δίκαιη έναντι της Τουρκίας, όχι όμως κατά την έννοια που ο ίδιος επιχειρεί να δώσει.

Εάν η ΕΕ δεν βρεθεί όντως στο πλευρό των μελών της και εντός των ορίων που επιτάσσει η διεθνής νομιμότητα, τότε πράγματι η συνοχή της θα κινδυνεύσει. Όχι μόνον εξαιτίας της όποιας δυνητικής αντίδρασης εκ μέρους της Αθήνας ή της Λευκωσίας, αλλά κυριότερα εξαιτίας του μηνύματος που θα έχει εκπέμψει στη διεθνή κοινότητα και βεβαίως στην ίδια την Τουρκία.

Θα της έχει προσφέρει μία «λευκή επιταγή» να πράττει όπως επιθυμεί για την κατάληψη του «ζωτικού χώρου» τον οποίο αναζητά στο Αιγαίο και στην Αν. Μεσόγειο, με τη μορφή της «γαλάζιας πατρίδας», σε μία περίοδο κατά την οποία ο έτερος πόλος της Δύσης, οι ΗΠΑ, είτε δεν θέλουν είτε δεν μπορούν να διαδραματίσουν τον παραδοσιακό τους ρόλο του αναχώματος.


Όταν παρέλθει, δε, αυτό το χρονικό διάστημα έως το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Δεκεμβρίου ή την ορκωμοσία του επόμενου Αμερικανού προέδρου, τον Ιανουάριο, ίσως να είναι πλέον πολύ αργά για την... ανατροπή τετελεσμένων.

Euro2day



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση