Τουρκικές προκλήσεις - Ελληνικές απαντήσεις

Η νέα τουρκική πρόκληση από τον υπουργό Μεταφορών της γείτονος, ξεπερνά τα όποια όρια ανοχής ή/και υπομονής μπορεί να έχει η Ελλάδα απέναντι στις τουρκικές επεκτατικές βλέψεις.

Η αυξημένη σημασία του γεγονότος, συγκριτικά με τις περισσότερες προηγούμενες φορές που είχαμε τουρκική πρόκληση, οφείλεται στο γεγονός ότι τώρα η Τουρκία ορίζει δια νόμου και ανοιχτά αλλαγή των περιοχών ευθύνης της, για την πραγματοποίηση επιχειρήσεων έρευνας και διάσωσης.

Ο νέος κίνδυνος

Η περιοχή ευθύνης Search And Rescue (SAR) κάθε χώρας στις θαλάσσιες περιοχές, ορίζεται βάσει του άρθρου 98 της UNCLOS (United Nations Convention of the Law of Sea). Τη ροή πληροφοριών ελέγχει και ρυθμίζει ένα ειδικό γραφείο του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, το International Search and Rescue Advisory Group (INSARAG).

Η Τουρκία ως γνωστόν, δεν έχει υπογράψει και δεν αναγνωρίζει τη Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας. Παρ' όλα αυτά, επικαλείται "το Διεθνές Δίκαιο" συνεχώς, γενικά και αόριστα.

Ξεκινώντας από αυτό και λόγω των διαφορών ανάμεσα στις δύο χώρες για τις θαλάσσιες ζώνες, τον προσδιορισμό Flight Information Region (FIR), τη διαφορά μεγέθους μεταξύ ελληνικών χωρικών υδάτων και εναερίου χώρου κ.ά., οι περιοχές ευθύνης διαμάχης αποτελούν συχνότατα σημείο τριβής μεταξύ τους.

Η σημασία της εκάστοτε περιοχής έρευνας και διάσωσης, γίνεται προφανής εάν θυμηθούμε ότι η πιο πρόσφατη μεγάλη κρίση με την Τουρκία, αυτή των Ιμίων, ξεκίνησε από μια επιχείρηση έρευνας και διάσωσης ψαράδων...

Πρόκειται για ένα εξαιρετικά δύσκολο σημείο στις σχέσεις των δύο χωρών, διαχρονικά. Γεγονός το οποίο εκμεταλλεύεται η Τουρκία, με το "νέο" χάρτη που παρουσίασε τώρα (παλιός, ελάχιστα τροποποιημένος είναι στην πραγματικότητα), για να εξυπηρετήσει τον στρατηγικό στόχο Ερντογάν, για πρόκληση θερμού (έως καυτού) επεισοδίου με την Ελλάδα, ούτως ώστε να υπάρξει γενικευμένη επανεξέταση της Συνθήκης της Λωζάνης.

Η θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Θα πρέπει κάποια στιγμή στην Ελλάδα, να μάθουν όλοι ν’ αντιμετωπίζουν τα πράγματα ως έχουν ρεαλιστικά και όχι ως θα έπρεπε να έχουν, ώστε να βολεύουν τις επιδιώξεις/ονειρώξεις τους.

Σε κάθε αύξηση της έντασης με τη γείτονα, ακούγονται ουρανομήκεις κραυγές από διεθνολόγους και "διεθνολόγους" για επιβολή "αυστηρών κυρώσεων" από την ΕΕ, για εμπάργκο των τουρκικών προϊόντων κ.ο.κ. Που βεβαίως δεν δικαιώνονται στο ελάχιστο κατόπιν...

Η Ευρωπαϊκή Ένωση σχεδιάστηκε, ξεκίνησε, υλοποιήθηκε και υπάρχει ως μέθοδος για την αποτροπή πολέμων των κρατών της Ευρώπης. Μέθοδος που στηρίζεται στη μεγάλη οικονομική αλληλεξάρτηση κατά 95% και μόνο κατά 5%, σε αμυντικές ή στρατιωτικές δυνατότητες.

Η πολιτικοοικονομική ένωση Λουξεμβούργου, Βελγίου και Ολλανδίας, γνωστή ως Belelux, έδωσε το όραμα της οικονομικής ευημερίας από το 1944 (η ισχύς της ανανεώθηκε πρόσφατα) και η Ένωση Χάλυβα και Άνθρακα δημιουργήθηκε με στόχο τη ρύθμιση και τον έλεγχο των δύο κυριότερων πρώτων υλών κατασκευής πολεμικού υλικού. Η μοναδική ουσιαστική προσπάθεια για ύπαρξη αμυντικών συνεργασιών ανάμεσα στις χώρες-μέλη χρονολογείται από τις αρχές της δεκαετίας του ’50 και απορρίφθηκε από τους ίδιους τους εμπνευστές της, τους Γάλλους!

Δεν μπορεί κανείς να περιμένει από μία Ένωση που σχεδιάστηκε με τρόπο που ν' αποτρέπει τον πόλεμο με ειρηνικά μέσα, ν’ αποτελεί μακροχρόνια αξιόπιστο αμυντικό μηχανισμό, αποτροπής εχθρικών κινήσεων.

Σαφώς και η Ένωση είναι μια οικονομική υπερδύναμη που παρέχει μεγάλες δυνατότητες επιβολής αποτελεσματικών (έως εξοντωτικών) πιέσεων. Γι’ αυτό δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία. Αλλά δεν είναι ρεαλιστικό να ελπίζει κάποιος ότι θα προβεί σε κινήσεις που θ’ αντιτίθενται στις βασικές της αρχές, π.χ. διαλύοντας την ετοιμόρροπη τουρκική οικονομία, υφιστάμενη ταυτόχρονα τεράστιες οικονομικές ζημίες. Τουλάχιστον όχι πριν, όλα τα μέλη της, είναι απολύτως βέβαια ότι έχει δοκιμαστεί κάθε άλλη δυνατότητα.

Προτιμούν να αμφισβητείται το κύρος της Ένωσης προσωρινά, παρά ν’ αντιδράσουν βεβιασμένα και όχι καλά υπολογισμένο κόστος. Ίσως αυτή η αντίδραση να είναι λανθασμένη, αλλά η Ευρωπαϊκή Ένωση με αυτές τις αρχές έχει δημιουργηθεί εξ’ αρχής, έτσι υπάρχει τόσες δεκαετίες, αυτό είναι το DNA της. Καλά θα κάνουμε αν το δεχθούμε, στο πλαίσιο μιας ρεαλιστικής εξωτερικής πολιτικής...

Η Ελλάδα τι χρειάζεται να κάνει;

Κατ’ αρχήν ν’ αποφύγει την οποιασδήποτε μορφής σύρραξη! Για κανένα λόγο, δεν πρέπει να θεωρηθεί ως το μέρος εκείνο που ξεκινά τον καυγά. Δεν έχει τονισθεί ευρέως στην κοινή γνώμη, αλλά μέχρι σήμερα η Τουρκία και ο Recep Tayyip Erdogan είναι εξαιρετικά προσεκτικοί στο να μην καταπατήσουν ουσιαστικό δικαίωμα της Ελλάδας. Στη δε περίπτωση της Κύπρου, την οποία η Τουρκία δεν αναγνωρίζει ως κυρίαρχο κράτος θυμίζω αλλά και η οποία δεν διαθέτει ουδεμία αμυντική ικανότητα, οι παραβιάσεις κυριαρχίας θυμίζουν περισσότερο γείτονες που τσακώνονται για τον φράχτη τους, παρά κράτη που έχουν σοβαρές διαφορές. Αυτό, μόνο τυχαίο δεν είναι!

Από την άλλη πλευρά, οι τραμπούκοι τύπου Τουρκίας, καταλαβαίνουν και σέβονται μόνο ένα πράγμα: την απόλυτη και ωμή δύναμη. Κάθε άλλου είδους προσπάθεια κατευνασμού, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Ειδικά όταν μιλάμε για καταστάσεις, όπως αυτή που αντιμετωπίζει την δεδομένη στιγμή στο εσωτερικό της χώρας του, ο RTE.

Η διέξοδος για την Ελλάδα είναι μία τη δεδομένη στιγμή: η στρατηγική με την οποία κινείται έως τώρα. Έως τη στιγμή όπου θα υπάρξει πραγματική, ουσιαστική παραβίαση κυριαρχικού δικαιώματος, που να επιβάλλει απάντηση. Εάν έρθει ποτέ, αυτή η στιγμή.

Έως τότε, διπλωματία, στενές επαφές, δημιουργία καλών σχέσεων και πειθώ για τα Ελληνικά δίκαια, με άπαντες που θα μπορούσαν να έχουν συμφέρον στην ευρύτερη περιοχή. Αυτό είναι που εκνευρίζει και ωθεί σε βεβιασμένες κινήσεις την Τουρκία. Αυτές, με την σειρά τους, οδηγούν σε λάθη. Μερικές φορές δε, σε πραγματικά σοβαρά λάθη...

Ή μήπως πιστεύετε ότι η ξαφνική ανάρτηση του "νέου χάρτη" από τον Τούρκο υπουργό Μεταφορών και οι κορώνες για νέο νόμο με "μεγαλύτερες περιοχές ερευνών", είναι άσχετα με τις επισκέψεις Δένδια σε Αρμενία και Ιράκ;

Πέτρος Λάζος
Capital



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση