Τι προμηνύει για την Αφρική η κατάρρευση της Λιβύης;

Γράφει ο Heil Gap που μεταφράζει και προλογίζει ένα άρθρο του Amengeo Amengeo από την εφημερίδα «πολίτης» της Τανζανίας.


Μέσα στα σχέδια αναδιάρθρωσης για τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική που επεξεργάζεται η παγκοσμιοποίηση, ο Καντάφι όντως φάνταζε σαν ένα μεγάλο εμπόδιο. Μετά από μια σχετικά εύκολη αλλά πανηγυρική νίκη στην Τυνησία και την Αίγυπτο και τώρα με την διάλυση και την εκ νέου ιδιωτικοποίηση του εθνικού κράτους της Λιβύης, απομένει μόνο η Συρία το τελευταίο υποψήφιο θύμα της παγκοσμιοποίησης, ώστε ολοκληρώσει την λεηλασία των βορειο-αφρικανικών κρατών, καθώς αυτή θα οδεύει πλέον προς τα υπόλοιπα κράτη της μέσης ανατολής, Λίβανο κλπ.

Πάντως κατά τον (σύμφωνα με την προσωπική μου άποψη) η Συρία δεν ανοίγει αναγκαστικά τον δρόμο προς το Ιράν, όπως πολλοί φίλοι μας θεωρούν. Η λεωφόρος Δαμασκός – Τεχεράνη δεν είναι η μοναδική. Υπάρχουν και άλλες λύσεις ώστε η νέα τάξη πραγμάτων να διεισδύσει στην τέως περσική αυτοκρατορία.

Τι να κάνουμε γνώμες είναι αυτές, και όσο για τον πόλεμο, ως γνωστόν δεν είναι η μοναδική λύση προς την παγκοσμιοποίηση.

Κοιτάξτε τον Γιωργάκη με τα εφαρμοστά κολάν του, πως ξεπουλά την Ελλάδα των προγόνων μας, ενώ κανένας δεν βγάζει άχνα, οπότε θα καταλάβετε πως γίνεται (έστω και χωρίς πόλεμο) η δουλεία της παγκοσμιοποίησης (αν και ευκόλως μπορεί να συμπεράνει κάποιος, το πώς συνέβησαν όλα αυτά στη χώρα μας, καθώς βλέπει την αδιαφορία των συμπατριωτών μας για την τύχη της πατρίδας μας…)

Έτσι λοιπόν ίσως να βρεθεί και στο Ιράν κάποιος άλλος «τζέφρυ», (που ίσως έχει γλιτώσει το λεπίδι του Αγιατολαχ Χομεϊνί…) και τότε όλα θα ξεπουληθούν και εκεί προς χάριν της παγκοσμίας χούντας.


Τα δηνάρια της Λιβύης

Οι ΗΠΑ εισέβαλλαν στη Λιβύη για τους ίδιους ακριβώς λόγους που οι ΗΠΑ μπήκαν και στο Ιράκ. Επειδή Λιβύη ήθελε να εκδώσει το δικό της νόμισμα ώστε να πωλεί το πετρέλαιο της σε αυτό, παρακάμπτοντας το Αμερικανικό δολάριο.

Το ίδιο είχε προσπαθήσει και ο Σαντάμ Χουσεΐν το 2000 όταν προσπάθησε να πωλεί το πετρέλαιο σε ευρώ. Στάση που προκάλεσε τρόμο στην Αμερική, καθότι θεώρησε ότι ακολούθως και ο ΟΠΕΚ θα αρχίσει να πουλά το μαύρο του χρυσό στο τότε νέο ευρωπαϊκό νόμισμα.

Σήμερα ο πόλεμος στη Λιβύη γίνεται και για αυτόν τον λόγο.

Ο σπουδαιότερος όμως λόγος για την εισβολή της νέας τάξης πραγμάτων στην Λιβύη, εξηγείται μέσα από ένα διαφωτιστικό και εκλαϊκευμένο κείμενο, (ώστε αυτό να γίνει ευρέως κατανοητό): του οικονομολόγου, εκδότη και συγγραφέα οικονομικών μελετών και συγγραμμάτων, Βασίλη Βιλιάρδου, το οποίο μας είχε φέρει στο διαδίκτυο τις πρώτες ήμερες του πολέμου, όπου και εξηγούσε ότι ο κύριος λόγος της εισβολής ήταν η κεντρική εθνική τράπεζα της Λιβύης (και όχι μια ιδιωτική κεντρική τράπεζα όπως μας έχουν συνηθίσει).

Η Λιβύη είναι ένα από τα τελευταία 4 έθνη χωρίς μια ιδιωτική κεντρική τράπεζα: συμφωνούσε μαζί του αργότερα και το κανάλι ειδήσεων MSNBC

"Ποτέ δεν είχα ακούσει προηγουμένως, να δημιουργείται μια κεντρική τράπεζα μέσα σε μόλις λίγες εβδομάδες από μια λαϊκή εξέγερση", γράφει ο Wenzel.

Περιγράφοντας προφανώς την βιασύνη των ανταρτών να δημιουργήσουν μια ιδιωτική κεντρική τράπεζα στην χώρα του Καντάφι, πριν ακόμη ρίξουν έστω και μια ντουφεκιά (Δηλαδή θα πρέπει να φανταστούμε έναν «κελεμπία» αντάρτη με ημίψηλο καπέλο να εκτελεί χρέη τραπεζίτη; Έλεος. Ούτε στις περιπέτειες του τεν-τεν δεν γίνονται τέτοια πράγματα).

Είναι λυπηρό μεν αλλά όμως γεγονός το ότι βρισκόμαστε πλέον κάτω από τη παγκόσμια διακυβέρνηση της Νέας Τάξης Πραγμάτων, την διατεταγμένη αποστολή του τζέφρυ που προσυπογράφοντας την εισβολή στην Λιβύη, τα κατάφερε και ξανάβαψε τα χέρια του, με αίμα αθώων και άμαχων όπως πριν δώδεκα χρόνια που υπέγραφε υπέρ της διαλύσεως της Γιουγκοσλαβίας, αλλά και στην υπηρεσία της παντοδυναμίας του ΟΗΕ, ο οποίος ως φαίνεται δύναται να κηρύττει όποιον πόλεμο γουστάρει, χωρίς τη συγκατάθεση των εμπλεκομένων λαών, οι οποίοι φυσικά θα πρέπει να πληρώσουν για όλα, και πάλι.

Αλλά αυτό που με τρελαίνει επίσης, είναι το ψέμα, που μέσα από τους γιαουρτωμένους φαραώ της ενημέρωσης και τα διπλανά τους «μποτοξάκια», «παράγει» την αλήθεια των ΜΜΕ, καθώς κατά την προσφιλή των συνήθεια, γυρίζουν την πραγματικότητα «ανάποδα». Πάντοτε…

Τελικά τι ήταν αυτό που συνέβη στην Λιβύη; Ήταν Απελευθέρωση ή εισβολή; Μάλλον η πραγματικότητα γύρισε και εδώ ανάποδα…


Η εξαναγκασμένη κατάρρευση της Λιβύης: Τι προμηνύει για την Αφρική;
The Citizen (Tanzania)

Με τον Amengeo Amengeo
(Ο συγγραφέας είναι ειδικός στην ισπανική ιστορία και επίσης της Λατινικής Αμερικής, της Καραϊβικής καθώς και την ιστορία της Αφρικής)

Μέχρι τη στιγμή που αυτό το άρθρο θα δημοσιευτεί, η κυρίαρχη κυβέρνηση της Λιβύης θα έχει ανατραπεί με μια κραυγαλέα «χορηγία» των Δυτικών ενόπλων δυνάμεων, που υποστηρίζεται από τον εντυπωσιακό πραξικοπηματικό βραχίονα του νέου ιμπεριαλισμού του ΝΑΤΟ (Βορειοατλαντικού Συμφώνου.)

Κάποιοι πριν από έξι μήνες, υπό την αιγίδα της γαλλικής και της βρετανικής κυβέρνησης, αιτούσαν μανιωδώς ένα ψήφισμα των Ηνωμένων Εθνών υπέρ της «προστασία των αμάχων της Λιβύης από τη δική της κυβέρνηση». Δεν έχει σημασία ότι αυτή η κυρίαρχη κυβέρνηση είχε να αντιμετωπίσει μια ένοπλη εξέγερση από αντιφρονούντες στην περιφέρεια της χώρας;

Τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία. Αυτό που τους ενδιέφερε ήταν ότι στη δίνη της λεγόμενης «αραβικής άνοιξης» παρουσιάστηκε μια ευκαιρία στη Δύση για να απαλλαγούν από ένα πολιτικό αγκάθι στα πλευρά τους, μια που ο Καντάφι ως ο επικεφαλής της αφρικανικής ηπείρου ήταν επικίνδυνα πολύ κοντά στην επίτευξη μιας μεγαλύτερου βαθμού αυτονομίας των αφρικανών, από ό, τι είχε να τους προσφέρει η Δυτική "βοήθεια" με το πρόσχημα, των οικονομικών συμβουλών και την διαρθρωτική ανάπτυξη.

Ο Καντάφι, παρά την προσωπική του στόμφο, επανειλημμένα είχε προσπαθήσει να εμπλέξει τη χώρα του σε ενότητα πρώτα με τους Άραβες και στη συνέχεια με τους Αφρικανούς. Όταν Καντάφι πρότεινε παν-αραβική ενότητα, χλευάστηκε και γελοιοποιήθηκε ως ένας φιλόδοξος τρελός και εν συνεχεία αυτών των προσβολών, αγνοήθηκε πλέον οριστικά από τους Άραβες. Τελικά και λογικά τους εγκατέλειψε και γύρισε το βλέμμα του στην Αφρική, πιστεύοντας ότι η Αφρική παρέχει περισσότερες ελπίδες για ενότητα. Παρά τις δυτικές κυρώσεις, οι Αφρικανοί δεν έκαψαν να υποστηρίζουν σταθερά τον Καντάφι.

Ο Νέλσον Μαντέλα, μετά την αποφυλάκισή του από τις φυλακές του απαρτχάιντ, αψήφησε τις Δυτική κυρώσεις και πήγε δια ξηράς να επισκεφτεί και να ευχαριστήσει τον συνταγματάρχη Καντάφι για την ηθική και οικονομική στήριξη του, κατά τη διάρκεια του μακρού αγώνα του κατά του απαρτχάιντ. Άκολούθησαν και άλλοι Αφρικανοί ηγέτες, ωστε οι τακτικές επισκέψεις στον Καντάφι τελικά κατέστησαν εντελώς ανεφάρμοστες τις επιβολες των κυρώσεων.


Ο Καντάφι επιδίωξε να αναπτύξει την ενότητα της Αφρικής και για το σκοπό αυτό απάλλαξε την Αφρική από το βάρος της πληρωμής 500 εκατομμυρίων δολαρίων ετησίως στην Ευρώπη για τη χρήση δορυφορικών συστημάτων.

Με την ενθάρρυνση του, η Αφρική αγόρασε τους δικούς της δορυφόρους και τώρα η ήπειρος επικοινωνεί χωρίς να στηρίζεται στην Ευρώπη. Ο Καντάφι πρότεινε, επίσης, ένα ενιαίο Αφρικάνικο νόμισμα που θα στηρίζεται στον χρυσό, αλλά θα ακουγόταν σαν την κωδωνοκρουσία του θανάτου για το CFA και θα αφαιρούσε ένα μεγάλο μέρος της επιρροής της Γαλλίας στην Αφρική.

(σχόλιο: Να γιατί ο κοντούλης πρώην «φίλος» του Καντάφι, Σαρκοζύ είχε τόσο μένος κατά του Καντάφι. Φυσικά και ήταν το CFA (The Central African CFA franc (French =Γαλλικό= : franc =φράγκο= CFA η απλώς franc,) και όχι οι θεωρίες ότι η επίθεση στην Λιβύη ήταν μια προεκλογική επίδειξη ισχύος του «ζουμπά» εν όψει της προσεχής εκλογικής αναμέτρησης με την Μαρίν Λεπέν. Θεωρίες κατά παραγγελία, των δημοσιογράφων, αλλά και κάποιων ευφαντάστων μπλογκερ (!)
Επίσης το CFA δηλαδή το central African frank (φράγκο της κεντρικής Αφρικής) είναι κάτι σαν το ευρώ στην Ευρώπη, και χρησιμοποιείται από όλες τις χώρες της Δυτικής και Κεντρικής Αφρικής, είναι λίγο περίεργο όταν το πρωτοσυναντήσει κάποιος, αλλά έτσι είναι, ιδίως σε αυτές τις χώρες που ήταν πρώην γαλλικές αποικίες, όλες δηλαδή πλην Νιγηρίας και Γκάνας οι οποίες ήταν βρετανικές αποικίες (ωραίες πατρίδες θα αναπολήσουν μαζί μου εκείνοι οι αναγνώστες που για χρόνια ζήσαμε μαζί σε αυτά τα πανέμορφα μέρη. Αυτή είναι η Αφρική)…

Ένα αφρικανικό Νομισματικό Ταμείο ήταν επίσης στα έργα, τα οποία θα καθόριζαν περαιτέρω το δρόμο της Αφρικής για την πραγματική οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία της.

Σημαντική ήταν και η ανακίνηση από τον Λίβυο ηγέτη του αιτήματος για την δημιουργία ενός αφρικανικού στρατού ενός εκατομμυρίου ανδρών.
Αυτή ήταν η κόκκινη γραμμή, όπου η Δύση αποφάσισε να κάνει ματ στη Λιβύη.

Τα γεγονότα γύρω από την λεγόμενη «αραβική άνοιξη» φάνηκαν κομμένα ραμμένα για τα Δυτικά σχέδια.

Οι οπλισμένες ομάδες που παρουσιάστηκαν «Ολονυκτίς», στην Βεγγάζη (Benghazi) και ένα οργανωμένο σχέδιο όπως αυτό προέκυψε για την συντριβή του Καντάφι (Gaddafi). Πρώτα υπήρξε η "ανησυχία" για την πολιτική ζωή, «πάντα ένα αγαθό δάκρυ....», έπειτα οι Γάλλοι και οι Βρετανοί που άρχισαν τις αεροπορικές επιδρομές, εξαναγκάζοντας σε μια ψηφοφορία το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.

Παρά τις αντιρρήσεις των ανώτερων υπαλλήλων στην αμερικανική κυβέρνηση που απέρριπτε τη στρατηγική σημασία της Λιβύης για τα αμερικανικά ενδιαφέροντα, η Hilary Clinton, προώθησε την επιθετική ατζέντα της και έσυρε τον αμερικανό Πρόεδρο σε αυτόν, τον κραυγαλέας επιθετικότητας , πόλεμο.

Το πραξικόπημα ήταν εν εξελίξει . Οι "επαναστάτες," μια ετερόκλητη συμμορία καθαρμάτων του Σαββατοκύριακου δεν είχε καμία αντιστοιχία με το λιβυκό στρατό που νόμιμα ήταν αναγκασμένος να αμύνεται ενάντια σε μι ένοπλη εξέγερση, έτσι το ΝΑΤΟ (η νέα ταχυδρομημένη πυγμή του νεο-ιμπεριαλισμού του 21 ου αιώνα) εξαπέλυσε την δηλητηριώδη κεραία του, ειδικές δυνάμεις (γαλλικές , ξένες , καταδρομέων, λεγεώνων, της SAS και των ΗΠΑ) ενάντια στη νόμιμη κυβέρνηση της Λιβύης. Ήταν αναπόφευκτο ότι αργά ή γρήγορα αυτή η τρομερή στρατιωτική δύναμη θα έπαιρνε το δρόμο της προχωρώντας προς την βομβαρδιζόμενη σε καθημερινή βάση από το ΝΑΤΟ Τρίπολη και άλλα μέρη της Λιβύης.

Όταν αυτή η διαμάχη, επεβλήθη στο Λιβυκό λαό , η Αφρικανική Ένωση επέμεινε ότι δεν πρέπει να υπάρχει καμία στρατιωτική επέμβαση, αλλά σύντομα η Αφρικανοί θα εισέλθουν εις το περιθώριο και θα αγνοηθούν πλήρως από το πραξικόπημα των ιθυνόντων και τον υπάκουο δυτικό Τύπο. Ενώ ένα κυρίαρχο κράτος, μέλος της Αφρικανικής Ένωσης , δέχεται επιθέσεις, όλες οι Αφρικανικές προσπάθειες μεσολάβησης για να βρεθεί μια λύση αγνοήθηκαν παντελώς και γελοιοποιήθηκαν.

Οι ηγέτες της Αφρικής που με μια φωνή θα έπρεπε να καταγγείλουν την επίθεση εναντίον μιας αφρικανικής χώρας , άνανδρα συναίνεσαν με τον πόλεμο του ΝΑΤΟ , κάνοντας « κουτσό-συμβολική διαμαρτυρία».

Αυτό που συμβαίνει στη Λιβύη , αποτελεί προάγγελο του τι έχει η Δύση στο νου της για την Αφρική. Η αληθινή ανεξαρτησία και η ενότητα της Αφρικής δεν θα γίνει πλέον ανεκτή. Η Αφρική είναι πολύ πλούσια σε πόρους που ο κόσμος χρειάζεται, ώστε να της επιτραπεί να ελέγχει το πεπρωμένο της. Αυτός ο πόλεμος δεν αφορά μόνο την Καντάφι. Είναι η υπεκφυγή, ένα άνοιγμα σε έναν πόλεμο για την διεκδίκηση εκ νέου της ήπειρου από τα ξένα συμφέροντα, ακριβώς όπως ήταν το 1896 στο Scramble για την Αφρική.

(σημείωση του HEIL GAP για Scramble: Η Διάσκεψη του Βερολίνου (ή "Συνέδριο του Κονγκό") του 1884 έως 1885 ρυθμίζει την ευρωπαϊκή αποικιοκρατία και το εμπόριο στην Αφρική κατά τη διάρκεια της Νέας ιμπεριαλιστικής περίοδο, που συνέπεσε με την αιφνίδια εμφάνιση της Γερμανίας ως μια αυτοκρατορική δύναμη. Υποβλήθηκε από την Πορτογαλία και διοργανώθηκε από τον Otto von Bismarck, πρώτο καγκελάριο της Γερμανίας . το αποτέλεσμά της, η Γενική Πράξη της Διάσκεψης του Βερολίνου, θεωρείται συχνά ως η επισημοποίηση της Scramble για την Αφρική) Το συνέδριο αποτέλεσε την απαρχή μιας περιόδου αυξημένης αποικιακής δραστηριότητας από την πλευρά των ευρωπαϊκών δυνάμεων, ενώ ταυτόχρονα εξαλείφοντας οι περισσότερες από τις υφιστάμενες μορφές της Αφρικανικής αυτονομίας και αυτοδιοίκησης).

Στους Αφρικανούς ηγέτες απουσίαζε η πίστη στις ικανότητές τους και στη δύναμη του λαού τους.

Η Λιβύη θα μπορούσε να είχε σωθεί, εάν οι Αφρικανοί ήταν ενωμένοι και μιλούσαν «ηχηρά» στον κόσμο , εκφράζοντας την αντίθεσή τους σε αυτόν το επιθετικό πόλεμο. Η Αφρικανική Ένωση θα μπορούσε να είχε ζητήσει την απέλαση των διπλωματών από το ΝΑΤΟ, όλων των χώρων που συμμετέχουν στον πόλεμο, θα μπορούσαν να είχαν προτρέψει τους πολίτες να κατεβούν στους δρόμους δια να διαδηλώσουν «κάτω τα χέρια από τη Λιβύη». Οι πετρελαιοπαραγωγές χώρες θα μπορούσαν να είχαν επιβραδύνει την ροη του πετρελαίου, ανεβάζοντας έτσι την τιμή της βενζίνης.

Θα μπορούσαν ΟΛΟΙ να είχαν διαμαρτυρηθεί πιο δυνατά.


Οι ίδιες δυνάμεις που έκοψαν το Σουδάν στην μέση, συνεχίζουν τη διαδικασία του κατακερματισμού της Αφρικής σε ακόμη πιο επιδεκτικά έλεγχου και πιο αδύναμη κομμάτια. Τι θα συμβεί μετά τον Καντάφι; Αυτή είναι η ανατροπή του;

Όλα τα προοδευτικά προγράμματα που είχε ξεκινήσει, θα διαλυθούν και η ιδέα της ενότητας της Αφρικής αποκηρύσσεται ως ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΕΝΟΣ ΤΡΕΛΟΥ.

Εξωτερικά οικονομικά συμφέροντα, θα έρθουν για να κόψουν την πίτα, η αστάθεια θα ριζώσει, όπως στο Ιράκ, υπό το πρόσχημα της πολυκομματικής δημοκρατίας (η οποία θα πρέπει να είναι ανάθεμα για τους Αφρικανούς, δεδομένου ότι έφερε περισσότερο χάος από ό,τι καλό στο πέρασμά της), η Δύση θα εγκαταστήσει μόνιμες στρατιωτικές βάσεις για τον έλεγχο της Μεσογείου και θα έχει θεσμοποιηθεί ένα προγεφύρωμα για την εκ νέου κατάκτηση της Αφρικής.

Αυτό δεν είναι φαντασίωση. Η Δύση δεν είναι διατεθειμένη να παραιτηθεί από την ηγεμονία της και να αποχωρήσει σιωπηλά μέσα στο σκοτάδι. Η νεο-αποικιοποίηση της Αφρικής είχε αρχίσει αμέσως μετά τη λέξη «ανεξαρτησία» με τα προγράμματα βοήθειας που δημιούργησε τις εξαρτήσεις, τις γαλλικές στρατιωτικές βάσεις, που ποτέ δεν έκλεισε, τις διαρθρωτικές προσαρμογές, τους ιεραπόστολους, την διαίρεση και πνευματική σύγχυση του λαού, την απόρριψη τοξικών αποβλήτων και την υπογραφή και εκτέλεση των οικονομικών συμφωνιών που «ποτέ δεν ήταν προς το συμφέρον των αφρικανικών λαών».

Πολλοί αφρικανοί ηγέτες για ιδιοτελείς, ως επί το πλείστον λόγους χρηματισμού, συνεργάστηκε σε αυτή λεηλασία της Αφρικής, αγνοώντας τη βούληση των λαών της. Η Απομάκρυνση του Καντάφι από την εξουσία δεν θα πρέπει να είναι κάτι ώστε να γιορτάσουμε για τους Αφρικανούς, αλλά για να πενθήσουμε, γιατί επιστρέφουν πίσω σε εποχές που ζούσαν πραγματικά δίχως ελευθερία. Επειδή αυτός η νεο-ιμπεριαλισμός και η νεο-αποικιοκρατία εντείνεται, θα ήταν ειρωνικό αν σε είκοσι χρόνια από τώρα, οι Αφρικανοί θα πρέπει να πολεμήσουμε ξανά στον πικρό επαναστατικό πόλεμο που φαινομενικά τους έφερε την ελευθερία.

HEIL GAP (or mind the GAP) δια την μετάφραση και τον πρόλογο.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση