Η μαργαρίτα του Αλέξη

Ο Αλέξης Τσίπρας μάδησε για πολύ καιρό τη μαργαρίτα. Από τη στιγμή που επέλεξε την προσαρμογή και εγκατέλειψε τις «αυταπάτες», μετά το πρώτο αυτοκτονικό εξάμηνο της διακυβέρνησης, είχε πάμπολλες ευκαιρίες να ολοκληρώσει τη στροφή. Τον μετασχηματισμό από ένα κόμμα-συνονθύλευμα μιας «κινηματικής», αντιευρωπαϊκής και τριτοκοσμικής Αριστεράς σε κόμμα της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας.

Η πρώτη ύλη ήταν άφθονη. Ο Τσίπρας ενσωματώθηκε γρήγορα στο ευρωπαϊκό κατεστημένο. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσαρμόστηκε άνετα στο «πνεύμα» των Βρυξελλών. Η κεντρική οικονομική πολιτική ακολούθησε τους «οδηγούς» των μνημονίων. Οι σχέσεις με την εγχώρια επιχειρηματική ελίτ γρήγορα αποκαταστάθηκαν - με λίγες εξαιρέσεις, έτσι για να επιβεβαιώνεται ο κανόνας.

Το φλερτ λοιπόν του ΣΥΡΙΖΑ με την κανονικότητα και τη «σοσιαλδημοκρατικοποίηση» εξελίχθηκε ραγδαία. Γιατί όμως ποτέ δεν κατέληξε σε γάμο;

Η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Ακόμη και στις πιο φωτεινές στιγμές της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ προς την κανονικότητα αναδύθηκαν στην επιφάνεια οι σκοτεινές πλευρές της υπόθεσης. Που εμπόδισαν την ολοκλήρωση του φλερτ σε γάμο.

Εμβληματικό παράδειγμα η Συμφωνία των Πρεσπών. Η πρωτοβουλία του ιστορικού συμβιβασμού άγγιζε ένα οριζόντιο διακομματικό ακροατήριο που ξεκινούσε από την Κεντροδεξιά και έφτανε έως την άκρα Αριστερά.


Αντί λοιπόν ο Τσίπρας να αξιοποιήσει την πολυσυλλεκτικότητα της πρωτοβουλίας του, με ανοίγματα και «επιθέσεις» συναίνεσης προς τη Ν.Δ., το ΚΙΝ.ΑΛ. και το Ποτάμι, επέλεξε τη μικροπολιτική του διεμβολισμού τους. Προσφέροντας εύκολες άμυνες στις ηγεσίες τους.

Παρόμοιες εκδηλώσεις του «σκοτεινού» ΣΥΡΙΖΑ κυριάρχησαν και σε δύο ακόμη κρίσιμα μέτωπα: στη διαχείριση των «σκανδάλων», όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός ανέλαβε από το βήμα της Βουλής τη συνηγορία του «δόγματος Πολάκη». Και στην πολιτική για τα ΜΜΕ, με την επιθετική στοχοποίηση σε κάθε κριτική άποψη και την υιοθεσία εκπροσώπων από το μιντιακό και παραδικαστικό underground.

Στην τελική ευθεία για τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ εισέρχεται με μια στρατηγική αναπηρία: δεν είναι ούτε ο «κινηματικός» ΣΥΡΙΖΑ μιας «loony» τριτοκοσμικής Αριστεράς ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ του ρεαλισμού και της κανονικότητας.

Η έλλειψη ταυτότητας δημιουργεί ασάφειες και αντιφατικότητες Ολα μαζί μπέρδεμα. Ομως τα μπερδεμένα μηνύματα απομακρύνουν τον μέσο ψηφοφόρο και συρρικνώνουν την εκλογική βάση Προδιαγράφουν μια αμυντική μάχη με κύριο στόχο τη διατήρηση κάποιων δυνάμεων, αλλά δεν ευνοούν μια εκλογική τακτική με δυναμική νίκης.

Ασφαλώς δεν είναι τυχαίο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «κατάφερε» να παρουσιάσει τρεις άχρωμες, «στενές» και μειοψηφικές υποψηφιότητες για τους μεγάλους δήμους της χώρας. Ούτε ότι δυσκολεύεται να προσεγγίσει αξιοσημείωτα πρόσωπα από τον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς εν όψει της εκλογικής μάχης.

Ολα αυτά είναι συνέπειες της αρχικής στρατηγικής αναπηρίας. Και της αδυναμίας του Τσίπρα να ολοκληρώσει το μάδημα της μαργαρίτας. Γιατί δεν γίνεται να γοητεύεσαι από τον ρεαλισμό, τα ευρωπαϊκά κεκτημένα και τη διακυβέρνηση και την ίδια ώρα να διστάζεις να κόψεις τις «καλημέρες» με τους «Μαδούρο», τους «Πολάκηδες» και τους «Ρασπούτιν».

Θανάσης Τσεκούρας
Πρώτο Θέμα


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση