Εἶμαι ἀγανακτισμένη μὲ τοὺς «ἀγανακτισμένους»!

Καὶ τὸ ἐννοῶ.

Ἔλαβα πρὸ ἡμερῶν μίαν ἐπιστολή ἀπό ἕναν φίλο, ἀπὸ τὴν ὁποίαν κράτησα τὸν τίτλο. Μερικὲς ἀπὸ τὶς σκέψεις του θὰ σᾶς παρουσιάσω παρακάτω. Ἀλλὰ σὲ γενικὲς γραμμές μὲ βρίσκουν ἀπολύτως σύμφωνη.

Πῶς μᾶς προέκυψαν οἱ «ἀγανακτισμένοι»; Ἔχουμε ἀσχοληθεῖ ἐκτενῶς, ἔχουμε ἀποδείξει τὸ «ποιόν»τους καὶ τοὺς στόχους τους. Μία ψευτοεπανάστασις ποὺ ξεκίνησε γιὰ νὰ καπελώσῃ καὶ νὰ έλέγξῃ τὴν πραγματικὴ ἐπανάστασι τῶν Ἑλλήνων. Μία ὑστάτη προσπάθεια τῶν καθεστωτικῶν νὰ κρατήσουν τὶς καρέκλες τους καὶ τὶς ἐξουσίες τους.

Ἔχουν πιθανότητες νὰ ἐπιτύχουν; Σαφῶς κι ὄχι! Ὅλο τὸ σκηνικὸ εἶναι πλαστὸ, παράλογο κι ἀνθελληνικό. Ὅλες οἱ διακηρύξεις, ἀποφάσεις καὶ ψηφίσματα δὲν εἶναι τίποτα περισσότερο ἀπό κακοστημένες προσπάθεις χειραγωγήσεως. Ὅλο καὶ πιὸ ἔντονα διαφαίνεται πλέον ἡ ἀγωνία τους γιὰ ἔλεγχο. Ἀλλὰ… Γνωρίζουν κατὰ βάθος πὼς δὲν θὰ τοὺς βγῇ…. Δὲν γίνεται νὰ τοὺς βγῇ…. Τὸ τέρας ποὺ ἐκπροσωποῦν τελείωσε. Τώρα ἡ ἀνθρωπότης ἀλλάζει δρόμους κι ὀπτικές.

Θὰ θέσω πάλι κάποια ἐρωτήματα καὶ θὰ περιμένω κάποιες ἀπαντήσεις, ἐὰν κι ὅταν ἔλθουν. Διότι, βαρέθηκα νὰ ζῶ μέσα στὴν ὑποκρισία, στὶς δῆθεν καταστάσεις καὶ στὰ στημένα σκηνικά.

Θὰ ἐρωτήσω τοὺς «ἀγανακτισμένους» ἐὰν πράγματι ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν ἀνόρθωσι τῆς οἰκονομίας μας. Ἐὰν πράγματι νοιάζονται καὶ κόπτονται γιὰ τὴν ἐπανασυγκρότησι τῆς Ἑλλάδος. Διότι ὅλη ἡ στάσις τους ἀποδεικνύει ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετον.

Γιὰ παράδειγμα, στιγματίζουν τὸν κάθε Πάγκαλο καὶ τὴν φράσι «μαζί τὰ φάγαμε», ὅταν οὐδεῖς ἐξ αὐτῶν ἐνδιαφέρεται εἰλικρινῶς γιὰ τὴν νομιμότητα καὶ τὴν ἀνασυγκρότησι τῶν ταμείων μας. Ὑποθάλπουν τὸ παρεμπόριον, τὸ λαθρεμπόριον κι ὅλους αὐτοὺς ποὺ τὸ διενεργοῦν, τὴν στιγμή, ποὺ ἐν τελῶς ψευδῶς, «ἀξιώνουν» δικαιοσύνη καὶ ἐπιστροφή τῶν κλαπέντων.

Ἀλήθεια, πρὸς τί τόση ὑποκρισία; Πρὸς τί τόση παραπληροφόρησις; Πρὸς τὶ (καὶ γιὰ ποιόν) τόση ἀδικία καὶ τόση καταπάτησις τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων ὅσων γεννήθηκαν Ἕλληνες;

Δὲν ὑπερβάλλω διόλου. Ἀδιαφοροῦν παντελῶς γιὰ τὶς ἀμέτρητες σὲ ἀριθμὸ ἐπιχειρήσεις τῶν Ἑλλήνων ποὺ ἔκλεισαν ἢ κλείνουν ἢ θὰ κλείσουν, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ ἐνθαρρύνουν τὸ παρεμπόριον καὶ τὸ λαθρεμπόριον, προσφέροντας χώρους καὶ προβολὴ μέσα στὴν πλατεία. Προβάλλουν τὸ παράνομον διεκδικώντας τὸ νόμιμον; Ποιόν δουλεύουν;

Τὴν ἴδιαν στιγμὴ ποὺ ὁ κάθε Ἕλλην ἐπιχειρηματίας ὀφείλει νὰ διαθέτῃ ταμειακὲς μηχανές, ἕδρα, διεύθυνσι, ἐνημερωμένα λογιστικὰ βιβλία, διευθετημένες ὑποχρεώσεις σὲ ταμεῖα, ἐφορεῖες καὶ κάθε εἴδους δημόσιο φορέα, οἱ «ἀγανακτισμένοι» λειτουργοῦν ῥατσιστικὰ κατὰ Ἑλλήνων, ὑποθάλποντας ὅσα μὴ νόμιμα τόσα χρόνια στιγματίζουμε. Δημιουργῶντας ὅμως αὐτὴν τὴν εἰκόνα, δὲν μᾶς περνοῦν τὸ μήνυμα οὐσιαστικῶς γιὰ τὴν ἀντιμετώπισι τῶν δεδομένων μὲ δύο μέτρα καὶ δύο σταθμά; Πῶς εἶναι δυνανόν νὰ «ἀξιώνουν» δικαιοσύνη, ἐπιστροφὴ τῶν κλαπέντων κι ἀπόδοσι εὐθυνῶν ἀπὸ μίαν μόνον μερίδα τοῦ πληθυσμοῦ, τὴν στιγμή ποὺ μὲ κάθε δυνατό τρόπο στηρίζουν τὴν παραοικονομία; Δῆλα δή τό ἄδικον;

Δῆλα δή μόνον οἱ ἐντὸς βουλῆς ἀδικοῦν; Μόνον οἱ ἐντὸς βουλῆς ἐγκληματοῦν; Μόνον οἱ ἐντὸς βουλῆς πρέπει νὰ πάρουν τὴν ἄγουσα; Οἱ ἐκτὸς βουλῆς; Καὶ ἰδίως οἱ ἴδιοι; Γιὰ πιό δίκαιον συζητοῦν ὅταν οἱ ἴδιοι εἶναι οἱ πρῶτοι καὶ κυριότεροι δημιουργοὶ συνθηκῶν ἀσφυξίας τῆς κοινωνίας μας; Γιὰ ποιὰν ἀπόδοσι εὐθυνῶν «ἐπαναστατοῦν», ὅταν οἱ κυριότερες εὐθύνες δὲν ἀναγνωρίζονται καὶ δὲν συνειδητοποιοῦνται ἀπό τοὺς ἰδίους;

Μία ὁλόκληρη κοινωνία ἀγανακτεῖ. Ἀγανακτεῖ ὅμως πρωτίστως μὲ τὸν ἑαυτόν της καὶ τὰ ἀτομικά της λάθη κι ἐν συνεχείᾳ μὲ τοὺς κρατοῦντες. Κάνει πρωτίστως τὸν δικό της ἀπολογισμό, παρατηρεῖ, καταγράφει, ἀποδέχεται, συνειδητοποιεῖ καὶ μετὰ ἐξέρχεται ἀπὸ τὴν ἀσφάλεια τοῦ σπιτιοῦ της γιὰ νὰ ἀξιώσῃ κι ἀπό τοὺς ἄλλους τὸ αὐτόν. Ποιός πολίτης ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ παρίστανται καθημερινῶς στὸ Σύνταγμα ἀπεφάσισε νὰ ἀντιδράσῃ, ἐςτῳ καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἐὰν πρῶτα καὶ κύρια δὲν συνειδητοποίησε τὸν βαθμὸ τῆς δικῆς του συνενοχῆς; Ποιός κλέπτης ἀπαιτεῖ ἀπό τοὺς ἄλλους κλέπτες δικαιοσύνη; Μήπως ὁ ἀμετανόητος;

Ἀντιμετωπίζουμε δῆλα δή μία ἀπερίγραπτη ὑποκρισία; Φυσικά!

Θυμᾶμαι τὸν παλαιὸ καλὸ Ἑλληνικὸ κινηματογρᾶφο, καὶ τὰ τόσα πράγματι ἐκπληκτικὰ μηνύματα ποὺ περνοῦσε. «Φωνάζει ὁ κλέπτης….»… Αὐτὸ ἀκριβῶς δὲν κάνουν οἱ «ἀγανακτισμένοι» σήμερα; Φωνάζουν στοὺς κλέπτες νὰ ἀποχωρήσουν τὴν στιγμὴ ποὺ παντοιοτρόπως ὑποθάλπουν τὸν κλέπτη τοῦ δημοσίου χρήματος, ἐνθαρρύνουν τὴν παραοικονομία καὶ τὸ λαθρεμπόριο. Μὰ αὐτὸ ποὺ θέλουν τελικῶς νὰ φτιάξουν, μήπως εἶναι μία νέα Κολομβία; Ὄπου πρωτοστατεῖ τὸ ἔγκλημα καὶ ὁ θάνατος εἶναι παιχνίδι; Ὅπου τίποτα νόμιμο δὲν ὑφίσταται; Ὅπου οἱ πληθυσμοὶ ἀντιμετωπίζονται ὡς ζῶα καὶ κτήνη; Μήπως τελικῶς αὐτὸ ἐπιθυμοῦν καὶ γιὰ τὴν Ἑλλάδα οἱ δικοί μας «ἀγανακτισμένοι»;

Ποῦ νὰ ξέρω… Ἐγὼ βλέπω μόνον τὴν ὑποκρισία καὶ τὴν ἀσυνέπεια. Φωνάζει ὁ κλέπτης γιὰ νὰ φύγῃ ὁ νοικοκύρης… Πόσο σοφὰ τὰ ἔχει πεῖ ὅλα αὐτὸς ὁ λαός μας… Ἀλλὰ ποιός νὰ σταθῇ καὶ νὰ σκεφθῇ; Νὰ κάνῃ αὐτοκριτική; Νὰ παλέψῃ γιὰ τὰ πραγματικὰ δίκαια κι ὄχι γιὰ τὰ πλαστά; Νὰ προσπαθῇ νὰ ἀλλοιώσῃ τὴν συλλογικὴ συνείδησι ἀντικαθιστῶντας την μὲ κάτι ψευδὲς καὶ ἀνισόρροπον… Ἀφύσικον… Ὑβριστικόν…

Καὶ νὰ ἦταν μόνον αὐτό;

Ἠ μόνιμη τους δικαιολογία εἶναι γελοία. «Αὐτοὶ οἰ ἄνθρωποι ἔχασαν τὶς πατρίδες τους, τὶς περιουσίες τους, τὴν ζωή τους… Εἶναι πρόσφυγες….» καὶ τόσα ἄλλα παρόμοια… Ἀνθρωπιστὲς τοῦ κώλου… Ψεῦτες, ἀνιστόριτοι κι ἀνειλικρινεῖς, ὅπως μόνον κάτι ἄσκεφτοι θὰ μποροῦσαν νὰ εἶναι…

Ἀλήθεια, γιατί ἀρνοῦνται νὰ δοῦν τὴν ἀλήθεια; Ἢ τὴν βλέπουν καὶ προσποιοῦνται πὼς δὲν τὴν βλέπουν; Ἢ τὴν βλέπουν καὶ τῆς ἀλλάζουν ἁπλῶς τὰ φῶτα, ὅπως ἀκριβῶς αὐτοὶ τοὺς ὁποίους κατηγοροῦν; Γιατί δὲν ὁμολογοῦν πὼς οὐδέποτε στὰ χρονικὰ τῆς νεωτέρας Ἑλληνικῆς ἱστορίας (γιὰ νὰ μὴν άνατρέξω σὲ ἀρκετὰ παλαιότερες ἐποχές) ὁ Ἕλλην δὲν λειτούργησε, ἔδρασε ἢ συνείργησε σὲ κάποιαν ἀποικιοκρατικὴ πράξι; Γιατὶ δὲν μᾶς λένε πὼς οὐδέποτε ὁ Ἕλλην ἔλαβε κάτι ἀπὸ τὰ αἰσχρά κέρδη τῶν ἑταίρων μας (καὶ μή) λόγῳ ἐκμεταλλεύσεως ἄλλων λαῶν; Γιατὶ δὲν παραδέχονται πὼς ποτὲ ἐμεῖς δὲν πήγαμε νὰ ἐξαθλιώσουμε κάποιον ἄλλον; Δὲν ζήσαμε εἰς βᾶρος του; Δὲν φάγαμε ἀπὸ ὅσα τοῦ ἔκλεψαν; Δὲν σκοτώσαμε στὸν βωμὸ τοῦ χρήματος;

Δὲν μᾶς τὰ λένε διότι ἢ δὲν τὰ ἀντιλαμβάνονται, ἢ τὰ ἀντιλαμβάνονται καὶ ποιοῦνται τὴν νήσσαν; Διότι ἐὰν τὰ γνωρίζουν καὶ σιωποῦν, σὲ τί διαφέρουν ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ στιγματίζουν; Ἐὰν δὲν τὰ γνωρίζουν, τότε γιατί νὰ βασιστῶ στὴν ἠθική τους ποὺ εἶναι ληψὴ λόγῳ μειωμένης ἀντιλήψεως; Δὲν αὐτοακυρώνονται;

Προσωπικῶς βαρέθηκα νὰ ἀναζητῶ στοιχειώδη ἠθική στοὺς κυβερνῶντες μας. Προσωπικῶς ἀξιώνω, ἀπαιτῶ, διεκδικῶ μόνον τὴν ἀπόλυτον ἠθικὴ ἀπὸ αὐτοὺς (τοὺς ὅποιους) θὰ ἀναλάβουν τὸ τιμόνι τῆς χώρας ἐντὸς ὁλίγου. Ἢ ὅλα ἢ τίποτα. Τὰ μικρὰ μυαλά, φέρνουν μικρὰ ὄνειρα. Τὰ μικρὰ ὄνειρα φέρνουν μικρὰ ἔργα. Τὰ μικρὰ ἔργα φέρνουν χαμηλὰ ταβάνια. Καὶ τὰ χαμηλὰ ταβάνια, φέρνουν μεγάλες ἐκπτώσεις. Καὶ οἱ ἐκπτώσεις εἶναι αὐτὲς ποὺ μᾶς ἔφεραν στὴν σημερινὴ κατάντια.

Τέλος, καὶ ἀκόμη ἕνα σημεῖο διαφωνίας μου μὲ τὴν στάσι τῶν «ἀγανακτισμένων». Ἐπίσης σημαντικό καὶ ξεκάθαρο, κάτι ποὺ δὲν προσλαμβάνω ἀπὸ τὴν δική τους στάσι.

Τί ἀκριβῶς ἐπιδιώκουν; Τί ἀκριβῶς θὰ ἤθελαν γιὰ τὴν Πατρίδα μας; Κάτι γενικό ἢ κάτι εἰδικό; Καὶ γιατί θὰ πρέπῃ ὅλο αὐτὸ νὰ εἶναι ἀποτέλεσμα μιμήσεως κι ὄχι πρωτογενοῦς ἰδέας; Τί νὰ θαυμάσω στὴν ἰσπανικὴ ἐπανάστασι τῶν ἀντιστοίχων «ἀγανακτισμένων»; Τί; Τὰ προβλήματα τῆς Ἰσπανίας εἶναι προβλήματα τῶν Ἰσπανῶν καὶ θὰ στρώσουν κῶλο γιὰ νὰ τὰ λύσουν. Πρὸς τί λοιπὸν πρέπει ἐγὼ νὰ μιμηθῶ κάτι ποὺ δὲν μὲ ἐκφράζει;

Ἔχουν οἱ Ἰσπανοὶ μίαν Θράκη κι ἕνα βεζύρη νὰ τὴν ἁλωνίζῃ; Ἔχουν οἱ Ἰσπανοὶ ἕνα Αἰγαῖο κι ἕναν Δροῦτσα γιὰ νὰ τὸ χαρίζῃ; Ἢ μήπως ἔχουν μίαν Κύπρο πίσω τους γιὰ νὰ ἀξιώσουν δικαιοσύνη καὶ ἐφαρμογὴ διεθνῶν συμβάσεων;

Μήπως ἔχουν οἰ Ἰσπανοὶ ἕνα Ἕβρο νὰ χάσκῃ ὡς ὀρθάνοικτη πύλη καὶ νὰ εἰσβάλλουν καθημερινῶς ὁλόκληρες ἀφρικανικὲς ἐπαρχίες; Ἢ μήπως ἔχουν ἕνα κατεστραμμένο ἀπό τοὺς ΛΑΘΡΟμετανᾶστες Ε.Σ.Υ.; Ἢ μήπως ἔχουν ὅλους τοὺς συνταξιούχους τους ἐξαθλιωμένους καὶ πεινασμένους; Ἢ μήπως ἔχουν ἕναν GAP ποὺ προτιμᾶ νὰ ἐξυπηρετήσῃ τὴν goldman sachs κι ὄχι τὰ Ἑλληνικὰ συμφέροντα; Ἢ μήπως ἔχουν μία Δραγώνα νὰ δημιουργῇ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος «τουρκικὲς» μειονότητες σὲ μία δική τους ἀντίστοιχη Θράκη; Ἢ μήπως ἔχουν ἕναν ἀνιστόρητο γείτονα νὰ καπηλεύεται πανάρχαιο δικό τους τοπωνύμιο καὶ νὰ ἐπιβουλεύεται ἐθνικὴ κυριαρχία, ὅπως τὰ Σκόπια ἢ οἱ «τσάμηδες»; Μήπως ἔχουν οἱ Ἰσπανοὶ φυσικὸ ἀέριο γιὰ νὰ χρειαστῇ νὰ τὸ μοιραστοῦν μὲ κάποιον γείτονα; Ἢ μήπως πετρέλαια καὶ ἀμυθήτου ἀξίας ὀρυκτά, τὰ ὁποῖα χαρίζουν ἀκρίτως στοὺς κολλητούς τους οἱ ἰσπανοί κυβερνῶντες; Μήπως ἔχουν κατεστραμμένη βιομηχανία ἀπὸ τὸ ἴδιο τους τὸ κράτος καὶ τοὺς συνδικαλιστές τους; Ἢ μήπως ἔχουν πρόβλημα στὸν ὁρισμό τῆς ΑΟΖ τους;

Τὰ προβλήματα τῶν Ἰσπανῶν, τῶν Ἰρλανδῶν, τῶν Ἰσλανδῶν, τῶν Ἰταλῶν, τῶν Γἀλλων, τῶν Γερμανῶν σὲ τί ἀκριβῶς ὁμοιάζουν μὲ τὰ δικά μας; Γιὰ ποιόν λόγο ἔχουν ὁμοιότητες; Γιατί λοιπόν πρέπει νὰ τοὺς μιμηθῶ;

Ἐὰν οἱ Ἰσπανοί, (κι ὅλοι οἱ ἄλλοι λαοὶ ἀνὰ τὸν πλανήτη) εἶχαν ἐςτῳ καὶ τὰ μισὰ ἐκ τῶν δικῶν μας προβλημάτων, τότε ξέρετε τί θὰ ἔκαναν; Θὰ διεκδικοῦσαν, ἀπαιτοῦσαν, ἀγωνίζονταν γιὰ ἕνα καὶ μόνον:

ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΚΡΑΤΟΣ ΜΕ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ!!!

Νὰ ἀποκτήσουν κράτος ποὺ θὰ φροντίζῃ τοὺς πολῖτες του καὶ μόνον.

Κι ὅταν μὲ τὸ καλὸ ἀποκτήσουν κράτος ποὺ θὰ φροντίζῃ μόνον τοὺς πολῖτες του, τότε, καὶ μόνον τότε, ἀπὸ τὸ περίσσευμα ἀνθρωπιᾶς (κι ὄχι «ἀνθρωπιᾶς» τοῦ κώλου ὅπως εἶναι ἡ μονομερὴς «ἀνθρωπιὰ» τῶν δικῶν μας «ἀγανακτισμένων»), θὰ μοιράσουν ἀνθρωπιά. Θὰ μοιράσουν κάτι ποὺ θὰ ἔχουν ὅμως. Κι ὄχι κάτι ποὺ θὰ τοὺς λεἰπῃ. Ὅταν θὰ ὑπάρχῃ περίσσευμα στὸ κράτος, περίσσευμα στοὺς πολίτες, περίσσευμα στὴν ζωή τους, τότε καὶ μόνον τότε θὰ πᾶνε νὰ βοηθήσουν ὅλους αὐτοὺς ποὺ τὸ χρειάζονται. (Καὶ γιὰ τὸν ὁποίων τὴν ἐξαθλίωσι, ἐπαναλαμβάνω, εἶναι αὐτοὶ κι ὄχι ἐμεῖς ὑπεύθυνοι.)

Μήπως εἴδατε κάτι ἀνάλογο ἐδῶ; Νὰ «ἀγανακτίσω» ὅπως Ἰσπανία; Ὅπως Ἰσλανδία; Ὅπως Ἰρλανδία; Γιατί; Εἶμαι συνέχειά τους; Εἶμαι κομμάτι τοῦ αὐτοῦ προβλήματος; Ἢ μήπως ὅλοι αὐτοὶ, ὅταν μὲ τὸ καλὸ λύσουν ὅλα τους τὰ προβλήματα, θὰ ἔλθουν κατὰ Ἑλλάδα μεριὰ γιὰ νὰ λύσουν καὶ τὰ δικά μας; Ποῦ συνίστατο ἡ ἀλληλεγγύη; Στὸν κοινὸ οἰκονομικὸ παρονομαστή; Μὰ αὐτοὶ δὲν εἶχαν τὸν Σημίτη, τὸν Παπακωνσταντίνου, τὸν Πάγκαλο, τὸν GAP, τὸν Καραμανλῆ, τὸν Σουφλιᾶ, τὸν Σαμαρᾶ, τὴν Ντορίτσα, τὸν Τσίπρα, τὸν Ἀλαβᾶνο, τὴν Ἀλέκα…. Τὰ δικά τους προβλήματα δὲν εἶναι ἐθνικά καὶ συνειδησιακά. Τὰ δικά μας εἶναι.

Τὰ δικά τους προβλήματα δὲν ἐπικεντρώνονται στὴν συνολικὴ κακοδιαχείρισι. Τὰ δικά μας ὄπως ἀφοροῦν στὴν συνολικὴ κι ὄχι μόνον στὴν οἰκονομικὴ κακοδιαχείρισι. Τὰ δικά τους προβλήματα δὲν εἶναι χρόνια ἀλλὰ περιστασιακά. Τὰ δικά μας εἶναι ἐπαναλαμβανόμενα τὰ τελευταῖα 190 χρόνια.

Ἡ δική τους ἰστορία (τῶν περισσοτέρων) δὲν περιλαμβάνει μίαν κατοχή 400 ἐτῶν. Ἀντιθέτως μὲ ἐμᾶς. Ἡ δική τους κοινωνία ἔχει μίαν δομή, μίαν ἱεράρχησι, μίαν ὐποτυπώδη δικαιοσύνη. Ἡ δική μας δὲν ἔχει. Ἀκόμη καὶ γιὰ τὸ θέμα τῶν ἀποζημιώσεων τοῦ Διστόμου στρεφόμαστε στὴ ἰταλικὴ δικαιοσύνη διότι ἡ Ἑλληνικὴ εἶναι ἀνύπαρκτος.

Γιατί λοιπὸν νὰ μιμηθῶ κάποιον ποὺ δὲν ἔχει τίποτα κοινό μαζί μου; Γιατί νὰ μιμηθῶ κάποιον ποὺ ἔχει τὰ περισσότερά του προβλήματα λυμένα; Γιατί νὰ μιμηθῶ κάποιον, ποὺ ἐὰν λύσῃ τὸ οἰκονομικό του πρόβλημα, θὰ ξαναστήσῃ μίαν ἀναπτυγμένη κοινωνία; Ἐγὼ ἐὰν λύσω, μὲ ἕναν κάποιον τρόπο, τὸ δικό μου οἰκονομικὸ πρόβλημα, τί ἀκριβῶς θὰ ἔχω;

Θὰ ἔχω κράτος; Δίκαιον; Ἦθος; Πολίτες; Οἰκονομία; Ἀνάπτυξι; Μέλλον; Σύνορα; Ἀνεξαρτησία; Σύστημα ὑγείας; Παιδεία;

Δὲν θὰ ἔχω. Καὶ τὸ γνωρίζουν οἱ «ἀγανακτισμένοι». Γιὰ ἐτοῦτο συζητοῦν ἀορίστως, ἀσαφῶς, θολῶς καὶ διαιωνίζουν μίαν ἤδη πεθαμένη ἀπὸ καιροῦ κοινωνία.

Τέλος, τὸ σημαντικότερον ὅλων. Ἡ ἀνικανότης τους νὰ ἐκφέρουν καθάριο πολιτικὸ λόγο, ξεκάθαρη πολιτικὴ πρότασι, ἀνάδειξι ἀρίστων καὶ προβολὴ αὐτῶν, ἀποδεικνύει ἐπί πλέον κι ἕνα ἀκόμη ζήτημα. Δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει ἡ λύσις τῶν προβλημάτων. Τοὺς ἐνδιαφέρει τὸ θάψιμο τῶν προβλημάτων καὶ ἡ ἀλλαγὴ τῶν ῥούχων τοῦ Μανωλιοῦ. Μία ἀπὸ ὅσα ἔχουμε ἤδη δῆλα δή.

Συνοψίζοντας. Τὰ κύρια χαρακτηριστικὰ τῶν «ἀγανακτισμένων», ποὺ μὲ ἀγανακτοῦν διότι ἀντιλαμβάνομαι τὴν ὑποκρισία τους εἶναι:

• Ἀνηθικότης, μέσῳ ὑποθάλψεως λαθρεμπορίου καὶ παρεμπορίου.
• Ἀνυπαρξία προγράμματος οἰκονομικοῦ, μέσῳ προβολῆς παραλόγων λύσεων τῶν οἰκονομικῶν μας ζητημάτων. Θὰ δεχόμουν οἰανδήποτε λύσι ὡς λύσι, ἐὰν εἶχε σὰν ἐπίκεντρο τὴν ἀνάπτυξι τῆς χώρας κι ὄχι τὸν διεθνισμό ποὺ προβάλλουν. Οὐδεῖς λαὸς ἀγωνίζεται γιὰ ἐμᾶς. Ἐμεῖς γιατί πρέπει νὰ ἀγωνιστοῦμε πρῶτα γιὰ ὅλους τοὺς ἄλλους καὶ μετὰ γιὰ ἐμᾶς;
• Ἀνικανότης ἐκφορᾶς πολιτικῆς προτάσεως. Στήνουν στὴν πλατεία παραστάσεις «ἀμέσου» δημοκρατίας, στὶς ὁποῖες συμμετέχουν τριάντα νοματαῖοι. Αὐτοὶ ἀποφασίζουν, κρίνουν καὶ συμπεραίνουν γιὰ ὅλους. Ἀνακοινώνουν ψηφίσματα, ἀνακοινώνουν ἀποφάσεις, φτιάχνουν κόμματα, φτιάχνουν τελεῖες… Γιά ποιόν; Γιὰ τὸν πακιστανὸ ποὺ πουλάει τὰ λαθραῖα του; Ἢ γιὰ τὸν μ@λ@κ@ Ἕλληνα ποὺ πουλάει ἀποδίδοντας τὸ ΦΠΑ, τὸ ἐνοίκιο, τοὺς φόρους, τὶς εἰσφορές κι ὅ,τι ἀλλο ἀπαιτεῖται; Οἱ μ@λ@κες νὰ δουλεύουν γιὰ νὰ συντηροῦν τοὺς πονηρούς; Μὰ αύτὸ δὲν ἔχουμε ἤδη; Γιατί νὰ τὸ γκρεμίσουμε ἐὰν εἶναι νὰ τὸ ἐπαναλάβουμε; Τέτοιαν κοινωνία ἐπιθυμοῦν; Ἐμένα γιατί δὲν μοῦ ἐπετράπῃ νὰ ὁμιλήσω; Γιατί ὅταν τίθεται θέμα σφραγίσεως τῶν συνόρων πέφτουν νὰ ἐξαφανίσουν τὸν ὁμιλητή; Πῶς θὰ φτιάξουμε τὸ σπίτι μας; Μὲ ὀρθάνοικτα πορτοπαράθυρα νὰ μπάζῃ ἀπό παντοῦ; Τότε γιατί νὰ τὸ φτιάξουμε καὶ νὰ μὴν τὸ ἀφήσουμε ὡς ἔχει; Σὲ τί μᾶς ἐνοχλεῖ; Ὁ καλὸς νοικοκύρης πρῶτα τὰ τοῦ οἴκου του φροντίζει καὶ μετὰ τὰ τοῦ γείτονος. Ποιάν Ἑλληνικὴν κοινωνία λοιπὸν θέλουν νὰ ἀναδομήσουν; Αὐτὴν ποὺ δὲν θὰ εἶναι κοινωνία ἀλλὰ χάβρα; Μὰ χάβρα εἶναι ἤδη… Γιατί νὰ ἀγωνιστῶ γιὰ νὰ τὸ ἀλλάξω;
• Ἔχουμε μίαν μοναδικὴ ἰστορία κι ἕναν μοναδικὸ πολιτισμό. Ἔχουμε ἄπειρα παραδείγματα ἤθους καὶ ἀξιῶν. Ἔχουμε ἀποδείξεις ὅτι αὐτὸς «ὁ τρόπος» ἀπέδοσε στὰ μέγιστα. Συμφωνοῦμε ἅπαντες σχεδὸν στὴν ἀνηθικότητα καὶ στὴν ἀξιακὴ φθορὰ ποὺ ἐπικρατεῖ γύρω μας. Γιατί λοιπὸν νὰ λάβω ὡς παράδειγμα ἐκκινήσεως τῆς δικῆς μας ἀπελευθερώσεως τὰ ἡμίμετρα καὶ νὰ μὴν στραφῶ στὴν πηγὴ τῆς ὀμορφιᾶς, τοῦ ἤθους καὶ τοῦ ὠραίου; Γιατί νὰ θεωρήσω τὸν ἰσπανό (ἢ ὁποιονδήποτε) πρότυπό μου, τὴν στιγμὴ ποὺ κουβαλᾶ στὴν πλάτη του ἀποικιοκρατίες, γενοκτονίες, καταπιέσεις ἐν ὦ ἔχω πίσω μου ἕναν Θεμιστοκλῆ ἢ ἕναν Περικλῆ ποὺ ἔκαναν τὴν Ἀθήνα νὰ λάμψῃ μέσῳ τῶν ἀγώνων γιὰ ἐλευθερία καὶ γιὰ πνευματικὴ ἀνάτασι;
• Ἡ προβολὴ τῆς ἀμεσοδημοκρατίας (ἄλλη μία «κάτι» δημοκρατία, ποὺ φυσικὰ δὲν εἶναι δημοκρατία) ποὺ περιλαμβάνει στοὺς κόλπους της (καὶ στὰ κόλπα της) μόνον πρόσωπα καὶ ἰδέες ποὺ δέχεται τὸ δικό τους σύστημα, μόνον δημοκρατία δὲν εἶναι. Κι ἐὰν δεκτῶ πὼς πράγματι χρειαζόμαστε δημοκρατία, γιατί νὰ μὴν εἶναι ἡ δημοκρατία τῶν ἀρίστων; (Βάζω κι ἐγὼ ἐπιθετικὸ προσδιορισμό ἐφ’ ὅσον ὅλοι βάζουν.) Γιατὶ θὰ πρέπῃ νὰ ἀρκεστῶ στὰ λιγοστὰ ὅταν μπορῶ νὰ ἔχω τὰ πάντα; Θέλω τοὺς άρίστους! Χρειάζομαι τοὺς ἀρίστους! Πρέπει νὰ βρῶ ἐπί τέλους τὸ κουράγιο καὶ νὰ ἀναγνωρίσω στοὺς ἀρίστους τὸ χρέος νὰ μὲ βγάλουν ὡς χώρα ἀπό τὴν λάσπη!! Νὰ μὲ «μεταμορφώσουν» ἀπὸ ὑπήκοο σὲ πολίτη. Πῶς θὰ γίνῃ λοιπόν αὐτό; Μὲ τὰ πρόσωπα καὶ τὰ ψηφίσματα τῆς πλατείας;
• Κάθε πρότασίς τους παύει μὲ τὴν κατάρριψι τοῦ ὑπάρχοντος συστήματος. Καὶ φυσικὰ καμμία πρότασις δὲν περιλαμβάνει τὴν ἔννοια Ἑλλάς. Ἐὰν ὅμως δὲν ἀγωνιστῶ γιὰ τὴν Ἑλλάδα, τότε γιατί θὰ ἀγωνιστῶ; Γιὰ νὰ μὴν ἔχω πόρτα καὶ παράθυρα στὸ σπίτι μου; Γιὰ νὰ πληρώνω ἐγὼ τὰ λάθη καὶ τὰ ἐγκλήματα τῶν ἄλλων; Γιὰ νὰ θεραπεύω ἐγὼ τοὺς νοσοῦντες ἀπὸ τὰ πειράματα τῶν ἄλλων καὶ νὰ πεθαίνῃ ἡ μάνα μου διότι ὁ κάθε καϋμένος, ἀπὸ κάθε ἄκρη αὐτοῦ τοῦ ταλαιπώρου πλανήτου, κατέλαβε κάθε κρεββάτι σὲ κάθε νοσοκομεῖο, τὸ ὁποῖον ὅμως νοσοκομεῖον ἔκτισε ὁ παπποῦς μου, ὁ πατέρας μου κι ἐγώ; Δῆλα δή; Νὰ παλαίψω γιὰ νὰ ἐξαφανιστῶ ἐν τελῶς ἀπό προσώπου γῆς; Μήπως δὲν μᾶς τὰ λένε καὶ τόσο καλά;

Ἀγανακτῶ λοιπὸν πάρα πολὺ μὲ τοὺς «ἀγανακτισμένους». Ἀγανακτῶ διότι ὄχι μόνον δὲν θὰ ἐπιτρέψουν στὸν ἡγέτη νὰ περάσῃ ἐμπρὸς ἀλλὰ θὰ κάνουν κι ὅ,τι χρειάζεται πρὸ κειμένου νὰ τὸν ἐξαφανίσουν. Ἀγανακτῶ διότι εἶναι ὑποκριτές. Διότι εἶναι ὑποκινούμενοι. Διότι δὲν ἔχουν ὄραμα γιὰ μίαν ἀναγεννημένη Ἑλλάδα ἀλλὰ γιὰ κάτι ποὺ θὰ θυμίζῃ Ψυττάλεια. Ἀγανακτῶ γιατὶ δὲν ἐπιθυμοῦν νὰ ἐξέλθουμε τῆς κρίσεως ἀλλὰ νὰ παραμείνουμε μέσα γιὰ νὰ μᾶς ἐλέγξουν αὐτοί πλέον. Ἀγανακτῶ διότι δὲν ἔχουν ἦθος κι ἀγάπη γιὰ τὸν τόπο. Ἀγανακτῶ διότι δὲν παραδειγματίζονται ἀπὸ τὴν ἱστορία μας. Ἀγανακτῶ γιατὶ δὲν σέβονται τὴν ἱστορία μας. Ἀγανακτῶ διότι πασχίζουν νὰ καταστρέψουν ὅσα ἔμειναν ὄρθια..

Ἐγὼ ποτὲ δὲν ἤμουν μὲ τοὺς ἀγανακτισμένους. Ποτὲ δὲν στάθηκα στὸ πλάι τους. Ποτὲ δὲν βρῆκα κάτι καλὸ στὶς πράξεις τους. Καὶ πάντα εὕρισκα μέσα στοὺς διοργανωτὲς πασόκια κι χρηματοδοτουμένους ἀπό ΜΚΟ καὶ σορικὲς ἐπιχειρήσεις. Ἐγὼ εἶμαι μόνη μου. Ἔξω ἀπὸ τοὺς δικούς τους χορούς. Ἐκεῖ, μαζί μὲ τοὺς ἄλλους ἀνωνύμους. Ὄχι ὅμως δίχως ὄνειρα. Ὄχι ὅμως δίχως Ἑλλάδα στὴν καρδιά μου. Ὄχι ὅμως δίχως στόχους γιὰ ἀναδόμησι αὐτοῦ τοῦ μικροῦ χωραφιοῦ ποὺ τὸ εἶπαν κάποιοι κάποτε Ἑλλάδα.

Φιλονόη

Υ.Γ. Ἐγὼ κοινωνία τοῦ τζᾶμπα δὲν θέλω. Θέλω ὑγεία. Κι ὅποιος συμφωνεῖ μαζί μου, ὅποιος πιστεύει στὴν δύναμι τοῦ Ἕλληνος, ὅποιος θέλει μίαν νέα Ἑλλάδα, δυνατή, καθαρὴ καὶ μὲ ἦθος, θὰ πρέπῃ νὰ κάνῃ τὸ ἴδιο. Ἔχω ἕναν ἔθνικὸ ὕμνο ποὺ μιλᾶ γιὰ μίαν κυρία. Αὐτὴν τὴν κυρία θέλω νὰ φέρω στὴν Πατρίδα μου. Κι ὄχι κάποιον κλῶνο της. Καὶ θέλω νὰ τὴν φέρω στὴν Πατρίδα μου γιὰ τὴν Πατρίδα μου. Κι ὄχι γιὰ τὸν κάθε πικραμένο τοῦ πλανήτου.

Σημείωσις:

Τὸ παραπάνω κείμενον τὸ ὀφείλω σὲ ἕναν θεῖο διδάσκαλο. Νὰ εἶναι καλά.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση