Το σύστημα από τότε που συνάντησε την κοινοβουλευτική δημοκρατία “έχει κλείσει ως σύστημα”

Στα πως-να-τα-πω ηγεμονικά συστήματα, αυτά δηλαδή στα οποία η εξουσία είναι στα χέρια ενός προσώπου στην κορυφή, του ηγεμόνα-ηγέτη, ο οποίος περιβάλλεται από διάφορους επιτελείς και αρχόντους, δικής του επιλογής, μερικά στοιχεία, ιδιότητες και λειτουργίες, δεν θα αλλάξουν ποτέ.

• Η ασκηση της εξουσίας με απολυταρχικό τρόπο
• η εξαιτίας της απολύτου εξουσίας διαφθορά
• η ύπαρξη μνηστήρων που υποβλέπουν την εξουσία του ηγέτη ή των βαρόνων του
• η παραγωγή μικροπολιτικής αντί για πολιτική
• οι κρυφές και φανερές συμμαχίες με παρόμοια συστήματα, δηλαδή η αλληλοκατανόηση
• το ισχυρό ένστικτο αυτοσυντήρησης τους συστήματος.

Το παραπάνω δεν περιγράφει μόνο ένα κοινοβουλευτικό κόμμα και τους ανθρώπους που απαρτίζουν την ηγετική του ομάδα. Αλλά περιγράψει και το πολιτικό μας σύστημα, όπου στη θέση του ηγεμόνα-ηγέτη μπαίνει το κυβερνητικό κόμμα και στις θέσεις των μνηστήρων μπαίνουν τα κόμματα εξουσίας της αντιπολίτευσης.

Τέτοιες συστημικές δομές συνήθως προβλέπουν και την παρουσία επικυρίαρχου ή επικυρίαρχων. Αλλα υπερ-συστήματα, παράλληλα και εξωτερικά, τα οποία ελέγχουν τη λειτουργία του υπο-συστήματος ώστε να μην το διαλύσουν οι εγγενείς αντιπαλότητες από τη μία και η δυσαρέσκεια που παράγει από την άλλη.

Στην περίπτωσή μας τέτοιοι επικυρίαρχοι στο δικό μας πολιτικό σύστημα είναι αυτό που κοινώς γνωρίζουμε ως ο ξένος παράγοντας και η εγχώρια ολιγαρχία του πλούτου.

Για να πάρει μέρος ένα πρόσωπο σε ένα τέτοιο σύστημα, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να “έχει χάσει την λεβεντιά του”. Η να είναι στην διαδικασία απώλειας τέλος πάντων. Και φυσικά να έχει τα κατάλληλα προσόντα, δηλαδή τα ελαττώματα που απαιτούνται, ή να τα αναπτύξει στην πορεία. Εξαιρέσεις δεν γίνονται.

Το μεγαλύτερο προσόν, το “χωρίς αυτό δεν γίνεται”, είναι το πάθος για εξουσία. Το χουν όλοι αυτό εντός του συστήματος. Ενα επίσης μεγάλο προσόν θεωρείται το πάθος για δημοσιότητα και τιμές, κάμερες και κόκκινα χαλιά δηλαδή. Το έχουν οι περισσότεροι. Δευτερεύοντα και τριτεύοντα προσόντα θεωρούνται άλλες τάσεις όπως η μεγάλη αγάπη για το χρήμα και τα υλικά αγαθά, το σεξ και ότι έχει να κάνει μ’ αυτό και τις σχετικές προτιμήσεις και ιδιαιτερότητες, οι οποίες και προτιμούνται, ενός ανθρώπου, οι ιδεοληπτικές, αλλά και καμμιά φορά ελαστικές (λολ), εμμονές γύρω από θέματα εθνικά, θρησκευτικά, οικονομικά, κοινωνικά και τα παρόμοια. Και φυσικά η απουσία αξιόλογης παιδείας (όχι εκπαίδευσης), κριτικής σκέψης και λόγου.

Τα προσόντα αυτά θεωρούνται από το σύστημα απαραίτητα. Και ο λόγος είναι ότι χρησιμοποιούνται από το ίδιο το σύστημα ως μοχλοί για να κάνει την δουλειά του. Με διάφορους τρόπους. Οποισδήποτε δεν έχει αυτά τα προσόντα ή δεν καταφέρει να τα αναπτύξει, αποκλείεται και αποβάλλεται από ένα τέτοιο ηγεμονικού και απολυταρχικού τύπου σύστημα εξουσίας.

Συμμαχίες, συμπορεύσεις και φιλίες υπάρχουν, αλλά το σύστημα εκτιμά ιδιαίτερα εκείνους που τιμούν αυτές τις σχέσεις όσο υπάρχει αμοιβαίο συμφέρον. Διότι η απουσία εντιμότητας και η δολοπλοκία είναι το συνδετικό κονίαμα των απολυταρχικών ηγεμονικών συστημάτων.

Υπάρχουν και σχετικά εγχειρίδια πολύ σοφών ανθρώπων που περιγράφουν τα προσόντα και τις ικανότητες που πρέπει να έχει και να αναπτύξει κάποιος ώστε να μπορεί να ελπίζει ότι κάποια μέρα θα του χαμογελάσει η τύχη και το σύστημα θα του κάνει την τιμή να τον συμπεριλάβει στα μέλη του.

Εννοείται πως ένα τέτοιο σύστημα υπηρετεί μόνο τα συμφέροντα του επικυρίαρχου υπερ-συστήματος στο οποίο ανήκει και τα ατομικά δικά του, όταν το επιτρέπει ο επικυρίαρχος, που συνήθως το επιτρέπει. Εννοείται πάλι πως ένα τέτοιο σύστημα βασικά παράγει μικροπολιτική και όχι πολιτική. Η πολιτική είναι μία και αυτή και έχει αυστηρά καθοριστεί από το επικυρίαρχο υπερ-σύστημα. Το οποίο αφήνει φυσικά και κάποια λογικά περιθώρια ελιγμών, ώστε να βοηθήσει τα συστήματα που ελέγχει στο να μην είναι ακριβή αντίγραφα.

Το σύστημα αυτό, ως παγκόσμιο σύστημα, έχει καταλήξει σε μια πολιτειακή διαρρύθμιση, την οποία ονομάζει κοινοβουλευτική δημοκρατία, απλώς για εσωτερική κατανάλωση, και την προτείνει ως την πεμπτουσία της πολιτικής οργάνωσης. Και ενώ σαν υπερσύστημα χρηματοδοτεί έρευνες από το πως θα φτιαχτούν καλύτερα σουτιέν μέχρι διηπειρωτικοί πύραυλοι, στον τομέα της ερευνας των πολιτικών συστημάτων δεν κινείται απολύτως τίποτε. Ούτε δεκάρα.

Το σύστημα από τότε που συνάντησε την κοινοβουλευτική δημοκρατία “έχει κλείσει ως σύστημα”.

Θραξ ο Αναρμόδιος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση