Κανένα βήμα προς τα εμπρός, πολλά πίσω...

Αν η κυβέρνηση και το κυρίαρχο δικομματικό πολιτικό σύστημα παραδέχονταν έμπρακτα ότι παρουσιάζουν εγγενές «κινησιακό» πρόβλημα αφού στην ουσία ωθούνται με θαυμαστή αδράνεια στο αναπηρικό καροτσάκι που σπρώχνουν οι δανειστές, τότε μπορεί να έμπαιναν οι όροι για μια νέα αρχή, έστω επί ερειπίων, έστω επώδυνη, έστω με ρίσκο αλλά πιο στέρεη και αποφασιστική και το κυριότερο με την «σπασμένη πλάτη» της κοινωνίας.

Το τελευταίο δωδεκάμηνο έγινε φανερό ότι ακόμη και εν μέσω της οικονομικής χρεοκοπίας του κράτους και του κινδύνου διάλυσης της κοινωνικής συνοχής, το σημερινό πολιτικό σύστημα, δέσμιο της νοοτροπίας και των πρακτικών του ένοχου και υπεύθυνου παρελθόντος δεν μπορεί να αντιδράσει. Δεν μπορεί να σηκωθεί από την αναπηρική του καρέκλα και δυστυχώς η επιστημονική θεωρία δεν προβλέπει αυτοίαση σε τέτοιες περιπτώσεις – εξόν από θαύμα, που όμως δεν αφορά την επιστήμη και την πραγματικότητα…

Εμείς τι κάνουμε; Και ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας έχει καταλάβει ότι πλέον δεν αρκούν ούτε ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης ούτε η συγκυβέρνηση με τον αντιπολιτευτικό της «κλώνο». Δεν αρκούν ούτε οι εκλογές. Διότι αυτό που έχει ανάγκη σήμερα η χώρα είναι ένας ανασχηματισμός του πολιτικού συστήματος, τέτοιος, που θα πείσει την κοινωνία για τα αναγκαία βήματα.

Και ας μη γελιόμαστε! Όταν αυτοκρατορίες εξαφανίστηκαν, δεν μπορεί μια μικρή και περιθωριακή χώρα να διασωθεί με το ζόρι. Αν η κοινωνία, πολίτες και πολιτικοί δεν το θελήσουν έμπρακτα, καμία αυταρχική εξουσία δεν πρόκειται να τους το επιβάλλει. Αλλά μπορούν άραγε, σήμερα, να υπάρξουν ριζοσπαστικές και ταυτόχρονα ομαλές και αποδεκτές λύσεις;

Προχωρώντας τη σκέψη, νομίζω ότι σήμερα χρειάζονται γενναίες τομές στον τομέα της πολιτικής εκπροσώπησης. Η μεταπολίτευση έκλεισε τον κύκλο της εμφύλιας πόλωσης που στοίχησε πολλά χρόνια οπισθοδρόμησης στην ελληνική κοινωνία. Από τη στιγμή της ένταξης στην ΕΕ τα προβλήματα έγιναν κοινά και οι λύσεις του δικομματισμού παραπλήσιες. Και στην ουσία αντί για αντιμαχόμενες τάξεις και κόμματα, επικράτησαν αντιμαχόμενες ομάδες προσωπικών συμφερόντων που σε επίπεδο ατόμων εναλλάσσονταν ωφελιμιστικά στο γυάλινο κάδρο του δικομματισμού. Η αριστερά, σαν εναλλακτικός πολιτικός λόγος είτε ενσωματώθηκε, είτε μουμιοποιήθηκε σαν έντομο μέσα στο κρύσταλλο.

Αλλά το γυαλί στο κάδρο άρχισε να ραγίζει και μέρα τη μέρα να κομματιάζεται διότι η κοινωνία, δηλ. οι πολίτες της, αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι δεν μπορούν πια να αναπαριστούν τη νεκρή φύση μες στο παγκόσμιο πολιτικό-οικονομικό γίγνεσθαι. Και αυτή η πορεία πολιτικής ωρίμανσης δεν είναι ελληνική αποκλειστικότητα. Είναι μια πανευρωπαική πραγματικότητα.

Η Ευρώπη με ηγέτιδα τη Γερμανία δείχνει το δρόμο. Όπως μας έδειξε το αρνητικό της πρόσωπο δανείζοντας τοκογλυφικά και εξαναγκάζοντας σε λιτότητα – που για λόγους εγχώριας διαφθοράς και ατιμωρησίας δεν γίνεται αποδεκτή – έτσι μας δείχνει τώρα και το θετικό της πρόσωπο. Τη διεκδίκηση ενός διαφορετικού προτύπου ζωής από αυτό που οδήγησε στη σημερινή κρίση μέσα από εναλλακτικές πολιτικές θέσεις, όπως αυτές των Πρασίνων, που κερδίζουν έδαφος εξουσίας στη χώρα-ρυθμιστή της σημερινής Ευρώπης.

Το πρόβλημα της ενέργειας, με τις πυρηνικές του επιπλοκές στον άνθρωπο και τις καταστροφικές στο περιβάλλον. Το πρόβλημα των εξεγέρσεων στον αραβικό κόσμο και η σχέση τόσο με το ζήτημα της ενέργειας όσο και το ήδη βεβαρημένο πρόβλημα της μετανάστευσης. Το ξεπέρασμα των προτύπων του δανεικού νεοπλουτισμού και της εθιστικής υπερκατανάλωσης. Το ασυμβίβαστο σφυροκόπημα της διαφθοράς. Η μάχη για τη Δημοκρατία και την ελευθερία της έκφρασης στις αντίξοες συνθήκες της ύφεσης που ευνοούν την καταπίεση του ατόμου.

Αυτές είναι οι μείζονες προκλήσεις του παρόντος και από την ετοιμότητα και το έργο μας για αυτές θα κριθεί το μέλλον των παιδιών μας και της χώρας. Και το κανένα πολιτικό βήμα μπρος, οδηγεί την κοινωνία σε πολλά βήματα πίσω – ειδικά στις σημερινές συνθήκες οι οποίες δρούν επιταχυντικά στην οπισθοδρόμηση. Με την οικονομική κρίση και την πυρηνική καταστροφή να επιβεβαιώνουν τη χρεοκοπία των κερδοσκοπικών προτύπων πορευόμαστε, αδρανείς και συρόμενοι, σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι για τις επιλογές και την επιβίωση του δυτικού πολιτισμού.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση