Ως που θα αφήσουν οι ΗΠΑ τον Ερντογάν να προχωρήσει;

Αναμφιβόλως, αναζητείται η λύση στο ζήτημα της Τουρκίας, που δεν θα την αφήσουν να μεγαλώσει τόσο ώστε να καταστεί απειλή στο παγκόσμιο σύστημα

Η τελευταία μεταστροφή του Τούρκου προέδρου, έγινε με τον βομβαρδισμό της Συρίας, όπου ταυτίστηκε με την αμερικανική ρητορική, με το πρόσχημα της τιμωρίας όσων χρησιμοποιούν χημικά όπλα. Το γεγονός, ότι η ίδια η Τουρκία έχει χρησιμοποιήσει χημικά κατά των Κούρδων, την δεκαετία του ’90, δεν λαμβάνεται υπόψη.

Ήταν η εποχή που οι Κούρδοι του Οτσαλάν ενισχύονταν από την αποβιώσασα Σοβιετική Ένωση, οπότε "κακό του κεφαλιού" τους. Οι ΗΠΑ είχαν στο ψυγείο τους Μπαρζανί και Ταλαμπανί, τους οποίους απόψυξαν μετά την δεύτερη εκστρατεία κατά του Ιράκ, τοποθετώντας τον πρώτο στη θέση του προέδρου του ημιαυτόνομου Κουρδιστάν, και τον δεύτερο στη θέση του προέδρου του όλου Ιράκ. Για τον Οτσαλάν, φρόντισαν οι Σημίτης και Πάγκαλος και κέρδισαν μια ακόμη τετραετία.

Η αλήθεια είναι, πως δύσκολα μπορεί να βρει κάποιος περισσότερο προδομένο λαό από τους Κούρδους -τους Καρδούχους, της παλαιάς εποχής-, οι οποίοι ευρισκόμενοι σε τόπο-πέρασμα από ανατολή σε δύση, και αντιστρόφως, έχουν την τύχη των Πολωνών, που άλλοτε οι Γάλλοι άλλοτε οι Γερμανοί, επιτιθέμενοι κατά Ρωσίας πρώτα κατακτούν την Πολωνία - και μετά την μοιράζονται.
Στη σύγχρονη εποχή είναι το μπαλάκι που αλλάζει χέρια, αναλόγως των συμμαχιών που συνάπτουν οι ισχυροί, και που είναι τόσο πρόσκαιρες, ώστε οι Κούρδοι έχουν προφανώς δύο σημαίες στις σκηνές τους, και σηκώνουν πότε την αμερικάνικη πότε την ρωσική, αναλόγως πώς θα ξυπνήσουν εκείνη την ημέρα οι ηγέτες των χωρών αυτών.

Αναμφιβόλως, αναζητείται η λύση στο ζήτημα της Τουρκίας, που δεν θα την αφήσουν να μεγαλώσει τόσο ώστε να καταστεί απειλή στο παγκόσμιο σύστημα. Όπως γίνεται αντιληπτό, η δυσκολία δεν είναι να εξαλειφθεί ο Ερντογάν -τόσοι και τόσοι έχουν χαθεί μυστηριωδώς-, αλλά ποια μπορεί να είναι η διάδοχη κατάσταση, ώστε να μη ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος, και να μη την στείλουν οριστικά στην ρωσική αγκαλιά.

Ο Ερντογάν, για προσωπική του ασφάλεια, έχει "ξεδοντιάσει" το στράτευμα, οπότε επανάληψη επεμβάσεως του στην πολιτική ζωή, ώστε να υπάρξει στιβαρή κυβέρνηση που θα επιβάλλει την ηρεμία στο εσωτερικό, δύσκολα μπορεί να προκύψει. Ο Ερντογάν, επέτυχε αυτό που προσπαθούσαν όλοι οι Τούρκοι πολιτικοί: Να περιορίσουν την ισχύ των στρατιωτικών, ώστε να αποκτήσουν αυτοί τον έλεγχο της χώρας.

Ο Ερντογάν, έχει ένα πλεονέκτημα έναντι των παλαιοτέρων Τούρκων πολιτικών, για να το επιτύχει. Εξισορροπεί την μείωση του αξιόμαχου του στρατεύματος, με την ανάπτυξη των οπλικών συστημάτων. Βελτιώνοντάς τα, αλλά και πολλαπλασιάζοντας τον αριθμό τους. Βεβαίως -Ερντογάν είναι αυτός- ο μεγαλύτερος μέτοχος των αμυντικών βιομηχανιών στην Τουρκία, είναι η οικογένειά του, και ο στενός του περίγυρος [Το drone που έστειλε στο Αιγαίο, παράγεται από την βιομηχανία του γαμπρού του].

Ασφαλώς, οι ΗΠΑ μπορεί να αντιπαθούν τον Ερντογάν, χρειάζονται όμως την Τουρκία. Είναι πολιτικώς αφελές, να πιστεύουν κάποιοι ότι σε τυχούσα σύγκρουση Ελλάδας-Τουρκίας, οι ΗΠΑ θα έπαιρναν το μέρος της Ελλάδας. Θα επέμβουν, όπως και στα Ίμια, ως διαιτητές, αλλά ποτέ δεν θα δυσαρεστήσουν την Τουρκία του Ερντογάν, ώστε να την χάσουν ανεπιστρεπτί. Για την Ελλάδα δεν φοβούνται. Υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις. Επί δεκαετίες έχουν εργαστεί για την υποβάθμιση του εθνικού φρονήματος, ως μη "προοδευτικού".

Πρόβλημα για τις αμερικανικές δεξαμενές σκέψης, είναι η αδυναμία τους να καταλήξουν κάπου, ως προς τις προθέσεις του Τούρκου προέδρου. Η συμπεριφορά του είναι "τακτικισμός", ή συνειδητή στροφή προς τον μουσουλμανισμό, άρα αντιχριστιανισμός και αντιδυτική στάση;

Ο Μιχάλης Ιγντίου, γνωρίζοντας καλά τα της Ουάσιγκτον, υποστηρίζει ότι οι Αμερικανοί γραφειοκράτες είναι αφελείς, αλλά όχι τόσο ώστε να μη αντιληφθούν ότι η Τουρκία με τον Ταγίπ Ερντογάν στην προεδρία, είναι μία χαμένη υπόθεση για τις Ηνωμένες Πολιτείες και γενικά τη Δύση. Το πλέον σίγουρο είναι ότι σκέφτεται «μουσουλμανικά» που σημαίνει ότι απεχθάνεται ο,τιδήποτε το χριστιανικό. Την ίδια στιγμή τον κυριαρχεί μίσος για τους Αμερικανούς, καθώς δεν μπορούν να του βγάλουν από το μυαλό ότι δεν έχουν σχέση με το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016.

Στην Ουάσιγκτον, λέει ο Μ. Ιγνατίου, θεωρούν πως όλα ξεκινούν από αυτή τη βεβαιότητα του Ερντογάν πως οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ συνωμότησαν με τον Ιμάμη Γκιουλέν για να τον ανατρέψουν. Από τη στιγμή που ο πρόεδρος της Τουρκίας αρνείται να αποδεχθεί το αυτονόητο, οι σχέσεις του με την Αμερική θα είναι πάντα ανταγωνιστικές, αλλά πάνω απ’ όλα θα είναι εχθρικές.
Εντάξει, ως προς αυτά. Αλλά θεωρώ βέβαιο, πως ποτέ δεν θα οδηγήσουν την κατάσταση σε ρήξη, αν δεν βρεθεί ικανοποιητική διάδοχη κατάσταση στην Τουρκία. Μέχρι τότε, θα παίζουν το ποντίκι με την γάτα.

Μακεδών
Voria


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση