Η Ραφήνα, το Μάτι και… η φύση του ανθρώπου!
Κάποτε, όταν ακόμη ήμουν νέος, αθώος και ιδεαλιστής, σπούδαζα πολιτική φιλοσοφία κάπου μακριά στα… ξένα.
Μια μέρα λοιπόν, ένας σοφός καθηγητής μας εξήγησε πως μπορείς να καταλάβεις αν ένας άνθρωπος είναι φύσει προοδευτικός (αριστερός) ή φύσει συντηρητικός (δεξιός). Άσχετα με το τι ψηφίζει, τι δηλώνει ή τι νομίζει πως είναι.
Για παράδειγμα, πολλοί εδώ στην Ελλάδα δηλώνουν αριστεροί, επειδή κάποιος ταγματασφαλίτης σκότωσε τον παππού τους το ’44 ή και το αντίθετο.
Ενώ στην πραγματικότητα, μέσα τους είναι δεξιοί… ή το αντίθετο.
Τέλος πάντων… ο καθηγητής λοιπόν μας είπε πως πραγματικός αριστερός είναι αυτός που πιστεύει ότι ο άνθρωπος στη φυσική του κατάσταση είναι «άγγελος», καλόψυχος κλπ. αλλά έρχεται η τεχνητή, πολιτισμένη κοινωνία με τους κανόνες της, τις διακρίσεις της, τους αποκλεισμούς, τις ανισότητες, και τον αναγκάζει να είναι κι αυτός κακός για να επιβιώσει.
Άρα, σύμφωνα με αυτή τη λογική (Ζαν Ζακ Ρουσό, κ.ά.), αν αλλάξουμε άρδην την κακή κοινωνία, αμέσως θα απελευθερωθούν τα γνήσια και αλτρουιστικά συναισθήματα του ανθρώπου, και όλοι θα ζήσουμε επιτέλους στον χαμένο παράδεισο… στην ουτοπία. Χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κλπ.
Και πως θα γίνει αυτό; Με γενική επανάσταση των λαών.
Κάπως έτσι ξεκίνησε και ο μαρξισμός, που ακολουθήθηκε από τον λενινισμό, και τα υπόλοιπα τα ξέρετε...
Σε αντίθεση με τα παραπάνω, συνέχισε ο καθηγητής, φύσει συντηρητικός είναι εκείνος που πιστεύει ότι η πραγματική φύση του ανθρώπου είναι σκληρή, ανάλγητη, συμφεροντολογική, εγωιστική, και οπωσδήποτε χρειάζεται η οργανωμένη κοινωνία με τους αυστηρούς κανόνες της προκειμένου να περιορίσει τον κακό εαυτό που κρύβουμε όλοι μέσα μας.
Άρα (βλ. Τζον Λοκ κ.ά) χρειαζόμαστε νόμους, αστυνομίες και συνεχή επιτήρηση προκειμένου να μην αρχίσουμε να αλληλοσφαζόμαστε μεταξύ μας.
Εκείνα τα χρόνια νόμιζα πως είμαι αριστερός. Η συγκεκριμένη όμως τοποθέτηση μου γύρισε τα μυαλά, διότι ξάφνου συνειδητοποίησα ότι κατά βάθος είμαι συντηρητικός, αφού είχα ως εγγενή άποψη το δεύτερο, άσχετα με το τι νόμιζα και τι έλεγα ότι είμαι.
Στη συνέχεια, με τα χρόνια, με τις εμπειρίες κλπ., κατάλαβα ότι όντως η φύση του ανθρώπου είναι κακή, και όντως χρειαζόμαστε αυστηρούς κανόνες για να συμβιώνουμε στοιχειωδώς αρμονικά.
Τα παραδείγματα πολλά. Το 1968 έγινε ένα μεγάλο μπλακάουτ ρεύματος στη Νέα Υόρκη, που κράτησε νομίζω 48 ώρες. Η ήδη αυξημένη τότε εγκληματικότητα χτύπησε κόκκινο, με κατακόρυφη αύξηση των ληστειών, φόνων, βιασμών κ.ο.κ
Κάτι ανάλογο συνέβη στο Σικάγο με μια διήμερη απεργία της αστυνομίας.
Γιατί άραγε; Εδώ σας θέλω…
Για να μην πλατειάζω, το ίδιο συμβαίνει όποτε έχουμε έκτακτες περιπτώσεις, όπου παύουν να λειτουργούν οι ελεγκτικοί και αστυνομικοί μηχανισμοί.
Και γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά σήμερα;
Διότι πρωί πρωί, μαζί με τις υπόλοιπες πληροφορίες για την ανείπωτη τραγωδία της Αττικής, με τις δεκάδες των νεκρών, διάβασα πως ήδη (πριν καθίσουν οι στάχτες), η ομάδα ΔΙΑΣ συνέλαβε τέσσερις νεαρούς να μπουκάρουν στα καμένα σπίτια για πλιάτσικο.
Τέτοιοι ήμασταν, τέτοιοι ήμαστε και τέτοιοι θα παραμείνουμε…
Η φύση του ανθρώπου δεν αλλάζει, κι ας λένε ότι θέλουν ο Ρουσό, ο Μαρξ και ο… Καρανίκας με την Μποφίλιου.
ΥΓ- Μαθαίνω πως μόνο στη Λέσβο δραστηριοποιούνται 143 ΜΚΟ. Στην καμένη Αττική πόσες άραγε;
Να μας πει ο «αντιστασιακός» κ. Τόσκας παρακαλώ.
Strange Atractor
AntiNews
Αναρτήσεις
Συνιστώ στον αρθρογράφο να μελετήσει το βιβλίο του Ενγκελς Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκεί θα κατανόησει πως ο Άνθρωπος έχει ως βασικό του χαρακτηριστικό να διαμορφώνει,αλλά και να διαμορφώνεται.
Διαμορφώνει όσο υλιστής είναι,και διαμορφώνεται απο το πόσο ιδεαλιστής μπορεί να γίνει.
Αυτή η αλληλουχία φιλοσοφικής σύγκρουσης είναι η πραγματικότητα που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πολλές φορές.
Εξηγούμε τα πράγματα όπως τα βλέπουμε και όχι στην πραγματική τους διάσταση.
Ο Ιδεαλισμός δυστυχώς για τον αρθρογράφο δεν είναι αυτό που νομίζει αλλά το αντίθετο ακριβώς.
Ο Ιδεαλισμός βασίζεται στης αισθήσεις που με την σειρά τους κατοχυρώνουν μία απόλυτη λογική που αργά η γρήγορα διαμορφώνει το υποκείμενο σε αυτό που τελικά λέγεται πράξη.
Ο Υλισμός υποστηρίζει αντίθετα την αντικειμενική ανάγκη που έχει ο Άνθρωπος στα πλαίσια της φυσικής του και όχι μόνο εξέλιξης.
Η επιθυμίες που κτίζονται με μαζικό ιδεαλιστικό υπόβαθρο την κατανάλωση με την σειρά τους θεμελιώνουν της συλλογικές αυταπάτες.
Η λογική αυτή πλέον θεσπίζεται και πιστοποιείτε κρατικά,νομικά,πολιτικά.
Αναλύουμε μία καταδικαστέα πράξη κάποιον νέων Ανθρώπων χωρίς να αναλύουμε ποιος και τι τους οδήγησε σε αυτήν.
Γιατί δεν είναι έγκλημα η άνιση κατανομή του παραγόμενου πλούτου;
Γιατί δεν είναι έγκλημα η στρεβλή μόρφωση που διαμόρφωσε αυτούς τους νέους σε ύαινες;
Με διαλεκτικό τρόπο και διάλογο σίγουρα μπορείς να βρεις της αιτίες,ίσως να είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο να αντιστρέψει η πολιτεία που πρόκρινε όλες της αυταπάτες τους να το διορθώσει αυτό,αυτό όμως δεν σημαίνει πως η αυτονόμηση μιας ολόκληρης κοινωνίας διαμορφώνεται με αστυνόμευση και βία.
Π.Τ.