Η κυβέρνηση ζει με την αγωνία του συλλαλητηρίου και την τύχη της Συμφωνίας

Του Γιάννη Σιδέρη

Με τον εφιάλτη της διαφαινόμενης μαζικότητας του συλλαλητηρίου και τις επιπτώσεις που θα έχει στην ίδια η οριακή ψήφιση της συμφωνίας, διάγει η κυβέρνηση

Μετά την τυπική απομάκρυνση των ΑΝΕΛ, βιώνει την απόλυτη πολιτική μοναξιά. Γι αυτό και απευθύνεται αυτή τη φορά όχι μόνο στις συνήθεις «δυνάμεις του ευρύτερου προοδευτικού χώρου», αλλά παραδόξως και στους – θεωρούμενους μη προοδευτικούς – βουλευτές, αφού όπως γράφει η χθεσινή ανακοίνωση της Πολιτικής Γραμματείας που συνήλθε υπό τον Πρωθυπουργό, απευθύνεται σε «όλες τις πτέρυγες που επί πολλά χρόνια υποστηρίζουν την εθνική γραμμή για σύνθετη ονομασία» (μόνο που οι «όλες πτέρυγες» δεν υποστήριζαν παράδοση ατόφιας εθνότητας και γλώσσας).

Πολλοί θεωρούν ότι επετεύχθη αυτό που είχε αποκαλύψει ως στόχο ο Νίκος Βούτσης από πέρυσι τον Φεβρουάριο, και το επανέλαβε στη Βουλή ο Πρωθυπουργός, ότι η Συμφωνία θα αναδιατάξει το πολιτικό σκηνικό - επ’ ωφελεία φυσικά του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό ισχυρίζεται και η ανακοίνωση της Πολιτικής Γραμματείας. Διαπιστώνει ότι «η Συμφωνία λειτουργεί ως καταλύτης για την αναδιάταξη του Πολιτικού σκηνικού και θέτει στην πράξη τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην πρόοδο και την συντήρηση».


Συνεχίζει δε με υποκειμενικές ερμηνείες περί διαχωρισμού ανάμεσα στον ορθό λόγο και την παραδοξολογία (την οποία παραδοξολογία ως γνωστόν στον ΣΥΡΙΖΑ… απεχθάνονται), και επισημάνσεις ανάμεσα «στην πατριωτική ευθύνη και την πατριδοκαπηλία» (όντως από τη δεύτερη απέχει. Για την πρώτη δεν… θα τον προσβάλουμε λέγοντας ότι είναι χαρακτηριστικό του!).

Προς το παρόν πάντως είναι πενιχρά τα αποτελέσματα της «αναδιάταξης» του πολιτικού σκηνικού. Εχει προσελκύσει τον πρώην δικό του Σπύρο Δανέλλη, λίγους από τους ΑΝΕΛ (οι οποίοι νιώθουν σαν ψάρια στο νερό καθώς συνάντησαν το οικείο κλίμα του πρώην κόμματός τους). Κέρδισε την στήριξη μόνο του μισού Ποταμιού (εκεί που το περίμενε σούμπιτο να ψηφίσει την Συμφωνία), και εμμέσως τον παντός καιρού ειρηνιστή Γιώργο Παπανδρέου (του οποίου ο δημόσιος λόγος επί του θέματος δεν απέκτησε αυτόνομη δημοσιότητα, αλλά ως αποκλίνων από τη γραμμή του ΚΙΝΑΛ).

Παράλληλα έχασε το ΠΑΣΟΚ (που το ανέμενε ως - έστω και δύσθυμο - υποστηρικτή της συμφωνίας), και συνάντησε το μπετόν αρμέ της ΝΔ (εκεί που φανταζόταν ότι θα τη διέσπαζε). Παρόλα αυτά πολλοί εξακολουθούν να θεωρούν «μάγο της τακτικής» τον κ. Τσίπρα!

Τους ενοχλεί… ο λαός

Ενας συναινετικός Πρωθυπουργός (όπως υποχρεούται να είναι προς το λαό του κάθε Πρωθυπουργός) θα ήταν επιθετικός προς τις πολιτικές δυνάμεις αλλά δεν θα χαρακτήριζε τον λαό των συλλαλητηρίων ετερόκλητο όχλο! Ετερόκλητος σαφώς ήταν και αυτό αποτελούσε τη δύναμή του. Όχλος πάντως δεν ήταν. Ήταν λαός! Και στο συντριπτικό του ποσοστό πολύ πιο πολιτισμένος από τις συριζαίικες ορδές των Πλατειών.

Οι οπαδοί του επίσης, αν όμνυαν στη δημοκρατική ανοχή (ανοχή που δείχνουν μονομερώς σε κάποιες κοινωνικές, και σε όλες τις εισαγόμενες εθνοτικές και θρησκευτικές ομάδες) δεν θα έφτυναν αυτόν το λαό αποκαλώντας τον με αήθεια «μακεδονομάχους», «ακροδεξιούς» και «Βουκεφάλες» . Αλλά θέλει πολιτικό πολιτισμό για να φερθείς έτσι.

Ακούγεται ένα επιχείρημα στον δημόσιο λόγο, ότι εφόσον η Συμφωνία περάσει, κάποια στιγμή θα περιέλθει στην επικράτεια της λήθης, καθώς θα επισκιαστεί από την επικαιρότητα των μέτρων όπως η αλλαγή του Συντάγματος, ο κατώτατος και υποκατώτατος μισθός, η συμφωνία με την Εκκλησία, η προεκλογική ένταση κλπ. Πρόσκαιρα σαφώς θα συμβεί αυτό.

Όμως μια συμφωνία που θα περάσει στο κοινοβουλευτικό όριο (152-3 ψήφους) και θα έχει προοπτική ύπαρξης αιώνων, δεν θα ξεχαστεί. Εκεί εντοπίζεται και το παλιό λάθος του Κων. Μητσοτάκη (σε δέκα χρόνια θα το έχουμε ξεχάσει). Σαφώς θα ξεχνιέται στη ροή της καθημερινότητας. Θα αναζωπυρώνεται όμως κάθε φορά που πολιτικοί των Σκοπίων θα κάνουν δηλώσεις για την ανάγκη ένωσής της Μακεδονίας με το σκλαβωμένο νότιο τμήμα της, κλπ.

Είθε να μην ισχύσουν αυτά, αλλά στα Βαλκάνια οι αιώνες κυλούν αργά. Οι εθνικοί μύθοι, ουσιαστικοί ή κατασκευασμένοι, στοιχειώνουν τους λαούς, έχουν μνήμη και διάρκεια, και δεν ξεθωριάζουν επειδή, για δικούς τους λόγους, το επιθυμούν ο αμερικανικός και ο γερμανικός παράγοντας, σε σύμπλευση με τους ντόπιους θεράποντες του εθνομηδενισμού.

Το να υπογράφεις μια συμφωνία η οποία πληγώνει την εθνική ευαισθησία του 70% του λαού σου, και όχι μόνο να μην είσαι διαλλακτικός μαζί του, αλλά να βρίζεις αυτό το ποσοστό (δηλαδή εκατομμύρια συμπολίτες σου) ως ακροδεξιούς και φασίστες, αποτελεί αντιδημοκρατική πρακτική και ύβρι. Και συνάμα αποτελεί αποτυχία ολκής.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ζει με την αγωνία του συλλαλητηρίου. Με την ευχή να μην είναι μεγάλο, και την επιθυμία να συμβούν όσο το δυνατόν περισσότερες γραφικότητες , για να μπορεί στην συνέχεια να το απαξιώσει. Θα δείξει…

Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση