Η νεοελληνική στρατηγική φαιδρότητα

Γράφει ο Θεόδωρος Ράκκας

«Σας είπα ότι προχωράμε σε συνεργασία με την επέκταση της συμφωνίας της τριμερούς Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ και με τις ΗΠΑ. Νομίζω ότι (από) αυτό είναι σαφές το μήνυμα», δήλωσε ο κ. Καμένος από τις ΗΠΑ, απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με τις τουρκικές απειλές αναφορικά με τις επικείμενες γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ. Σε αυτή τη δήλωση του υπουργού Εθνικής Άμυνας συνοψίζεται η ελληνική στρατηγική στην ανατολική Μεσόγειο, απέναντι στις σαφώς δεδηλωμένες τουρκικές απειλές. Κοινώς, σκοπεύουμε να ανακηρύξουμε ΑΟΖ με την Κύπρο και την Αίγυπτο.

Εν συνεχεία, σε συνδυασμό με τις νέες γεωτρήσεις στην Κύπρο, θα εκμεταλλευτούμε τους πιθανούς υδρογονάνθρακες στην Ανατολική Μεσόγειο και θα υλοποιήσουμε τον αγωγό East Med Όλα αυτά σωστά και θεμιτά. Aν τώρα «στραβώσει» η Τουρκία, θα την κανονίσουν οι Αμερικάνοι και οι Ισραηλινοί, ίσως, και οι Αιγύπτιοι. Δεν είναι διόλου απίθανο κάποιοι να φαντασιώνονται Ισραηλινά F-15 να συντρίβουν την τουρκική πολεμική αεροπορία και αμερικανικά F-18 να στέλνουν στον πάτο της Μεσογείου τον τουρκικό στόλο, ενώ εμείς πίνουμε καφεδάρες στο Κολωνάκι, παρέα με τον κύριο Πάιατ.

Τα παραπάνω ακούγονται γραφικά αλλά δυστυχώς αντανακλούν τη νεοελληνική φαιδρότητα, αναφορικά με την απουσία κάθε στρατηγικής αντίληψης. Μοιραία λοιπόν, προκύπτουν μια σειρά από κρίσιμα ερωτήματα.


Υπάρχουν σαφώς διατυπωμένες εγγυήσεις ανάληψης στρατιωτικής δράσης, από τις ΗΠΑ ή/και το Ισραήλ, σε περίπτωση τουρκικής στρατιωτικής ενέργειας, έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου;

Αν υπήρχαν εκτιμώ ότι θα είχαν κοινοποιηθεί από την πρώτη στιγμή. Ούτως η άλλως η ουσία της στρατηγικής αποτροπής πρόκειται ακριβώς στην έννοια της λέξης. Αποσκοπεί στο να αποτρέψει μια θερμή εμπλοκή μέσω της διατυπωμένης πρόθεσης για χρήση βίας έναντι της δυνητικής απειλής. Για αυτό ακριβώς συνθήκες και συμφωνίες αμυντικού-αποτρεπτικού χαρακτήρα διατυμπανίζονται εμφατικά προς κάθε κατεύθυνση. Συχνά δε, συνοδεύονται από στρατιωτικά γυμνάσια μεγάλης έκτασης με συναφή σενάρια. Σίγουρα πάντως δεν παραμένουν μυστικές.

Είναι οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις έτοιμες και διατεθειμένες να εμπλακούν σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Αν. Μεσόγειο ή και στο Αιγαίο; Είναι η ελληνική κοινή γνώμη προετοιμασμένη για το ενδεχόμενο στρατιωτικής εμπλοκής με την Τουρκία;

Δεν διαφαίνεται κάτι τέτοιο επί της ουσίας, άλλο οι υπερπτήσεις σε παρελάσεις άλλο μια πολεμική εμπλοκή, πιθανότατα πολυμέτωπη. Μάλλον κάποιοι περιμένουν από τους ξένους να πολεμήσουν για εμάς υπερασπιζόμενοι τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Εάν το παραπάνω στέκει τότε μιλάμε για πολύ επικίνδυνες καταστάσεις για την εθνική μας ακεραιότητα και ασφάλεια. Ας μην μιλήσουμε για το συνέβη, ουκ ολίγες φορές, στο παρελθόν όταν βασιστήκαμε αποκλειστικά σε ξένες δυνάμεις.

Στο τέλος της μέρας, είναι διατεθειμένες αυτές οι ξένες δυνάμεις, είτε οι ΗΠΑ είτε το Ισραήλ είτε ακόμα και η Αίγυπτος να αντιπαρατεθούν με την Τουρκία;

Το κατά πόσον τα επιχειρηματικά και οικονομικά τους συμφέροντα θα τους ωθήσουν σε σύγκρουση με την Άγκυρα, είναι στην καλύτερη αμφίβολο. Στο κάτω κάτω, γιατί να μην διαλέξουν εν τέλει να συνδιαλλαγούν με την Τουρκία, η οποία έχει σαφής στόχους, στρατηγική, τα μέσα και κυρίως την πρόθεση για να την εφαρμόσει; Πάντως, δεν φαντάζει καθόλου απίθανο το σενάριο, να εργαλειοποιείται η απειλή ανακήρυξης ΑΟΖ και οι γεωτρήσεις σαν, ακόμα ένας, μοχλός πίεσης προς τον Τούρκο πρόεδρο. Επίσης, ας μην μας εκπλήσσει η “αιφνιδιαστική” απελευθέρωση του πάστορα Μπράνσον.

Μήπως τελικά κινδυνεύουμε (στο επαύριον μίας δυναμικής αντίδρασης του Ερντογάν) να συρθούμε από εχθρούς και φίλους σε διαπραγματεύσεις εφ’ όλης της ύλης; Κι όταν λέμε εφ’ όλης της ύλης εννοούμε, απ’ το κυπριακό μέχρι την συνεκμετάλλευση του δυνητικού υποθαλάσσιου πλούτου και ποιος ξέρει τι άλλο. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ενδείξεις, ειδικά αναφορικά με το πρώτο, είναι παραπάνω από ισχυρές.

Η μοίρα του αδύναμου

Εν κατακλείδι, όπως έγραψε και ο Θουκυδίδης, η μοίρα του αδύναμου είναι να υποχωρεί όσο του επιβάλει η αδυναμία του. Εάν ο Ελληνισμός επιθυμεί αν διεκδικήσει τον ρόλο του στην Ανατολική Μεσόγειο ο δρόμος είναι μόνο ένας.

• Από τη μία, καθίσταται επιτακτική η άμεση ενίσχυση της στρατιωτικής ισχύος της χώρας, συνοδευόμενη από την ανάλογη συμμετοχή και προετοιμασία του ελληνικού λαού. Για να κατανοούμε την σημασία των λέξεων, με έναν σύμμαχο συν-μάχεσαι δεν πολεμάει αυτός αντί για εσένα
• Από την άλλη, είναι απαραίτητη η αναβάθμιση των τριμερών και λοιπών συμφωνιών σε δεσμευτικά σύμφωνα στρατιωτικής συνδρομής, με δηλωμένο σκοπό την προστασία των θαλάσσιων ζωνών όπως αυτές καθορίζονται από το διεθνές δίκαιο, καθώς και των εταιριών που δραστηριοποιούνται εντός αυτών, από κάθε απειλή.

Τέλος, εφόσον μιλάμε για ευρωπαϊκή ΑΟΖ, ας απαιτήσουμε από τους εταίρους της ΕΕ να συνδράμουν υλικά και οικονομικά στην ενίσχυση της αποτρεπτικής μας ισχύος. Ειδάλλως, ας κάτσουμε να τα βρούμε με τον γείτονα, υποκύπτοντας μοιραία στις απαιτήσεις του. Εάν δεν είμαστε έτοιμοι και διατεθειμένοι να πολεμήσουμε, είναι προτιμότερο να διαπραγματευτούμε τώρα παρά ύστερα από μια κρίση, θερμή ή μη, η οποία θα μας έχει οδηγήσει σε εξευτελιστική αναδίπλωση. Ας ελπίσουμε ότι τα παραπάνω είναι κινδυνολογίες.

SLPress


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση