Βελεστίνο – Οι Βρυξέλλες των Βαλκανίων

• Γράφει ο Στέλιος Αρσενίου

Άλλα μου λεν τα μάτια σου,
και άλλα η καρδιά σου,
άλλα μου λεν τα χάδια σου,
και άλλα τα φιλιά σου.
Τραγούδι του Καλδάρα τραγουδισμένο από το Γιώργο Νταλάρα πριν από 25 περίπου χρόνια. Ίσως τριάντα…
Το θυμήθηκα όταν έβλεπα τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην παραλία της Θεσσαλονίκης, του Θερμαϊκού, προχθές το απόγευμα.
Ήμουν τριτοετής φοιτητής Παντείου το 1979,όταν Άνοιξη τότε, υπογράφονταν στο Ζάππειο, από τους ηγέτες της τότε ΕΟΚ, η εισδοχή της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα.
Άλλοι ηγέτες, άλλα όνειρα, άλλα οράματα.
Ήταν δέκα με δεκαπέντε χρόνια μετά το κράξιμο του Γάλλου Στρατηγού Ντέ-Γκώλ στις ΗΠΑ, όταν με πόνο ψυχής και με όση δύναμη είχε, ο Γάλλος Στρατηγός πάλευε, τα δολάρια να τυπώνονται και να κυκλοφορούν μόνο και εφ όσον έχουν αντίκρισμα σε χρυσό. Ο Στρατηγός Ντέ-Γκώλ ξεσκέπασε τότε τα ευρωδολάρια και τα πετροδολάρια.
Δώδεκα φανερές απόπειρες δολοφονίας σε βάρος του.
Στις δεκατρείς ήτανε μακαρίτης.
Οι ηγέτες των τότε ευρωπαϊκών χωρών σύμπραξης, όπως και ο αείμνηστος ΄Ελληνας Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής βαπτισμένοι στα νάματα μιας ευρωπαϊκής ιδέας, έτρεξαν να δημιουργήσουν ένα πυρήνα χωρών, ο οποίος κατά την κρίση τους, έμελλε να αποβεί αντίρροπο δέος στις υπερδυνάμεις ΗΠΑ και ΕΣΣΔ.
Τα χρόνια περνούσανε. Έτρεχαν σαν το νερό. Όπως και τώρα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πήρε τη σκυτάλη.
Οι χώρες-μέλη έγιναν δεκαπέντε, μετά εικοσιπέντε και τώρα αυτές που είναι.
Φαινομενικά, στην επιφάνεια του νερού, η θάλασσα ήταν λάδι.
Ακριβώς από κάτω, εξυφαίνονταν ΤΣΟΥΝΑΜΙ.
Οι μεγιστάνες της βιομηχανίας και του Βορρά, υπέσκαπταν το μέλλον του Νότου.
Μέσα στη δίνη των εξελίξεων και η χώρα μας.
Τα βήματα στο χορό τα έδιναν οι Βρυξέλλες.
Η πρωτεύουσα της Ευρώπης, τρομάρα μας.
Και για μας και τους άλλους Ευρωπαίους, τρομάρα τους.
Οι Βρυξέλλες, συμπτωματικά, έγιναν έδρα και της Ατλαντικής Συμμαχίας.
Οι συμπτώσεις, τελειωμό δεν έχουν.
Στις Βρυξέλλες, ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία να δει το ΑΤΟΜΙΟΥΜ, να πιεί και καφέ.
Τώρα αν η θέση αυτής της κατασκευής είναι κάπου στην Ελλάδα και μάλιστα κάπου στα ΑΒΔΗΡΑ αυτό ακόμα ούτε το ρωτήσαμε, ούτε το διεκδικήσαμε. Εμάς μας βούτηξαν στη χλιδή, την απάτη, την κραιπάλη, ώστε συστηματικά να είμαστε μακριά από τις εξελίξεις.
Αυτή την Ευρώπη εξ άλλου που οραματίστηκαν στην προηγούμενη γενιά οι Ευρωπαίοι Ηγέτες, την έδωσαν βορρά[τροφή] στις πολυεθνικές και το έργο τους.
Κάποια στιγμή όταν η Γερμανία, μοιραία χώρα των δύο πρώτων παγκόσμιων πολέμων, άρχισε να ενσαρκώνει τον ρόλο της μοιραίας χώρας και του τρίτου παγκόσμιου-οικονομικού αυτή τη φορά πολέμου-οι αγγλοσάξωνες άρχισαν τον αντιπερισπασμό. Συμμαχήσανε σε επίπεδο πυρηνικής συνεργασίας οι Βρεταννοί με τους Γάλλους με τις ευλογίες της υπερατλαντικής υπερδύναμης. Λίγο μετά στη Λισσαβόνα, φθινόπωρο του 2010,η Ρωσία επίσημα ανακηρύσσονταν φίλη και όχι εχθρική χώρα της Συμμαχίας.
Εμάς, λιγότερο πρέπει να μας απασχολεί τί θα πράξουν οι μεν, τί οι δε, και τί οι αναδυόμενες νέες παγκόσμιες υπερδυνάμεις.
Εμείς, που βλέπουμε το μοντέλο Κόσσοβο να μεταφέρεται στην πατρίδα μας, έχουμε υποχρέωση πρώτα-πρώτα να σφιχταγγαλιαστούμε ακόμα πιό πολύ με τη χώρα από την οποία υπεξαίρεσαν το Κόσσοβο, τη Σερβία,κι αμέσως μετά να πάμε στην θέσπιση μιάς βαλκανικής πρωτεύουσας, που θα συσπειρώσει όλους τους σαν εμάς και τους Σέρβους,
Η πρωτεύουσα αυτή είναι το ΒΕΛΕΣΤΙΝΟ, η γενέτειρα του μέγιστου οραματιστή μιάς ενιαίας Βαλκανικής, του Ρήγα Βελεστινλή.
Οραματιστές ενιαίου βαλκανικού δόγματος είχαν και οι Βούλγαροι, τον Γκεόργκι Ντιμιτρόφ, και οι άλλοι λαοί.
Ο μέγιστος πάντως ήταν o Ρήγας.
Από άρθρα του Συντάγματος του Ρήγα είχαμε την σύσταση και του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μήπως αγαπητοί συνέλληνες ήρθε η ώρα, να δούμε το σπίτι μας[χώρα μας]να νοικοκυρεύεται;
Γιατί να μην οικοδομήσουμε κι εμείς με αυτά τα δικά μας υλικά πού έχουν οικοδομηθεί τόσο η ΕΕ, όσο και ο ΟΗΕ και άλλοι οργανισμοί;
Μας χρωστάνε, δεν τους χρωστάμε.
Κι ας αφήσουν αυτά τα περί χρέους της χώρας μας, οι σαλτιμπάγγοι και οι διεθνείς σαράφηδες.
Ο Μίκης Θεοδωράκης πρώτος, προς τιμήν του, μπήκε μπροστά για την αφύπνιση των όποιων συνειδήσεων εντός και εκτός χώρας έμειναν ακόμα ενεργές.
Θα τον ακολουθήσουμε ή θα τον πουλήσουμε;
Και βέβαια γιατί θα πρέπει μόνιμα να είμαστε επιμηθείς τρέχοντας πίσω από τις εξελίξεις και τα γεγονότα και όχι προμηθείς, προλαμβάνοντας τις εξελίξεις;

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση