Η ανάταξη του πολιτικού συστήματος προϋποθέτει ρήξεις και ανατροπές...

Γράφει Χρήστος Κ. Μακρίδης
Καθηγητής (Μ.Ε) Πολιτικός Επιστήμων - Τεχ. Γεωπόνος - Παιδαγωγός

Την θέση των οργανωμένων κοινωνιών-κρατών στο παγκόσμιο ιστορικό γίγνεσθαι, την προσδιορίζουν ποσοτικά και την οριοθετούν ποιοτικά στο διηνεκές του χρόνου, οι αρχές, η κουλτούρα, η συγκρότηση, η λειτουργία και η δυναμική της ιστορικής τους συνέχειας-συνείδησης. Οι αποκαλυπτικά δυσμενείς εκθέσεις, μέσω των ελεγχόμενων διαρροών του ξένου τύπου, για την εικόνα του δημοσιονομικού ελλείμματος της χώρας, ήτοι του δυσβάστακτου δημόσιου χρέους και επί τω τέλει των ισχνών αντοχών της παραπαίουσας ελληνικής οικονομίας, δεν αφήνουν ισχυρά περιθώρια για περαιτέρω αισιοδοξία. Βάζουν επιτακτικά την οικονομία και την πιθανολογούμενη οικονομική κατάρρευση της χώρας, με τις ανυπολόγιστες αλυσιδωτές κοινωνικές συνέπειες, δυναμικά και δραματικά στο κέντρο της επικαιρότητας.

Όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στην πολιτική ζωή της χώρας, ήτοι οι τρέχουσες δραματικές-καταιγιστικές εξελίξεις στο χώρο της οικονομίας σε συνδυασμό με τα ευδιάκριτα συμπτώματα δυσαρμονίας και εμφανούς έλλειψης συντονισμού του κυβερνητικού έργου, αναδεικνύουν τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα της δημόσιας ζωής και συγχρόνως, υπογραμμίζουν τις αδυναμίες και τις ανακολουθίες της ασκούμενης πολιτικής. Περίσσεψαν οι γενικολογίες, οι αντιφάσεις, οι παλινωδίες και η ασυνέπεια ανάμεσα στα λόγια και τα έργα. Σήμερα, όλο και περισσότερο στη συνείδηση των ενεργών πολιτών της χώρας εντυπώνεται η πεποίθηση ότι, το υφιστάμενο παραπαίον πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην συνταγματική και εθνική του αποστολή!!!

Σε αυτό το κοινωνικά παθογόνο, πολιτικά παρακμιακό και δημοσιονομικά ελλειμματικό περιβάλλον, ήτοι της μεθοδευμένης υπονόμευσης του συστήματος των αξιών και της γενικής καθίζησης των πάντων, η Ελλάδα, καλείται να υπερβεί τον εαυτό της και να αναταχθεί ηθικά, κοινωνικά, πολιτισμικά, οικονομικά και πολιτικά. Καλείται να υπερβεί όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά, (πολιτικοοικονομικές διαπλοκές, διαχειριστικές ανωμαλίες, υποχωρήσεις, χρεοκοπία, καθεστώς πολύπτυχης και ποικιλώνυμης διαφθοράς, πολιτική μετριότητα), που δεκαετίες την καθηλώνουν, την εκθέτουν και την υπονομεύουν συνολικά. Οι διαπιστώσεις αυτές είναι λυπηρές, αν όχι τραγικές, και ασφαλώς δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους-έθνους, με τόσο ένδοξο παρελθόν και μια τόσο πλούσια πολιτιστική παράδοση και ιστορία.

Εν μέσω πολλών απειλών για την ύπαρξη του Ελληνισμού ως κρατικής, συλλογικής, εθνολογικής και πολιτιστικής οντότητας, οι πρωταγωνιστές του πολιτικού συστήματος, μακάριοι και ανύποπτοι για τα μελλούμενα, συνεχίζουν τον αδιάλειπτο διάλογο με το νόθο, ένοχο πολιτικό παρελθόν!!!!! Ειλικρινά δεν γνωρίζω αν σε μια εποχή βαθύτατης ηθικής, πνευματικής και κοινωνικής αποσύνθεσης, αξίζει τον κόπο να ασχολείται κανείς με προβλήματα πολιτικής, ήτοι της παραγωγής και εκφοράς του σύγχρονου πολιτικού λόγου. Η πολιτική από χώρος έμπνευσης δημιουργικών προτάσεων, μετετράπη σε χώρο διενέξεων, αυταρχικών συμπεριφορών και ετσιθελικών ανεδαφικών επιλογών.

Είναι περισσότερο από φανερό, ότι στον τόπο μας η πολιτική, έχει πάρει διαζύγιο από τη λογική και τους πολίτες. Αφορά στην επόμενη ημέρα και όχι στην επόμενη γενιά!!! Αφορά στις εντυπώσεις κι όχι στην ουσία των πραγμάτων που ενδιαφέρουν την κοινωνία. Κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση των προσδοκιών και των απαιτήσεων της ελληνικής κοινωνίας, μετατρέποντας έτσι τα μείζονα κοινά προβλήματα του κοινωνικού και εθνικού μας βίου, σε αντικείμενα φθηνής, ευτελούς κομματικής αντιδικίας. Οι αντιπαραθέσεις μεταξύ των κομμάτων δεν αφορούν σε θέματα κεντρικών πολιτικών επιλογών για το μέλλον της χώρας, αλλά στο ποιός έχει το ψευδεπίγραφο προβάδισμα και την παράσταση νίκης, σύμφωνα με τα αποτελέσματα των ελεγχόμενων δημοσκοπήσεων.

Οι εξελίξεις για την πολιτική ζωή της χώρας και για τα μείζονα προβλήματα που αυτή αντιμετωπίζει, διαγράφονται δυστυχώς μέσα σε ένα τεράστιο κενό πολιτικής, θεσμικών λειτουργιών και αξιών. Το μόνο κοινό είναι η άρνηση της κοινωνίας απέναντι σε πρόσωπα, σχήματα και ιδεολογίες, ενισχυμένη από τον πολιτικό κυνισμό, το κλίμα σήψης και την «ηθική» της συναλλαγής των ημερών!!! Οι διαχειριστές της αγωνίας των νέων και των ανέργων, οι εκφραστές της κοινωνικής και πολιτικής παρακμής, οι θεμελιωτές του κύκλου της φτώχειας, της μιζέριας, της διαφθοράς και της μικροπολιτικής, φοβούνται τη συντελούμενη ιστορική ανατροπή, που γεννά ισχυρούς κραδασμούς και νέους συσχετισμούς ελπίδας στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας.

Το πολιτικό κόστος της πολιτικής ρήξης με τον κόσμο της ποικιλώνυμης διαφθοράς, παρακμής, δεν πρέπει να σταθεί εμπόδιο στις ηγεσίες των κομμάτων και στο πολιτικό προσωπικό, παρά μόνο αν το θελήσουν, δηλαδή μόνο αν δεν επιθυμούν πραγματικά, τους στόχους που προσποιούνται ότι επιδιώκουν!!! Με την καθοριστική συμβολή του πολιτικού προσωπικού, πρέπει να αποκτήσουμε στοιχειώδη εσωτερική ευρωστία και ασφαλώς υψηλό αίσθημα ψυχικής ενότητας, αποτέλεσμα της συλλογικής εθνικής προσπάθειας και της κινητοποίησης όλων των υγιών δυνάμεων του τόπου. Η αποστολή του πολιτικού προσωπικού, δεν πρέπει να εξαντλείται σε μια κενή ρητορική-παραληρηματική φλυαρία αντικρουόμενων απόψεων και θέσεων για το παρόν και το μέλλον της χώρας.

Είναι βέβαιο ότι ο ιστορικός του μέλλοντος αύριο, θα εγκαλέσει το πολιτικό προσωπικό, αν σήμερα αρνηθεί, να προχωρήσει σε ρήξη με τις εστίες και τους παράγοντες που παράγουν και συντηρούν τα παθολογικά, παλαιοκομματικά φαινόμενα, αν συμφιλιωθεί με την τρέχουσα νοσηρή πραγματικότητα, αν συμβιβασθεί με τις παγιωμένες παραλυτικές ισορροπίες, αν διστάσει να συγκρουσθεί με το δίκτυο πελατειακών σχέσεων, τους επαναστάτες των γραφείων και του καναπέ και, ασφαλώς, όλους τους γυρολόγους των τηλεοπτικών πάνελ και τους εκ πεποιθήσεως μίζερους κήνσορες της ελληνικής δημόσιας ζωής. Προέχει η αποκατάσταση σχέσεων εμπιστοσύνης ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα και τους πολίτες, παράλληλα με την ενίσχυση της αξιοπιστίας της πολιτικής και των πολιτικών. Το πολιτικό σύστημα και η πολιτική, πρέπει να βρεθούν ξανά στην καρδιά των πιο γόνιμων αναζητήσεων της ελληνικής κοινωνίας. Το πολιτικό σύστημα πρέπει να αναδείξει ξανά την ουσία της πολιτικής συμμετοχής, το ιδεολογικό περιεχόμενο της πολιτικής διαδικασίας και τη γοητεία της πολιτικής δράσης.

Η θεμελιακή πολιτική απόφαση του ελληνικού λαού να γυρίσει πολιτική σελίδα και να περάσει στη νέα πολιτική εποχή, αποτελεί από μόνη της τομή στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Το ακηδεμόνευτο κίνημα της πλατείας, ήτοι το αυθόρμητο κύμα της ογκούμενης διαμαρτυρίας των αγανακτισμένων πολιτών, πυροδοτεί καθημερινά στην καρδιά του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος, ποικίλους και έντονους προβληματισμούς. Διαγράφει τις συντεταγμένες της νέας αρχιτεκτονικής του πολιτικού μας συστήματος και, ταυτόχρονα προοιωνίζει τη δομή της νέας πολιτικής κοινωνίας κατά την επικείμενη νέα μεταπολίτευση. Η αυστηρή προσήλωση στο μέτρο και στη δικαιοσύνη, ο ανθρωποκεντρισμός και ο ελληνοκεντρισμός, χωρίς συμπλέγματα ενοχής ή ξενόφοβες και σοβινιστικές αιχμές, πρέπει να γίνουν οι κεντρικές έννοιες, γύρω από τις οποίες θα περιστρέφεται η ιδεολογική, πνευματική και πολιτισμική ανάπτυξη, η προσωπικότητα και η ποιότητα του αυριανού πολιτικού προσωπικού.

Η ιστορία νομοτελειακά, παραπέμπει στον ριζικό επανασχεδιασμό της πολιτικής ζωής της χώρας και στην απελευθέρωση του πολιτικού συστήματος, από οιονδήποτε ιδεολογικοπολιτικό αναχρονισμό-δογματισμό και οιαδήποτε προκατάληψη, αυτή είναι η καινοτομία!!! Η χώρα χρειάζεται ένα νέο κίνημα εθνικής αναγέννησης, ένα νέο Γουδί, με ηθικό, κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο. Χρειάζεται ριζική αλλαγή αξιών, αρχών και νοοτροπίας, πάνω από όλα όμως, χρειάζεται επανάσταση ελπίδας, όραμα και προοπτική. Μια επανάσταση ιδεών, πέρα και έξω από τις αμετροέπειες, τις γενικολογίες, τις υποσχέσεις και τα δηλητηριώδη αντιθετικά συμπλέγματα, του μίζερου, ένοχου πολιτικού χθες!!! Μια επανάσταση ιδεών, που θα χαράξει νέα ιδεολογικά σύνορα στην πολιτική ζωή της χώρας και θα ενσταλάξει-εμφυσήσει νέες αξίες και νέες αρχές στην ελληνική κοινωνία. Χρειάζεται ένα νέο κίνημα εθνικής αναγέννησης, με σημείο αναφοράς τον κρυστάλλινο συνεκτικό πατριωτικό λόγο και το στρατηγικό όραμα για την Ελλάδα του αύριο.

Η κρισιμότητα των καιρών, απαιτεί από το σύνολο των πρωταγωνιστών του παραπαίοντος πολιτικού συστήματος της χώρας (ηγεσίες και βουλευτές), σαφείς δεσμεύσεις απέναντι στην ελληνική κοινωνία, με την αίρεση όμως αυτές, να συνυπολογίζουν τόσο την ευρωπαϊκή όσο και την παγκόσμια πραγματικότητα. Χρειάζεται να τεθούν στην πρωτοπορία του αγώνα για την ανατροπή του συστήματος της διαπλοκής, της διαφθοράς, της απαξίωσης του δημόσιου πλέγματος και την αποκατάσταση της τιμής των πολιτικών και της πολιτικής. Αποτελεί αδήριτη ανάγκη για την επιβίωση της χώρας και αυτού του ίδιου του πολιτικού συστήματος, η διαμόρφωση ενός νέου ιδεολογικού προτάγματος, ήτοι μιας νέας συνθετικής πολιτικής πρότασης με αιχμή την εθνική ανεξαρτησία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την κοινωνικοπολιτική χειραφέτηση, την ανοχή προς το διαφορετικό και την αγάπη-αφοσίωση προς την πατρίδα!!! Επιβάλλεται ένα νέο πλαίσιο αρχών, προκειμένου, έτσι, ως χώρα να αποκτήσουμε νέα πρότυπα εθνικής αξιολόγησης, δράσης και συμπεριφοράς. Ήτοι, ενάντια στον κοινωνικό κατακερματισμό, στον πολιτικό ερασιτεχνισμό-τυχοδιωκτισμό, στον διοικητικοπολιτικό ανορθολογισμό, στη βραχυπρόθεσμη οπτική των πραγμάτων, στον απολίτικο τοπικισμό, στον πολιτικό νεποτισμό, στον αναπαλαιωμένο παλαιοκομματικό λόγο, στον σύγχρονο πολιτικό λαϊκισμό, στην αδιαφάνεια, στο ψέμα και στην υποκρισία.

Επιβάλλεται άμεσα, να διαμορφωθούν τολμηρές, διαχρονικές και ρηξικέλευθες προτάσεις, με γνώμονα την ευημερία και την σύνολη πρόοδο της κοινωνίας των πολιτών. Προέχει η οικοδόμηση ενός σύγχρονου κράτους, δίχως διαιρέσεις, αποκλεισμούς, αφορισμούς, εξαρτήσεις και λοιπές σκοπιμότητες. Ένα κράτος που θα διέπεται από κοινωνική ευαισθησία και δικαιοσύνη, από κοινωνική και εθνική αξιοπρέπεια, υπερηφάνεια, αυτοπεποίθηση και, ταυτόχρονα, θα το διακρίνει η αποκέντρωση, η ποιότητα, η διαφάνεια, ο έλεγχος και η ειλικρίνεια στις σχέσεις του με τους πολίτες. Ένα κράτος αντάξιο των ελπίδων, των επιθυμιών, των αναγκών, των προσδοκιών και της αγωνίας των σημερινών νεοελλήνων, κύρια όμως της επερχόμενης γενιάς αυτού του τόπου. Είναι θέμα μιας συνολικής πολιτικής αντίληψης με διαφορετική φιλόδοξη στόχευση και αφετηρία, σε συνθήκες απόλυτης πολιτικής αρμονίας με το μέλλον και το αύριο της χώρας. Το χρωστάμε στο παρελθόν μας, το υποσχεθήκαμε στο παρόν μας και το οφείλουμε στο ατομικό και συλλογικό μας μέλλον…

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση