Επαναδιαπραγμάτευση ή παίρνουμε το δικό μας δρόμο

Το καλοκαίρι ήρθε, θα περάσει χωρίς να το καταλάβουμε πολιτικά, και θα έρθει το κρίσιμο φθινόπωρο. Οι γερμανικές εκλογές είναι μια ημερομηνία – ορόσημο μετά από την οποία, αρχές Οκτωβρίου αναμένεται να ανοίξουν οι «ασκοί του Αιόλου», τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρωζώνη γενικότερα. Για την χώρα μας, το κρίσιμο φθινόπωρο θα είναι ο προάγγελος ενός δύσκολου και καθοριστικού χειμώνα, τόσο για την οικονομία και την πολιτική, όσο – κι αυτό είναι το κρισιμότερο – για τους πολίτες και την κοινωνία. Είναι φανερό σε όλους, πως παρά το κλίμα αισιοδοξίας των τελευταίων δύο μηνών, παρά τα εύσημα διεθνώς και παρά τις άοκνες προσπάθειες του πρωθυπουργού, η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί σε αυτό το ίδιο κι απαράλλακτο, πλην όμως ατελέσφορο και αναποτελεσματικό μοτίβο των αποσπασματικών μέτρων και των κουτσών και εμβαλωματικών χρηματοδοτήσεων. Έχουμε δυστυχώς μπει σε έναν φαύλο κύκλο «άρνηση αναπτυξιακής χρηματοδότησης από τους εταίρους (λέγε με Γερμανία) – άρνηση εφαρμογής των αντίστοιχων απαραίτητων μεταρρυθμίσεων από την Ελλάδα (λέγε με πολιτικό σύστημα)».

Ένας φαύλος κύκλος που τροφοδοτείται ένθεν κακείθεν όσο ακριβώς χρειάζεται για να μην εκραγεί η κοινωνία, αλλά που εμποδίζει εντελώς κάθε προσπάθεια για ανάπτυξη και αποτελεσματική έξοδο από την οικονομική κρίση.

Αυτό το κρυφτούλι μεταξύ υποτίθεται εταίρων και όχι «εταίρων» (κοινώς «κοινών») πρέπει να σταματήσει! Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία να συνεχιστεί μετά τις γερμανικές εκλογές. Οι ευρωπαίοι εταίροι της Ευρωζώνης από την μια και η Ελλάδα από την άλλη (τουλάχιστον οι πολιτικές δυνάμεις που πιστεύουν στην ευρωπαϊκή κατεύθυνση της χώρας και στην παραμονή της στην Ευρωζώνη), είναι ανάγκη να αρχίσουν μια ειλικρινή διαπραγμάτευση για το οικονομικό πρόβλημα της χώρας. Μια διαπραγμάτευση, που αντίθετα με τις μέχρι σήμερα άτολμες, άστοχες και τελικά λανθασμένες λύσεις, θα μπορέσει να δώσει απάντηση τόσο για το πρόβλημα της Ελλάδας, όσο και θα καταφέρει να ανοίξει έναν δρόμο για την λύση γενικότερα του συνολικού προβλήματος των χωρών του νότου αλλά και να δρομολογήσει εξελίξεις για μια σειρά θεσμικά ζητήματα με κυρίαρχο αυτό της πολιτικής – οικονομικής ενοποίησης ή όχι της Ευρωζώνης. Τα ζητήματα αυτά είναι προαπαιτούμενα της διατήρησης της ζώνης του ευρώ και του κοινού νομίσματος, αλλά και προϋποθέσεις για την συνολική απάντηση της ενωμένης Ευρώπης στις προκλήσεις ενός δύσκολου και ανταγωνιστικού οικονομικού αύριο.

Θα έπρεπε λοιπόν ήδη με επικεφαλής φυσικά τον πρωθυπουργό και όλους τους υπόλοιπους (του κ. Τσίπρα μη εξαιρουμένου), να βάζουν «πλάτη», να ετοιμαζόμαστε ήδη για μια τέτοια θυελλώδη διαπραγμάτευση, κατά την οποία τα πιστόλια πάνω στο τραπέζι θα είναι γεμάτα και το PLAN B θα έχει σχεδιαστεί μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια. Ότι χρόνος ήταν να κερδηθεί, κερδήθηκε και μάλλον σπαταλήθηκε στην προσπάθεια να διασωθεί το πελατειακό κράτος και να μην πειραχθούν οι «εκλεκτοί» διαπλεκόμενοι φοροφυγάδες και τα δισεκατομμύρια που «πέταξαν» στα πιο εύκρατα κλίματα μακρινών παραδείσων. Τώρα πια, ο χρόνος μετρά αντίστροφα για την ελληνική κοινωνία. Αν δεν παρθούν επειγόντως σκληρές και επώδυνες αποφάσεις είτε μέσα στην Ευρωζώνη είτε στην χώρα μας, η καταστροφή που ήδη συντελείται μερικώς, θα ολοκληρωθεί, με απρόβλεπτες συνέπειες για όλους, ακόμη και για αυτούς που «αισθάνονται» προς το παρόν ασφαλείς. Και ευτυχώς ή δυστυχώς, η καταστροφή αυτή δεν αφορά μονάχα την Ελλάδα αλλά «ακουμπά» ήδη σχεδόν το σύνολο των χωρών της Ευρωζώνης. Αν νομίζουν οι εταίροι μας (λέγε με Γερμανία) πως με αυτό το μίγμα πολιτικής και οικονομικής ατολμίας θα αντιμετωπίσουν την υπονόμευση των παμπόνηρων Αγγλοσαξόνων ή την επιθετικότητα των φορτσάτων Κινέζων – Ινδών – Βραζιλιάνων και άλλων εξωτικών πτηνών της παγκόσμιας αγοράς, απατώνται πλάνην οικτράν.

Όπως φαίνεται θα πρόκειται για μια διαπραγμάτευση δίχως αύριο. Αυτό θα πρέπει να το καταλάβουν τόσο οι εταίροι μας στην Ευρώπη όσο και οι πολίτες εντός της χώρας. Θα πρέπει ακόμη να το κατανοήσουν και να το συνομολογήσουν η συντριπτική πλειοψηφία των κομμάτων και των Πολιτικών μας. Ακόμη και αν χρειαστεί να βάλουν πολύ νερό στο ιδεολογικό και πολιτικό τους κρασάκι.

Αν δε, ο μη γένοιτο, τούτη η άγρια διαπραγμάτευση αποτύχει, τότε δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο! Η χώρα θα πρέπει να τραβήξει τον δικό της δρόμο, όπως μπορεί και με όσα μέσα είναι δυνατόν να εξασφαλίσει.

Οι γάτες είναι συνήθως ζώα δειλά και μυγιάγγιχτα. Τρομάζουν εύκολα και φεύγουν πάντα μπροστά στον παραμικρό κίνδυνο. Άμα όμως τις στριμώξεις, τότε βγάζουν νύχια, δείχνουν δόντια, κλείνουν τα μάτια και ορμούν επάνω σου να σε ξεσχίσουν. Η Ελλάδα, έπαιξε αρκετό καιρό την γατούλα που φοβάται, την γατούλα που τρίβεται στα μπατζάκια του «αφεντικού» και γουργουρίζει για την επόμενη δόση της. Όσο κακομαθημένη κι αν ήταν αυτή η γατούλα, φαίνεται πως έχει μάθει πια να τρώει και μπαγιάτικα, βρώμικα ψαροκόκαλα. Κατάφερε λίγο-λίγο να ξεσυνηθίσει τις γκουρμέ γατοτροφές και να την βγάζει με αποφάγια. Παρακάτω δεν πάει, θα ψοφήσει. Αν επιμένουν οι εταίροι μας να μας στριμώχνουν στην γωνία, τότε η ναζιάρα και κακομαθημένη Ελλάδα μπορεί να βγάλει νύχια και να τους «κατεβάσει» την μόστρα.

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα τόσο για την χώρα μας όσο και για τους Ευρωπαίους εταίρους μας, που θα συναντηθούν στα μαρμαρένια αλώνια...

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση