Καληνύχτα πατρίδα!

Βλέποντας την κατάσταση στην οποία έχει συρθεί η χώρα πήρα την απόφαση να σας στείλω μια επιστολή ίσως μια από τις χιλιάδες που πιθανόν να λαμβάνεται καθημερινά δια μέσου του ηλεκτρονικού σας ταχυδρομείου.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην χώρα μας περιγράφεται πλήρως με τους στίχους του Μάνου Ελευθερίου:

και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες,
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί.

Δεν θα ανησυχούσα καθόλου αν η χρεοκοπία της χώρας ήταν μόνο υλική κι' απόρροια κακοδιαχείρισης.
Αλλά δυστυχώς συνοδεύεται με ηθική κατάπτωση.
Έχω την υποψία ότι η χώρα οδηγήθηκε εσκεμμένα στο ναδιρ από τη κρατούσα άρχουσα και διοικούσα τάξη, πράξη που αγγίζει τα όρια της προδοσίας ή κομψότερα του δωσιλογισμού και οι συνέπειες άρχισαν να γίνονται ορατές.
Ακόμη κι' αν δεν είναι έτσι κι' ότι έγινε, έγινε εξ αμελείας τότε συμπεραίνω ότι την χώρα κυβέρνησαν και διαχειρίστηκαν ανίκανοι ή βλάκες ή και τα δυο όπως και να εχει επικίνδυνοι ήταν για το δημόσιο βίο.
Πολλοί λένε ότι ένας λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζει, θα διαφωνήσω.
Ο ελληνικός λαός έχει τους ηγέτες τους οποίους έχει διαπαιδαγωγηθεί να αποδεχτεί ή του έχουν επιβληθεί με ένα ιδιότυπο καθεστος αιχμαλωσίας.
Μικρότεροι των περιστάσεων κι' αντρικειλα ξένων δυνάμεων το μόνο που κατάφεραν ήταν να οδηγήσουν στον εκμαυλισμό και στον εξανδραποδισμό τους πολίτες.
Έτσι λοιπόν ξεμείναμε από ηθικές δυνάμεις και πλέον η προδιαγεγραμμένη πορεία μας είναι ένα αναξιοπρεπές τέλος τίτλων για μια χώρα που γεννήθηκε από τα ιερά κόκαλα των Ελλήνων.
Είδα και οίδα αυτό το χρονικό διάστημα πως αντιλαμβάνονται οι ευρωπαίοι την εταιρική μας σχέση, μάλλον την έχουν μπερδέψει με τη σχέση υποτέλειας.
Οι ίδιοι εταίροι και σύμμαχοι έχουν μετατραπεί σε εισαγγελείς απαγγέλνοντας καθημερινά με περίσσιο ζήλο παντός είδους κατηγορίες ζητώντας την κεφαλή μας επί πίνακι...
Ίσως να είναι οι κατάλληλοι γι' αυτήν τη δουλειά εξ αιτίας της προϋπηρεσίας πολλών εξ αυτών ως αποικιοκράτες, κυνηγοί κεφαλών, συλλέκτες σκαλπ ή ως φουρνάρηδες στο Νταχάου.
Μάρτυρες κατηγορίας σ' αυτή τη στημένη δική οι παλιοί φοιτητές του Μάη του '68,η γενιά του πολυτεχνείου που στη νιότη τους δείχναν ότι θα γινόταν άλλοι αφού τα συνθήματα τους που σήμερα προσποιούνται ότι δεν θυμούνται, ήταν:
νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και θεσμός είναι ο λαός, ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, ψωμί-παιδεία-ελευθερία...
Είναι αυτοί που σήμερα μας ζητάνε να βάλουμε πλάτη για να ικανοποιήσουμε ΔΝΤ και ΕΕ, κοινώς άλλοι πήδηξαν κι' άλλοι θα πρέπει να πληρώσουν.
Δυστυχώς όλοι αυτοί εξαργύρωσαν τους αγώνες τους στο γιουσουρούμ για ένα κουστούμ κατά τον Νίκο Άσημο, μετά τους πλάνεψε η dolce vita και τους σαγήνεψε η Κίρκη η οποία με το δέλεαρ της εξουσίας τους εξανδραπόδισε και μετέτρεψε αυτούς εις χοίρους ή ευγενέστερα σε golden boys.
Τώρα πια έχει πάρει φωτιά και καίγεται το σπίτι του γείτονα και δεν ξερώ τι να κάνω, να πάω να τον συνδράμω στην μάταια προσπάθεια του για κατάσβεση ή να εκκενώσω και να εγκαταλείψω το δικό μου που σίγουρα θα καεί κι' αυτό?
Οι επιστολές Μίκη Θεοδωράκη τους τελευταίους μήνες οδήγησαν στην κατάρρευση των σοφισμάτων των ντόπιων εκφραστών της νεοταξικής λαίλαπας που ως καρκίνωμα έχει απλωθεί και σφιγκταγκαλιάσει νευραλγικούς τομείς του κράτους και της κοινωνίας.
Οι κερκοπορτες έχουν ανοίξει διάπλατα και ίσως είναι αργά αφού ο εχθρός είναι εντός των τοίχων ή κομψότερα ως επισκέπτης φιλοξενούμενος μας επιτηρεί.
Δεν ξέρω αν υπάρξει Νέμεσις και δίκη παρόμοια με τη δίκη σύμβολο των εξ, το μόνο που αναρωτιέμαι μέχρι που τα ενύπνια του ελληνικού λαού?
Ευελπιστώ ότι σύντομα θα υπάρξει ένας σεισμός και ο μεν λαός θα αφυπνιστεί οι δε ετοιμόρροποι θα καταρρεύσουν έστω κι' αν τα ερείπια καταπλακώσουν και μένα.
Περίμενα πως κάποιοι λεβέντες θα εροβόλαγαν να διαμαρτυρηθούν και θα τους καμάρωνε η γειτονιά στα παραθύρια.
Περίμενα μια Αντιγόνη να αψηφίσει τον Κρέοντα και όπου να 'ναι να σημάνει τις καμπάνες.
Περίμενα έναν ταγό να ορθώσει το ανάστημα του όπως ο αείμνηστος Τάσσος και να μας καλέσει να υπερασπιστούμε την ιστορία μας, την τιμή και την αξιοπρέπεια μας,να μας παροτρύνει ευθαρσώς να μην συμμορφωθούμε με τας υποδείξεις των ισχυρών της γης.
Αντί γι' αυτά μια βουβαμάρα, μια νεκρική σιγή, μόνο κάπου στο βάθος κάτι αψιμαχίες και λίγες φωνές διαμαρτυρίας σαν επιθανάτιος ρόγχος.
Φοβάμαι, φοβάμαι αυτή την απονευρωμένη κοινωνία.
Φοβάμαι, φοβάμαι αυτόν τον ασπόνδυλο πια λαό.
Φοβάμαι, φοβάμαι γιατί δειλοί μοιραίοι κι' άβουλοι αντάμα περιμένουμε το αναπόφευκτο.
Και ο φόβος αυτός μεγαλώνει ακόμα περισσότερο γιατί αν κάτι θα ταράξει τα νερά δεν θα είναι ένα βότσαλο στη λίμνη αλλά μια εθνική τραγωδία.
Καληνύχτα πατρίδα!

Μετά τιμής,
ένας απλός, φοβισμένος, μελαγχολικός,
πολίτης.

Λαυρέντης Παπανάσος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση