Τι σημαίνει διαπραγμάτευση με την ΕΕ και την υπόλοιπη Τρόϊκα;

Διαπραγμάτευση σημαίνει «κάτι δίνω, κάτι παίρνω».

Με τα μνημόνια ξέρουμε όλοι καλά τι παίρνουμε. Χρήμα το οποίο δεν μπαίνει καν στις τσέπες μας. Παρά πάει κατευθείαν στους διάφορους έξωθεν πιστωτές παλαιότερων δανείων. Πάλι δηλαδή σ’ αυτούς που μας δίνουν τις δόσεις.

Το «τι δίνουμε» είναι το θέμα, προκειμένου να πάρουμε ακόμη κι αυτές τις αισχρές δόσεις. Οι πολιτικοί λοιπόν τολμούν σ’ αυτό το ερώτημα να δίνουν δημόσια μια απάντηση που προκαλεί την νοημοσύνη του Πολίτη:

«Aυτό που δίνουμε είναι η πιστή τήρηση των όρων των προηγούμενων διαπραγματεύσεων».

Φαντάσου πόσο ηλίθιο θεωρούν τον Έλληνα πολίτη για να δίνουν μια τόσο αφελή απάντηση.

Κι όμως.

Δηλαδή, αν υποθέσουμε καλοπροαίρετα ότι όντως είναι τόσο «μεγαλόψυχοι» οι ξένοι που δέχονται ως «μόνο αντίδωρο» την καλή εφαρμογή των συμφωνηθέντων όρων, στα αρχικά στάδια των διαπραγματεύσεων τότε «τι δώσαμε»;

Δηλαδή, αυτοί οι τυμβωρύχοι δεν ζήτησαν τίποτα, κανένα κέρδος για να δώσουν το ζεστό τους χρήμα;

Απλά τους «πείσανε» οι Έλληνες πολιτικοί με τα ωραία τους επιχειρήματα για το ποιά οικονομικά μέτρα θα έπρεπε να λάβουν; Κανένα άλλο «αντάλλαγμα» δεν ζήτησαν οι ξένοι; Κανένα κομμάτι της οικονομίας μας και της κυριαρχίας μας;

Σε ποιόν τα πουλάνε αυτά οι πολιτικοί μας;

Ο Λαός από την άλλη δίνει την δική του εκδοχή.

«Οι πολιτικοί και οι αρχόντοι δίνουν γη και ύδωρ».

Αλλά και οι ίδιοι οι κρατούντες/αντιπολιτευόμενοι δίνουν μια παρόμοια απάντηση:

«Δίνετε γη και ύδωρ στην τρόϊκα».

Παρ’ όλα αυτά, επειδή ξέρουν πως κάποια στιγμή θα έρθουν αυτοί στα πράγματα και στις τότε διαπραγματεύσεις θα θέλουν να δίνουν κι αυτοί με τη σειρά τους ότι κρίνουν πως θα θέλουν να δώσουν δεν επιθυμούν να μυήσουν κιόλας τον λαό στα μυστικά των διεθνών διαπραγματεύσεων. Του φιλοτομαριστικού ξεπουλήματος δηλαδή για ίδιον κέρδος.

Πάμε λοιπόν έτσι για λίγα σκόρπια παραδείγματα του παρελθόντος...κάποιων άλλων διαπραγματεύσεων για κάποια άλλα δάνεια...ώστε βάση αυτών να «υποθέσουμε το σημερινό σκοτεινό εθνοπροδοτικό παρασκήνιο»....

Σου λέει, ας πούμε ο «Διαπραγματευτής Επίτροπος» των ξένων (εκάστοτε Τροϊκανός):

«Για να σου δώσω το δάνειο ή την δόση, ή τέλος πάντων το «ζεστό χρήμα», κάτι πρέπει να μου δώσεις».

«Δηλαδή»; 

«Δηλαδή, κατ’ αρχάς να διασφαλιστώ πως μπορείς να μ’ εξωφλήσεις». 

«Θα πάρουμε εκείνο ή το άλλο μέτρο». 

«Δεν είναι αρκετά. Θα πάρετε κι εκείνα και τ’ άλλα». 

«Καλά. Εντάξει τώρα; Το παίρνουμε το χρήμα;» 

«Όχι ακόμη». 

«Μα»... 

«Δεν έχει μα... Πρέπει να διασφαλιστούμε πως θα πάρουμε στάνταρ τα χρήματά μας υποθηκεύοντας συγκεκριμένους πόρους του κράτους».

Να θυμηθούμε εδώ το 1898:

«...Εκχωρήθηκαν στην Διεθνή Επιτροπή Ελέγχου οι κάτωθι πηγές εσόδων:

1. Κρατικά μονοπώλια άλατος, πετρελαίου, σπίρτων, παιγνιοχάρτων, σμύριδος, σιγαροχάρτου...................................................................12.300.000 δρχ 
2. Φόρος καπνού................................................................6.600.000 δρχ 
3. Τέλη χαρτοσήμου..........................................................10.000.000 δρχ 
4. Δασμοί τελωνείου Πειραιώς.........................................10.700.000 δρχ

Σε περίπτωση που δεν επιτυγχάνονταν τα ποσά αυτά, προβλέπονταν επικουρικά τα εξής:

1. Δασμοί τελωνείου Λαυρίου...........................................1.500.000 δρχ 
2. Δασμοί τελωνείου Πατρών............................................2.400.000 δρχ 
3. Δασμοί τελωνείου Βόλου...............................................1.700.000 δρχ 
4. Δασμοί τελωνείου Κέρκυρας..........................................1.600.000 δρχ

Σήμερα; Πόσους «στάνταρντ πόρους» τους εκχωρήσαμε;

Καλά. Άστο...

Συνεχίζει λοιπόν – ας πούμε – η «υποτυπώδης διαπραγμάτευση» (ξεβράκωμα είναι η σωστή λέξη) και λέει το θύμα:

«ΟΚ, πάρτα κι αυτά... Εντάξει τώρα;»

«Όχι... Χρειάζονται και κάποια, πώς να το πούμε, «αντισταθμιστικά οφέλη»...

«Δηλαδή;»

«Δηλαδή, έχουμε κάποια τμήματα της οικονομικής σας δραστηριότητας που θέλουμε να «παραιτηθείτε» για να τα δώσουμε σε κάποιες άλλες χώρες της ΕΕ (ή και όχι μόνον)».

Παράπλευρα bonus θα τα λέγαμε...

Πάμε τώρα σε λίγα ακόμη παραδείγματα του τι σημαίνει «δίνω σε μια διεθνή διαπραγμάτευση» για να αντιληφθούμε πιο βαθιά την «εγκληματική έννοια» των παραπάνω και κυρίως του τελευταίου...

Θυμάστε μήπως μια – επιεικώς – «περίεργη» ντιρεκτίβα της ΕΕ να επιδοτηθεί η «καταστροφή των Ελληνικών παραδοσιακών αλιευτικών σκαφών»; Ο λόγος για τις ξύλινες παραδοσιακές ψαρόβαρκες και καΐκια των Ελλήνων ψαράδων.

Μπορεί να μην σημείωναν τις τεράστιες παραγωγές εκείνα τα μέσα αλλά ζούσαν χιλιάδες Ελληνικές οικογένειες όμως από εκείνη την κατάσταση...

Καταποντίστηκε η Ελληνική παραδοσιακή αλιεία μετά απο εκείνη την κίνηση.

Άραγε, σε ποιά «διαπραγμάτευση» του παρελθόντος με την ΕΕ «δόθηκε ως αντάλλαγμα» εκείνη η αυτοκαταστροφική ενέργεια;

Να θυμηθούμε πως μ’ αυτά και μ’ αυτά – βγάζοντας εκτός παιγνιδιού τους Έλληνες - ενισχύθηκαν κάποιοι Ευρωπαϊκοί αλιευτικοί στόλοι; Τυχαίο ήταν;

Θυμάστε μήπως μια άλλη – επιεικώς – «περίεργη» ντιρεκτίβα της ΕΕ να επιδοτηθεί το «ξήλωμα» των Ελληνικών Αμπελώνων; Αυτό το παραδοσιακό Ελληνικό αγαθό, το Αμπέλι, κι όμως, βρέθηκαν Έλληνες (;) πολιτικοί να δεχτούν ένα τέτοιο ιστορικό έγκλημα...

Να το αφαιρέσουν από την Ελληνική γη! Και από την Ελληνική Οικονομική δραστηριότητα. Ποιό; Το Αμπέλι...

Όποιος αγρότης έμπαινε σ’ αυτό το πρόγραμμα, εν ριπή οφθαλμού εγκρίνονταν η αίτησή του, μαζεύονταν οι απαραίτητες υπογραφές και δίνονταν και τα ποσά της «αποζημίωσης». Όποιος αντιθέτως, τολμούσε/τολμάει να αιτηθεί να καλλιεργήσει νέους αμπελώνες, ας μην θυμηθούμε καλύτερα το τι πολύχρονη εξοντωτική γραφειοκρατία θ’ αντιμετωπίσει. Μέχρι να γονατίσει και να παραιτηθεί από τα σχέδιά του...

Να θυμηθούμε όμως πως μ’ αυτά και μ’ αυτά ευνοήθηκε η αμπελουργία της Γαλλίας και άλλων «Μεγάλων Δυνάμεων»;

Να θυμηθούμε πως μέχρι και η Αγγλία – ποιά; Μία χώρα του Βορρά, κι όμως - καλλιέργησε αμπέλια ευνοούμενη από την παραπάνω ντιρεκτίβα, εφόσον όλοι αυτοί, με την έξοδο της Ελλάδας από την συγκεκριμένη καλλιέργεια κέρδιζαν σε «καλλιεργητικές ποσοστώσεις»;

Περαστικά μας και σ’ αυτό και τα .... «θερμά μας συγχαρητήρια» στους (τότε) Έλληνες (;) πολιτικούς/διαπραγματευτές μας.

Σε ποιά ακριβώς «ηρωϊκή διαπραγμάτευση» του παρελθόντος άραγε το έδωσαν κι αυτό οι εθνοπατέρες μας;

Να πάμε στα κηπευτικά; Πώς βρέθηκε το Βέλγιο και η Ολλανδία να καλλιεργούν ντομάτες κι άλλα κηπευτικά και μάλιστα να τις αγοράζουμε στα σουπερμάρκετ του Ευρωπαϊκού Νότου εάν δεν «κόπηκαν ποσοστώσεις» από την Ελλάδα και γενικότερα τον Νότο; Ποιό Ελληνικό «τζιμάνι» πολιτικός/διαπραγματευτής έκανε αυτό το έγκλημα;

Να πάμε στην Βιομηχανία Ελληνικής Ζάχαρης; Μια κάποτε και πάλαι ποτέ ισχυρή Ελληνική Βιομηχανία. Που χάρη σ’ αυτήν υπήρχε και μια πανίσχυρη εγχώρια τευτλοπαραγωγή. Πάνε και τα δύο κατά διαόλου. Κι όλα αυτά για να «αρπάξει» - στην κυριολεξία – η Γερμανία και μερικά ακόμη Ευρωπαϊκά κράτη κι αυτή την παραγωγή. Τη ζάχαρη. Δεν της έφτανε η βιομηχανία/τεχνολογία της ήθελε και τη ζάχαρη από την «φτωχή Ελλάδα». Κάποιος Έλληνας (;) Πολιτικός/διαπραγματευτής πρόσφερε αυτή την «Ελληνική υποχώρηση» κάποτε στην ΕΕ και στη Γερμανία στα πλαίσια προφανώς κάποιων άλλων γενικότερων «περίπλοκων συμφωνιών». Κάποιος «Έλληνας (;) διαπραγματευτής» το έκανε κι αυτό το έγκλημα. Καταστρέφοντας και μια ισχυρή Ελληνική βιομηχανία αλλά και πολλές χιλιάδες Ελλήνων αγροτών παραγωγών.

Επίσης, κάποιοι άλλοι Έλληνες (;) πολιτικοί/διαπραγματευτές μας κάποτε (προφανώς) έδωσαν την ασθμαίνουσα υποτυπώδη Ελληνική αυτοκινητοβιομηχανία, την αμυντική μας βιομηχανία, τα ναυπηγεία μας, την κτηνοτροφία μας και ο κατάλογος είναι ατέλειωτος. Και να μην ξεχνάμε βεβαίως τον ΟΤΕ που δόθηκε στους Γερμανούς για να έρχονται σήμερα οι τελευταίοι και να ξεπουλάνε τον μοναδικό ελληνικό δορυφόρο σε ισλαμικά κεφάλαια.

Και να μην λησμονούμε φυσικά ένα από τα κυριότερα «αντίδωρα» που έδωσαν οι εθνοπατέρες μας (διαπραγματευτές του παρελθόντος) στους Γερμανούς: τις Γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις. Ή μήπως δεν έγινε έτσι; Αυτό δεν συνέβη; Σε κάποιες διαπραγματεύσεις του παρελθόντος κάποιοι «ηρωϊκοί έλληνες διαπραγματευτές/πολιτικοί» απλά τις «εκχώρησαν» ως αντάλλαγμα για ποιός ξέρει ποιό υπόγειο ξεπούλημα...στα πλαίσια πάλι κάποιων γενικότερων «περίπλοκων συμφωνιών»...

Επίσης, πώς γίνεται κάποιες πολυεθνικές να πουλάνε εντός Ελλάδος πολύ ακριβότερα απ’ ότι σε κάποιες άλλες χώρες; Μήπως κι αυτό το «δικαίωμα» τους το εκχώρησαν (και συνεχίζουν να το εκχωρούν) κάποιοι Έλληνες Πολιτικοί Διαπραγματευτές ενάντια στα συμφέροντα του Ελληνικού Λαού;

Αυτό σημαίνει λοιπόν «διαπραγμάτευση» των Ελλήνων (;) πολιτικών.

Φτιάχνουν οι ξένοι διαπραγματευτές ένα τεράστιο πακέτο από χίλια δυό «αιτήματα εκχωρήσεων/ξεπουλήματος» και αρχίζουν μετά οι εκβιασμοί.

«Ξέχνα το χρήμα αν δεν μου δώσεις όλα αυτά»...

Δεκαετίες τώρα στην κυριολεξία «ξεγύμνωσαν» τη χώρα και την οικονομία.

Αν δούμε την συνολική εικόνα - τον «λογαριασμό» σήμερα - μας έχουν γδύσει για τα καλά οι φίλοι και σύμμαχοί μας. Αυτό ήταν το κέρδος από την είσοδό μας στην ΕΕ.

Αυτά (και όχι μόνον) ήταν τα «Ελληνικά κέρδη» από τους συμμάχους μας για την συμβολή μας ιστορικά στους νικηφόρους πολέμους τους....

Αυτό δείχνει η ιστορία.

Η στατιστική – συνεπαγωγικά – δείχνει πως και σήμερα λοιπόν, «κάτι ανάλογο» κάνουν οι Έλληνες (;) πολιτικοί.

Κάποιο άλλο «ανάλογο έγκλημα» (για το οποίο ΠΟΤΕ κανείς τους δεν πλήρωσε, ούτε θα πληρώσει)....

Από κάτι ακόμη λοιπόν – και σήμερα - ξεγυμνώνουν την χώρα και την οικονομία.

Τι άραγε;

Ποιά κομμάτια μας δίνουν τώρα;

Μήπως τον ορυκτό μας πλούτο με προεξάρχον το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο;

Μήπως το οριστικό ξερίζωμα της Ελληνικής αγροκτηνοτροφίας;

Μήπως βάζουν από την πίσω πόρτα τον έλεγχο του νερού, τα γενετικά τροποποιημένα προϊόντα, την απαγόρευση της μικρής καλλιέργειας;

Μήπως τον αφοπλισμό και την δραστική μείωση του Στρατού (όπως το 1898) μαζί με την ίδια την «εδαφική μας ακεραιότητα»;

Είναι ατέλειωτος ο κατάλογος με τα «μήπως»...ο κατάλογος της «διαπραγμάτευσης/ξεπουλήματος» της χώρας...

Πάντα χρησιμοποιούσαν πολέμους που κατέστρεφαν την Ελλάδα για να βρούν πρόσχημα και να πατήσουν μετά το πόδι τους μέσα από «οικονομικές βοήθειες» και Επιτροπές Διεθνούς Ελέγχου. Όπως το 1897.

Σήμερα, δεν χρειάστηκε καν ένας πόλεμος.

Όχι, κύριοι πολιτικοί.

Όταν ακούμε την λέξη «διαπραγμάτευση» από τα χείλη σας, δικαιούμαστε – βάση της ιστορίας των Ελλήνων πολιτικών, δηλαδή του «συναφιού» σας – όχι απλά να φοβόμαστε.

Αλλά να «τρέμουμε».

Για το τι άραγε «έχει σειρά» να δώσετε στα ξένα αφεντικά σας....

Γιώργος Ανεστόπουλος

Πηγή : Aegean Hawk

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση