Μελαγχολία για την ελληνική παρακμή

Η «ανάσταση» της πατρίδας προϋποθέτει την ενεργοποίηση των πολιτών, που θα θεωρούν προσωπική τους υπόθεση ό,τι γίνεται στη δημόσια ζωή

Από τον Δημήτρη Γαρούφα

Μελετώντας κάποιος τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, αναντίρρητα θα μελαγχολήσει… Γιατί τα πάντα φιλοτεχνούν εικόνα εσωστρέφειας και παρακμής. Το υποβαθμισμένο Κοινοβούλιό μας τα τελευταία χρόνια ψηφίζει, σχεδόν αδιαμαρτύρητα, νομοσχέδια χιλιάδων σελίδων χωρίς να τα έχουν διαβάσει οι βουλευτές, με διατάξεις που αλλάζουν άρδην προς το χειρότερο την ελληνική πραγματικότητα, και με εντολές των δανειστών (κατ’ ευφημισμόν ονομάζονται «θεσμοί») δίνουν σχεδόν τα πάντα σε κάποιους προνομιούχους (χαρακτηριστικό παράδειγμα ο τρόπος ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών), ενώ βαπτίστηκε «μεταρρύθμιση» η συστηματική φτωχοποίηση των πολιτών και ιδιαίτερα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Τα ΜΜΕ, από άγνοια των θεμάτων πιθανώς, αναδεικνύουν κάποιες, μάλλον επουσιώδεις, πλευρές των μέτρων, αφήνοντας ασχολίαστες τις πλέον επώδυνες και χωρίς να εμβαθύνουν στα πραγματικά μεγάλα προβλήματα που θα γιγαντωθούν στο μέλλον (δημογραφικό, ασφαλιστικό κ.λπ.).

Παράλληλα, βλέπουμε να ψηφίζονται κατά καιρούς στη Βουλή διατάξεις καθαρά φωτογραφικές, που ευνοούν κάποιους, τακτοποιώντας από κωλύματα εκλογιμότητας αιρετών της Τ.Α. (με αυτόν τον τρόπο κατέστη δυνατόν να είναι υποψήφιος στις δημοτικές εκλογές του 2014 δήμαρχος μεγάλου δήμου) μέχρι μάλλον περίεργα «προβλήματα» κάποιων και γι’ αυτό πριν από μερικά χρόνια ψηφίστηκε τροπολογία, σύμφωνα με την οποία δώρα σε κρατικούς λειτουργούς σε έκφραση ευγνωμοσύνης δεν αποτελούν ποινικά κολάσιμη πράξη (η διάταξη ίσχυσε για μερικές μέρες, αλλά ως ευεργετική διάταξη πιθανόν να κάλυψε περιπτώσεις που ίσως να εκκρεμούσαν στη Δικαιοσύνη). Ο πολιτικός κόσμος δίνει την εντύπωση ότι βιώνοντας τη μικροπολιτική, όπως θα έλεγε ο Καβάφης, «δεν ακούει τη μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων...» κι έτσι περνούν απαρατήρητα γεγονότα που σηματοδοτούν γεωπολιτικές ανακατατάξεις που θα επηρεάσουν και τη χώρα μας στο μέλλον…


Εχω ξαναγράψει ότι οι Ελληνες πολίτες από τις μετά το 2012 κυβερνήσεις συνεργασίας περίμεναν περισσότερα πράγματα. Δεν περίμεναν ότι θα λύσουν με «μάγια» το οικονομικό πρόβλημα της χώρας, αλλά ήλπιζαν ότι, με στόχο αποτελεσματικό κρατικό μηχανισμό, θα έδιναν τόνο αξιοκρατίας, αναζητώντας για τη στελέχωσή του τους καλύτερους Ελληνες. Αλλά, αντί αυτού, βλέπουμε (με κάποιες εξαιρέσεις) στελέχωσή του με ανεπάγγελτους γόνους και μετριότητες του κομματικού σωλήνα, ενώ είδαμε και το θλιβερό, σε περίοδο κρίσης, να διορίζονται χιλιάδες μετακλητοί υπάλληλοι, σύμβουλοι υπουργών ή κυβερνητικών υπηρεσιών, με ουσιαστικό στόχο δημιουργία «κομματικού στρατού» με τακτοποίηση «ημετέρων». Περιμέναμε ακόμα από τον Μάιο του 2013 (όταν συμπληρώθηκε πενταετία από την ολοκλήρωση της προηγούμενης συνταγματικής αναθεώρησης) έναρξη της διαδικασίας τολμηρής συνταγματικής αναθεώρησης που θα έδινε τέλος στην ατιμωρησία επίορκων πολιτικών (μέσω της σύντομης παραγραφής), θα αναβάθμιζε το Κοινοβούλιο, θα τόνιζε την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, θα θέσπιζε κανόνες διαφάνειας στη δημόσια ζωή κ.λπ. Αλλά αυτή την αναθεώρηση του Συντάγματος, που όλοι την ευαγγελίζονταν, μάλλον όλοι την έχουν ξεχάσει…

Ακούμε καθημερινά από το οικονομικό επιτελείο για «πρωτογενές πλεόνασμα», αλλά ταυτόχρονα βλέπουμε χιλιάδες πολίτες καθημερινά να οδηγούνται στα δικαστήρια γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν υποχρεώσεις τους και χιλιάδες να σιτίζονται στα συσσίτια της Εκκλησίας. Και ακούμε για ίση κατανομή βαρών, αλλά βλέπουμε ότι, ενώ οι μικροεπαγγελματίες πληρώνουν φόρο από το πρώτο ευρώ, οι εκπρόσωποί μας στο Κοινοβούλιο, που το ψήφισαν αυτό, έχουν αφορολόγητες σε σημαντικό ποσοστό τις αποδοχές τους. Κι αναρωτιέται κανείς: Γιατί δύο μέτρα και δύο σταθμά;

Η Ελλάδα έπειτα από οκτώ χρόνια κρίσης εξακολουθεί να θυμίζει τοπίο στην ομίχλη και δυστυχώς η πνευματική ηγεσία σιωπά. Σιωπούν, δηλαδή, αυτοί που «η ακοή αυτών εν ώραις σοβαρών σπουδών ταράττεται. Η μυστική βοή τούς έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων»… Η πολιτική αντιπαράθεση γίνεται για επουσιώδη θέματα και η πλειονότητα του πολιτικού κόσμου εξακολουθεί να μην ασχολείται με τα πραγματικά προβλήματα του τόπου. Ετσι, κανείς δεν ασχολείται με το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας (ενώ οι μελέτες δείχνουν ότι σε μερικές δεκαετίες ο πληθυσμός της Ελλάδας θα συρρικνωθεί σε 7.000.000 - 7.500.000 κατοίκους), κανείς δεν ανησυχεί για το γεγονός ότι οι συνταξιούχοι τείνουν να γίνουν περισσότεροι από τους εργαζομένους και για το γεγονός ότι η λέξη «ανάπτυξη» ακούγεται μόνο ως σύνθημα στην Ελλάδα.

Δυστυχώς τα πολιτικά μας κόμματα, τελματωμένα στο χθες, δεν κατανοούν τα μηνύματα των καιρών, αναζητώντας και τώρα ακόμα (με εξοβελισμό όσων έχουν άποψη γιατί υποστηρίζοντάς την μπορεί να πουν και κανένα «όχι») ελεγχόμενα πρόσωπα που εγγυώνται Δτού χθες... Κρίμα για την Ελλάδα..που βιώνει τη δική της εβδομάδα παθών χωρίς «ανάσταση» στον ορίζοντα... Όπως θα έλεγε ο ποιητής, «για να γυρίσει ο ήλιος» και να διαλύσει την ομίχλη, προαπαιτούμενο είναι να αλλάξουν πολλά, αλλά να αλλάξουμε κι εμείς, που πρέπει να αντιστεκόμαστε στην παρακμή και, θεωρώντας προσωπική μας υπόθεση ό,τι γίνεται στη δημόσια ζωή, να λειτουργούμε καθημερινά ως ενεργοί πολίτες. Αν γίνει αυτό, μπορεί να γυρίσει ο ήλιος, μπορεί να υπάρξει ελπίδα για «ανάσταση» της πατρίδας.

Δημοκρατία


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση