Μπλοφάρει ή όχι ο Ερντογάν κοιτάζοντας μετά τα S-400 και την αγορά των Ρωσικών Sukhoi

Το θρίλερ των Τουρκικών F-35 καλά κρατεί, με τις Ηνωμένες Πολιτείες να διατηρούν σθεναρή στάση, πλην βεβαίως του Ντόναλντ Τράμπ που επιθυμεί να εισέρχονται χρήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες, να πηγαίνουν στα επιχειρηματικά συμφέροντα στα οποία είναι φίλα προσκείμενος (ιδιαίτερα στην αμυντική βιομηχανία).

Και φυσικά ν’ ανοίγουν θέσεις εργασίας για την παραγωγή. Όμως κάπου εκεί ξεχνά την διαρροή ευαίσθητων στρατιωτικών πληροφοριών. Όλα αυτά εννέα πλέον ημέρες- τουλάχιστον σύμφωνα με τον κο. Ερντογάν- πριν φτάσουν στην Τουρκία οι πρώτοι S-400.

Πάντως το «τα λεφτά μας πίσω» από τον πρόεδρο της Τουρκίας για να δούμε τι θα κάνουμε από τούδε κι έπειτα, αν δεν πρόκειται για μια μπλόφα στο παζάρι της ανατολής, τότε ανώτατες πηγές από το Ελληνικό πεντάγωνο πιστεύουν πως η γειτονική μας χώρα οδεύει προς τον όλεθρο.

Αυτό δεν το βλέπει μόνο η χώρα μας ή ανώτατα στελέχη στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπάρχουν συζητήσεις και προβληματισμός εντός της Συμμαχίας διότι ουδείς ξεχνά πως η Τουρκία αποτελεί μια ιδιαίτερα ισχυρή περιφερειακή δύναμη, με υπεροπλία που στέκεται εμπράκτως στις επιχειρησιακές υποχρεώσεις της εντός του ΝΑΤΟ.

Όμως δεν είναι λίγες οι φορές που έχει επιδείξει αλλοπρόσαλλη εξοπλιστική πολιτική αν κι εδώ και αρκετά χρόνια παραμένει προσαρμοσμένη στο Δυτικό άρμα, ακόμη κι ας μην είναι απολύτως Αμερικανικό- ποιας χώρας άλλωστε κράτους μέλους της Συμμαχίας είναι; Κρατούν κι άλλες πηγές όπως η Γερμανία, λιγότερο η Γαλλία και Μ. Βρετανία.


Μετά το Αμερικανικό όχι στους Patriot, στροφή στην Κίνα και τη Ρωσία

Το Αμερικανικό «όχι» στο αντιαεροπορικό σύστημα των Patriot, που ήρθε ξεκάθαρα λόγω των απαιτήσεων της Τουρκίας (πράγμα που θέλει να ξεχνά ο κος. Τράμπ), έκαναν την Άγκυρα να στραφεί στην Κινεζική αγορά προς άγρα αντιαεροπορικού συστήματος, καταλήγοντας στην διαπραγμάτευση για το «HQ-5». Όμως κάπου αυτή η διαπραγμάτευση σκόνταψε λόγω της επιμονής και της Αμερικής και το βλέμμα της Τουρκίας στράφηκε προς Βορρά και τους S-400.

Άρα και για το θέμα του μαχητικού, προφανώς δείχνουν πως δεν έχουν πρόβλημα να στραφούν προς την Ρωσία, που μπορεί να είναι εναντίον του Νατοϊκού προτύπου και φιλοσοφίας που μέχρι σήμερα έχει αναπτύξει η Πολεμική τους Αεροπορία. Βάσει κοινής λογικής, καμία αεροπορία που ανήκει στην Συμμαχία δεν θα στρεφόταν προς την Ρωσία ή μια άλλη αγορά πλην Δυτικής.

Θα φανεί το επόμενο διάστημα αν ο κος. Ερντογάν χρησιμοποιεί ένα επιπλέον «τρικ» ως διαπραγματευτικό χαρτί για να πιέσει μέχρι την τελευταία στιγμή. Όμως στο δια ταύτα εφόσον κλείσει η πόρτα των F-35, είναι ικανός να το κάνει και το έχει δείξει…

Από την υπεροπλία σε λύση απελπισίας;

Πάντως αν δούμε ένα τέτοιο- ακραίο κατά πολλούς –σενάριο, στρατιωτικές πηγές και κυρίως από την Πολεμική Αεροπορία σημειώνουν πως «θα μας κάνει μεγάλη χάρη», να προχωρήσει σε κάτι τέτοιο και εξηγούν πως όποιος αποφάσισε να ζήσει την Ρωσική εξοπλιστική αγορά, μετά από λίγα χρόνια κατάλαβε το πόσο λανθασμένη απόφαση ήταν.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Ινδία που με 250 «Su», ούτε τα μισά δεν μπορούν να πετάξουν, ενώ έχουν παρατηρηθεί δομικές αστοχίες, προβλήματα υποστήριξης στα ηλεκτρονικά τους συστήματα, χαμηλή αξιοπιστία στους κινητήρες. Και όλα αυτά επειδή υπάρχει μια εντελώς διαφορετική κουλτούρα εντελώς αντίθετη με τα δυτικά πρότυπα, που δίνουν πάντα μεγάλη βαρύτητα στην μακροχρόνια υποστήριξη.

Επίσης αν κι εφόσον η γείτονα χώρα φύγει από τον Δυτικό αεροπορικό τομέα, μπορεί να έχει πολύ μεγάλο stock -που οι υπολογισμοί στο Ελληνικό πεντάγωνο κάνουν λόγο ακόμη και για έναν ορίζοντα δεκαετίας -ωστόσο κάποια στιγμή θα ξεκινήσουν τα προβλήματα με τα αναλώσιμα είδη του αεροπορικού της στόλου που είναι (και όχι μόνο) εξ ολοκλήρου βασισμένος στα Δυτικά πρότυπα.

Σ’ ότι αφορά το «τα λεφτά μας πίσω», δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως όταν οι Αμερικανοί πουν και αποφασίσουν τη λέξη «εμπάργκο», αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα επιστρέφουν χρήματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν το Πακιστάν που είχε πληρώσει για την αγορά F-16 τη δεκαετία του 1990 κι επειδή το πυρηνικό τους πρόγραμμα δεν ήταν υπό έλεγχο, τα μαχητικά έμειναν στην Αμερική. Άλλο παράδειγμα ήταν το Ιράν με τα θρυλικά F-14 ακόμη πιο παλιά, την δεκαετία του 1970, που τ’ αεροσκάφη και το πρόγραμμα ήταν πληρωμένα, όμως σταμάτησε η ροή των ανταλλακτικών με γνωστά αποτελέσματα.

Το να πας σε μια λύση απελπισίας από την ήδη υπάρχουσα υψηλή τεχνολογία δεν είναι ότι καλύτερο έλεγαν με νόημα στρατιωτικές πηγές. Ναι μεν τα ρωσικά αεροσκάφη σε θέματα αεροδυναμικής, υψηλών επιδόσεων σε ταχύτητα, μεταφορά οπλικού φορτίου έχουν να επιδείξουν πολλά, όμως πάσχουν σε ποιοτικά κριτήρια ενώ σε βάθος χρόνου εφόσον υπάρξει μια τέτοια εξέλιξη, ο όποιος επόμενος πρόεδρος της Τουρκίας θα καταλάβει πως έχει υπονομευτεί για πολλά χρόνια η μαχητική ισχύ της χώρας του.

HellasJournal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση