Οι αντιφάσεις του κοινοβουλευτισμού

• Αφού είναι παράνομο να στείλω έναν πληρεξούσιό μου να ψηφίσει στις εκλογές, γιατί είναι νόμιμο να στείλω έναν πληρεξούσιό μου στην Βουλή να νομοθετεί αυτός αντι για μένα;

Η λαϊκή κυριαρχία είναι αμεταβίβαστη. Τι θα πει αυτό; Θα πει ότι δεν μπορώ να παραδώσω μέρος ή όλη την πολιτική μου εξουσία ως πολίτης σε κάποιον άλλον, οποιοσδήποτε και αν είναι αυτός. Αυτά τουλάχιστον υποστηρίζει ο Αριστοτέλης ότι περιλαμβάνονται στην παλαιότατη περί δημοκρατίας πατέντα.

Και ποιες είναι οι εξουσίες που απορρέουν από την ιδιότητά μου ως πολίτης; Ολες. Το λέει και το Σύνταγμα, με τον δικό του χαριτωμένο τρόπο. Απορρέουν όμως τόσο πολύ αυτές οι εξουσίες, που αυτή η απόρροια τις έχει εξαντλήσει πια. Τις έχει κάνει διαφανείς. Τόσο διαφανείς είναι οι εξουσίες του πολίτη, που κοιτάς από τη μια μεριά και βλέπεις από την άλλη.

Ουσιαστικά ο πολίτης δεν έχει καμμία, μα καμμία απολύτως, εξουσία. Τις έχει μεταβιβάσει όλες. Και τις ανέλαβαν αυτοί οι καλοί άνθρωποι που μας κυβερνούν, για να μην κουραζόμαστε εμείς. Επαγγελματικά μάλιστα. Και τις μεταβιβάζουν και αυτοί στα παιδιά και στα εγγόνια τους. Αιώνες τώρα.

Και για να μην έχουμε καμμία ψευδαίσθηση για την υπέρμετρη εξουσία που έχουν συγκεντρώσει στα χέρια τους αυτοί οι ολίγοι, για την τεράστια υποκλοπή της δικής μας εξουσίας δηλαδή, και μια που και οι ίδιοι είναι και οι συγγραφείς του Συντάγματός μας, νομοθέτησαν συνταγματικά και την ασυλία τους, ακόμη και την ποινική. Το άρθρο 86, παρ. 1 ορίζει “Μόνο η Βουλή έχει την αρμοδιότητα να ασκεί δίωξη κατά όσων διατελούν ή διετέλεσαν μέλη της Κυβέρνησης ή Υφυπουργοί για ποινικά αδικήματα που τέλεσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, όπως νόμος ορίζει.”.

Οι περισσότεροι δεν το ξέρατε, το ξέρω. Παρότι οι μισοί από σας ως στρατιώτες, όπως κι εγώ, ορκιστήκαμε πίστη σε αυτό το κείμενο, και τόυ οποίου την αμφιλεγόμενη νομιμότητα, μαγείρεμα το λέω εγώ, καλούμαστε τώρα να υπερασπίσουμε, αν δεν θέλουμε να παραβούμε τον όρκο μας. Κι αν αυτό που μας έκαναν δεν λέγεται δόλος και εξαπάτηση, εγώ είμαι ελέφαντας.

Προσπαθώ να πω εδώ πως 300 άνθρωποι, πληρεξούσιοί μας έπειτα από εκλογές, χωρίς όμως να ρωτήσουν τον λαό, ως όφειλαν, και όπως ορίζει το άρθρο 52 για την “Ελεύθερη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης” νομοθέτησαν πως δεν είναι ίσοι με μας, αλλά έχουν πολύ περισσότερα δικαιώματα από μας, αυτοί και όσοι συμμετείχαν ποτέ σε κυβέρνηση, ακόμη και οι μη-εκλεγμένοι.

Τζούζει ε; Μη μου πείτε ότι δεν τζούζει. Τζούζει και μάλιστα πολύ.

Και αν σε κάποιους αυτό το “Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει” τους φαίνεται για νομιμόμητα, εμένα μου φαίνεται για την μεγαλύτερη παρανομία. Την πιο αποκρουστική. Πρόκειται για άλλη μια συνωμοσία κατάλυσης της ισονομίας που προβλέπει η δημοκρατία. Για μια συνωμοσία κατά της δημοκρατίας πρόκειται.

Ε, αυτά είναι τα αποτελέσματα της μεταβίβασης της λαϊκής κυριαρχίας σε πληρεξουσίους. Τους οποίους είτε αντιπροσώπους τους πούμε, είτε βουλευτές, είτε παραστάτες που τους έλεγαν παλιά, το ίδιο κάνει. Βρίσκονται εκείνοι στην θέση που θα έπρεπε να είμαστε εμείς. Και μας έχουν πείσει μάλιστα πως όλο αυτό το ωραίο κόλπο, που μας βάζει και φόρους επί φόρων και παίρνει και δάνεια κρυφά για να αγοράσει υποβρύχια που γέρνουν και ελικόπτερα που πέφτουν, είναι δημοκρατία, τρομάρα μας.

Παρόλα αυτά, η κοινή λογική αδυνατεί να εξηγήσει το ανεξήγητο: Δεν μπορώ να στείλω έναν πληρεξούσιό μου, να ρίξει αυτός την ψήφο που θέλει στην κάλπη, αντί για μένα, όταν γίνονται εκλογές. Πρέπει να πάω εγώ ο ίδιος αυτοπροσώπως. Είναι μια εξουσία μου που δεν μεταβιβάζεται. Ο νόμος το απαγορεύει. Ομως ο νόμος επιτρέπει και μάλιστα επιβάλλει, να στείλω έναν πληρεξούσιό μου, να κάνει κάτι πολύ πολύ πολύ σοβαρώτερο, αντί να το κάνω εγώ ο ίδιος. Να νομοθετεί. Φαίνεται πως η εξουσία μου αυτή, παρά το γενικώς αμεταβίβαστο, επιτρέπεται να μεταβιβαστεί.

Γιατί επιτρέπεται να μεταβιβαστεί η νομοθετική μου εξουσία σε έναν πληρεξούσιο; Μα πως αλλιώς θα παραγγέλναμε τα υποβρύχια που γέρνουν χωρίς να τιμωρείται κανένας;

Θραξ o Αναρμόδιος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση