Τρία ανοιχτά μέτωπα για τον Μακρόν στην Ευρώπη

Του Γιώργου Παυλόπουλου

Ίσως οι περισσότεροι να πιστεύουν ότι τα προβλήματα του Εμανουέλ Μακρόν αρχίζουν και τελειώνουν στα «Κίτρινα Γιλέκα». Ότι αυτά είναι που τον ανάγκασαν να ακυρώσει την παρουσία του στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός, αλλά και να μην παραβρεθεί στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου. Και ότι έχει αφιερώσει όλη του την (πολιτική) ενέργεια στην προσπάθεια να κλείσει αυτό το μέτωπο, χωρίς να υποστεί απώλειες -ει δυνατόν, κερδίζοντας και κάτι.

Είναι αλήθεια πως ο Μακρόν τα... χρειάστηκε με το ξέσπασμα και την επιμονή του συγκεκριμένου κινήματος. Είναι, επίσης, δεδομένο ότι χωρίς εσωτερική σταθερότητα κανείς πρόεδρος ή ηγέτης (της Γαλλίας και κάθε χώρας) δεν μπορεί να σταθεί για πολύ στα πόδια του και να εφαρμόσει την πολιτική του, εντός και εκτός συνόρων.

Όταν, όμως, έχουμε να κάνουμε με τον Μακρόν, ο οποίος στήριξε και στηρίζει πάρα πολλά στην εικόνα του στο εξωτερικό και τις διεθνείς πρωτοβουλίες που έχει αναλάβει, τότε δεν μπορεί παρά να διαπιστώσουμε ότι σε αυτό το επίπεδο και ειδικά στην Ευρώπη έχει αυτή τη στιγμή τρεις (τουλάχιστον) σημαντικές εκκρεμότητες. Και να αναρωτηθούμε εάν και κατά πόσο αυτό αποτελεί επιλογή του, είναι τυχαίο γεγονός ή είναι αποτέλεσμα ενεργειών των εταίρων και ανταγωνιστών του.

• Μέτωπο πρώτο: Γερμανία. Η απόφαση του προέδρου της Γαλλίας να στηρίξει την αναθεώρηση της ευρωπαϊκής Οδηγίας που διέπει τους αγωγούς αερίου που διασχίζουν το έδαφος της ΕΕ προερχόμενοι από τρίτες χώρες ερμηνεύθηκε από αρκετούς ως σκλήρυνση της στάσης του έναντι της Γερμανίας. Όχι άδικα, καθώς η διαδικασία αυτή «φωτογραφίζει» ουσιαστικά τον ρωσικών συμφερόντων αγωγό Nord Stream II, για τον οποίο προβάλλουν σοβαρότατες ενστάσεις και ασκούν ασφυκτικές πιέσεις οι ΗΠΑ, με σκοπό να ακυρώσουν την κατασκευή του. Υπάρχουν, όμως, και αρκετοί εταίροι στην ΕΕ που συμμερίζονται τις αμερικανικές θέσεις -όπως το Ηνωμένο Βασίλειο και οι πλειοψηφία των χωρών της ανατολικής Ευρώπης. Δεν είναι λίγοι, πάντως, εκείνοι που θεωρούν πως η στάση του Μακρόν στο συγκεκριμένο θέμα δεν είναι παρά ένα «ασύμμετρο πλήγμα» κατά του Βερολίνου ή ακόμη και να παίξει το χαρτί των Αμερικανών, στο πλαίσιο του εν εξελίξει παζαριού που αφορά τόσο τη μοιρασιά των ευρωπαϊκών θώκων που θα γίνει φέτος (προεδρία Κομισιόν, Συμβουλίου και ΕΚΤ, καθώς και άλλα σημαντικά πόστα) όσο και τη διαμόρφωση κοινών θέσεων για την επόμενη ημέρα της ΕΕ και του ευρώ.

• Μέτωπο δεύτερο: Ιταλία. Η ανακοίνωση της Πέμπτης, ότι τπ Παρίσι αποσύρει τον πρέσβη του από τη Ρώμη, κλιμάκωσε επικίνδυνα την αντιπαράθεση ανάμεσα στις δύο γειτονικές χώρες, που ταυτόχρονα είναι η δεύτερη και τρίτη ισχυρότερη εντός ευρωζώνης. Η γαλλική πλευρά κατήγγειλε τους Ιταλούς στους υπόλοιπους Ευρωπαίους, με το επιχείρημα ότι εξαπολύουν αδικαιολόγητες επιθέσεις και αναμειγνύονται στα εσωτερικά της Γαλλίας, μετά τη συνάντηση του ντι Μάγιο με εκπροσώπους των «Κίτρινων Γιλέκων», την κόντρα για το προσφυγικό, αλλά και τις κατηγορίες Σαλβίνι ότι στη Γαλλία βρίσκουν εύκολα καταφύγιο οι καταζητούμενοι από τις ιταλικές αρχές τρομοκράτες. Όλοι, όμως, γνωρίζουν πως η πραγματική αιτία δεν κρύβεται ούτε στον... ντα Βίντσι ούτες στα «Γιλέκα», αλλά παραπέμπει στις ευρωεκλογές και έχει να κάνει με το γεγονός ότι Σαλβίνι (κυρίως) και ντι Μάγιο εκφράζουν ένα διαφορετικό πολιτικό στρατόπεδο από εκείνο του Μακρόν και λειτουργούν ευθέως ανταγωνιστικά. Προφανώς δε, υπάρχει και εδώ η διάσταση της «μοιρασιάς» των ευρωπαϊκών θώκων.

• Μέτωπο τρίτο: Φιλελεύθεροι. Το τελευταίο διάστημα, η πολυδιαφημισμένη συμμαχία του Μακρόν και του κόμματός του με το ALDE, την ομάδα των Φιλελευθέρων στην Ευρωβουλή  δείχνει να έχει... αρρυθμίες. Αυτός είναι, εξάλλου, και ο λόγος για τον οποίο παρατηρούνται καθυστερήσεις όσον αφορά στην κοινή καμπάνια και στην ανακοίνωση υποψηφιοτήτων. Εδώ, μάλιστα, πρέπει να παραδεχτούμε ότι τα «Κίτρινα Γιλέκα» πιθανότατα έχουν άμεση σχέση με τα τεκταινόμενα. Κι αυτό, διότι έχουν αναγκάσει τον Μακρόν να αναμοχλεύσει το προφίλ και τις θέσεις του, έτσι ώστε να μην φαίνεται ότι υιοθετει πλήρως τις απόψεις της συγκεκριμένης πολιτικής ομάδας, η οποία εμφανίζεται ως υπέρμαχος των απολύτως ελεύθερων αγορών. Παράλληλα δε με αυτό, υπάρχει και η «υποψία» ότι ο Μακρόν φιλοδοξεί ακόμη να παίξει ένα πολύ ευρύτερο ρόλο στην Ευρώπη και, για τον λόγο αυτό, δεν επιθυμεί να συνδεθεί το όνομά του οργανικά με ένα πολιτικό χώρο. 

Το σίγουρο είναι ότι, παράλληλα με τις εσωτερικές εξελίξεις, τα τρία μέτωπα είναι πολλά για ένα Μακρόν ο οποίος δεν είναι στα καλύτερά του. Το εάν και κατά πόσο θα τα καταφέρει, μένει να αποδειχθεί.
Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση