Η αμηχανία του δημοσιογράφου μπροστά στις κίτρινες σακούλες

Απλή ανόθευτη αλληλεγγύη, από τον ΠΑΟΚ και τον Ηρακλή μέχρι τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ. Ούτε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, ούτε ελεημοσύνη πλουσίων...

Γράφει ο Γιώργος Μητράκης

Είναι τόσο μεγάλο το μέγεθος και τόσο διαφορετική από άλλες φορές η καταστροφή στην Αττική, που ακόμη κι αν θέλει ένας δημοσιογράφος να ασχοληθεί με κάτι άλλο δυσκολεύεται. Είτε θα είναι είτε θα αισθάνεται εκτός τόπου και χρόνου. Αμήχανος. Μόνο η απευθείας επαφή με κάποιο ρεπορτάζ –για παράδειγμα με έναν ποδοσφαιρικό αγώνα- μπορεί αυτές τις ημέρες να εκτρέψει το βλέμμα από τις δεκάδες κίτρινες πλαστικές σακούλες με τα πτώματα.

Σίγουρα τις επόμενες ημέρες –όταν θα έχει ολοκληρωθεί η θλιβερή καταμέτρηση και θα ξεκινήσει το πινγκ πονγκ των αυτοδιοικητικών, υπηρεσιακών και πολιτικών ευθυνών- τα πράγματα θα εξελιχθούν διαφορετικά. Η ζωή συνεχίζεται, δε γίνεται αλλιώς. Μέχρι τότε όμως, η φωτιά στην Αττική -και οι συνέπειες της- θα δημιουργεί σκέψεις, θα θέτει ερωτήματα και θα καταλήγει στα ακόλουθα αβέβαια συμπεράσματα.

Πρώτον, παρά το γεγονός ότι ως κάτοικοι της Ελλάδας γνωρίζουμε σε ποια χώρα ζούμε, μια χώρα της πλάκας, πάντα καταλήγουμε έκπληκτοι και σοκαρισμένοι. Όπως έλεγαν οι παλαιότεροι αρχισυντάκτες για τον ρεπόρτερ που τύχαινε να χάσει ένα θέμα «ο επιτόπου μεταβάς και ουδέν αντιληφθείς».
Ελάχιστοι μπορούσαμε να φανταστούμε ότι κάποιοι ανάμεσά μας θα καούν μέσα στα ίδια τους τα σπίτια. Σε σπίτια που δεν βρίσκονται μοναχικά μέσα στο δάσος, αλλά σε οργανωμένους οικισμούς, οι οποίο προφανώς βρίσκονται στο λάθος σημείο και διέπονται από λανθασμένους όρους. Αν και έχει ξανασυμβεί, κάθε φορά μένουμε με το στόμα ανοιχτό όπως την πρώτη φορά.

Δεύτερον, οι λόγοι της τραγωδίας είναι πολλοί και διαφορετικοί μεταξύ τους. Κάθε φορά που συμβαίνει ένα δυσάρεστο γεγονός αναλύονται διεξοδικά. Από επιστήμονες, εμπειρογνώμονες, τεχνοκράτες, αιρετούς. Συνοψίζονται στη φράση «χωροταξική, πολεοδομική, περιβαλλοντική αυθαιρεσία».
Πιθανότατα μετά από ολιγοήμερη ομαδική ψυχοθεραπεία και αρκετές δημόσιες συνεδρίες στα τηλεοπτικά πλατό, η υπόθεση θα ατονήσει, θα ξεθωριάσει, θα ξεχαστεί. Η ζωή συνεχίζεται, τα «μπάνια του λαού» είναι ιερά, η καθημερινότητα αμείλικτη. Ακόμη και οι συναυλίες θα ξαναρχίσουν τις επόμενες ημέρες. Μουσικοί και τραγουδιστές έχουν οικογένειες να ζήσουν, καριέρες να φροντίσουν, συμβόλαια να εκπληρώσουν. Άλλωστε το «εθνικό πένθος» κρατάει τρεις ημέρες. Το λέει το Σύνταγμα, το επιβάλλουν οι νόμοι.


Τρίτον, οι δημόσιες αρχές έκαναν το καθήκον τους. Οι πυροσβέστες είναι λίγοι, χωρίς εξοπλισμό και θα κάνουν να κοιμηθούν πέντε ημέρες. Είναι πιθανόν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να βραβεύσει τον αρχηγό του σώματος και τους επικεφαλής των κλιμακίων. Αύριο – μεθαύριο να έχουν κάτι να δείξουν στα εγγόνια τους. Οι αστυνομικοί βρίσκονται επί τόπου 24 ώρες το 24ώρο, με σχέδια του περασμένου αιώνα και περιπολικά χωρίς συντήρηση και με φθαρμένα λάστιχα. Οι συνδικαλιστές τους είναι, μάλιστα, σαφείς στις δηλώσεις τους:

«Η ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής δεν υπόκειται σε δημοσιονομικούς κανόνες, άρα κακώς οι κυβερνήσεις περιορίζουν τους προϋπολογισμούς των Σωμάτων Ασφαλείας». 

Οι δικαστικές αρχές διατάζουν διερεύνηση των συνθηκών, αλλά είναι αμφίβολο αν θα πληροφορηθούμε το περιεχόμενο του πορίσματος. Αν υπάρξει πόρισμα.

Η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών «μπαίνει» κι αυτή στο παιχνίδι με τις ευλογίες του πρωθυπουργού, αφού –ως γνωστόν- στην Ελλάδα πάντοτε δρα κάποιος ξένος δάκτυλος. Επίσης, δεν θα μάθουμε ποτέ κάτι γι’ αυτό.
Όσο για τους αυτοδιοικητικούς, βρίσκονται από την πρώτη στιγμή στα πύρινα μέτωπα. Έχουν καεί τα σπίτια τους, δεν μπορούν να υπερβούν τις αρμοδιότητές τους κι έχουν φροντίσει να μη λείψει τίποτε απ’ όσους έχασαν τα υπάρχοντά τους. Γι’ αυτό υπάρχουν οι δήμοι, για να βρίσκονται δίπλα στον πολίτη στα… δύσκολα. Ποιος νοιάζεται για τα καθημερινά, τα εύκολα, τους κάδους απορριμάτων, τα πάρκα, τα πεζοδρόμια, τις παιδικές χαρές, τραπεζοκαθίσματα, τα κοιμητήρια, τις σχάρες του αποχετευτικού δικτύου;
Ακόμη και οι ηγήτορες των εθελοντών, από κομματικά στελέχη μέχρι δασοπυροσβέστες και διασώστες, διεκδικούν το δικό τους κομμάτι στη δημοσιότητα και στον ηρωισμό. Ως γνωστόν το χρήμα πολλοί εμίσησαν –αν και οι χορηγίες είναι χρήσιμες. Τη δόξα ουδείς.

Όλα αυτά τα έχουμε δει στο παρελθόν πολλές φορές και σε πολλές διαφορετικές καταστάσεις. Συχνά καταλήγουν αδειανά πουκάμισα να κρέμονται σε εργένικη ντουλάπα. Ίσως γι’ αυτό τα έχουμε ξεχάσει.
Το πραγματικά νέο από την τραγωδία των ημερών είναι η έκρηξη αλληλεγγύης. Επιτέλους μια καλή είδηση. Οι απλοί Έλληνες της Ελλάδας και της διασποράς προσφέρουν αυθόρμητα για τους πυρόπληκτους από χρήμα μέχρι αίμα και από τρόφιμα μέχρι ρούχα και φάρμακα.

Από τον Έβρο στο βορρά και την Κρήτη στο νότο μέχρι την Κέρκυρα στα δυτικά και τη Ρόδο στα ανατολικά. Από τον ΠΑΟΚ και τον Ηρακλή μέχρι τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ. Ούτε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, ούτε ελεημοσύνη πλουσίων. Απλή ανόθευτη αλληλεγγύη, την οποία δυστυχώς η ελληνική κοινωνία δεν έχει ούτε τη νοοτροπία, ούτε τις δομές ώστε να τις δώσει διαχρονικά χαρακτηριστικά και να την κεφαλαιοποιήσει προς όφελός της. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το φιάσκο του ταμείου αλληλεγγύης των πυρόπληκτων του 2007 στην Ηλεία;

Voria


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση