Τα εργαλεία της εξόδου από το τούνελ της Ελληνικής κρίσης

Κάθε πρόβλημα, όσο δύσκολο και αν είναι έχει τη λύση του, αρκεί να χρησιμοποιηθούν έγκαιρα, συστηματικά και αποτελεσματικά όλα τα κατάλληλα εργαλεία.

Και το μεγάλο πρόβλημα που απειλεί την υπόστασή μας ως έθνους και λαού είναι η οικονομική κρίση, που στη χώρα μας έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά σε σχέση με τις άλλες χώρες της ευρωζώνης, από τις οποίες περιμένουμε τη λύση.

Δεν αντιμετωπίζουμε απλώς μια καθαρά οικονομική κρίση, ως συνέπεια του ντόμινο της παγκόσμιας κρίσης. Η κρίση στη χώρα μας έχει βαθειά κοινωνικά αίτια. Είναι περισσότερο μια κοινωνική δομική κρίση και δευτερευόντως οικονομική. Η οικονομική κρίση είναι το αποτέλεσμα της κοινωνικής κρίσης.

Αυτό το έχουν διαγνώσει και οι ευρωπαίοι εταίροι μας, γι΄αυτό και θέτουν ως προϋπόθεση της βοήθειας που μας προσφέρουν, να προηγηθούν άμεσα θεσμικές μεταρρυθμίσεις διαρθρωτικού χαρακτήρα.

Μας ζητούν πρώτα να κάνουμε τα αυτονόητα. Να περιορίσουμε τις δημόσιες δαπάνες και να εισπράττουμε τα δημόσια έσοδα. Δηλαδή να κάνουμε οικονομίες. Αυτό που λογικά κάνει κάθε νοικοκύρης στο σπίτι του, όταν μειώνεται το εισόδημά του.

Και για τα δύο το οικονομικό μας επιτελείο βάζει στόχους τους οποίους δεν πιάνει, καθώς το κάνει με κρύα καρδιά.

Θα επαναλάβω κάτι που πριν χρόνια μου είχε πει ένας έντιμος οικονομικός επιθεωρητής του υπουργείου Οικονομικών: «Αν το ελληνικό δημόσιο εισέπραττε το 70% των φόρων και των δασμών, θα δάνειζε, δεν θα δανειζόταν». Και αυτή είναι η πραγματικότητα.

Τα πράγματα είναι απλά, αν υπάρχει πολιτική βούληση για την κατά γράμμα εφαρμογή της επιταγής της παραγράφου 5 του άρθρου 4 του Συντάγματος «Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Το ελληνικό δημόσιο ποτέ δεν εφάρμοσε ουσιαστικά αυτή τη συνταγματική επιταγή που περιλαμβάνεται σε όλα τα Συντάγματα του νεοελληνικού κράτους, αφήνοντας χώρο στη φοροδιαφυγή και την απόκρυψη εισοδημάτων. Ακόμη και σήμερα με τα σκληρά οικονομικά μέτρα, που επιβάλλονται εξαιτίας της οικονομικής κρίσης η συνεισφορά των πολιτών δεν είναι ανάλογη με τις δυνατότητές τους.

Μόνο η αναδρομική φορολόγηση και μάλιστα χωρίς πρόστιμα των περιουσιών που αποκτήθηκαν από δημόσιους υπαλλήλους εκμεταλλευόμενους τη θέση τους που δεν δικαιολογούνται από τις αποδοχές τους (Εφορίες, Πολεοδομίες, Τελωνεία, Δασαρχεία, Αυτοδιοίκηση, Υγεία, Παιδεία ΔΕΚΟ και Δικαιοσύνη), μπορεί να αποδώσει στο δημόσιο αρκετά δις ευρώ.

Όταν επιχειρηματίες και ελεύθεροι επαγγελματίες δηλώνουν ετήσια εισοδήματα ανειδίκευτου εργάτη, ενώ διάγουν βίο μαχαραγιά, είναι όχι μόνο άδικο, αλλά και εγκληματικό να ξεζουμίζονται να σηκώνουν το βάρος οι αδύναμοι και οι ειλικρινείς.

Σε αντίθεση με την απομύζηση και της τελευταίας ικμάδας των χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων, η φορολόγηση των εχόντων και κατεχόντων δεν επηρεάζει αρνητικά την αγορά.

Η οριζόντια περιστολή των δαπανών στον σπάταλο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα θα μειώσει αισθητά το έλλειμμα στον προϋπολογισμό.

Δεν είναι δυνατόν σε περίοδο κρίσης να αποζημιώνονται οι δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι αλλά και οι βουλευτές που συμμετέχουν σε επιτροπές.

Αυτά είναι τα εργαλεία που, σε συνδυασμό με στοχευμένα αναπτυξιακά μέτρα, θα μας βγάλουν από το τούνελ της κρίσης και σε μάκρος χρόνου θα μας απαλλάξουν από το άγος του δημόσιου χρέους.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση