"Ληγμένη πολιτική σαλάτα" το δημοψήφισμα του πρωθυπουργού

• Γράφει ο οικονομολόγος Παναγιώτης Κοκκόρης

Ερωτήματα, απορίες και προβληματισμοί για την περίεργη υπόθεση «κουρέματος» του ελληνικού χρέους αναδύονται πλέον διαρκώς μετά την δραματική, ολέθρια και αψυχολόγητη απόφαση του πρωθυπουργού για τη διενέργεια δημοψηφίσματος στις 4 Δεκεμβρίου με ερώτημα την παραμονή ή όχι της Ελλάδας στο ευρώ.

Η περιπέτεια στην οποία σέρνει ο Γιώργος Παπανδρέου τον ελληνικό λαό, παίρνει ακόμη πιο δραματικό χαρακτήρα, καθώς οι όροι του δημοψηφίσματος έγιναν καθ’ υπαγόρευση του Νικολά Σαρκοζί και της Άνγκελα Μέρκελ και υποτίθεται ότι από το αποτέλεσμα της κάλπης θα κριθούν όχι μόνο η εκταμίευση της 6ης δόσης, αλλά και η παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη.

Το άσχετο του ερωτήματος σε σχέση με το πραγματικό ζήτημα που απασχολεί την ελληνική κοινωνία, την εφαρμογή ή όχι δηλαδή της επαίσχυντης συμφωνίας για την… διάσωση της Ελλάδας, τείνει και επιχειρεί να δημιουργήσει ένα θολό τοπίο, να χειραγωγήσει με έναν δήθεν δημοκρατικό μανδύα τη θέληση του ελληνικού λαού και να εκμαιεύσει τη συναίνεση του στην οικονομική του καταστροφή υπό την απειλή μίας ακόμη μεγαλύτερης… οικονομικής καταστροφής.

Επειδή η αμνησία δεν είναι εθνικό σπορ των Ελλήνων, όπως προφανώς νομίζουν οι ευρωπαίοι ιθύνοντες και ο έλληνας πρωθυπουργός αρκεί να θυμίσουμε ότι πριν μερικούς μήνες ακούγονταν από υπεύθυνα κυβερνητικά χείλη και από τον ίδιο το Γιώργο Παπανδρέου ότι «ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους θα ήταν καταστροφική και ότι πιθανότατα θα μας οδηγούσε σε μία απευκταία κατάσταση τύπου Αργεντινής».

Αντ’ αυτού μετά την επιβολή της συμφωνίας για κούρεμα του ελληνικού χρέους (για αναδιάρθρωση δηλαδή) ακούσαμε και είδαμε με έκπληξη σχεδόν να… ανοίγουν σαμπάνιες και την κυβέρνηση να πανηγυρίζει για μία περίπου «εθνική επιτυχία». Το ερώτημα και εύλογο είναι και ασφαλώς ρητορικό: πώς γίνεται πριν μερικούς μήνες η αναδιάρθρωση να ήταν καταστροφικά επιζήμια και σήμερα να είναι εθνικά ωφέλιμη;

Από οποιαδήποτε οπτική γωνία της τρέχουσας πολιτικής -είτε από αριστερά, είτε από δεξιά, είτε από το κέντρο- και να δει κανείς το θέμα της παρουσίας των ξένων εκπροσώπων στην Αθήνα προκειμένου να ελέγχουν την εφαρμογή της συμφωνίας, θα καταλήξει ότι πρόκειται για μία παρέμβαση στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας μας.

Εν προκειμένω ένα δεύτερο ερώτημα που προκύπτει είναι: εντέλει ο ρόλος αυτών των εκπροσώπων θα είναι ρόλος συμβουλευτικός και αποτελεσματικός ή ρόλος κηδεμονίας και διασφάλισης των ξένων συμφερόντων εις βάρος της Ελλάδος;

Το τρίτο εύλογο ερώτημα που προκύπτει αφορά στο «ψαχνό» και στην ουσία του θέματος. Το περιβόητο «κούρεμα» του χρέους για το οποίο ύψος του οποίου δεν γίνεται κουβέντα καμία και δεν έχει ενημερωθεί ο ελληνικός λαός, αποτελεί λύση για καλύτερο μέλλον της πατρίδας ή θα μας επαναφέρει απλώς μετά από δέκα χρόνια αιματηρών θυσιών στο… 2009;

Επίσης, για την χαμένη οικονομικά δεκαετία και για τα τεράστια δεινά που θα προκληθούν στην κοινωνία με αντίτιμο απλώς την επιστροφή σε ένα δημοσιονομικό καθεστώς που θα εξακολουθεί να βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, ποιος πρέπει να αναλάβει την ευθύνη, ο ελληνικός λαός ή η παρούσα κυβέρνηση που μας οδήγησε εκεί;

Το τέταρτο ερώτημα που είναι το κρισιμότερο όλων είναι τι προσδοκούν άραγε οι ευρωπαίοι ταγοί και ο έλληνας πρωθυπουργός θέτοντας τεχνητά, διχαστικά και εκβιαστικά διλήμματα στην απέλπιδα προσπάθεια τους να χειραγωγήσουν τον ελληνικό λαό;

Μήπως εντέλει αντί να τον εκφοβίσουν πετύχουν ακριβώς το αντίθετο και οδηγήσουν τη χώρα και την ευρωπαϊκή ήπειρο σε απρόβλεπτες καταστάσεις, μήπως διαιωνίσουν την αδιαφάνεια και την αβεβαιότητα επί μακρόν, μήπως επιβάλλουν στις κοινωνίες ένα μέλλον χωρίς ελπίδα και προοπτική;

Δυστυχώς ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται τα πράγματα το γαλλογερμανικό διευθυντήριο και η ελληνική κυβέρνηση δείχνουν ότι περισσεύει ο κυνισμός, ο πολιτικός αμοραλισμός και η υποκρισία.

Οι δηλώσεις του Γιώργου Παπανδρέου ότι «οι αποφάσεις έχουν και ευθύνες και αυτές θα αλλάξουν το μέλλον αυτής και των επόμενων γενεών» ηχούν βαριά σαν σφαίρες και μόνο ως ύβρις μπορούν να εκληφθούν εις βάρος του ελληνικού λαού.

Αγνοεί τόσο ο ίδιος όσο και οι ευρωπαίοι ηγεμόνες -ή κάνουν ότι αγνοούν- εκείνο που γνωρίζει ακόμη και ο πλέον αμελής πρωτοετής φοιτητής της οικονομικής επιστήμης: ότι μπορείς να εισπράξεις τα χρήματα που σου οφείλουν, μόνο όταν το μαγαζί που έχεις δανείσει έχει την ικανότητα να πουλάει. Αν δεν πουλάει τότε ή θα πρέπει να δημιουργήσεις συνθήκες ανάπτυξης, ή θα πρέπει να κατάσχεις το εμπόρευμα και να βάλεις λουκέτο στο μαγαζί.

«Ποιος είναι πιθανότερο να επαναστατήσει παρά εκείνος που δεν έχει τίποτε να χάσει» διαπιστώνει ο Άγγλος διανοητής Τόμας Μουρ στο περίφημο σύγγραμμα του για το νησί της Ουτοπίας και τα όσα έγραφε πριν από περίπου μισή χιλιετία (1516) θυμίζουν έντονα, τα όσα ζούμε σήμερα στη χώρα μας.

Στην προκειμένη περίπτωση ο Γιώργος Παπανδρέου αφού οδήγησε σε ολισθηρό δρόμο το όχημα της ελληνικής οικονομίας με την ολέθρια έμπνευση του περί δημοψηφίσματος φρόντισε να «λύσει» και τα φρένα ώστε οι τραγικές εξελίξεις να κινηθούν με ακόμη πιο καταστροφική και ασύλληπτη ταχύτητα.

Αλλοίμονο η μοιραία «πολιτική σαλάτα» που εμπνεύστηκε ο πρωθυπουργός και μαγείρεψαν οι ευρωπαίοι ηγέτες στις κοσμοπολίτικες Κάννες είναι ληγμένη μπορεί να δηλητηριάσει όχι μόνο την ελληνική, αλλά και ολόκληρη την ευρωπαϊκή κοινωνία. Καθώς σύμφωνα με τις δηλώσεις τους το μέλλον της Ευρώπης θα το κρίνει η Ελλάδα, με την ανεργία να αυξάνεται με αστρονομικούς ρυθμούς, τα λουκέτα να πολλαπλασιάζονται ιλιγγιωδώς, την οικονομία να πνίγεται στην ύφεση και την κοινωνία να αυτοχειριάζεται εξαιτίας μιας κυβερνητικής πολιτικής χωρίς ελπίδα και προοπτική, η απόφαση του ελληνικού λαού μπορεί να τους αιφνιδιάσει δυσάρεστα.

Σε ένα σκηνικό απαξίωσης της πολιτικής και της ευρωπαϊκής προοπτικής το αποτέλεσμα της κάλπης –αν τελικά στηθεί- όχι μόνο δεν μπορεί να είναι προβλέψιμο, αλλά αντιθέτως μπορεί να αποδειχθεί ανορθόδοξα ανατρεπτικό και απολύτως «αντιδραστικό».

Υστερόγραφο-Πρόβλεψη: Εάν τελικώς το απευκταίο για την Ευρώπη συμβεί τότε θα είναι μόνο η Αλεξάνδρεια αυτή που χάνεται, διότι τους… Αλεξανδρινούς μέσα στο πλήρες ανταγωνιστικό και παγκοσμιοποιημένο οικονομικό περιβάλλον, όλο και κάποιοι «καλοθελητές» θα βρεθούν να τους υιοθετήσουν.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση