Το ψυχολογικό αδιέξοδο της πλατείας και η επανάσταση που έρχεται…

Όσοι από εμάς συμμετέχουμε στις συγκεντρώσεις των πλατειών της χώρας και ειδικότερα στην πλατεία Συντάγματος, αισθανόμαστε κάποια απίστευτα και πρωτόγνωρα πράγματα, λίγο ως πολύ τα ίδια. Αρχικά η πρώτη επαφή του αγανακτισμένου πολίτη με την πλατεία τον γεμίζει ενθουσιασμό, ανάταση και δυναμισμό. Βλέπει γύρω σου χιλιάδες απλούς πολίτες, οικογενειάρχες με τα παιδιά τους, να φωνάζουν όλοι μαζί εναντίον του μνημονίου, εναντίον των πολιτικών, έτσι απλά, χωρίς καθοδήγηση, χωρίς καπελώματα. Το βασικότερο απ’ όλα είναι ότι αισθάνεται απελευθερωμένος από κόμματα και κομματικές παρωπίδες. Μπορεί να βρίσει οποιονδήποτε πολιτικό, χωρίς να του ζητήσει κανείς το λόγο. Μάλιστα όλοι θα γελάσουν ή και θα συμμετέχουν στο δικό του σύνθημα. Πραγματικά είναι ένα συναίσθημα πρωτόγνωρο, που σε τραβάει σαν μαγνήτης στην πλατεία.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα και ειδικότερα μετά από μια δεύτερη συμμετοχή στην πλατεία, για τους πιο σκεπτόμενους, αρχίζουν να…. κάνουν την εμφάνισή τους η απογοήτευση και τα πρώτα ψυχολογικά αδιέξοδα.

Ο πολίτης στέκεται έτσι ώστε να έχει απέναντί του το κτίριο της Βουλής. Συμμετέχει σε ένα πλήθος που ξαφνικά σηκώνει τα χέρια, φασκελώνει τη Βουλή και αμέσως μετά ακολουθεί το σύνθημα «κλέφτες, κλέφτες». Λίγο μετά ακολουθεί το σύνθημα «εεε… οοο, πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από εδώ ουστ» και αυτή η ιστορία επαναλαμβάνεται συνέχεια επί ώρες. Ταυτόχρονα κοιτάει απέναντι το κλειστό και άψυχο κτίριο της Βουλής και σκέφτεται ότι ενώ εκείνος είναι εκεί και φωνάζει σαν μακάκας, την ίδια στιγμή οι πολιτικοί που θα έπρεπε να τον ακούνε, εκείνη τη στιγμή καλοπερνούν και τον γράφουν κανονικά. Άλλοι κάνοντας την ίδια ώρα τη γυμναστική τους στα γυμναστήρια, άλλοι τρώγοντας τα ψαράκια τους στις παραλίες, άλλοι διασκεδάζοντας οπουδήποτε κ.λ.π. Τα μέτρα που έχουν σχεδιάσει να πάρουν, θα τα πάρουν και ο πολίτης μένει εκεί να φωνάζει. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο πολίτης βρίσκεται σε ένα ψυχολογικό αδιέξοδο μιας ανεκπλήρωτης προσπάθειας. Αισθάνεται ότι δεν τον ακούει κανένας.

Αυτό το τεράστιο πλήθος δεν το συνδέει κάτι κοινό, πέραν της αγανάκτησης και της γενικής αντίδρασης στο μνημόνιο και την κακή άποψη που έχει για τα πολιτικά πρόσωπα. Οι πολίτες δεν συνομιλούν μεταξύ τους ανταλλάσσοντας ιδέες, σκέψεις και προτάσεις, παρά μόνο με τις παρέες τους. Δεν υπάρχει γενικότερη ζύμωση. Όλη αυτή η προσπάθεια, με αυτό τον τρόπο δράσης δεν θα φέρει επί του παρόντος κάποιο αποτέλεσμα.

Όμως η οργή συσσωρεύεται και η εμπειρία αυτής της προσπάθειας θα εμφανίσει σίγουρα στην επόμενη φάση οργανωμένο επαναστατικό κίνημα ανατροπής του σάπιου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος.

Το σημερινό ψυχολογικό αδιέξοδο της πλατείας, που είναι στην ουσία και γενικότερο ψυχολογικό αδιέξοδο ολόκληρου του λαού, πολύ σύντομα θα εκδηλωθεί με εκρηκτικό και οργανωμένο τρόπο. Μια επανάσταση που αναπόφευκτα πλησιάζει.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση