“Ελλάς-Γαλλία πόση Συμμαχία”;

Γράφει ο Βασίλειος Καραμπούλας
Β.Α. (Ηons) Political Science, The University of Birmingham

«Ελλάς- Γαλλία συμμαχία», ένα σύνθημα που δημιουργήθηκε για να περιγράψει την πολιτικο-διπλωματική στήριξη που παρείχε η Γαλλία στην Ελλάδα, με την επάνοδο της Δημοκρατίας το 1974, και ήρθε να ‘ριζώσει’, για όλες τις υπόλοιπες δεκαετίες που έμελε να ακολουθήσουν. Στα στάδια ένταξης μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και στην αγορά λειτουργικότατων και αξιόμαχων πολεμικών αεροσκαφών από την Πολεμική μας Αεροπορία (1975-Mirage F1). Στην ελληνική χρηματοπιστωτική κρίση (2009-2018) και τη διαρκή στήριξη της Γαλλίας στις βαριά φορτισμένες συζητήσεις στις Βρυξέλλες, με ιδιαίτερη έμφαση στα capital controls το 2015, και την παραλίγο αποχώρηση μας από την Ε.Ε. – η οποία αποτράπηκε, κατά ένα μεγάλο μέρος, εξαιτίας της Γαλλίας. Έως, προφανέστατα, και σήμερα, στην ‘ειρηνοπολεμική’ κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο, που διαρκώς κλιμακώνεται εξαιτίας του αναθεωρητιστή, αντιδημοκρατικού και αυταρχικού Προέδρου Ερντογάν.

ΕΞΕΤΑΖOΝΤΑΣ ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ ΤΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΕΤΑΙΡΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ

Πράγματι, η Ελλάδα έχει ενεργοποιήσει το μόνιμο γαλλικό ενδιαφέρον, ως χώρο πολιτικής και οικονομικής διείσδυσης, από την εποχή του «Μεγάλου Ασθενή» της Ευρώπης, τα τέλη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με αποτέλεσμα σήμερα, μέσα από αναμενόμενα ιστορικά «σκαμπανεβάσματα», οι δύο μεσογειακές χώρες να έχουν φθάσει σε ένα σημείο ακμαίας δραστηριοποίησης και ‘στέρεας’ φιλίας, αναμεταξύ τους.

Πέρα από την αμυντική-στρατηγική (και οι δύο χώρες μέλη του Ν.Α.Τ.Ο.), διπλωματική και εξοπλιστική συνεργασία των δύο χωρών, σήμερα στην Ελλάδα δραστηριοποιούνται περίπου 120 γαλλικοί εμπορικοί κολοσσοί, οι περισσότεροι εξ’ αυτών άμεσα συνδεδεμένοι με την γαλλική κυβέρνηση, όπως η πετρελαϊκή Total, τα τσιμέντα Lafarge (βλ. «Ηρακλής»), οι αυτοκινητοβιομηχανίες Peugeot και Renault, τα ελαστικά Michelin, οι ασφαλιστικές εταιρείες AXA και Groupama, η φαρμακοβιομηχανία Sanofi-Aventis, τα καταναλωτικά προιόντα BIC, L’Oréal , Hermès, Dior, τα τρόφιμα Danone κ.α. – ονόματα φήμης που ο κάθε Έλληνας γνωρίζει και, πιθανότατα, προτιμά. Επιπροσθέτως, το Ελληνογαλλικό Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο, αποτελεί επίσημο όργανο εκπροσώπησης των επιχειρηματικών συμφερόντων των δύο χωρών, συγκεντρώνοντας γαλλικές και ελληνικές επιχειρήσεις, συμβάλλοντας στην αλληλοκατανόηση μεταξύ Ελλήνων και Γάλλων επιχειρηματιών, και προσφέροντας σημαντική στήριξη στις γαλλικές και ελληνικές επιχειρήσεις, για την επέκτασή τους ένθεν και ένθεν.

Σε πολιτιστικό επίπεδο, το Γαλλικό ινστιτούτο λειτουργεί αδιάκοπα από το 1938, με παραρτήματα στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στην Λάρισα και στην Πάτρα, διδάσκοντας γαλλική γλώσσα και λογοτεχνία και προάγοντας τον γαλλικό πολιτισμό. Ταυτόχρονα η Γαλλική έχει ενσωματωθεί στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας, και διδάσκεται ήδη από το δημοτικό (κυρίως σε ιδιωτικά σχολεία), ενώ αποτελεί νόρμα για τα δημόσια γυμνάσια και λύκεια, ως δεύτερη γλώσσα. Όλα αυτά, ακολουθούνται με δεκάδες γαλλικά ιδιωτικά σχολεία, κοσμικά ή και καθολικά, γαλλικά κολέγια, ινστιτούτα και πανεπιστήμια, μαζί με δύο Εθνικές Δημόσιες Πανεπιστημιακές Σχολές Γαλλικής Φιλολογίας (Ε.Κ.Π.Α. & Αριστοτέλειο). Όλα αυτά, μαζί με έναν μικρό μεν, μα όχι ευκαταφρόνητο ποσοστό Ελλήνων με Γαλλική υπηκοότητα, και Γάλλων μόνιμων κατοίκων στην Ελλάδα, αποδεικνύουν περίτρανα πως οι πολυκλαδικές ρίζες της Γαλλίας έχουν ενσωματωθεί πλήρως με την χώρα μας, σε αδιάσπαστο, ομολογουμένως, επίπεδο.


Ολοκληρώνοντας, δεκάδες είναι επίσης και οι Ελληνικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην Γαλλία, όπως η Lariplast, η Agripolyane (Πλαστικά Κρήτης), Alumil France SAS, Reynolds Cuivre SAS (Bιοχάλκο) Kleemann Ascenseurs (ανελκυστήρες), Epexyl (ξυλεία), θυγατρικές του ομίλου Κυριακούλη στα σκάφη αναψυχής και στα ακίνητα, η Aegean Airlines, η Lavipharm (ομιλος Λαβίδα), Laboratoire AIM (Gerolymatos International), τα φυσικά προιόντα ΚΟΡΡΕΣ, IFANTIS FRANCE SAS, ο Οίκος Ζολώτα, η Οινοποιία Μπουτάρη-Domaine de Mayrac, Cocomat, ΣΤΕΛΜΑ ΑΤΕ, και πολλές άλλες που εισάγουν ελληνικά προιόντα όπως ποτά και τρόφιμα.

Κλείνοντας, εάν συνυπολογίσουμε την ελληνική διασπορά στη Γαλλία, χιλιάδες Έλληνες με Γαλλική υπηκοότητα, με τις κοινότητες τους (Παρίσι, Μασσαλία, Αγάθη, Αντίπολις , Νίκαια, Μονακό και γενικότερα Κυανή Ακτή ), και τα ελληνικά σχολεία τους, καθώς και τους χιλιάδες Έλληνες φοιτητές, αλλά και τα Κέντρα Ελληνικών Σπουδών εντός δημοσίων πανεπιστημίων, αλλά και ιδιωτικών, μαζί με την αναβάθμιση των αρχαίων ελληνικών στις σχολικές τάξεις, εκ του Γαλλικού Υπουργείου παιδείας, αντιλαμβανόμαστε πλήρως τις βαθύτατες σχέσεις αναμεταξύ των δύο χωρών, σε πολιτικό, διπλωματικό, γλωσσικό, επιχειρηματικό, επενδυτικό, εθνογραφικό και πολιτιστικό επίπεδο – όλες τους προϊόντα ζυμώσεων δύο περίπου αιώνων και πλέον.

Μπορεί όμως η αδαμάντινη φιλία, και «ειδική αυτή σχέση» να αναβαθμιστεί σε τέτοιο επίπεδο, «σπάζοντας» όλα τα συμβατικά καλούπια, σε μία ειδικότερη, αψηφώντας και υπερβαίνοντας άλλες κάθετες και οριζόντιες δομές σχέσεων εξουσίας, δημιουργώντας μια ανεξάρτητη και πρωταρχική, ουσιαστική σφαίρα συν-επιρροής;

ΔΥΟ ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ, Η.Π.Α. – ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε όντως μία μετατόπιση παραδείγματος στην σχέση του ελληνικού κράτους με εξωελλαδικά κέντρα αποφάσεων, και δη αυτά του Βερολίνου και της Ουάσινγκτον. Αυτό ενέχει αρκετή λογική, μιας και Γερμανία και ΗΠΑ, παρ’ όλες τις εμπορικές και στρατηγικές τους αντιπαλότητες (εισαγωγικοί δασμοί στα Γερμανικά αυτοκίνητα, απομάκρυνση στρατιωτών του ΝΑΤΟ από τη Γερμανία), συγκλίνουν σε ένα κυρίως θέμα: στον κατευνασμό της Τουρκίας εις βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.

Οι λόγοι που Γερμανία και Η.Π.Α., συγκλίνουν, επί του θέματος, είναι προφανώς διαφορετικοί. Για την Γερμανία, η Τουρκία αποτελεί έναν σημαντικό εμπορικό εταίρο, μιας και η ίδια επενδύει σημαντικά κεφάλαια σε βιομηχανίες και εταιρείες στην τουρκική επικράτεια, αλλά και η Τουρκία ακολουθεί, με μικρότερες μεν επενδύσεις, στο εσωτερικό του Γερμανικού κράτους. Ακόμη, η Γερμανία έχει να αντιμετωπίσει τα 4 εκατομμύρια περίπου Γερμανών υπηκόων, Τούρκικης καταγωγής, που ως κοινότητα επηρεάζονται άμεσα από τις προσταγές του Προέδρου Ερντογάν, και συνεπώς έχουν την δυναμική να καθορίσουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Ακόμη, η Γερμανία είναι ο σημαντικότερος τροφοδότης αδιευκρίνιστων οπλικών συστημάτων για την Τουρκία, βαπτιζόμενα ως «ναυτιλιακά είδη», εθελοτυφλώντας και εθελοκωφεύοντας μπροστά στο εμπάργκο όπλων που έχει επιβληθεί σε βάρος της Λιβύης από τον ΟΗΕ, και το οποίο διαρκώς η Τουρκία παραβιάζει! Αποκορύφωμα σε αυτό το ειδεχθές αλισβερίσι όπλων, τα υποβρύχια τύπου «Παπανικολής» (U-214, της εταιρείας HDW) για τα οποία η Ελλάδα είχε χρεωθεί και το ερευνητικό κόστος, παρά μονάχα για να τα λάβει η Τουρκία, χωρίς αυτό, φθηνότερα ! Τέλος η Γερμανία «φοβάται» πως αν η Τουρκία δεν κατευναστεί εις βάρος της Ε.Ε., από πλευράς οικονομικής υποστήριξης και ανοχής στα ελληνοτουρκικά ζητήματα, με την Ελληνική κυριαρχία πάντα ζημιωμένη (έλεγχος της Ανατολικής Μεσογείου και των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου που ανήκουν στην Ελληνική και Κυπριακή ΑΟΖ, για αρχή), τότε θα απελευθερώσει μεγαλύτερα κύματα μεταναστών, καθιστώντας το ζήτημα μη διαχειρίσιμο πλέον για την ίδια (και για την Ευρώπη). Αποτέλεσμα όλων αυτών: η Τουρκία να συμπεριφέρεται κλιμακούμενα όλο και πιο πειρατικά, να χρησιμοποιεί τα κονδύλια του μεταναστευτικού ευθέως για εξοπλιστική της επάνδρωση, και να ισχυροποιεί την ναυτική της δύναμη (απαραίτητη για τον έλεγχο της Α. Μεσογείου), ενισχύοντας σταθερά την οικονομία της Γερμανίας. Η Γερμανία, διοικούμενη εδώ και δεκαετίες από μία τεχνοκρατική νομενκλατούρα, κουβαλώντας τον κλασσικό πολιτικό αμοραλισμό της, δεν μπορεί να ζυγίσει το οικονομικό και το μικρο-πολιτικό κόστος, με το κόστος ασφαλείας, που αφορά και την Ευρώπη (βραχυπρόθεσμα), μα και την ίδια (μακροπρόθεσμα). Αποτέλεσμα, να στηρίζει ξεκάθαρα μία Τρίτη χώρα, εις βάρους δύο ευρωπαϊκών μελών (Ελλάδας-Κύπρου).

Οι ΗΠΑ, από την άλλη, θρέφουν χρόνια στρατηγική συμμαχία με την Τουρκία, η οποία δεν δύναται να διαρραγεί. Η Βορειοατλαντική Συμμαχία, το Ν.Α.Τ.Ο., συναρμολογήθηκε ως μηχανισμός που «κρατά τη Γερμανία ‘κάτω’, τη Ρωσία ‘έξω’ και τις ΗΠΑ ‘μέσα’ στην Ευρώπη» (Hastings). Για να κρατηθεί η Ρωσία «έξω» λοιπόν, η Τουρκία είναι απαραίτητη για τους Αμερικάνους, και η αναγκαιότητα συνεργασίας αναμεταξύ τους, μη-διαπραγματεύσιμη. Η Τουρκία, εκμεταλλευόμενη απόλυτα αυτήν την γεωστρατηγική ανάγκη των Αμερικάνων, διαρκώς απαιτούσε πολιτικές και εδαφικές αξιώσεις εις βάρος της Ελλάδας, στις οποίες η Αμερική δεν μπορούσε να μην ενδώσει. Τα Σεπτεμβριανά (1955), η Κύπρος (1974), τα Ίμια (1996), και σήμερα η αμφισβήτηση της Ελληνικής και Κυπριακής ΑΟΖ, με το παράνομο Τουρκολιβυκό μνημόνιο, και την εμφάνιση των Oruç Reis και Barbaros εντός ελληνικής και κυπριακής ΑΟΖ (ερευνητικά πλοία που ο Ερντογάν αγόρασε, κυρίως, για να οδηγήσει παράνομα σε ξένα ύδατα, μιας και ναυλωμένα πλοία, μη-τουρκικά, θα αρνούνταν), με συνοδεία του μισού τουρκικού πολεμικού στόλου.

Όντως η κατάσταση εκτραχύνθηκε με τον Πρόεδρο Τραμπ, και την αντισυμβατική του προσέγγιση στην διεθνή πολιτική, την έλλειψη στοιχειωδών γνώσεων περί γεωστρατηγικής (για την ακρίβεια την περιφρόνηση του επί του όρου), και την προσωπική αδυναμία του για ισχυρούς ηγέτες κρατών, ανεξαιρέτου αν οι αποφάσεις τους θέτουν τα αμερικανικά στρατηγικά και συμμαχικά συμφέροντα σε κίνδυνο. Έτσι, επί Τραμπ, η Τουρκία εξοπλίστηκε με S400, τα οποία άπαξ και ενεργοποιηθούν μπορούν να βάλλουν μέχρι και την Αθήνα (!), αλλά και θέτοντας εν δυνάμει κάθε συμμαχικό αεροσκάφος σε κίνδυνο, ως πιθανό εναέριο στόχο, σε περίπτωση που η Τουρκία αποφάσιζε να στραφεί κατά του ΝΑΤΟ. Ως απάντηση, ο Ερντογάν απλά αποκλείστηκε από την προμήθεια των Αμερικανικών F35, και μόνο.

Σημαντική δε, ήταν η απάντηση του Τραμπ, σε αποστολή της προηγούμενης ελληνικής κυβερνήσεως, όπου ο Πρόεδρος δήλωσε «Ο Ερντογαν είναι ωραίος τύπος. Γιατί δεν κάνετε ένα ντηλ μαζί του;», λες και μιλούσε για μία απλή οικονομική επένδυση, το οποίο και υποδήλωνε την εντελώς ανώριμη και επικίνδυνη για τέτοια ζητήματα στάση του, αλλά ταυτόχρονα και την αφερεγγυότητα του ως συμμάχου. Παρότι το Κογκρέσο, απαίτησε πολλές φορές την επιβολή κυρώσεων, ως «φρένο» στον Τούρκο «αναρχικό», ο Τραμπ αποφάσισε να μην κάνει τίποτα. Η ίδια πολλαπλή, γενική και ασαφής νουθεσία του Μάικ Πομπέο, Υπουργού Εξωτερικών των Η.Π.Α., προς όλους, δηλαδή να μειωθεί η ένταση στην Ανατολική Μεσόγειο, κρατώντας ίσες αποστάσεις από τον επιτιθέμενο και τον αμυνόμενο, από τον καταπατητή και τον σεβόμενο του διεθνούς δικαίου, φανερώνει πως για άλλη μια φορά τα συμφέροντα της ΗΠΑ και της Ελλάδας δεν συμπίπτουν στην περιοχή. Η πρόσφατη μερική άρση του εμπάργκο όπλων στην Κύπρο, φανερώνει πως, οι ΗΠΑ, τύποις προέβησαν σε μία κίνηση που θα τους επιφέρει μεν έσοδα (με μία ενδεχόμενη αγορά κρανών, αλεξίσφαιρων γιλέκων κτλ), αλλά όχι αμυντική εξισορρόπηση. Τέλος, η στάση του Γενς Στόλτενμπεργκ, Γ.Γ. του Ν.Α.Τ.Ο., με την ηθελημένη δημόσια παραπληροφόρηση του διεθνούς κοινού, πως η Ελλάδα και η Τουρκία συμφώνησαν για διάλογο, ενώ αυτό δεν ίσχυε, μιας και η βασική προϋπόθεση που έθεσε η Ελλάδα για τον διάλογο δεν είχε πληρωθεί (δηλαδή η απομάκρυνση του τούρκικου ναυτικού στόλου στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένου και του Oruç Reis), καταδυκνεί πόσο χαμηλά μπορεί πέσει έναν θεσμικό όργανο διεθνούς βεληνεκούς, προκειμένου να δημιουργήσει επικοινωνιακά τετελεσμένα και να επηρεάσει την δημόσια διπλωματία, εις βάρος μιας χώρας-συμμάχου.

Εδώ, δυστυχώς οι αιτιάσεις του Ανδρέα Παπανδρέου για την μη αμοιβαιότητα των Αμερικανικών Βάσεων επί της Ελλάδος, οι μονομερείς διομολογήσεις, η ετεροδικία, είναι πιο επίκαιρες από ποτέ. Οι Η.Π.Α. μετέτρεψαν την Ελλάδα σε ένα τεράστιο «αεροπλανοφόρο» με τις διάσπαρτες βάσεις τους (Ἀλεξανδρούπολη, Ἄραξος, Στεφανοβίκειο, Σούδα κ.λπ.), δίχως να δώσουν καμία εγγύηση για ένα αξιόπιστο πρωτόκολλο διαχείρισης της τουρκικής επιθετικότητας. Γι’ αυτούς και μόνο τους λόγους δεν μπορούμε να ελπίζουμε και πολλά σε μία υποτιθέμενη εκλογή Μπάιντεν, το Νοέμβριου του 2020, πέρα από κάποιου βαθμού ήπιων κυρώσεων, οι οποίες δεν πρόκειται να περιορίσουν τον Ερντογάν – η Τουρκία έχει περισσότερη γεωστρατηγική σημασία για τις Η.Π.Α. από την χώρα μας, και δεν θα διστάσουν να μας δορυφοριοποιήσει, προκειμένου να μην την χάσουν από σύμμαχο.

Οι ΗΠΑ και η Γερμανία δεν μπορούν, όπως είπαμε, να κατανοήσουν πως βραχυπρόθεσμα, η ικανοποίηση του «θηρίου» με «ελληνικές και κυπριακές σάρκες, μπορεί να κρατήσει λίγο ακόμα την Τουρκία στην σφαίρα επιρροής τους, αλλά μακροπρόθεσμα θα πρέπει διαρκώς να την κατευνάζουν, ανεξαιρέτως ηγέτη/προέδρου, παραχωρώντας τους προνόμια και εδάφη τριγύρω χωρών, μέχρι που η Τουρκία να μην τους έχει πια καθόλου ανάγκη. Εκεί, θα συναντήσουν πλέον μια Τουρκία ως περιφερειακή και μεγάλη δύναμη, και θα πρέπει να ζητήσουν την άδεια της για σχεδιασμούς στην περιοχή. Και όλα αυτά, προς το παρών, για να μην πάει με την Ρωσία; Ενώ η Τουρκία συμπεριφέρεται ακριβώς σαν καρτούν ήρωας του Carl Βarks, και συγκεκριμένα όπως η Νταίζυ (Τουρκία), που με τον παραμικρό τσακωμό με τo ‘αγόρι’ της τον Ντόναλντ Ντακ (Η.Π.Α.), έβγαινε με τον ξάδελφο του, τον Γκαστόνε (Ρωσία) ! Όπως είχε δηλώσει κάποτε και ένας Αμερικανός αξιωματούχος, «η Τουρκία μπορεί να εντάχθηκε στο Ν.Α.Τ.Ο. για να ελέγχει την Ρωσία, φαίνεται όμως πολύ πιο πρόθυμη να πολεμήσει την Ελλάδα, παρά την Ρωσία». Αυτό πλέον, στις μέρες μας, εκτραχύνθηκε και ξεχειλώθηκε.

Ας μη ξεχάσουμε πως όλα τα κακά της τελευταίας περιόδου της Τουρκικής υπερ-προκλητικότητας, άρχισαν όταν Η.Π.Α.-Γερμανία, άρχισαν να πιέζουν την προηγούμενη κυβέρνηση να υπογράψει τη συμφωνία των Πρεσπών. Λίγους μήνες πριν την οριστική υπογραφή, ‘συνελλήφθησαν’ οι δύο Έλληνες στρατιώτες στον Έβρο (Μητρετώδης και Κούκλατζης), και φυλακίσθηκαν για περίπου 6 μήνες στην Αδριανούπολη, τεστάροντας Ελλάδα και συμμάχους, και ασκώντας περαιτέρω πίεση στην προηγούμενη κυβέρνηση. Μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Πρεσπών, η βάση Bonsteel, του Κοσσυφοπεδίου εντάχθηκε στο Ν.Α.Τ.Ο, και λίγους μήνες αργότερα οι Έλληνες στρατιωτικοί απελευθερώθηκαν, ως αποτέλεσμα ‘μεγαλοψυχίας’ του νέο-σουλτάνου ! Εκεί, αφού ο Ερντογάν έλαβε το μήνυμα του πως η Ελλάδα είναι διατεθειμένη να κάνει πίσω μπροστά σε ένα πολύ μικρό κρατίδιο, μα με απίστευτο θράσος, και ανίκανη να αντιδράσει σε σενάρια υβριδικού πολέμου, έκανε τους ευτυχισμένους υπολογισμούς του και προχώρησε το παιχνίδι του. [Ευτυχώς για μας, η νέα κυβέρνηση αντέδρασε αποφασιστικά στον Έβρο στα τέλη Φεβρουαρίου 2020!]

Εξαιτίας λοιπόν του γεωστρατηγικού ανορθολογισμού των ΗΠΑ και της Γερμανίας, και την έλλειψη πολιτικής βούλησης, η μόνη επωφελούμενη της παρούσας φάσης, προκύπτει η Ρωσία. Η οποία, με Τούρκικες ΝΑVΤΕΧ, ετοιμάζεται να πραγματοποιήσει αεροναυτικές ασκήσεις με πραγματικά πυρά στην Ν.Α. Μεσόγειο, εξευτελίζοντας τους συμμάχους. Τα σενάρια που εξέταζε η Σοβιετική Ένωση από την εποχή του ψυχρού πολέμου ώστε να κινητροδοτήσει την Τουρκία να επιτεθεί στην Ελλάδα, καταλύοντας την νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, φαίνεται να ανθούν !Μια ‘τριτοκλασσάτη χώρα’ κατά τους εδικούς, με σοβαρούς εξοπλισμούς, αλλά με Α.Ε.Π. Ισπανίας, κατάφερε μέσα από ελιγμούς και αξιοποίηση ανίερων τουρκικών πόθων και συμμαχικού αμοραλισμού, να φέρουν αυτό το σενάριο μια ανάσα πριν την πραγματοποίηση του !

Δεν είναι απορίας άξιο πως δύο μεγάλες δυνάμεις, μία (ακόμα) υπερδύναμη και μια οικονομική δύναμη, μπορούν να σφάλλουν έτσι. Υπάρχει ακμή και φθορά σε όλα, και ο ορθολογισμός τείνει να συνοδεύει την πρώτη, ενώ ο ανορθολογισμός την δεύτερη. Και άλλα κράτη παλαιότερα, σε κρίσιμες στιγμές, έχουν επιδείξει τρομερή ανορθολογικότητα. Ο Τσάμπερλειν της Αγγλίας προς τον Χίτλερ, και την «ιώβεια ανοχή» του μπροστά στις εδαφικές του προσαρτήσεις.. Ο Γάλλος στρατάρχης και ήρωας του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου, Φιλίπ Πεταίν που απλά «άφησε» τους Ναζί να μπουν στην Γαλλία, ανίκανος να προετοιμαστεί κατάλληλα. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος που θεώρησε σωστό να κάνει εκλογές εν μέσω μικρασιατικής εκστρατείας – ενώ οι σύμμαχοι ήταν ξεκάθαροι πως δεν θα βοηθούσαν την Ελλάδα σε περίπτωση επιστροφής του βασιλιά. Οι Παλαιολόγοι, που μετά την νίκη του Ταμερλάνου επί των Οθωμανών του Βαγιαζήτ, αντί να σπεύσουν να τους αφανίσουν πλήρως, μετά από 50 περίπου χρόνια, αλώθηκαν από αυτούς ! Η παρακμή, η αβουλία, η νωθρότητα, ο ανορθολογισμός, είναι άμεσα συνδεμένες έννοιες. Ο ατομικός ανορθολογισμός μπορεί κάλλιστα να μετατραπεί σε μαζικό, και κρατικό, όπως αυτή τη στιγμή άλλωστε στην Τουρκία, που όλες οι λογικές φωνές βρίσκονται είτε στην φυλακή είτε υπό δίωξη, ενώ όλοι οι σύμβουλοι του Ερντογάν, του λένε πως μπορούν να κάνουν τα πάντα, όπως οι σύμβουλοι του Χίτλερ, με την διαφορά όμως πως ο Χίτλερ μπορεί να ήταν θρασύς και τρελός, αλλά ο Ερντογάν θρασύς μεν, αλλά όχι-απολύτως-τρελός (όποτε βρει τα σκούρα εγκαταλείπει, όπως στην Σύρτη με την απόφαση της Αιγύπτου για πόλεμο, αν ο τουρκικός στρατός περνούσε αυτήν την «κόκκινη γραμμή») .

ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΚΗ ΣΦΑΙΡΑ ΕΠΙΡΡΟΗΣ;

«Εις την διεθνή πολιτικήν δεν υπάρχουν διαρκείς αντιπαλότητες ούτε και διαρκείς φιλίες, υπάρχουν αποκλειστικώς και μόνον διαρκή συμφέροντα» είχε πει κάποτε ο Sir H.J. Temple του Palmerston. Είναι καιρός να εμπεδώσουμε πως οι παλιές μας, ελαττωματικές συμμαχίες, δεν μας εξυπηρετούν πια (είναι πολύ μεγάλη η συζήτηση αν, και κατά πόσο μας έχουν εξυπηρετήσει ιδιαίτερα). Αυτό φυσικά δεν σημαίνει να πάψουμε να συνεργαζόμαστε με τη Γερμανία και της Η.Π.Α.! Κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον, και επικίνδυνο μαζί. Μας ενώνουν πολλά κοινά και μια δυτική παράδοση, αλλά μας χωρίζει ένα: η Τουρκία. Συνεπώς υπάρχει μία ευρεία δέσμη θεμάτων εντός της οποίας μπορούμε να συνεχίσουμε να συνεργαζόμαστε, αλλά στο θέμα της αμιγώς γεωαμυντικής συνεργασίας, πρέπει να αλλάξουμε ρότα.

Πρόσφατα ο Γάλλος Πρόεδρος Μακρόν, και ειδικά μετά τη στόχευση γαλλικής φρεγάτας από το τουρκικό πολεμικό ναυτικό, όταν η πρώτη προσπάθησε να ελέγξει τουρκικό πλοίο για το αν μεταφέρει όπλα, παραβιάζοντας το λιβυκό εμπάργκο (που προφανώς το παραβίαζε), κάλεσε «πίσω» το γαλλικό πολεμικό ναυτικό, διακόπτοντας τη συμμετοχή στη συμμαχική άσκηση, και έπειτα δήλωσε πως το «Νατο είναι εγκεφαλικά νεκρό». Δυστυχώς ο Γάλλος Πρόεδρος έχει δίκιο. Σε περίπτωση δε που η Ελλάδα αναγκαστεί να αναμετρηθεί και στρατιωτικά με την Τουρκία, το ΝΑΤΟ θα μπορεί να θεωρηθεί επίσημα και «σωματικά» νεκρό, μιας και το στρατόπεδο θα διχαστεί με υποστηρικτές των μεν και των δε.

Εφόσον η φύση απεχθάνεται το κενό, και οι Η.Π.Α. δημιουργούν τεράστιο κενό δύναμης, εγκαταλείποντας την Μ. Ανατολή, και μπαίνοντας σε τροχιά εσωστρέφειας (επιλογή που ξεκίνησε επί Ομπάμα), ενώ η Γερμανία εμμένει στην οικονομική και λογιστική της μονοκουλτούρα, η ορθολογιστική Γαλλία προτίθεται να καλύψει αυτό το κενό. Η Γαλλία θέλει επιτέλους να εκμεταλλευτεί το status της ως πρώτης ευρωπαϊκής και μεγάλης, πυρηνικής δύναμης. Θέλει να αποκτήσει μια πρώτη φωνή στην Ε.Ε., και να πάψει να υποκύπτει στην γερμανική διπλωματία, που στο κάτω-κάτω μπορεί να εγγυηθεί για την γεωοικονομική ασφάλεια της Ευρώπης και μόνο, (ιεραρχώντας τα εθνικά της συμφέροντα πάνω’ απ’ όλα), αλλά όχι για την αμυντική, και με το αέναο πατρονάρισμα της Τουρκίας, θα εξακολουθήσει να θίγει περαιτέρω και την Ευρώπη, και την Γαλλία.

Η Γαλλία γνωρίζει πως με τις σημερινές πειρατικές τουρκικές πρακτικές, σε συνδυασμό με το παράνομο Τουρκολιβυκό μνημόνιο, και τις δεδηλωμένες προθέσεις της Τουρκίας για ανέγερση επίνειων στην Λιβύη, στο Αλγέρι και στην Αλβανία, που θα «φιλοξενούν» το Τουρκικό πολεμικό Ναυτικό, η Τουρκία θα επανέλθει σε οθωμανικό επίπεδο ελέγχου της Μεσογείου, μετατρέποντας την σε Τούρκικη λίμνη. Γνωρίζει επίσης πως με την οικονομική και στρατιωτική της στήριξη στα κράτη της Βόρειας και Δυτικής Αφρικής, η Τουρκία επηρεάζει ευθέως το δίκτυο γαλλικής επιρροής με τις πρώην αποικίες της (Françafrique) , και σε συνδυασμό με τον έλεγχο της μεσόγειου, θα της στερήσει τόσο ηθικά, όσο και εμπράγματα, την πάλαι ποτέ αυτοκρατορική της αίγλη, περιορίζοντας την μόνο στα ευρωπαϊκά γεωγραφικά της όρια. Άρα η Τουρκία αποτελεί κάτι μεταξύ έμμεσης και άμεσης απειλής για την Γαλλία. Αν προσθέσουμε σε αυτό και τις προσωπικές και εθνικές προσβολές του Τούρκου προέδρου και του επιτελείου του, προς τον Γάλλο Πρόεδρο, το Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό (αεροπλανοφόρο Σαρλ Ντε Γκωλ) και τους Γάλλους πολίτες, τότε προσθέτουμε και λόγους γοήτρου. Τέλος είναι και το οικονομικό και το γεωπολιτικό. Με μια στενότερη αμυντική συνεργασία μεταξύ Ελλάδος-Γαλλίας, η Γαλλία θα δρέψει οικονομικούς καρπούς από την επικείμενη αγορά εξοπλισμών, και θα αποκτήσει ακόμα περισσότερη επιρροή, απ’ ότι σήμερα, στη χώρα μας.

Φυσικά υπάρχουν και άλλες παραδοσιακές συμμαχίες που θα πρέπει να αμφισβητηθούν, για να γίνει πραγματικότητα μια αντι-τουρκική μεσογειακή συμμαχία, με ηγέτειρα την Γαλλία. Γνωρίζουμε την ήδη συνεργασία της Γαλλίας με την Αίγυπτο, ως μέλος της Françafrique. Γνωρίζουμε την άρρηκτη σχέση Ισραήλ και ΗΠΑ. Την αμερικανοφιλία των Η.Α.Ε. – και Σαουδικής Αραβίας, μουσουλμανικά μεν αλλά κοσμικά κράτη, που δεν επιθυμούν την θεοκρατική, φονταμενταλιστική ισλαμική στροφή της Τουρκίας. Ας μη ξεχάσουμε πως τα Αραβικά κράτη είχαν κακοπεράσει υπό Οθωμανική κατοχή και εν τέλει εξεγέρθηκαν ενάντια της παραπαίουσας Οθωμανικής Τουρκίας για την ανεξαρτησία τους. Ενώ όμως η θεοκρατική Τουρκία αποτελεί άμεση απειλή για τα κοσμικά κράτη των Η.Α.Ε. και της Σαουδικής Αραβίας, η Αμερική φαίνεται να αμφιταλαντεύεται στο ποιο θα στηρίξει ανάμεσα τους. Επίσης, το Ισραήλ μπορεί να προστατεύεται, αλλά σε περίπτωση που η Τουρκία καταφέρει να δορυφοριοποιήσει Ελλάδα και Κύπρο, θα πιεστεί περισσότερο απ’ όσο πιέζεται σήμερα, όπου η Τουρκία εκπαιδεύει επίσημα Αδελφούς Μουσουλμάνους αυτονομιστές για να το σαμποτάρουν, στηρίζοντας την Παλαιστίνη ! Γι’ αυτό και για πρώτη φορά Η.Α.Ε. και Σ.Α. έκαναν εκεχειρία με το Ισραήλ (!) και αναγνώρισαν την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα, ενώ το Ισραήλ ανακοίνωσε πως δεν θα προσαρτήσει περαιτέρω παλαιστινιακούς οικισμούς. Βλέπουμε λοιπόν να δημιουργείται ένα αραβοσιραηλινό μάτωπο ενάντια στις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας, και έτσι να αμφισβητείται μια παλιά έχθρα, για λόγους συλλογικής εθνικής ασφαλείας.

Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα και εμείς, να αμφισβητήσουμε ρευστές παλαιές συμμαχίες, προς χάρη πιο στέρεων, στο φως νέων δεδομένων, σε έναν κόσμο που διαρκώς αλλάζει;

Η παρούσα κυβέρνηση φαίνεται να έχει αντιληφθεί όλα τα παραπάνω και να προχωρά σε αναβάθμιση των σχέσεων με τη Γαλλία. Η πρόσφατη είδηση πως η αγορά των φρεγατών Belh@ra (τροποποιημένων για κλειστές και θερμές θάλασσες), τουτέστιν υποστρατηγικών όπλων που θα ισοφαρίσουν το παιχνίδι και μάλιστα θα υπερκεράσουν την στρατηγική αξία των Τούρκικών S400 και υποβρυχίων, καθιστώντας την Ελλάδα ‘βασίλισσα’ του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, αποτελεί ένα απρόσμενο χαρούμενο μήνυμα για εμάς τους Έλληνες ! Όμως θα προχωρήσει η παρούσα ελληνική κυβέρνηση σε μια ουσιώδη και συστηματοποιημένη «ευρύτερη» αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία, με σκοπό να ανατρέψουν τα δεδομένα της υφιστάμενης γεωστρατηγικής σκακιέρας; Ή απλά η συνεργασία με την Γαλλία θα αναβαθμιστεί με την αγορά Rafale, και ίσως σε αγορά άλλων φρεγατών και κορβετών, αναβαθμίζοντας μεν την ναυτική μας ισχύ, μα όχι τόσο ώστε να γίνει απολύτως αποτρεπτική για τον βλαβερό γείτονα; Όπως και να ‘χει, θα επιτευχθεί μια μία ρήτρα άμεσης Γαλλικής αμυντικής βοήθειας σε περίπτωση που επιτεθούν οι Τούρκοι; Ή απλά θα έρθουμε «πιο κοντά» με τη Γαλλία, αλλά δεν θα καταφέρουμε να ανεξαρτητοποιηθούμε πλήρως από τη δίπολικη σφαίρα επιρροής Η.Π.Α. – Γερμανίας, με αποτέλεσμα ο Αντικειμενικός Σκοπός μιας πλήρης και «ανεξάρτητης» μεσογειακής συμμαχίας Γαλλίας – Ελλάδας – Ισραήλ- Αιγύπτου – Η.Α.Ε. – Σ. Α., που θα χαράζει τον ολόδικο της στρατηγικό και αμυντικό σχεδιασμό, να μην ευοδωθεί;

Οι εξελίξεις τρέχουν, έχουμε επιλογές, και μπορούμε με την κατάλληλη πολιτική βούληση, να απομονώσουμε την Τουρκία οριστικά, και να ασχοληθούμε επιτέλους με την ειρήνη, την οικονομία, το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού και τη γενικότερη θωράκιση από της πανδημίες, την ανοικοδόμηση της χώρας, και την επίλυση των κοινωνικών μας προβλημάτων.

Militaire


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση