Ταγίπ τι χαμπάρια;

Efendim, Türkçem çok kötü.

Γι αυτό θα στα γράψω ελληνικά (τρόπος του λέγειν).

Αγάς βαρύς είσαι και τζαναμπέτης.

Καλά κάνεις.

Ούτε χαμάλης είσαι, ούτε μπατίρης.

Σαΐνι είσαι και τσίφτης.

Τα σύκα-σύκα λες. Ούτε τσαχπινιές, ούτε νάζια.

Χούγια έχεις πολλά, αλλά χαβά δεν αλλάζεις.

Γι αυτό στην πέσανε. Σου σκαρώσανε χουνέρι...

Ποιοι ξέρεις. Ξέρω κι εγώ κι ο ντουνιάς ολάκερος.

Δεν τους έκανες τα χατίρια και σεκλετιστήκανε. Δεν τα βρήκατε στα αλισβερίσια και τσαντιστήκανε.

Και τώρα «ανησυχούν».

Όταν σε θέλανε για τσοπανόσκυλο δεν «ανησυχούσανε», αλλά τώρα «ανησυχούν».

Κατέχεις παράνομα το ένα τρίτο ανεξάρτητου κράτους για σαράντα χρόνια, αλλά δεν «ανησυχούν». Χιλιάδες οι αγνοούμενοι από τότε, αλλά δεν «ανησυχούν». Δεν τ’ αναγνωρίζεις το κράτος αυτό και κοιτάς να το καταπιείς, αλλά δεν «ανησυχούν». Ζαμάνια και ζαμάνια οι σφαγές από το λεπίδι σου, αλλά δεν «ανησυχούν». Γράφεις το «διεθνές Δίκαιο» (το δικό τους ρε πούστη μου) στα παπάρια σου, αλλά δεν «ανησυχούν».

Αλλά επειδή ξερίζωσες μερικά δένδρα, τώρα «ανησυχούν». Επειδή μπινελίκωσες μερικούς, μπερντάχισες καμπόσους και μπαγλάρωσες κι άλλους, τώρα «ανησυχούν». Για τους χιλιάδες που πεθαίνουν στα μπουντρούμια σου δεν «ανησύχησαν» ποτέ, αλλά τώρα «ανησυχούν».

Κακό σινάφι. Μπινέδες απ’ το μπεσίκι τους.

Έχουνε, λένε, νταλκά μεγάλο με το democracy. Με το elections. Σε σημείο να τακιμιάζουνε με δικτάτορες ενός μαχαλά για να εγκαθιδρύσουν democracy και elections σε διπλανό μαχαλά.

Έχουνε, τάχα, ντέρτι και με το Ισλάμ, αλλά παλεύουνε να το κάνουνε παγκόσμια θρησκεία.

Εσύ και elections κάνεις (και κερδίζεις) και Ισλάμ πρεσβεύεις. Σερμπέτι πράμα. Τεφαρίκι. Τεμενάδες έπρεπε να σου κάνουνε. Αλλά δεν τους έκανες τα ρουσφέτια και χαΐρι δεν θα δεις.

Καλαμπαλίκι μεγάλο και νταβαντούρι. Καυγάς τρικούβερτος.

Μπαϊράκι σηκώσανε τα «τσογλάνια». Γεμίσανε οι αλάνες μπουλούκια, κουτουρού γιουρούσια οι μπάτσοι σου, καραούλι φυλάν οι δερβέναγες του Στρατού.

Καζάνι που βράζει η Τουρκιά.

Ξέρεις κάτι Ταγίπ;

Χαίρομαι. Πολλοί χαίρονται εδώ στο Γιουνανιστάν. («Τ’ οχτρού ο πόνος...» μερικοί, «ο λαός μίλησε...» άλλοι). Εκτός από κάτι δερβίσηδες ντιπ για ντιπ προοδευτικούς, που δεν μετράνε όμως, γιατί παίρνουνε μπαξίσια απ’ αυτούς που «ανησυχούν». Αυτοί τσιράκια ήτανε, χαφιέδες μείνανε.

Εγώ χαίρομαι για άλλο λόγο. Το παραμύθι της Τουρκιάς-υπερδύναμης που πουλάς, ξευτιλίστηκε με μια διαδήλωση. Τον μύθο του τραμπούκου που μαδεί και γδέρνει («καθίστε καλά Γκιαούρηδες») τον πάγωσε τ’ αγιάζι. Τον ρόλο του χωροφύλακα που παίζεις, τον γελοιοποίησες.

Χάλια είστε. Άδειοι ντενεκέδες. Μπουνταλάδες. Χουζούρι και τσαπατσουλιά. Ραχάτι και πιλάφι.

Θα τα ξαναβρείτε με αυτούς που «ανησυχούν». Αν όχι εσύ, ο επόμενος. Όλοι οι ιμπεριαλιστές από το ίδιο τσουβάλι. Όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη.

Από τσάμπα μαγκιές μπουχτίσαμε. Στο εξής τουμπεκί.

Ούτε σας πιστεύουμε, ούτε σας φοβόμαστε.

Το νου μας θα ‘χουμε. Όπως το λέει ο λαός μας:

«Τούρκο χαιρετάς; Τον κѠλ⓪ να φυλάς!».

Ισχύει και γι αυτούς που «ανησυχούν».

Από Αριστείδης (ο Δίκαιος;)