Ο... αναΠΑΣΟΚισμός της κυβέρνησης

• Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
  

Γενική είναι η εντύπωση πως η ανασχηματισμένη κυβέρνηση Παπανδρέου είναι η τελευταία κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πριν από τις βουλευτικές εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της κυβέρνησης αυτής είναι ότι σηματοδοτεί το τέλος της εποχής πολιτικής παντοδυναμίας της "πρωθυπουργικής παρέας" και την επιστροφή σε μια κυβέρνηση του "όλου ΠΑΣΟΚ", καθώς συμμετέχουν πλέον σε αυτήν σε ικανό βαθμό εκπρόσωποι σχεδόν όλων των τάσεων και πτερύγων του κυβερνώντος κόμματος. Υπ' αυτό το πρίσμα εισήλθαμε σε μια νέα πολιτική φάση σε ό,τι αφορά την άσκηση της εξουσίας, καθώς ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου είναι πλέον σαφώς αποδυναμωμένος, ενώ το ΠΑΣΟΚ είναι αντιθέτως πιο συσπειρωμένο γύρω από την κυβέρνηση.

Ολα τα μάτια είναι πλέον στραμμένα πάνω στον Βαγγέλη Βενιζέλο, τον νέο υπουργό Οικονομικών και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης. Η αναγόρευσή του σε αδιαμφισβήτητο "νούμερο δύο" της κυβέρνησης, παρά τη λυσσώδη εκστρατεία δυσφήμησης και υπονόμευσης που εξαπέλυσε το πρωθυπουργικό περιβάλλον κατηγορώντας τον μέσω των δημοσιογραφικών του φερεφώνων ως... "οργανωτή αποστασίας τύπου Ιουλιανών του 1965 (!)", υποδηλώνει πρωτίστως την αλλαγή του εσωκομματικού συσχετισμού δυνάμεων. Αυτό δικαιολογεί το αυξημένο ενδιαφέρον γύρω από την πολιτική που θα ακολουθήσει ο νέος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Το κυριότερο ζήτημα όμως είναι άλλο.

Η εφαρμογή της πολιτικής του Μνημονίου οδηγεί σε ασφυξία την ελληνική οικονομία και βγάζει κατά εκατοντάδες χιλιάδες τους Ελληνες στο Σύνταγμα και στις πλατείες δεκάδων άλλων πόλεων της χώρας. Το στοίχημα για τον Β. Βενιζέλο έγκειται στο θεμελιώδες ερώτημα: Θα κατορθώσει να ακολουθήσει μια πολιτική ανάπτυξης που θα αναζωογονήσει την ελληνική οικονομία, θα αναχαιτίσει την ανεργία και την επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου εκατομμυρίων Ελλήνων και θα μειώσει έτσι την εκρηκτική κοινωνική ένταση;

Θα αντιστρέψει ο Β. Βενιζέλος τη μέχρι τώρα πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου, η οποία έχει κάνει ανομολόγητη στάση πληρωμών στο εσωτερικό μην πληρώνοντας κανένα έργο που εκτελείται σε οποιονδήποτε τομέα του Δημοσίου με την ευρεία έννοια, αλλά και αναστέλλοντας οποιαδήποτε δημόσια επενδυτική δραστηριότητα;

Θα παίξει επιτέλους το κράτος τον ρόλο του ως παράγοντα τόνωσης της οικονομικής δραστηριότητας με στόχο την ανάπτυξη ή θα συνεχίσει η κυβέρνηση να δανείζεται και να οδηγεί έτσι με μαθηματική βεβαιότητα τη χώρα προς τη χρεοκοπία, μόνο και μόνο για να πληρώνει τα τοκοχρεολύσια στους ξένους τοκογλύφους και δυνάστες;

Ας είμαστε καθαροί. Ο Β. Βενιζέλος δεν είναι ένας τυχαίος υπουργός Οικονομικών ούτε ονειρεύεται κάποια καριέρα στον τομέα αυτόν, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό. Ο νέος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης δεν έχει κρύψει τη φιλοδοξία του να γίνει πρωθυπουργός της χώρας. Κάθε υπουργικό αξίωμα το βλέπει ως ενδιάμεσο σταθμό στην πορεία του προς τον στόχο της πρωθυπουργίας. Θεμιτό. Στο πλαίσιο αυτό θα χειριστεί και τη θέση του υπουργού Οικονομικών, η οποία στις σημερινές ιδίως συνθήκες είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Εκατομμύρια εργαζόμενοι Ελληνες περιέρχονται σταδιακά σε απόγνωση. Εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις ασφυκτιούν ή ψυχορραγούν. Ακόμη και οι μεγάλες επιχειρήσεις της χώρας μαραζώνουν αποτελματωμένες. Η πρόκληση είναι εμφανέστατη. Αν ο Β. Βενιζέλος κατορθώσει να εφαρμόσει μια αναπτυξιακή πολιτική που θα βελτιώσει την κατάσταση, θα σφυρηλατήσει εκείνες τις κοινωνικές συμμαχίες που πιθανόν θα του επιτρέψουν να πραγματοποιήσει τις προσωπικές πολιτικές του φιλοδοξίες. Αν αποτύχει να αλλάξει την κατάσταση, το πολιτικό αντίτιμο θα είναι βαρύ και για την κυβέρνηση και για τα δικά του πολιτικά σχέδια.

Από τη στιγμή που τοποθετήθηκε σε αυτή τη θέση του υπουργού Οικονομικών, ο Β. Βενιζέλος αποτελεί αντικειμενικά την τελευταία ελπίδα του ΠΑΣΟΚ να παραμείνει στην εξουσία σε αυτές τις συνθήκες πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης. Ανεξαρτήτως αντικειμενικών δυνατοτήτων ή προσχηματικών ισχυρισμών, η διαχείριση της πρώτης φάσης της κρίσης από την κυβέρνηση της "παρέας" του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος είχε ως αδιαμφισβήτητο αποτέλεσμα να βγει η Ελλάδα στις πλατείες εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής και να καταποντιστεί δημοσκοπικά το ΠΑΣΟΚ.

Ο Β. Βενιζέλος καλείται τώρα να αναστρέψει αυτό το κλίμα, σε συνθήκες απείρως πιο δύσκολες για το ΠΑΣΟΚ από εκείνες του Οκτωβρίου του 2009. Θα το κατορθώσει; Οψόμεθα. Ούτως ή άλλως αρχή άνδρα δείκνυσι.

ΠΡΟΚΛΗΣΗ: Οι αναπόφευκτες συγκρούσεις με ΕΕ

Καθόλου εύκολη υπόθεση δεν είναι στο πλαίσιο του απεχθούς νέου Μνημονίου η άσκηση αναπτυξιακής πολιτικής. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν μάλιστα καλομάθει από τον ενδοτισμό στις απαιτήσεις τους και προσποιούνται ότι δήθεν όλα όσα ζητούν είναι αδιαπραγμάτευτα. Πρόκειται για ασύστολο ψεύδος. Υπάρχουν τεράστια περιθώρια αναίρεσης επαχθών όρων. Απαιτείται όμως σκληρή πολιτική διαπραγμάτευση, την οποία έχει αποδειχθεί ότι δεν είναι σε θέση να κάνει ο πρωθυπουργός. Στον Β. Βενιζέλο λοιπόν πέφτει ο κλήρος να υποχρεώσει τους δεξιούς Ευρωπαίους ηγέτες να πειστούν ή εν ανάγκη να εξαναγκαστούν να αποδεχθούν την εφαρμογή αναπτυξιακής πολιτικής στην Ελλάδα. Οι οργισμένες λαοθάλασσες στις πλατείες υπενθυμίζουν στους ηγέτες της ΕΕ ποια είναι η επόμενη φάση.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση