Μας τέλειωσε ο Καμμένος, μας έμειναν τα «καμένα χαρτιά»

Καλή (κατά τον υπογράφοντα, για λόγους που έχω εξηγήσει σε παλαιότερα άρθρα μου) ή κακή (για μια σημαντική μερίδα της κοινής γνώμης), η Συμφωνία των Πρεσπών έρχεται την επόμενη εβδομάδα προς κύρωση στην ελληνική Βουλή και κάθε... κατεργάρης πάει στον πάγκο του -ή, αν προτιμάτε, κάθε ένας βουλευτής εκ των 300 καλείται να αναλάβει τις ευθύνες του, επιχειρηματολογώντας για την θετική ή την αρνητική ψήφο που θα δώσει.

Πριν όμως φτάσει ακόμα στο Κοινοβούλιο η Συμφωνία, η οποία φιλοδοξεί να τερματίσει την πολυετή διαμάχη για το ονοματολογικό των Σκοπίων, έχει ήδη συντελέσει, σε μεγάλο βαθμό, στο... ξεβράκωμα των ανθρώπων που «πρωταγωνιστούν» στην πολιτική μας ζωή.

Με δεδομένη την στάση της κυβέρνησης, η οποία τάσσεται σύσσωμη υπέρ της Συμφωνίας, την οποία φέρνει στη Βουλή, ήταν σαφές ότι τα φώτα θα έπεφταν στα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία καλούνται να δικαιολογήσουν την ψήφο τους υπέρ ή κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών. Την ώρα, λοιπόν, που οι περισσότεροι ασχολούνταν με το καλά σκηνοθετημένο διαζύγιο ανάμεσα στους κυβερνητικούς εταίρους ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ ή «κατακεραύνωναν» τον προερχόμενο από το Ποτάμι Σπύρο Δανέλλη για την θετική, 151η του ψήφο στην κυβέρνηση, η οποία «επιβίωσε» της διαδικασίας της ψήφου εμπιστοσύνης, στο... παρασκήνιο συνέβαιναν τα εξής:


- Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, Κυριάκος Μητσοτάκης, όχι μόνο καταδίκασε μια λύση, την οποία υπό άλλες συνθήκες θα υποστήριζε, αλλά συνέχισε και να καταγγέλλει εκείνους που δεν συμφωνούν μαζί του. Στην προσπάθειά του να αποτρέψει τη δημιουργία ενός «σκληρού» δεξιού πόλου ακόμα δεξιότερα της ΝΔ, «επένδυσε» στην πόλωση και τον εθνικισμό, «κλείνοντας το μάτι» -αν όχι ενθαρρύνοντας- στις διχαστικές συγκεντρώσεις και τις... πολεμικές ιαχές περί «αποστατών» και «αργυρώνητων». Όταν, δε, (προσ)κλήθηκε δημοσίως από τον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, σε ντιμπέιτ επί της Συμφωνίας των Πρεσπών, αποκάλυψε σε όλη της την μεγαλοπρέπεια την ένδεια των επιχειρημάτων του, αρνούμενος να προσέλθει σε μια τηλεοπτική μονομαχία, η οποία ενδεχομένως θα διαφώτιζε τους Έλληνες για τους λόγους που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης απορρίπτει την προτεινόμενη λύση για την επίλυση του ονοματολογικού και τον τερματισμό της χρόνιας διένεξης με τα Σκόπια.

- Το Κίνημα Αλλαγής προσδέθηκε για τα καλά στο «άρμα» της Νέας Δημοκρατίας, αδυνατώντας επίσης να εξηγήσει επαρκώς τους λόγους για τους οποίους απορρίπτει τη Συμφωνία των Πρεσπών. Η Φώφη Γεννηματά... έτριξε τα δόντια σε όσους ενδεχομένως κάνουν δεύτερες σκέψεις, «ξεκαθαρίζοντας» -τρόπος του λέγειν- ότι δεν θα θέσει ζήτημα κομματικής πειθαρχίας στην επικείμενη ψηφοφορία στη Βουλή, αλλά, όποιος διαφοροποιηθεί, θα... υποστεί τις συνέπειες. Δεν γνωρίζουμε ωστόσο αν κατάφερε να πείσει τον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος εμφανίζεται θετικά διακείμενος απέναντι στη Συμφωνία, ή ακόμα και τον Θανάση Θεοχαρόπουλο της ΔΗΜΑΡ, ο οποίος, ηγούμενος μίας παράταξης που συγκέντρωσε το συνταρακτικό ποσοστό 0,48% των ψήφων στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, αξιώνει να τεθεί επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του Κινήματος Αλλαγής, προκειμένου να συνταχθεί με την κομματική «γραμμή» κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών. Ακόμα και με αυτές τις παλινωδίες στους κόλπους του, όμως, το ΚΙΝΑΛ δεν κατάφερε να αποτελεί καν ρυθμιστή στην επερχόμενη ψηφοφορία...

- ... Και αυτό γιατί ο ρόλος του ρυθμιστή ανήκει δικαιωματικά στο Ποτάμι. Το «απολιτίκ» κόμμα που ουδείς κατάλαβε ποτέ τι το «νέο» ήρθε να προσφέρει στο πολιτικό μας σύστημα και του οποίου ο επικεφαλής υποσχόταν ότι θα... πάει σπίτι του, αν ο λαός του δώσει κάτω από 5%, κατάφερε, αν και αριθμεί μόλις πέντε βουλευτές, να διασπαστεί στα τρία, τα οποία τελικά έγιναν... δύο. Σταύρος Θεοδωράκης και Γιώργος Μαυρωτάς τάσσονται υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών, Γρηγόρης Ψαριανός και Γιώργος Αμυράς θα ψηφίσουν κατά. Ο πέμπτος της... παρέας, ο Σπύρος Λυκούδης, δήλωνε μέχρι χθες περίπου ουδέτερος, αλλά τελικά θα ψηφίσει υπέρ. Προφανώς, αργά ή γρήγορα, οι δρόμοι των «πέντε» θα χωρίσουν... Μέχρι να συμβεί αυτό, ωστόσο, είχε ομολογουμένως αρκετή πλάκα να παρακολουθεί κανείς τον Σταύρο Θεοδωράκη να βάζει ζήτημα κομματικής πειθαρχίας στην ψήφο εμπιστοσύνης και να διαγράφει τελικά τον Σπύρο Δανέλλη, επειδή την παρείχε στην κυβέρνηση, αλλά να μην κάνει το ίδιο και για τη Συμφωνία των Πρεσπών, επιτρέποντας έτσι σε Ψαριανό και Αμυρά να την καταψηφίσουν, αλλά το Ποτάμι να διατηρήσει έστω αυτή την «ισχνή» κοινοβουλευτική του δύναμη και να μην διαλυθεί -ακόμα- στα εξ ων συνετέθη...

Μπροστά σε όλους αυτούς, ο Πάνος Καμμένος μοιάζει... σχεδόν σοβαρός. Αν μη τι άλλο, το «διαζύγιό» του από τον Αλέξη Τσίπρα υπάκουσε έστω σε κάποιους στοιχειώδεις κανόνες ενδοκυβερνητικής ηθικής: ο ένας διατήρησε την διακυβέρνηση της χώρας, ο άλλος «διέσωσε» την Κοινοβουλευτική του Ομάδα και θα έχει ενδεχομένως ένα αφήγημα να παραθέσει στις επερχόμενες εκλογές: αυτό του «μακεδονομάχου», που προτίμησε να αφήσει την υπουργική καρέκλα, από το να «πουλήσει» τη Μακεδονία. Αν και, λογικά, δεν θα πείσει πολλούς, θα έχει έστω την ευκαιρία να το επιχειρήσει...

Όλα τα παραπάνω εξηγούν ίσως και τους λόγους, για τους οποίους οι κ.κ. Τσίπρας και Καμμένος πορεύθηκαν μαζί, από τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 και έπειτα. Πριν φτάσουμε στον χωρισμό για το Σκοπιανό, κανένα πρόβλημα δεν είχε δημιουργήσει ο μικρός κυβερνητικός εταίρος στον μεγάλο. Στην ουσία, κανένα δεν δημιούργησε ούτε την ύστατη ώρα. Το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή, απ' ό,τι θα προκαλούσε μία σύμπραξη με το ΠΑΣΟΚ των σκανδάλων και των μιζών, το Ποτάμι των «φλου» ιδεολογικών τοποθετήσεων, την τουλάχιστον... γραφική Ένωση Κεντρώων ή το καταδικασμένο στην ιδεολογική -και όχι μόνο- απομόνωσή του, ΚΚΕ.

Αντί επιλόγου, θα μου επιτρέψετε να κλείσω με τρεις υποσημειώσεις-παρατηρήσεις:

- Του ζήτησαν να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης, πριν φέρει τη Συμφωνία των Πρεσπών στη Βουλή. Και το έπραξε. Τώρα ζητάνε... πιστοποιητικό φρονημάτων απ' όσους στήριξαν τον Αλέξη Τσίπρα. Θα ήταν αστείο, αν δεν ήταν θλιβερό και δεν παρέπεμπε σε άλλες εποχές...

- Αυτό που κάνει ο Τσίπρας, δεν μπορεί να ερμηνευθεί με κανένα από τα παραδοσιακά εργαλεία πολιτικής ανάλυσης. Κατακερματίζει το πολιτικό τοπίο, διαλύει τα μικρά κόμματα και ενισχύει τη δική του επιρροή. Όταν θα έχει τελειώσει, τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο. Και αν δεν «πέσει» εξαιτίας του Σκοπιανού, να με συμπαθάτε, αλλά δεν βλέπω τι και πώς μπορεί να προκαλέσει την πτώση του...

- Και τώρα τι κάνουμε χωρίς Καμμένο; Ήταν κι αυτός μια κάποια λύσις... Τόσο για τον Αλέξη Τσίπρα, ώστε να παραμένει στην εξουσία, όσο και για την αντιπολίτευση, που πλέον χάνει ένα από τα βασικά της επιχειρήματα κατά του ΣΥΡΙΖΑ...

Βασ. Αναστασόπουλος
Πρώτο Θέμα


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση