Πρόγραμμα ψυχολογικού πολέμου κατά της Ελλάδος

• Γράφει ο Δημήτρης Κωνσταντόπουλος

Η κυβέρνηση Παπαδήμου συμμετέχει στη διαπραγμάτευση που γίνεται, βοηθώντας τις θέσεις των τραπεζών εναντίον των ελληνικών συμφερόντων. Η κυβέρνηση Παπαδήμου, προφανώς ελεγχόμενη από τις τράπεζες, τον Σόρος, τον Ρόντος κλπ., αλλά και γιατί η ελληνική πολιτική τάξη έχει παραδοθεί ψυχολογικά, είναι έτοιμη να υπογράψει ότι χαρτί της βάλουνε μπροστά της. Υπερασπίζεται τις θέσεις του Νταλάρα εναντίον της Ελλάδας, και γι’ αυτό βγήκε αυτός και είπε στους ”Φαϊνάνσιαλ Τάιμς” και αλλού ότι δεν έχει κανένα παράπονο με την Αθήνα.

Έχει όμως με τη Γερμανία και το ΔΝΤ που, για δικούς τους λόγους, μπλόκαραν μέχρι στιγμής τη συμφωνία, απαιτώντας καλύτερα επιτόκια για την Ελλάδα! Ζητάνε χαμηλότερο επιτόκιο για τα ομόλογα από αυτό που ζητάει η Αθήνα! Το αγγλικό δίκαιο μάλιστα, που είναι το ατομικό όπλο της Αθήνας στον πόλεμο χρέους, που μπορεί να κάνει τη διαφορά ανάμεσα στο θάνατο και τη σωτηρία της Ελλάδας, βγήκαν οι ίδιοι οι Γερμανοί και είπαν στο ”Βήμα”, ότι δεν το θέλουν, αλλά δεν επιμένουν αφού το δίνουν οι Έλληνες.

Τα ελληνικά ΜΜΕ, που κυρίως έχουν μείνει πια στα χέρια της τρόικας, τα εμφανίζουν αυτά φυσιολογική εξέλιξη. Είναι τμήμα του ψυχολογικού πολέμου που δέχεται ο ελληνικός λαός από την αρχή της κρίσης.

Κατά τη γνώμη μου, στην Ελλάδα, σήμερα, εφαρμόζεται το πιο επεξεργασμένο πρόγραμμα ψυχολογικού πολέμου και χειραγώγησης της σκέψης ελίτ και κοινωνίας στην παγκόσμια ιστορία. Eίναι απίστευτα αυτά που κάνουν, δεν μπορεί να τους παρακολουθήσει κανείς. Να βγάζουν π.χ., την υπαρκτή τερατωδία του νέου μνημονίου μπροστά, και φροντίζουν να καλύψουν έτσι το πολύ χειρότερο έγκλημα των ομολόγων. Ο κόσμος τώρα δεν ξέρει ότι και το χειρότερο μνημόνιο μπορεί να ανατραπεί από τη Βουλή, όχι όμως να ξαναγυρίσουν τα ομόλογα στο ελληνικό δίκαιο ή να μην ισχύσουν οι όροι μιας διεθνούς συνθήκης όπως η δανειακή, αν ψηφιστεί από ενισχυμένη πλειοψηφία στη Βουλή. Για να αρνηθείς αύριο τέτοιες συνθήκες, πρέπει να κάνεις επανάσταση, να έρθεις σε πλήρη ρήξη με το διεθνές σύστημα.

Με τον τρόπο που τα μέσα παρουσιάζουν το PSI, κάνουν να φαίνεται φυσιολογική η προδοσία και η συνθηκολόγηση της χώρας για να μη ξεσηκωθούν οι ‘Ελληνες. Είναι μια διαδικασία εξοικείωσης, την ίδια που περνάει φερ’ ειπείν ένας νεκροθάφτης, κάποιος που δουλεύει με τα σκουπίδια ή σε ένα σφαγείο. Του φαίνεται φυσιολογική η μυρωδιά και καταλήγει να την αποδέχεται. Αλλοιώς δεν μπορείς να δουλέψεις.

Aυτό συνέβη στον ελληνικό λαό, με κολοσσιαίες πολιτικές συνέπειες. Βέβαια υπάρχει και πιο σπουδαίο σκέλος στην καμπάνια. Να δοθεί η εντύπωση και δυστυχώς έχει δοθεί, ότι δεν γίνεται τίποτα. ‘Aμα το πιστέψεις αυτό τέλειωσες. Ο λαός θα ξυπνήσει, γιατί η πραγματικότητα είναι ισχυρότερη από την καλύτερη πλύση εγκεφάλου, όταν όμως ξυπνήσει θα είναι σε πολύ δυσκολότερη κατάσταση. Γι’ αυτό και προσωπικά, ως δημοσιογράφος, πιστεύω ότι θα ήταν σοβαρό σφάλμα και δεν θα είχε κανένα νόημα να πάμε τώρα, που επιχειρούν τη μεγάλη εγχείρηση του ελληνικού λαού, που θέλουν να αφανίσουν αυτό τον λαό και το κράτος του, σε απεργία διαρκείας των δημοσιογράφων, να θέσουμε δηλαδή τον ελληνικό λαό σε κατάσταση καταστολής, να αποκοιμιέται με σήριαλ την ώρα που του κατακρεουργούν τη χώρα. Εκτός αν πιστεύουμε κι εμείς ότι δεν γίνεται τίποτα με τα γενικά και περιοριστούμε σε κλαδικές κινητοποιήσεις. Το πρόβλημά μας όμως είναι γενικό, ελληνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο.

Αν μας δίνανε ένα κούρεμα ικανοποιητικό, ας πούμε 80%, που θα μπορούσαμε άνετα να διεκδικήσουμε με τους παρόντες συσχετισμούς, αλλά δεν το κάνει η κυβέρνηση, γιατί δεν είναι ελληνική κυβέρνηση, το ζήτημα του δικαίου και των δικαστηρίων δεν θα ήταν σοβαρό. Αν η συμφωνία της 26.10, που οδηγεί στο “πακέτο PSI, νέο μνημόνιο, νέα δανειακή”, οδηγούσε σε βιώσιμο χρέος, δεν θα ήταν σπουδαία η διαφορά. Αλλά δεν οδηγούν. Οι ίδιοι το παραδέχονται, που τις έφτιαξαν. Λένε ότι θα πάνε το ελληνικό χρέος σε 120% το 2020. Φυσικά δεν θα γίνει αυτό, βασίζονται σε εξωφρενικές υποθέσεις και έπεσαν πάντα πολύ έξω μέχρι τώρα. Και μέχρι το 2020, με αυτές τις πολιτικές και τη διεθνή κατάσταση, δεν θα υπάρχει Ελλάδα. Αλλά ας πούμε προς στιγμήν ότι έχουν δίκηο. Πάλι 120% δεν είναι βιώσιμο. Με 120% μπήκαμε στο Μνημόνιο!

Μένοντας με μη βιώσιμο χρέος τι σημαίνει; ‘Oτι πάμε είτε σε χρεωκοπία είτε σε καινούρια αναδιάρθρωση. Αλλά ενώ τώρα έχουμε στην αρμοδιότητα της Βουλής να αποφασίζει τους όρους αποπληρωμής του δικαίου και των δικαστηρίων να εκδικάζουν τις διαφορές. Αύριο, το αγγλικό δίκαιο, το πιο φιλικό για τον πιστωτή, θα διέπει τα ομόλογα. Και ξένα δικαστήρια θα εκδικάζουν τις διαφορές τους.

Τώρα βέβαια επειδή στη χώρα μας οργιάζει η απάτη, θα φέρει ο Παπαδήμος μια σαχλαμάρα, ότι τις δημευτικές αποφάσεις θα τις εκτελούν ελληνικά δικαστήρια, και θα πανηγυρίσουν οι καραγκιόζηδες. Θα μας κλείσουν το μάτι και θα μας πουν ότι αυτό που η κυβέρνηση δεν κάνει τώρα, που μπορεί από πλευράς διεθνούς νομιμότητας και πολιτικής ακόμα να το κάνει, θα το κάνει αύριο ο Ειρηνοδίκης της Κοζάνης, αμφισβητώντας όλη τη διεθνή νομιμότητα και τις συνθήκες που θα επικυρώσουν δια της υπογραφής τους οι εκπρόσωποι της Ελλάδας. Αρνήθηκαν να πληρώσουν τα χρέη οι Αμερικανοί όταν επαναστάτησαν κατά των ‘Aγλλων, οι Μπολσεβίκοι, ο Κάστρο. Αλλά δεν είναι βέβαια το απλούστερο πράγμα. Οι τίτλοι έχουν σημασία. Ο Εφραίμ χρησιμοποιεί πεντακόσια χρόνια μετά τα χρυσόβουλα Βυζαντινών Αυτοκρατόρων. Λέτε οι μεγάλες τράπεζες του κόσμου και τα ευρωπαϊκά κράτη να μας αφήσουν εύκολα να κάνουμε ότι θέλουμε, να μη χρησιμοποιήσουν τους τίτλους ιδιοκτησίας της χώρας, που ετοιμάζεται να τους δώσει αυτές τις μέρες, κατά τρόπο εγκληματικό και προδοτικό, η κυβέρνηση;

Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα, πολύ σημαντικό. Σήμερα, νόμισμα της χώρας είναι το ευρώ. Δεν γνωρίζουμε όμως αν θα υπάρχει ευρώ αύριο, αν εμείς δεν θα θελήσουμε ή αυτοί δεν θα μας υποχρεώσουν να φύγουμε. Τι γίνεται με το χρέος σε αυτή την περίπτωση. Αν είμαστε σε ελληνικό δίκαιο και ελληνικά δικαστήρια το κάνουμε δραχμές και το αφήνουμε να παρακολουθεί την εξέλιξη του ΑΕΠ. Κατά πάσα πιθανότητα θα πληθωρισθεί. Αν τόχουμε δέσει τώρα σε ευρώ, με το αγγλικό δίκαιο, κινδυνεύει να διπλασιασθεί ή να τριπλασιασθεί.

Το χρέος υπό ελληνικό δίκαιο είναι όπλο της χώρας και για να αποφύγει την άτακτη χρεωκοπία και τη δήμευση της περιουσίας της και για να εμποδίσει τυχόν εξαναγκασμό σε αποχώρηση υπό δυσμενείς όρους από το ευρώ και για να επιχειρήσει μονομερή ήπια αναδιάρθρωση σε περίπτωση αποχώρησης. Χρέος στο αγγλικό δίκαιο, σε συνδυασμό μάλιστα με EFSF, μνημόνια, μεσοπρόθεσμα και νέα δανειακή, σημαίνει ότι οι πιστωτές γίνονται νόμιμοι ιδιοκτήτες της χώρας, με εξευτελιστικό αντίτιμο. Αφοπλίζουν νομικά και πολιτικά την Ελλάδα, προτού της επιτεθούν οικονομικά και με άλλα ίσως μέσα, αυτό που κάνανε δηλαδή στο ΕΑΜ με τη Βάρκιζα, ή πήγαν να κάνουν με το σχέδιο Ανάν στην Κύπρο. Διατήρησαν την επιγραφή Κυπριακή Δημοκρατία και πήγαν να πάρουν όλο το περιεχόμενο του κράτους, τα μέσα να ασκεί την κυριαρχία και ανεξαρτησία του.

Αν διαλυθεί η Ευρωζώνη, τότε είναι πιο περίπλοκο το ζήτημα, γιατί δεν ξέρω με ποιο νόμισμα θα αντικαταστήσουν το ευρώ, ποιους όρους κ.λπ. Το σίγουρο είναι ότι η χώρα είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης, η Ε.Ε. περνάει μια πολύ μεγάλη κρίση, πιθανώς να γίνει ένας πολύ μεγάλος πόλεμος δίπλα μας, στη Μέση Ανατολή, και δεν ξέρω εάν υπάρχει σχέδιο εμπλοκής Ελλάδας και Κύπρου. Η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται στην χειρότερη κρίση από το 1929. Είναι κυριολεκτικά τρέλα υπό αυτές τις συνθήκες η Ελλάδα να κατοχυρώσει νομικά αξιώσεις των πιστωτών.

Προτού όμως διαλυθεί η ευρωζώνη, εμείς πρέπει να αντιμετωπίσουμε το δικό μας πρόβλημα. Να παραμείνουμε στο ελληνικό δίκαιο. ‘Oπως και η συμμετοχή στην ευρωζώνη και την ΕΕ συνεπάγεται όχι μόνο προβλήματα και υποχρεώσεις, εμπεριέχει και τεράστιες δυνατότητες, πολύ μεγάλα θεσμικά και πολιτικά όπλα για μια χώρα μέλος, που φυσικά, αυτή η κυβέρνηση και η προηγούμενη, όχι μόνο δεν χρησιμοποίησαν, έκαναν ότι μπορούσαν για να τα αχρηστέψουν.

Η συζήτηση για ευρώ ή δραχμή είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ανόητη με τον τρόπο που διεξάγεται. Δεν μας επιτίθεται άλλωστε η ΕΕ, ούτε το ευρώ είναι το μεγαλύτερο από τα προβλήματά μας. Μας επιτίθεται το χρηματιστικό κεφάλαιο, η Αυτοκρατορία του Χρήματος, πανταχού παρούσα στις οικονομικές και πολιτικές δομές της Ευρώπης και των κρατών της.

Την Ευρώπη πρέπει να την αντιληφθούμε ως το αντικειμενικό πεδίο μάχης στο οποίο βρισκόμαστε. Κι αν φύγουμε, πρέπει να το κάνουμε γιατί εξυπηρετεί τον αγώνα μας.

* Απόσπασμα από συνέντευξη του Δημ. Κωνσταντακόπουλου στην εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς"

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση