Ο νέος ολοκληρωτισμός: Χωρίς ιδιοκτησία - χωρίς δουλειά - χωρίς αξιοπρέπεια

Του Μενέλαου Γκίβαλου 

Θυμίζουν «ημέρες του Απριλίου του 1967», καθώς πλησιάζει άλλωστε η αντίστοιχη «επέτειος», οι πρακτικές της κρατικής καταστολής που εφαρμόσθηκαν στην πολύπαθη περιοχή της Ιερισσού: Κουκουλοφόροι των δυνάμεων ασφαλείας -επίλεκτες μονάδες του «Στρατού του Κεφαλαίου»- εισβάλλουν σε σπίτια κατοίκων στις τρεις το πρωί, σπάζουν τις πόρτες και συλλαμβάνουν -σύρουν στην κυριολεξία- ξυπόλυτους και με τις πυτζάμες οικογενειάρχες… Η δικτατορία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, οι επιχειρήσεις που το υπηρετούν, μετέτρεψαν σε πραιτωριανούς τις αστυνομικές δυνάμεις, που έχουν ως αποστολή τη προστασία και την ασφάλεια των πολιτών, τη διαφύλαξη της περιουσίας και της αξιοπρέπειάς τους…

Βιώνουμε ένα μεταμοντέρνο μοντέλο ολοκληρωτισμού. Το δημοκρατικό πολίτευμα έχει υπονομευθεί καίρια. Το Σύνταγμα παραβιάζεται ή αγνοείται συστηματικά, το Κοινοβούλιο έχει μετατραπεί σε «εκδοτήριο» πράξεων νομοθετικού περιεχομένου των μνημονιακών επιταγών, η εκτελεστική εξουσία, οι κυβερνήσεις των Μνημονίων, ευτελίζονται καθημερινά, έχοντας υποταγεί πλήρως στους εκπροσώπους των δυνάμεων κατοχής.

Μόνο κάποιοι -ανθιστάμενοι ακόμα- «πυρήνες» στον χώρο της Δικαιοσύνης (η οποία δέχεται ευθέως προπηλακισμούς όταν δεν εναρμονίζεται με το «μνημονιακό Δίκαιο») ορθώνουν το ανάστημά τους, υπηρετώντας τον όρκο τους και τις αρχές του Δικαίου.

Ο χρηματοπιστωτικός ολοκληρωτισμός, με πολιτική έκφραση τη γερμανική ολιγαρχική ομάδα που «συμβολοποιείται» στα πρόσωπα του Βόλ. Σόιμπλε και της Άνγκ. Μέρκελ, επελαύνει διαλύοντας τους θεσμούς του κοινωνικού κράτους, τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, και ληστεύει τα εισοδήματα και τα περιουσιακά στοιχεία των πολιτών.

Ο νέος αυτός ολοκληρωτισμός, η νέα αυτή μορφή δικτατορίας, που εμφανίζεται με τη μορφή της «νεοφιλελεύθερης λιτότητας», δεν έχει ως κύριο αντίπαλο κάποιο σοσιαλιστικό/κοινωνιστικό πρότυπο, αλλά πριν απ' όλα αποθεμελιώνει τον βασικό πυρήνα των αρχών και των κανόνων του κλασικού φιλελεύθερου προτύπου της αστικής-βιομηχανικής κοινωνίας, όπως τη γνωρίσαμε κατά τον 20ό αιώνα.

Όσες μορφές κεφαλαίου, όσες μορφές επιχειρηματικής δραστηριότητας συμβαδίζουν με τα συμφέροντα της χρηματοπιστωτικής εξουσίας, όποιας μορφής κερδοσκοπική δραστηριότητα («μαύρου» χρήματος, προϊόντων εγκλήματος, μεγάλης φοροδιαφυγής) εναρμονίζεται με τη στρατηγική της εξουσίας αυτής, προστατεύονται και ενισχύονται.

Αντίθετα η ατομική ιδιοκτησία, η περιουσία, οι καταθέσεις στις τράπεζες, αλλά και κάθε παραγωγική-επιχειρηματική-επαγγελματική δραστηριότητα, που ανάγεται στην πραγματική οικονομία και λειτουργεί σύμφωνα με τους νόμους, στοχοποιείται και απονομιμοποιείται. Η Κύπρος έγινε στόχος για το «μέγεθος» του τραπεζικού της συστήματος. Στην Ελλάδα υπάρχει -κατά τους οικονομικούς δικτάτορες- απαράδεκτα υψηλό ποσοστό ατομικής ιδιοκτησίας στον τομέα της κατοικίας, αλλά και τεράστιος αριθμός μικρομεσαίων επαγγελματιών… Γι' αυτό και μέσω των χαρατσιών και των δεκάδων φόρων στην κατοικία, και ταυτόχρονα λόγω της προφανούς αδυναμίας να πληρωθούν τα δάνεια, οι κατοικίες θα οδηγηθούν μαζικά σε εκποίηση από «ειδικά funds»… Όσο για τους μικρομεσαίους, αυτοί θα πρέπει να διαλυθούν και να αποτελέσουν φτηνό εργατικό δυναμικό… Μέχρις ότου έρθει η ανάπτυξη, υπάρχουν άλλωστε τα συσσίτια της Αρχιεπισκοπής. Το «κούρεμα» των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου υπήρξε το πρώτο στάδιο του «πειράματος». Η διαρπαγή των τραπεζικών καταθέσεων στην Κύπρο αναδεικνύεται στο αποφασιστικό γεγονός που ανοίγει τις «πύλες της κολάσεως»… Οι δημόσιοι προϋπολογισμοί -δηλαδή οι φόροι- και οι μειώσεις μισθών, συντάξεων και κοινωνικών παροχών κάλυψαν σε πρώτη φάση τις «μαύρες οπές» των χρηματοπιστωτικών οργανισμών. Τώρα είναι η αποταμίευση, ο συσσωρευμένος μόχθος, οι καταθέσεις, που καλούνται να «συμβάλουν» στις ζημίες και στις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών…

Οι αποφάσεις έχουν ήδη ληφθεί και θα καταστούν σύντομα νομοθετήματα των εθνικών-κρατικών δικαίων. Οι ΨΕΥΤΙΚΕΣ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΓΧΩΡΙΟΥΣ ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΑΞΙΑ. Η χρηματοπιστωτική δικτατορία και οι πολιτικοί της εκφραστές διαμορφώνουν και επιβάλλουν το δικό τους δίκαιο, αποφασίζουν για τις περιουσίες, για τις ζωές δεκάδων εκατοντάδων εκατομμυρίων κατοίκων των χωρών της Νότιας Ευρώπης.

Στην πολιτισμένη Ευρώπη της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα γυρίζουμε ξαφνικά αιώνες πίσω: Οι αρχές της γαλλικής επανάστασης, ο πυρήνας της φιλελεύθερης δημοκρατίας, τα ατομικά πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, η μεσαία τάξη -»σπονδυλική στήλη» της κοινωνικοοικονομικής δομής της βιομηχανικής επανάστασης- καταπατώνται, απονομιμοποιούνται, διαλύονται. Ένας νέος ολοκληρωτισμός απλώνει τα μαύρα πέπλα του πάνω από την Ευρώπη. Οι λαοί της Ευρώπης πρέπει να συνειδητοποιήσουν την ιστορική οπισθοδρόμηση και να αποτρέψουν την επέλαση του οικονομικού, πολιτικού και πνευματικού αυτού ολοκληρωτισμού. Γιατί ο νέος οικονομικός πόλεμος, που ξεκίνησε, ίσως αποδειχθεί πιο καταστροφικός και από τους συμβατικούς του προηγούμενου αιώνα για την Ευρώπη.

Πηγή: Το Παρόν

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση