Οι πραγματικοί γεωπολιτικοί στόχοι της επέμβασης του ΝΑΤΟ στη Λιβύη

Το 2007, στη διάρκεια της γαλλικής προεδρίας της ΕΕ, ο πρόεδρος Nicolas Sarkozy κάλεσε τους ηγέτες των 27 χωρών της ΕΕ και αυτούς των 17 χωρών της Μεσογείου σε σύνοδο στο Παρίσι, με σκοπό τη σύσταση της Μεσογειακής Ένωσης. Ο σκοπός θα ήταν η στρατηγική εστίαση της Ευρώπης προς τη Μ. Ανατολή, τη Β. Αφρική, και τα Βαλκάνια. Σύμφωνα με δημοσίευμα της εποχής: «Η μεγάλη ιδέα του Sarkozy αφορά στον ορισμό της Ρώμης ως αυτοκρατορικό κέντρο της υφηλίου, ενώνοντας 44 κράτη και 800 εκατομμύρια ανθρώπους».

Ο Λίβυος ηγέτης ανακοίνωσε πως θα μποϋκοτάρει τη συγκέντρωση, καταγγέλλοντας ότι έχει ως σκοπό της τη διαίρεση του αφρικανικού και του αραβικού κόσμου. Όπως είπε τότε «Θα έχουμε μια ακόμη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, με ιμπεριαλιστικούς χάρτες που έχουν σχεδιάσει κάποιοι, αλλά τους οποίους εμείς έχουμε από καιρό διπλώσει… δεν τους ξαναθέλουμε».

Λίγα μόλις χρόνια αργότερα, τα γαλλικά Mirage και Rafale βομβαρδίζουν τη Λιβύη, μαζί με άλλα κράτη του ΝΑΤΟ (και το Κατάρ), σε μια προσπάθεια να ανατρέψουν τον Καντάφι.

Η Μεσόγειος αποτελεί αυτή τη στιγμή το κεντρικό πεδίο μάχης της αμερικανικής αυτοκρατορίας της τρίτης χιλιετίας, που θέλει να τη μετατρέψει σε mare nostrum. Η επίθεση στη Λιβύη γίνεται ένα σχεδόν μήνα μετά τη προσπάθεια να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και η Κύπρος, κάτι που αν γίνει θα αφήσει ελάχιστες μόνο χώρες της περιοχής εκτός της Συμμαχίας.

Η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ υποχρεώνει τις διάφορες κυβερνήσεις να ανοίξουν τα σύνορά τους στον αμερικανικό στρατό. Κάτι που είδαμε ξεκάθαρα στη περίπτωση του Μαυροβουνίου.

Αν αυτό που συμβαίνει στη Λιβύη σήμερα, επαναληφτεί και στη Συρία, και με τον Λίβανο ήδη αποκλεισμένο από Νατοϊκά πλοία, τότε σύντομα η Μεσόγειος Θάλασσα θα ελέγχεται πλήρως από το ΝΑΤΟ και πιο συγκεκριμένα από τις ΗΠΑ.

Η Κύπρος αποτελεί το μόνο μέλος της ΕΕ, και μάλιστα το μόνο ευρωπαϊκό κράτος (με εξαίρεση κάποια μικροσκοπικά κράτη) που δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ και δεν έχει κάποιου είδους συμφωνία συνεργασίας μαζί του. Παράλληλα, η Λιβύη είναι η μόνη μεσογειακή χώρα της Αφρικής που δεν συμμετέχει στο πρόγραμμα Μεσογειακού Διαλόγου του ΝΑΤΟ. Επίσης, η Λιβύη είναι ανάμεσα στις 5 χώρες από τις συνολικά 54 της Αφρικής, που δεν έχουν ενσωματωθεί στη νέα αμερικανική στρατιωτική διοίκηση Africa Command (AFRICOM). Οι υπόλοιπες είναι το Σουδάν, η Ακτή του Ελεφαντοστού, η Ερυθραία, και η Ζιμπάμπουε, όλες στο στόχαστρο της Δύσης.

Η Μεσόγειος υπήρξε ανέκαθεν η πλέον στρατηγικά σημαντική θάλασσα, τα νερά της οποίας βρέχουν τρεις ηπείρους. Για τον έλεγχό της έχουν πολεμήσει πάμπολλες αυτοκρατορίες. Από το 1945, κυριαρχεί η Αμερική με τον 6^ο στόλο της που έχει έδρα το λιμάνι της Νάπολης.
Ο ναύαρχος Gary Roughead, επικεφαλής των αμερικανικών ναυτικών δυνάμεων δήλωσε πως η παρουσία των ΗΠΑ στη Μεσόγειο τις επέτρεψε να είναι έτοιμες για την επίθεση εναντίον της Λιβύης, αφού «όλα ήταν ήδη έτοιμα από καιρό». «Έχουμε ένα παγκόσμιο ναυτικό που είναι πάντα έτοιμο… κι όταν αρχίσουν τα κανόνια, αρχίζουν και οι επιχειρήσεις», είπε. Παράλληλα καθησύχασε κάποιους που ανησυχούσαν, ότι «οι επιχειρήσεις θα συνεχίσουν απρόσκοπτες… οι πύραυλοι που καταναλώνονται θα αντικατασταθούν. Έχουμε συνολικά 3.200 Tomahawks, αρκετούς για ισοπεδώσουμε τη Λιβύη και να μας μείνουν κι άλλο για τον επόμενο πόλεμο…».

Ο βασικός στόχος της εξόντωσης της Λιβύης είναι η εξασφάλιση της Μεσογείου από πλευράς αμερικανικού πενταγώνου και ΝΑΤΟ. Και όταν ολοκληρωθεί ο αμερικανικός έλεγχος στη Βόρειο Αφρική, οι συνέπειες για τη περιοχή θα είναι κρίσιμες.

Λίγο μετά τη σύσταση του αμερικανικού Africa Command, ο Κινέζος διευθυντής της ακαδημίας Στρατιωτικών Επιστημών του Πεκίνου έγραψε: «Οργανώνοντας δεκάδες προωθημένες βάσεις στη Τυνησία, στο Μαρόκο, στην Αλγερία, και σε άλλες αφρικανικές χώρες, οι ΗΠΑ οργανώνουν στην ουσία ένα δίκτυο στρατιωτικών βάσεων που θα καλύπτει ολόκληρη την ήπειρο και θα εξυπηρετεί στόλους αεροπλανοφόρων».

Το 2006, το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ είχαν διεξάγει μια μεγάλη στρατιωτική άσκηση στη νησιωτική αφρικανική χώρα Cape Verde, με στόχο τον έλεγχο των διόδων ροής του αργού πετρελαίου και την επιτήρηση των αγωγών πετρελαίου της περιοχής. Η διοίκηση της Africa Command αποτελεί έναν ζωτικό, και κρίσιμο κρίκο στην νέα αμερικανική προσαρμογή σε μια παγκόσμια στρατιωτική παρουσία, και δυνατότητα επέμβασης. Παράλληλα, στην Ευρώπη, η Αμερική αρχίζει και στρέφεται όλο και πιο ανατολικά.

Η τρέχουσα αμερικανική στρατιωτική ανάπτυξη επικεντρώνεται στο «τόξο της αστάθειας» που ξεκινά από τον Καύκασο, τη κεντρική και ανατολική Ασία, και καταλήγει στη κορεατική χερσόνησο. Για αυτό και η Αφρική, θεωρείται ως σημείο κλειδί για την υποστήριξη αυτού του νέου παγκόσμιου στρατηγικού ρόλου των Αμερικανών. Μέσω της AFRICOM, οι ΗΠΑ σταθεροποιούν τη θέση τους στην Αφρική, ελέγχουν την Ευρασία, και προετοιμάζουν τον πλήρη έλεγχο του πλανήτη.

Για όλα αυτά τα παραπάνω, όλα όσα γίνονται σήμερα στη Λιβύη δεν έχουν να κάνουν τόσο πολύ με τον έλεγχο των πετρελαίων της, ούτε με την υποδούλωση μιας απείθαρχης αφρικανικής χώρας, αλλά έχουν να κάνουν με την αμερικανική κυριαρχία στη Μεσόγειο, και συνεπώς σε ολόκληρη την υφήλιο.

S.A.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση