ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ρωσία στηρίζουν Ερντογάν

Ο,τι και να συμβαίνει αυτή την εποχή στην ελληνική πολιτική σκηνή, ελάχιστη ή μηδαμινή σημασία έχει σε σύγκριση με όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή, και είναι αδιαμφισβήτητη η διαπίστωση ότι ΗΠΑ και ΝΑΤΟ στηρίζουν ουσιαστικά την επιθετική πολιτική της Τουρκίας. Γιατί περί αυτού πρόκειται όταν ο Ντόναλντ Τραμπ δίνει το πράσινο φως στον Ταγίπ Ερντογάν να εισβάλει στη Συρία για να αφανίσει τους Κούρδους και ο γενικός γραμματέας της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας Γενς Στόλτενμπεργκ χαρακτηρίζει νόμιμες τις ανησυχίες της Αγκυρας για την ασφάλειά της. Οι κόκκινες γραμμές που βάζει ο ένας και οι συστάσεις για... αυτοσυγκράτηση του τουρκικού στρατού από τον άλλον απλώς προσβάλλουν τη νοημοσύνη της κοινής γνώμης, αν δεν την κοροϊδεύουν κατάμουτρα...

Η αλήθεια είναι ότι ούτε η Ρωσία αντέδρασε με ιδιαίτερη ζέση, ενώ οι ανησυχίες που εκφράζει η Ευρωπαϊκή Ενωση και οι καταδίκες του Ερντογάν από την πλευρά της γίνονται για να γραφούν στα πρακτικά και τίποτα περισσότερο.

Είναι φανερό ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν θέλει να χαλάσει τις σχέσεις του με τον Τούρκο πρόεδρο για χάρη των Κούρδων που ζήτησαν την προστασία των Αμερικανών και όχι των Ρώσων στην κρίση της Συρίας, πέρα από το γεγονός ότι θεωρεί την Τουρκία αγκάθι στο πλευρό της Δύσης, αφού τολμάει και αγοράζει S-400 από τη Μόσχα.

Οσο για την Ευρωπαϊκή Ενωση, αφενός τρέμει μήπως ο Ταγίπ Ερντογάν ανοίξει διάπλατα τα σύνορά του για να πλημμυρίσει με πρόσφυγες την Ευρώπη, όπως ήδη απειλεί, και αφετέρου ούτε στρατιωτική ισχύ διαθέτει ούτε κοινή βούληση στην πράξη. Η Αγκυρα το γνωρίζει αυτό και γελάει εις βάρος των Ευρωπαίων!


Δεν ξέρουμε πού θα καταλήξει η εισβολή της Τουρκίας στη Συρία, προς το παρόν όμως δείχνει να στέφεται από επιτυχία, όπως άλλωστε αναμενόταν. Δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο να εμπλακεί σε μακροχρόνιο ανταρτοπόλεμο στην περιοχή, όμως δεν μπορεί επίσης να αποκλειστεί το άλλο ενδεχόμενο, να προσαρτήσει τη «ζώνη ασφαλείας» που υποτίθεται ότι επιδιώκει να δημιουργήσει στο συριακό έδαφος, παραβιάζοντας ακόμη μία φορά τη Συνθήκη της Λωζάννης. Το έχει ξανακάνει πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με την περιοχή της Αλεξανδρέττας, πάλι εις βάρος της Συρίας, δίχως να λησμονείται και η κατάληψη σχεδόν της μισής Κύπρου το 1974. Αλλωστε, ακόμη και αν δεν το κάνει τυπικά, η συγκεκριμένη «ζώνη ασφαλείας» πάλι υπό την κυριαρχία της Τουρκίας θα είναι.

Ο τουρκικός στρατός θα παραμείνει εσαεί εκεί, το ίδιο θα γίνει με τους φιλότουρκους μαχητές και τις οικογένειές τους που πολεμούν τον Ασαντ και το καθεστώς του. Ο στρατός και οι συγκεκριμένοι παραστρατιωτικοί θα επιτηρούν επίσης τους Σύρους πρόσφυγες που το καθεστώς Ερντογάν θα εγκαταστήσει στην περιοχή, μέχρις ότου εκτουρκισθούν σε βάθος χρόνου, τα δε χρήματα θα δοθούν από δυτικές πηγές ενώ τα έργα θα αναλάβουν τουρκικές εταιρείες προς όφελος της τουρκικής οικονομίας.

Είναι φανερό λοιπόν ότι αυτά τα 30 χιλιόμετρα βάθους και 100 και περισσότερα μήκους –που μπορεί να επεκταθούν μέχρι το Χαλέπι– πρέπει να θεωρηθούν οριστικά χαμένα για τη Συρία. Η Μόσχα μάλλον το γνωρίζει, αν και φιλολογικά τονίζει ότι δεν δέχεται συρρίκνωση του συριακού εδάφους, ενώ ο Ασαντ δεν διαθέτει τις δυνάμεις πια για να αντιδράσει.

Ούτε το Ιράν επιθυμεί να χαλάσει τις σχέσεις του με την Τουρκία, πρώτον γιατί ούτε το ίδιο καλοβλέπει τη δημιουργία αυτόνομη κουρδικής περιοχής, δεύτερον γιατί δεν θέλει να διακυβεύσει τις σχέσεις του με τους Τούρκους σε εποχή που το ίδιο υφίσταται μεγάλη πίεση από τις ΗΠΑ.

Η εξέλιξη αυτή ενοχλεί βέβαια το Ισραήλ, τη Σαουδική Αραβία και την Αίγυπτο, αλλά μέχρις εκεί προς το παρόν και δεν διαφαίνεται κάτι διαφορετικό στο μέλλον. Εκτός και αν η Τουρκία διεκδικήσει σε επόμενη φάση τα πετρέλαια.

Το χειρότερο είναι ότι με την ανοχή –έως ενθάρρυνση– των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, ο Ερντογάν μάλλον βγαίνει νικητής από τον συγκεκριμένο τυχοδιωκτισμό. Κανείς στη Δύση δεν έχει τη βούληση και «το στομάχι» να τον αντιμετωπίσει δυναμικά και ας λένε –για εσωτερική κατανάλωση προφανώς– Κυρ. Μητσοτάκης και Ν. Δένδιας ότι θα του βγει σε κακό, πιθανώς κάποτε... Που σημαίνει ότι Ελλάδα και Κύπρος δεν μπορούν να περιμένουν στήριξη από πουθενά, αν τα πράγματα φτάσουν στα άκρα. Αθήνα και Λευκωσία ας το έχουν αυτό υπ’ όψιν τους. Τα γεγονότα το αποδεικνύουν καθημερινά.

Άγγελος Στάγκος
Καθημερινή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση