Η Σαουδική Αραβία είναι πανέτοιμη να διαπραγματευθεί τη Συρία για τον Λίβανο

Επίσημη φωτογραφία από τη συνάντηση μεταξύ του Vladimir Putin και του Bandar bin Sultan (Δεν διακρίνεται ο Σαουδάραβας πρίγκιπας)

Αφού οι Ηνωμένες Πολιτείες επέλυσαν τα εσωτερικά τους προβλήματα πριν από τη διάσκεψη «Γενεύη 2», προχώρησαν στην εξουδετέρωση της αντιδραστικής στάσης του Κατάρ. Τώρα δεν μένει παρά να αναλάβουν παρόμοια δράση όσον αφορά τη στάση της Σαουδικής Αραβίας. Ωστόσο, όπως παρατηρεί ο ερευνητής και πολιτικός αναλυτής Thierry Meyssan, το Ριάντ έχει αποδειχθεί πιο συγκαταβατικό από την Ντόχα και προτείνει μια ρύθμιση, η οποία εγγυάται τόσο την επιβίωσή της ίδιας της Σαουδικής Αραβίας, όσο και την αποτελεσματικότητα και ικανότητά της να κρατάει τα προσχήματα.

Του Thierry Meyssan 
Voltaire Network
 7 Αυγούστου2013 
Απόδοση: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους 

Μετά την απομάκρυνση του εμίρη του Κατάρ από τα πολιτικά δρώμενα με πρωτοβουλία των ΗΠΑ ["Η Νέα Εποχή Αποικιοκρατίας στην Ανατολική Μεσόγειο"], μετά την παραίτησή του και παράδοση των αρμοδιοτήτων του στον γιό του Τamim (φωτό), οι εξελίξεις στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή ήταν ραγδαίες. Προς έκπληξη της Ουάσιγκτον, η αιγυπτιακός στρατός επέλεξε εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή για να ανατρέψει τον Πρόεδρο Mohammed Morsi, έναν Αδελφό Μουσουλμάνο που χρηματοδοτούνταν από τη Ντόχα. Συνέπεια αυτής της τροπής ήταν, να μετατραπεί η απώλεια της υποστήριξης από το Κατάρ σε πανωλεθρία για τους Αδελφούς, οι οποίοι νιώθουν πλέον να απειλούνται και στην Τυνησία, και στη Λιβύη και στη Γάζα.

Η Ουάσιγκτον, ωστόσο, δεν έχει χάσει τις ελπίδες της, θεωρώντας ότι σε κάθε περίπτωση, είχε τον έλεγχο και του αιγυπτιακού στρατού και των περισσότερων από τις υπόλοιπες περιφερειακές πολιτικές δυνάμεις. Παρά το γεγονός ότι η επιστροφή των ένστολων στο πολιτικό προσκήνιο έρχεται σε αντίθεση με τις αρχές του «εκδημοκρατισμού», ελίχθηκε έγκαιρα, πλησιάζοντας τους νέους εταίρους της και καλώντας τους σε διάλογο.

Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ εξακολουθεί να εφαρμόζει το αρχικό σχέδιο της νέας περιφερειακής κατανομής ισχύος με τη Ρωσία. Ωστόσο, η τρέχουσα αδυναμία των Ηνωμένων Πολιτειών είναι τέτοια ώστε να τις αναγκάζει να «σπεύδουν βραδέως». Παρά το γεγονός ότι μια δίκαιη και διαρκής ειρήνη θα πρέπει κανονικά να εξελιχθεί μέσω κοινής οικονομικής ανάπτυξης και με τη συμμετοχή των δυνάμεων ως έχουν σήμερα, το σχέδιο των ΗΠΑ βασίζεται σε ένα αναχρονιστικό όραμα που προβλέπει διαίρεση σε ζώνες επιρροής, ένα σχέδιο εμπνευσμένο από την Συμφωνία Sykes-Picot του 1916, μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας.

Υπό το πρίσμα αυτό, ο όρος που έθεσε και θέτει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, από την θητεία της ΥΠΕΞ Madeleine Albright και μετά, είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη στην Παλαιστίνη χωρίς ειρήνη στη Συρία και το αντίστροφο. Στην πραγματικότητα, όμως, οποιαδήποτε συμφωνία με τους Παλαιστινίους αμέσως υπονομεύεται από ομάδες αντιφρονούντων και σαμποτάρεται, ενώ οι Μπααθιστές της Συρίας αρνούνται, για λόγους αρχής, μια χωριστή ειρήνη. Επομένως, η μόνη λύση που τελικά ισχύει είναι αυτή των διεθνών παραγόντων, σύμφωνα με την οποία η Συρία θα θεωρείται υπεύθυνη για την ισχύ της εφαρμογής της συμφωνίας.

Ο John Kerry κατάφερε να φέρει το Ισραήλ και την Παλαιστινιακή Αρχή στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για εννέα μήνες, δηλαδή μέχρι τις συριακές προεδρικές εκλογές. Οι πρώτες επαφές έγιναν σε ψυχρό κλίμα, αλλά το Στέιτ Ντιπάρτμεντ πιστεύει πως υπάρχει περιθώριο να «ζεσταθούν» και ότι θα πείσει διάφορους προσκεκλημένους να συμμετάσχουν στη διαδικασία για τη «Γενεύη 2» για μια επίλυση του συριακού ζητήματος. Οι διαπραγματεύσεις διεξάγονται από τον διπλωμάτη σιωνιστή Martin Indyk, ο οποίος θήτευσε και ως σύμβουλος της Madeleine Albright και του Bill Clinton σε θέματα της Μέσης Ανατολής. 

Ταυτόχρονα, ο κ. Kerry επέτρεψε στη Σαουδική Αραβία να καλύψει το κενό που δημιουργήθηκε από την εξαφάνιση του Κατάρ από τη διεθνή σκηνή. Έδωσε στους Σαουδάραβες περιθώριο έξι μηνών για την επίλυση των περιφερειακών προβλημάτων. Εν προκειμένω, η Σαουδική Αραβία δεν κυβερνάται από τον βασιλιά Abdullah, ο οποίος δεν χάνει καιρό να δοκιμάζει αφροδισιακά, αλλά τον πρίγκιπα Bandar Ben Sultan και τον γαμπρό του, τον αιώνιο υπουργό Εξωτερικών (για 38 χρόνια!), Al-Faisal (φωτό) .

Ωστόσο, βλέποντας τι συνέβη στον Εμίρη Hamad του Κατάρ, οι δύο άνδρες φοβούνται μήπως πέσουν στην παγίδα των ΗΠΑ, μήπως αναλωθούν σε περιπέτειες που θα τους οδηγήσουν σε αποτυχία και στη συνέχεια σβηστούν από τη διεθνή πολιτική σκηνή, γεγονός που θα σηματοδοτήσει την αρχή του τέλους για τον βασιλικό οίκο του Saud.

Επίσης, θα πρέπει κανείς να εξετάσει με μεγάλη προσοχή την μεταστροφή της μαριονέτας τους, του Σύριου σαλαφιστή κληρικού Adnan al-Arour. Σε τηλεοπτική εκπομπή, που μεταδόθηκε στις 31 Ιουλίου, ο λεγόμενος «πνευματικός ηγέτης του Ελεύθερου Συριακού Στρατού» δήλωσε ότι αναγκάστηκε (από ποιον άραγε;) να πάρουν τα όπλα εναντίον του Bashar al-Assad, αλλά παραδέχθηκε ότι η στρατιωτική οδός δεν οδηγεί πουθενά. Ομολόγησε επίσης ότι η «ευγενές επανάσταση» έχει μετατραπεί σε «σφαγή» και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο ίδιος δεν ταυτίζεται με αυτήν. 

Λίγες ώρες αργότερα, το αφεντικό του, ο Σαουδάραβας πρίγκιπας Bandar bin Sultan (φωτό), έγινε δεκτός στη Μόσχα, όχι μόνο από τον ομόλογό του, αλλά και από τον Πρόεδρο Vladimir Putin. Μία μόνο λακωνική δήλωση δημοσιεύθηκε λίγο αργότερα: ότι οι συζητήσεις είχαν επικεντρωθεί «σε ένα ευρύ φάσμα διμερών θεμάτων και στην κατάσταση στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική». Η υπηρεσία Τύπου κυκλοφόρησε μια φωτογραφία από την υποδοχή του πρίγκιπα από τον Ρώσο Πρόεδρο και μια παλιά φωτογραφία του Σαουδάραβα επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών, ο οποίος έγινε αναμφισβήτητα «απρόσιτος», μετά την δολοφονική επίθεση εναντίον του τον Ιούλιο του 2012, η οποία πραγματοποιήθηκε ως απάντηση στη δολοφονία αρχηγών των ενόπλων δυνάμεων της Συρίας.

Τα πάντα εκτυλίσσονται με τέτοιο τρόπο ώστε το Ριάντ να εμφανίζεται πιο συνετό από την Ντόχα και να συμφωνεί με τις βασικές αρχές της διάσκεψης «Γενεύη 2». 

Οι επιδιώξεις των Σαουδαράβων θα ικανοποιηθούν με τη διατήρηση του Bashar al-Assad στην εξουσία σε αντάλλαγμα για μια συμβολική νίκη στο Λίβανο, με την επιστροφή στην εξουσία του «συμβόλου» τους, Saad al-Hariri (φωτό). Ο «εκλεκτός» θα επιχειρήσει να σχηματίσει μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, η οποία θα συμπεριλάβει το «πολιτικό σκέλος» της «Χεζμπολάχ».

Έτσι εξηγείται και η πρόσφατη απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης να κάνει τη διάκριση μεταξύ των δύο σκελών του «Κόμματος του Θεού» (Χεζμπολάχ). 

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Η αναδημοσίευση ενυπόγραφων άρθρων και μεταφράσεων του ιστολογίου επιτρέπεται μόνο με έγγραφη ενεργή αναφορά στο ιστολόγιο, ως ένδειξη σεβασμού προς τον γράφοντα, αλλά και ως αναγνώριση, έστω και δια της αντιγραφής, πως γινόμαστε καλύτεροι...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση