Ο γρίφος των υποκλοπών και η τύχη εκείνων που πρoδίδουν την πατρίδα

• Του Σάββα Καλεντερίδη

Ο Κώστας Καραμανλής ανέλαβε τα ηνία της χώρας το 2004, έχοντας ένα πολύ βαρύ φορτίο στην πλάτη του. Αυτό ήταν το όνομα και το εθνικό έργο του θείου του, Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος συνέδεσε το όνομά του με την είσοδο της χώρας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, που θεωρήθηκε μια στρατηγική κίνηση μείζονος εθνικής σημασίας για τη χώρα. Εκτός όμως από αυτό, που ήταν ένα «γλυκό» βάρος στις πλάτες του νέου πρωθυπουργού, υπήρχε και μια ιδιαίτερα σκοτεινή στιγμή στην πολιτική πορεία του θείου του.

Αυτό ήταν ο Αττίλας 2, που κατέλαβε το 30% της Κύπρου (ο Αττίλας 1 είχε καταλάβει το 7,5%), χωρίς η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητος του Κωνσταντίνου Καραμανλή να κουνήσει το δαχτυλάκι της για να την αποτρέψει. Και σαν να μην έφτανε αυτό, για να ικανοποιηθεί η εθνικά πληγωμένη ελληνική κοινή γνώμη, αποφάσισε την αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να χάσει ένα στρατηγικό πλεονέκτημα, τον επιχειρησιακό έλεγχο στο Αιγαίο, που κάλυπτε μέχρι τότε το FIR Αθηνών και μάλιστα με ΝΑΤΟϊκή σφραγίδα. Έκτοτε, άνοιξε η Κερκόπορτα για να αλωνίζουν μέχρι σήμερα τα τουρκικά πολεμικά αεροπλάνα στο Αιγαίο, με βαρύ τίμημα και κυρίως την απώλεια πολλών Ελλήνων αεροπόρων.

Ο Κώστας Καραμανλής ήταν αποφασισμένος να μην υποπέσει ο ίδιος σε ένα αντίστοιχο λάθος, που θα σκίαζε την παρουσία του στην πολιτική σκηνή της χώρας ως πρωθυπουργού. Αυτό, σε συνδυασμό με την εθνικο-πολιτική του συγκρότηση, τον οδήγησαν να πάρει κρίσιμες αποφάσεις σε μια σειρά από ζητήματα. Αυτά ήταν το Σχέδιο Ανάν, ο ενεργειακός προσανατολισμός της Ελλάδος και το ζήτημα της συμμετοχής των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ.

Όσο κι αν προσπάθησε να πάρει τα μέτρα του ο νέος πρωθυπουργός, οι συγκεκριμένες επιλογές του άρχισαν να γίνονται αισθητές στην Ουάσιγκτον, υψώνοντας ένα τείχος καχυποψίας στο πρόσωπο και την κυβέρνησή του. Παρ' ότι το έργο των μυστικών υπηρεσιών είναι να συλλέγουν σε κάθε χρόνο και με κάθε τρόπο χρήσιμες πληροφορίες για τα συμφέροντα του κράτους που υπηρετούν, ανεξάρτητα από το αν οι πληροφορίες αυτές προέρχονται από εχθρούς και φίλους, η διαφαινόμενη «στροφή» της κυβέρνησης Καραμανλή, την κατέστησε πρώτο στόχο των υπηρεσιών πληροφοριών των ΗΠΑ.

Τα αποτελέσματα γνωστά εδώ και χρόνια στην ελληνική κοινή γνώμη. Δεκατέσσερα κινητά «σκιές», παρακολουθούσαν τον ίδιο τον πρωθυπουργό, υπουργούς και κρατικούς αξιωματούχους, που υπηρετούσαν στις πιο κρίσιμες θέσεις του ελληνικού κράτους.

Από ένα τεχνικό λάθος, που προκάλεσε προβλήματα στην αποστολή SMS μιας εταιρείας κινητής τηλεφωνίας, αποκαλύφθηκε ότι οι παρακολουθήσεις γίνονταν μέσω της εταιρείας κινητής τηλεφωνίας VODAFONE, με την φυσική εμπλοκή δεκάδων ατόμων, που συντονίζονταν από στελέχη της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα.

Τότε, η κυβέρνηση Καραμανλή, που ήταν θύμα και όχι «θύτης», όπως περιέργως επέμενε τότε ο νυν πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου, έκανε ένα χειρισμό που άφησε αναπάντητα πολλά ερωτηματικά, τα οποία φωτίζονται τώρα, που η υπόθεση ανασύρεται στην επιφάνεια.

Τα κύρια ερωτηματικά που έμειναν αναπάντητα είναι τα εξής:

Γιατί άτομα που εμπλέκονταν στο χειρισμό της υπόθεσης Τσαλικίδη ανταμείφθηκαν με θέσεις στο δημόσιο, με αντάλλαγμα τη σιωπή τους;

Γιατί δεν ασκήθηκαν διώξεις εναντίον ατόμων των οποίων βεβαιώθηκε η εμπλοκή, όπως για παράδειγμα ο εργαζόμενος σε κατάστημα κινητής τηλεφωνίας που εξασφάλισε τις συνδέσεις των «αμαρτωλών» κινητών;

Γιατί δεν αξιοποιήθηκαν τα στοιχεία που οδηγούσαν σε στελέχη που υπηρετούσαν στην πρεσβεία;

Γιατί ο εισαγγελέας που έθεσε την υπόθεση στο αρχείο, τοποθετήθηκε ως διοικητής στην ΕΥΠ;

Προφανώς, ο Καραμανλής, για λόγους που γνωρίζει μόνο ο ίδιος, επέλεξε τον πολιτικό χειρισμό της υπόθεσης και ακολούθησε την οδό του «κουκουλώματος» των εγκλημάτων που διέπραξαν Έλληνες και Αμερικανοί υπήκοοι που εμπλέκονται στην σοβαρότατη αυτή υπόθεση κατασκοπίας εναντίον του ελληνικού κράτους, της κυβέρνησής του και του ιδίου. Ούτως ή άλλως, πάντως, πλήρωσε και μάλιστα ακριβά για τις επιλογές του αυτές.

Τα ερωτηματικά, όμως, γύρω από την υπόθεση αυτή δεν σταματούν εδώ. Επεκτείνονται και στο χειρισμό της από την παρούσα κυβέρνηση.

Για παράδειγμα, δύσκολα μπορεί να βρει κανείς απάντηση στη ερώτημα, γιατί η κυβέρνηση Παπανδρέου, ο οποίος, όπως είναι γνωστό σε όλους, διατηρεί άριστες σχέσεις με τις ΗΠΑ, έβγαλε την υπόθεση αυτή από το αρχείο, με αποτέλεσμα την αποκάλυψη της εμπλοκής της πρεσβείας και την άσκηση διώξεων, που αναμένεται να στρέφονται και σε Αμερικανούς υπηκόους που υπηρετούσαν το διάστημα των παρακολουθήσεων στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα.

Μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν στοιχεία για τους λόγους που οδήγησαν την κυβέρνηση στο να βγάλει το φάκελο της υπόθεσης από το αρχείο, εκτός κι αν η συγκεκριμένη κίνηση οφείλεται σε αυτό που λέμε «παράφρων μεταβλητή».

Ανεξάρτητα απ’ όλα αυτά, το θέμα είναι ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αποκαλύφθηκε μια σοβαρότατη υπόθεση κατασκοπίας εναντίον μειζόνων εθνικών μας συμφερόντων, με θύμα τον τότε πρωθυπουργό και την κορυφή της ιεραρχίας του ελληνικού κράτους. Πρόκειται για μια εχθρική ενέργεια που έγινε από ένα σύμμαχο και φιλικό κράτος και όταν αποκαλύπτονται τέτοιες υποθέσεις, πρέπει να υπάρχουν και οι ανάλογες απαντήσεις, με γνώμονα πάντα το εθνικό συμφέρον.

Σε προηγούμενη αντίστοιχη υπόθεση κατασκοπίας, οι αμερικανικές αρχές στο δικαϊκό χειρισμό της υπόθεσης, επέβαλαν σκληρή ποινή στο Σταύρο Λάλα, ενώ σε πολιτικό επίπεδο έδειξαν την «πόρτα» στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος αναγκάστηκε να οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές, τις οποίες έχασε.

Τις επόμενες ημέρες αναμένεται να ασκηθούν διώξεις από τον αρμόδιο εισαγγελέα για κατασκοπία εναντίον φυσικών -ίσως και ηθικών- αυτουργών της υπόθεσης των υποκλοπών. Και ελπίζουμε ο πέλεκυς να είναι βαρύς, γιατί τέτοιες υποθέσεις που στρέφονται εναντίον της χώρας, όταν αποκαλύπτονται πρέπει να τιμωρούνται και μάλιστα αυστηρά.

Αυτό που μένει είναι να δούμε τον πολιτικό χειρισμό της υπόθεσης από την ελληνική κυβέρνηση, σε μια περίοδο που είναι στην πιο κρίσιμη καμπή οι εξελίξεις που σχετίζονται με την εξόρυξη του φυσικού αερίου από την ΑΟΖ της Κύπρου. Ας ελπίσουμε ότι θα βρεθεί η χρυσή τομή ανάμεσα στη διαφύλαξη του κύρους της χώρας και τα συμφέροντα του Ελληνισμού.

Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, στις 2 Σεπτεμβρίου 2011

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση