Μονόδρομος η ελληνική άρνηση για ένταξη της FYROM στο ΝΑΤΟ

Του Γιάννη Σιδέρη

Το σκοπιανό δεν είναι… το σκοπιανό. Είναι το μέτωπο των Βαλκανίων που βρίσκεται σε συνεχή αποσταθεροποίηση και ο ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων, ΗΠΑ και Ρωσίας που έχουν αποδυθεί σε ένα αγώνα επιρροής στο ρευστό τοπίο.

Οι ΗΠΑ μετά την ένταξη του Μαυροβουνίου στο ΝΑΤΟ, επιδιώκουν πλέον να εντάξουν και τα Σκόπια, ώστε να εξαλειφτεί οριστικά ο κίνδυνος επανόδου της χώρας στη ρωσική ζώνη επιρροής, όπως ήταν κατά την θητεία του Gruevski. Θα είχε γίνει προ ετών εάν δεν υπήρχε η εκκρεμότητα με το όνομα και το επαπειλούμενο βέτο της Ελλάδας.

Φυσικά για τους θιασώτες της νέας τάξης η ελληνική αντίρρηση έμοιαζε ιστορικός αναχρονισμός. Έτσι την χαρακτήριζαν οι διεθνιστές, που ερμήνευαν ως εθνικισμό την ελληνική άρνηση, καταδίκαζαν ως σοβινιστικό φολκλόρ τα συλλαλητήρια για το όνομα, αλλά έκαναν ακρίτως – έως ευμενώς – δεκτό, τον κατασκευασμένο μεγαλοϊδεατικό εθνικισμό των βορείων γειτόνων με αφορμή το όνομα.

Ειδικά ο χώρος της συριζαίικης αριστεράς, με πρωτοστατούσα τη νεολαία του, αποκαλούσαν με υπερηφάνεια τα Σκόπια ως Μακεδονία, και κατακεραύνωναν τους αντιδρώντες. Είχε κατασκευαστεί και η αστήρικτη θεωρία ότι η ελληνική καπιταλιστική τάξη, προωθούσε την μη αποδοχή του ονόματος! Σε κονιορτοποίηση βέβαια κάθε αριστερής θεωρίας. Σύμφωνα με τις δικές τους θεωρίες, η ελληνική καπιταλιστική τάξη, θα έπρεπε να ενδιαφέρεται πρωτίστως για την διείσδυση στην βαλκανική ενδοχώρα, προκειμένου να επενδύσει, να εμπορευτεί και να απομυζήσει κέρδη. Άρα θα είχε κάθε συμφέρον όχι να εμποδίσει την αποδοχή του ονόματος, αλλά να ταυτιστεί - ως προς τον στόχο - με τη διεθνιστική αριστερά: Η διένεξη για το όνομα να λυθεί με τον όποιο τρόπο, εν ανάγκη με υποχωρήσεις της χώρας. Η αριστερά το ήθελε γιατί πιστεύει στον αυτοπροσδιορισμό (που ισχύει όμως για άτομα όχι για έθνη) η ελληνική καπιταλιστική τάξη, για να ανοίξει απερίσπαστος και οικονομικά προσοδοφόρος, ο βαλκανικός διάδρομος.

Η Ελλάδα καλώς αντέδρασε και αντιδρά. Ο Τίτο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, παραχώρησε στους Σλαβομακεδόνες το καταστατικό του έθνους και τους υποσχέθηκε μια ομοσπονδιακή δημοκρατία, η οποία έλαβε την ονομασία «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Το βρήκαμε μπροστά μας ως πρόβλημα μετά από τέσσερις δεκαετίες, κατά την ανεξαρτητοποίηση της χώρας το 1991, όταν η τελευταία και αποφάσισε να λέγεται «Δημοκρατία της Μακεδονίας», χωρίς κανένα προσδιορισμό.

Σε εκείνο το χρονικό σημείο, σαφώς μας παρέσυρε το πάθος, δεν δεχτήκαμε μια μετριοπαθή λύση με γεωγραφικό προσδιορισμό του ονόματος (καθώς την εξάλειψη της λέξης «Μακεδονία» την έχουμε χάσει, αφ΄ης στιγμής η οικουμένη τα αποκαλούσε έτσι), επειδή «το όνομά μας ήταν η ψυχή μας».

Ωστόσο δεν σημαίνει πως μπορούσαμε να αποδεχτούμε σκέτο το όνομα Μακεδονία για δύο κυρίως λόγους:

Ο γειτονικός λαός, σλαβικής καταγωγής, που ήρθε περί τον 8ο αιώνα στην περιοχή, κάνει μια χυδαία παραχάραξη δανεικής ιστορίας, προκειμένου να οικοδομήσει εθνική ταυτότητα που δεν του ανήκε. Και αυτό βέβαιο μπορεί να φανεί εθνικός ρομαντισμός, εθνικισμός ή ό, τι άλλο στους θιασώτες της ονομασίας των Σκοπίων ως Μακεδονία. Ωστόσο είναι υπεράσπιση της ιστορικής αλήθειας.

Υπάρχει και η καίρια γεωστρατηγική άποψη: Αν από τη δημιουργία της ομοσπονδιακής γιουγκοσλαβικής δημοκρατίας βρήκαμε το πρόβλημα ενώπιόν μας μετά από 40 χρόνια, σε πόσες δεκαετίες και πόσο σοβαρά θα το αντιμετωπίσουμε, με ποια προβλήματα, αφού οι ηγέτες της γείτονος καλλιέργησαν και καλλιεργούν έναν άγριο αλυτρωτισμό εις βάρος μας;

Ναι είναι μικρό και φτωχό κράτος. Ο Σαββόπουλος εκείνη την εποχή έλεγε να ανοίξουμε δυο σούπερ μάρκετ και να τους προσελκύσουμε. Ωστόσο στην πάντα ρευστή Βαλκανική, ουδείς μπορεί να προείπει με ποιες συμμαχίες αύριο, και με όχημα αλυτρωτισμού το όνομα, ποια προβλήματα ασφάλειας θα δημιουργηθούν.

Η νέα ηγεσία της χώρας, ο Zoran Zaev δείχνει μετριοπαθής, και δείχνει να επιδιώκει λύση. Όμως τον δεσμεύει η ιστορία της χώρας του και η ψευδής εθνική συνείδηση που έχει δημιουργηθεί στον λαό, έτσι που δεν μπορεί να προβεί εύκολα σε δραστικές λύσεις, που θα ικανοποιούν ευκόλως και την ελληνική πλευρά.

Η Ελλάδα από την πλευρά της, ζει βυθισμένη τα εσωτερικά της προβλήματα, χωρίς να έχει δραστική πολιτική στα Βαλκάνια. Δύο χρόνια τώρα ο πρωθυπουργός το μόνο ταξίδι που πραγματοποίησε ήταν τον Ιανουάριο στη φιλική Σερβία. Ο βαλκανικός χώρος δημιουργούσε συνθήκες κρίσης (π.χ. Αλβανοί Σκοπίων, Τσάμηδες Αλβανίας, Σερβία- Κόσοβο), όπου μπορούν να εξελιχτούν σε θρυαλλίδες αποσταθεροποίησης , μακράν της διπλωματικής ελληνικής παρέμβασης.

Τα Σκόπια, οι ΗΠΑ την ουσία, μεθοδεύουν την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ ως FYROM. Εάν γίνει είναι δεδομένο ότι νίκησαν, σύντομα θα κατοχυρωθεί και η συνταγματική τους ονομασία. Και τα προβλήματα θα είναι μπροστά μας.

Η χώρα μας δεν έχει άλλη οδό από το να αρνηθεί – όχι από εθνικισμό, αλλά για χάριν του ειρηνικού μέλλοντος.

Πηγή Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση