Δειλός μέχρι θανάτου…;
Τι κι αν η ματιά μου χάνεται μέσ’ στις ψηλές κορφές…
Τι κι αν τα χέρια μου βυθίζονται στα ολοκάθαρα δροσερά νερά των ποταμών…
Τι κι αν με λούζει το υπέροχο γαλάζιο τ' ουρανού ετούτης της πατρίδας...
Ανθίζει η γης ολόγυρα, μα η δική μου η ψυχή στέκει γκρίζα...
Ανθίζει η γης ολόγυρα, μα η δική μου η ψυχή στέκει γκρίζα...
Χάθηκε το χαμόγελό μου σαν ένιωσα πως ήρθανε ετούτοι να με αλυσοδέσουν.
Κι έμεινα μαρμαρωμένος στην πόρτα να κοιτάζω τη ζωή που φεύγει και χάνεται, αφήνοντάς με να μαζέψω τα δικά μου συντρίμμια, να συμμαζέψω την αντάρα του νου που παλεύει με το παράλογο…
Πού ‘ναι τα χρώματα; Πού ‘ναι τα όνειρα;
Σκιά του εαυτού μου έγινα επειδή πίστεψα πως άλλος δρόμος δεν υπάρχει από εκείνον που με θέλει σιδηροδέσμιο στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα που στήσανε οι κουστουμαρισμένοι αγύρτες.
Αλίμονο! Με κάνανε δούλο τους εκείνοι που άλλο στη ζωή τους δεν ξέρανε να κάνουνε από το να σκύβουν για να φιλήσουν τα πόδια των ισχυρών αφεντάδων τους…
Κι εγώ μένω να τους κοιτώ, χωρίς να μιλάω, χωρίς να σκέφτομαι τίποτε άλλο πέρα από το φόβο που μου προβάλλουν… και ξεχνάω, αλίμονο, πως δεν είναι η πρώτη φορά που ήρθανε για να με κάνουνε σκλάβο, δεν είναι η πρώτη φορά που ήρθανε ξένοι μαζί με τους ντόπιους εφιάλτες για να με κάνουνε να τους προσκυνήσω σαν θεούς, για να με βασανίσουν και να μου πάρουν τα πάντα… Ακόμη και την ψυχή!
Αν δεν νιώσω πως άλλο δρόμο δεν έχω παρά εκείνον που θα με οδηγήσει να νικήσω τους δαίμονες που παλεύουν στο μυαλό μου, τότε ποτέ δεν θα μπορέσω να δω, να καταλάβω και να χαράξω τον δρόμο που μου αξίζει.
Θα μείνω, άραγε, κατάδικος στην ομίχλη του νου, διακονιάρης των δουλικών που με κομματιάζουν μέρα και νύχτα;
Θα μείνω, άραγε, να μετράω με το νου τα βήματα που δεν έκανα, τις αποφάσεις που δεν πήρα, το φως που έχασα, με την ατίμωση συνοδό μου ακόμη και στο μνήμα που κάποια στιγμή θα με σκεπάσει και θα γράφει «δειλός μέχρι θανάτου»…;
Κι όμως, δεν είμαι αυτός.
Και σύντομα θα έρθει η ώρα για να το αποδείξω...
Και θα έχω κι άλλους πολλούς στο πλευρό μου.
Την ευλογία του ονόματός μας δεν θα την κάνουμε κατάρα, αλλά εφιάλτη στους εφιάλτες μας...
Και να θυμάστε τους στίχους του ποιητή:
Θα μείνω, άραγε, να μετράω με το νου τα βήματα που δεν έκανα, τις αποφάσεις που δεν πήρα, το φως που έχασα, με την ατίμωση συνοδό μου ακόμη και στο μνήμα που κάποια στιγμή θα με σκεπάσει και θα γράφει «δειλός μέχρι θανάτου»…;
Κι όμως, δεν είμαι αυτός.
Και σύντομα θα έρθει η ώρα για να το αποδείξω...
Και θα έχω κι άλλους πολλούς στο πλευρό μου.
Την ευλογία του ονόματός μας δεν θα την κάνουμε κατάρα, αλλά εφιάλτη στους εφιάλτες μας...
Και να θυμάστε τους στίχους του ποιητή:
"Εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ' τον κόσμο
Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο..."
Αναρτήσεις
Όσο μας ψεκάζουν, δειλοί μέχρι θανάτου Κωνσταντίνε. Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι ψεκάζουν τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα σε όλα τα αστικά κέντρα. Μια ματιά στον ουρανό αρκεί για να καταλάβεις τι γίνεται. Οι περίεργες ιώσεις που μοιάζουν πιο πολύ με αλλεργίες και κρατούν πάνω από μήνα είναι μόνιμο πρόβλημα. Η αδυναμία συγκέντρωσης και σκέψης είναι το κοινό σύμπτωμα που ευθύνεται εν μέρει για την κατάντια μας. Αυτά τα χημικά που ψεκάζουν επιδρούν στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Σίγουρα γνωρίζουν πολλοί μέσα στα κέντρα έρευνας και στις Ε.Δ. αλλά κρατούν το στόμα τους κλειστό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο δίλημμα, Κωνσταντίνε, μοιάζει να είναι το εξής: Το να μεταμορφωθείς σε τέρας για να νικήσεις τους δαίμονες με τα όπλα τους, σημαίνει ότι νίκησες ή νικήθηκες; Μήπως νίκη είναι να κρατήσεις το φως μέσα σου;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε θα γίνω τέρας για να τους νικήσω. Υπάρχει τρόπος πολύ εύκολος. Αρκεί να ομονοήσουμε εμείς μεταξύ μας. Αλλά η τιμωρία τους είναι ενδεδειγμένη και θα είναι παραδειγματική
Διαγραφή"Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή
ΑπάντησηΔιαγραφήγια να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή
Θέλει νεκροί χιλιάδες να `ναι στους τροχούς
Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους."
Ο γ. Παΐσιος έλεγε ότι ο Θεός θα αναδείξει Μακκαβαίους που θα λυτρώσουν την Ελλάδα. Πρόκειται για την καλή μάγια που υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα. Πληροφοριακά, Μακκαβαίοι ήταν κάποιοι ισραηλινοί ήρωες που αν και ολιγάριθμοι αντιστάθηκαν στους Σελευκιδες της Συρίας που τους είχαν καταλάβει και τους έδιωξαν.
Βέβαια σήμερα στην Ελλάδα τα πράγματα είναι περισσότερα πολύπλοκα γιατί απέναντι μας έχουν μια ελληνόφωνη δουλοπρεπή ελίτ που μας κυβερνά. Ποιον θα έχουμε αύριο απέναντί μας και αν θα είναι ευκολότερο να βρεθούν περισσότεροι ήρωες, αυτό είναι μια άλλη υπόθεση. Ήρωες απαιτούνται και τώρα για να βγούμε από την σημερινή σκλαβιά.
Ήρωες πάντοτε έβγαζε η Ελλάδα. Ανθρώπους δηλαδή που αγωνίζονταν για τους άλλους που δεν μπορούσαν μέχρι και το σημείο της αυτοθυσίας. Δεν τρέφω αυτοπάτες. Αυτή την στιγμή δεν υπάρχουν πολλοί τέτοιοι στην Ελλάδα διότι είμαστε ωχαδερφισμός και εγωιστές. Και όπως σωστά λέει ο Κωνσταντίνος πρέπει να φύγουμε από το εγώ και να πάμε στο εμείς. Έτσι θα δώσουμε το καλό παράδειγμα και θα παρακινησουμε περισσοτερους.
Ο Χριστός στους μακαρισμούς είπε μεταξύ των άλλων τα εξής:
"Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται.
Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται.
Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται.
Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται.
Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των
ουρανών."
Έλληνες πρέπει να ξυπνήσουμε. Και να αναζητήσουμε μέσα μας τον ήρωα. Το έχουμε ξανακάνει και είναι ευλογημένο.
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΛΕΒΕΝΤΙΑ
ΑπάντησηΔιαγραφή«Ή ανώτερη χαρά βγαίνει από την θυσία. Μόνον όταν θυσιάζεται κανείς, συγγενεύει με τον Χριστό, γιατί ο Χριστός είναι θυσία». γ. Παΐσιος.
Ο φωτισμένος γέροντας έλεγε ότι είναι πολύ σημαντική η αυτοθυσία. Ας αναζητήσουμε όλοι τον ήρωα μέσα μας ακόμα και με αυτοθυσία αν χρειαστεί. Εύκολο βεβαία να το λες στα λογια...
Που ξέρεις όμως; Μπορεί κάποια στιγμή να ξυπνήσουμε πνευματικά περιστάσεις να βρούμε τον ήρωα μέσα μας. Και δεν αναφέρομαι μονο στα πολιτικά που μας απασχολούν περισσότερα. Αναφέρομαι και στην καθημερινή ζωή. Φανταστείτε πόσο καλύτερη κοινωνία θα είχαμε αν βρίσκονταν πολλοί που να αγαπάνε τόσο πολύ τον πλησίον τους μέχρι το σημείο της αυτοθυσίας. Δεν λέω να πεθάνουμε αναγκαστικά. Να δείξουμε καταρχήν ενδιαφέρον για τον πάσχοντα συνάνθρωπό μας χωρίς ακόμα και με προσωπικό κόστος.
Να φύγουμε από το εγώ και να πάμε στο εμείς.
στην τελευταία πρόταση εννοώ φυσικα :"Να δείξουμε καταρχήν ενδιαφέρον για τον πάσχοντα συνάνθρωπό μας AKOMA και με προσωπικό κόστος."
ΔιαγραφήO δαίμων της μπλογκόσφαιρας....