Ποιός αποφασίζει την πολιτική που εφαρμόζεται σε εμάς;

Γράφει ο Ρούσος Βρανάς

Το ερώτημα που αρχίζουν πια να βάζουν ολοένα και πιο πολλοί ευρωπαϊκοί λαοί που καλούνται να υποκύψουν στην πολιτική της λιτότητας είναι αυτό: σε ποιόν ανήκει η πολιτική πατρότητα αυτής της πολιτικής;
Έχει άραγε αυτή η πολιτική την απαιτούμενη δημοκρατική συναίνεση;
Ή μήπως έχει επιβληθεί από εξωθεσμικούς επικυρίαρχους που εξυπηρετούν τους δικούς τους σκοπούς;

Για να βρούμε την απάντηση, θα χρειαστεί να την αναζητήσουμε πίσω από την πολιτική, στην οικονομία. Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο υποχρεώνει σήμερα τις κυβερνήσεις να διατηρούν πλεονάσματα ώστε να μπορούν να πληρώνουν τα χρέη τους στους τραπεζίτες. Μαθηματικά, αυτό είναι αδύνατον, αφού τα πανωτόκια αφαιρούν από τα κράτη τη δυνατότητά τους να ξοφλήσουν τα χρέη τους.

Ομως, το χρηματοπιστωτικό σύστημα απαιτεί από τις κυβερνήσεις να ξεζουμίζουν ολοένα και περισσότερο τους φορολογούμενους. Ετσι οι οικονομίες βυθίζονται στην ύφεση, καθώς, όσο κι αν είναι κερδοσκοπικές οι επενδύσεις των τραπεζιτών, οι φορολογούμενοι φορτώνονται στις πλάτες τους όλες τις ζημιές τους.

Ο οικονομολόγος Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ είχε εξηγήσει τον φαύλο κύκλο με τον οποίο οι τραπεζίτες δημιουργούν χρήμα από το τίποτα. Και αυτό είναι κάτι απαράδεκτο, έγραφε ο Γκαλμπρέιθ, για κάθε απλό εργαζόμενο που βγάζει με τον ιδρώτα του το μεροκάματο. Επειδή οι τραπεζίτες είναι στην ουσία τσαμπατζήδες.

Αυτοί οι τσαμπατζήδες έχουν σήμερα κυριαρχήσει στο πολιτικό σύστημα. Οι ίδιοι αυτοί τραπεζίτες που κόπτονται για την ελευθερία των αγορών, είναι στην πραγματικότητα επιδοτούμενοι από τις κυβερνήσεις που απομυζούν τους λαούς τους. Γι’ αυτό, ένας άλλος οικονομολόγος, ο Μάικλ Χάντσον, έχει καταλήξει στο συμπέρασμα πως αυτή η χρηματοπιστωτική ολιγαρχία έχει σήμερα υποκαταστήσει τη δημοκρατία.

Αν οι λαοί των χρεωμένων ευρωπαϊκών χωρών γνώριζαν τη μυστική οικονομική διπλωματία των κυβερνήσεών τους με τους τραπεζίτες, δεν θα δέχονταν ποτέ να σκύψουν το κεφάλι στη λιτότητα. Επειδή τότε θα επιβεβαιώνονταν οι υποψίες που τους διακατέχουν σήμερα: πως στην πραγματικότητα βρίσκονται υπό κατοχή και πως από τότε που η πολιτική παραδόθηκε στην εξουσία του χρήματος (πρώην τραπεζίτες μετέχουν σήμερα σε πολλές κυβερνήσεις), στην ουσία παραδόθηκε μαζί και η δημοκρατία.

Γι’ αυτήν την κρίση νομιμοποίησης του συστήματος και για την κατάργηση της πολιτικής είχε γράψει προφητικά ένας διαπρεπής νομομαθής, ο διορατικός Καρλ Σμιτ. Στο εξής, έγραφε, δεν θα υπάρχουν πολιτικά προβλήματα (κάτι που εξηγεί την αναλγησία πολλών κυβερνήσεων μπροστά στα πάθη των λαών τους).

Και συνέχιζε: «Το κυρίαρχο σήμερα είδος οικονομοτεχνικής σκέψης δεν είναι πλέον καν σε θέση να αντιληφθεί μια πολιτική ιδέα. Το σύγχρονο κράτος φαίνεται να έγινε πράγματι ό,τι βλέπει σε αυτό ο Μαξ Βέμπερ: μια μεγάλη επιχείρηση».

Μια μεγάλη επιχείρηση, όμως, δεν μπορεί να ελπίζει στη νομιμοποίησή της από τον λαό,αλλά μόνο από τη γενική συνέλευση των μετόχων της. Σε αυτήν τη γενική συνέλευση μπορεί να μετέχουν σήμερα κυβερνώντες και τραπεζίτες, αλλά ο μεγάλος απών είναι ο λαός και ως εκ τούτου, οι αποφάσεις της μειοψηφίας κρίνονται παράνομες και μη εκτελεστέες...

Πηγή