Τέτοιοι που είμαστε, καλά μας κάνουν...

Η συζήτηση περί νικητών και ηττημένων των εκλογών είναι ανούσια, αυτοαναιρούμενη και παραπλανητική. Όλοι όσοι δήθεν αγωνιούν και αναρωτιούνται ξέρουν καλά και εκ των προτέρων ποιοι θα είναι οι νικητές!
Μα φυσικά όλοι όσοι θέτουν υποψηφιότητα!
Φυσικά, όλοι όσοι αναδεικνύονταν νικητές εδώ και τριανταπέντε χρόνια!
Φυσικά, το πολιτικό σύστημα, το οποίο εξακολουθεί να διάγει βίον παχύδερμον, άσωτον και άσωστον ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκάστοτε εκλογών!
Ξέρουμε επίσης ποιος θα είναι ο χαμένος.
Όλοι εμείς. Όλοι όσοι ξεθηκαρώνουμε με κάθε σημαντική ή ασήμαντη αφορμή το σπαθί, ξιφομαχούμε με ίσκιους, δίνουμε στους εαυτούς μας υποσχέσεις ότι δεν θα επαναλάβουμε το ίδιο λάθος, ότι την επόμενη φορά θα τους διαολοστείλουμε συλλήβδην, ότι το πάθημα θα γίνει μάθημα. Ενώ αντίθετα, κάθε φορά συμβαίνει με μια μυστηριώδη συνέπεια το ανάποδο και το μάθημα γίνεται πάθημα. Ενώ με μισή ή ολόκληρη καρδιά στοιχιζόμαστε στο τέλος πίσω από "παρατάξεις", ανεχόμαστε, βαδίζουμε "μπροστά" με το παρελθόν για κολαούζο, παθαίνουμε ανοσία στην προσβολή και την κοροϊδία, γινόμαστε όλοι Μιθριδάτες, κορδωμένοι κι αλαλάζοντες σε κάποιον λόφο μακριά από το πεδίο της μάχης σφενδονίτες και πελταστές.
Ρίχνουν άδεια για να πιάσουν γεμάτα. Λένε ψεύδη ξέροντας ότι όλοι ξέρουμε ότι λένε ψεύδη. Αυτό είναι το περιώνυμο συμβόλαιο με τον λαό, στο οποίο πάντοτε τόσο ξεδιάντροπα αναφέρονται. Μια συμφωνία σιωπής πάνω σε αρεστά, εύπεπτα ψεύδη. Η αποδοχή της επανάληψης όσων ουδέποτε τηρήθηκαν ούτε πρόκειται να τηρηθούν ως νομιμοποιού δύναμης της κομματικής εξουσίας. Η νομιμοποίηση της ευχέρειας του ψεύτη να εξαργυρώνει τα παλαιά ψεύδη με νέα. Και διά του εθισμού του ακροατηρίου του να καταργεί γλυκά, κομψά, αναίμακτα την ίδια τη διαλεκτική ως κρησάρα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Ας ζήσουμε για άλλη μια φορά το παραμυθάκι!
Ας επιτρέψουμε να ορθωθούν στο χορταριασμένο υπόγειο της κοινής ηθικής τα γνώριμα και αορίστως επαναλαμβανόμενα διακυβεύματα που δεν θα επιτρέψουν διαρροές, αμφισβητήσεις και λοιπές... απρέπειες!
Ας χειροκροτήσουμε αυτούς που κατά βάση μισούμε! Ας σφίξουμε χέρια που σιχαινόμαστε!
Ας εκφράσουμε τον θαυμασμό μας για τους νάνους που περνιούνται για γίγαντες!
Ας φάμε το φουντωμένο απ' τις φθινοπωρινές βροχές κουτόχορτο μέχρι να βλαστήσει το νέο!
Κι ας καταπιούμε μετά εκείνη την πίκρα που καίει το στόμα! Εκείνη την παραδοχή, που διαρκώς απωθούμε κι εξοβελίζουμε, ότι για άλλη μια φορά πιαστήκαμε κορόιδα! Ότι με τη δική μας σιωπή στα χείλη οι ταγοί μας κλείνουν πονηρά το μάτι και σιγοψυθιρίζουν "Μάγκες, μαζί τα φάγαμε!"...
Ο Ανδρέας δανείστηκε και διόγκωσε το δημόσιο τομέα, ο Σημίτης πήρε τα χρηματα των ταμείων και οργανοσμών και τα έριξε στο χρηματιστήριο και βέβαια τα έχασε. Τα χρήματα όμως δεν εξαφανιστήκαν. Απλά άλαξαν τσέπες. Ο Κωστάκης πέρα έβρεχε και τελικά ήρθε ο γιωργάκης.
Ρε παιδιά, έλεος.
Είναι δυνατό μια χώρα να κάνει τον Γιωργάκη (τζέφρυ ως γνωστό) πρωθυπουργό; Αν το έλεγες σε κάποιον πριν κανά δυο χρόνια θα γέλαγε.
Και όμως...
Μας έταξε αυτο που όλοι θέλουμε. ΛΕΦΤΑ. Όμως δε συνέχισε την πρόταση. Λεφτά υπάρχουν, γιατί άμα προσθέσεις το σύνολο των συντάξεων και των μισθών στην Ελλάδα κάνει ένα τεράστιο ποσό. Αυτά τα λεφτά εννοούσε αλλά δε μας το εξήγησε εμάς τους μακάκες.
Γι αυτό είμαστε για λύπηση, αλλά και για ξύλο, για πολύ ξύλο...
Γιατί ακολουθήσαμε τη λαική παροιμία που λέει "όπου ακους φαγητό τρέχα, όπου ξύλο φεύγα".
Αλλά έλα όμως που το παιχνίδι εδώ ήταν στημένο. Σημαδεμένα τα χαρτιά ήταν στην τράπουλα φιλαράκι.
Για όλους αυτούς τους λόγους ΕΠΒΑΛΛΕΤΑΙ να είμαστε όλοι στις εκλογές και να τους μαυρίσουμε.
Αν είναι να πέσει η κυβέρνηση έτσι ας πέσει. Και αν δεν πέσει, τότε να βγούμε στους δρόμους και να την γκρεμίσουμε "ιδιοχείρως"...
Και αν είναι να πτωχεύσουμε σαν χώρα άμα πέσει ο τζέφρυ ας πτωχεύσουμε.
Ούτως ή άλλως εκεί οδηγούμαστε. Ας το παραδεχτούμε, ας το κατανοήσουμε όλοι μας αυτό...
Τα ό,ποια μέτρα παίρνει ο Giorgo σφίγγουν τη θηλειά γύρω από το λαιμό όλο και πιο πολύ.
Σήμερα δεν πλήρωσα το ΦΠΑ ούτε εγώ ούτε άλλοι 10 φίλοι. Αύριο δε θα τον πληρώσουν 100, μεθαύρο 1.000 και πάει λέγοντας...
Οπότε ας τους μαυρίσουμε, να πέσουν, να φύγει το ΔΝΤ και να πτωχεύσουμε τώρα, χωρίς να χρειάζεται να το κάνουμε και πολύ επίπονο.
Καλύτερα να πέσει η γκιλοτίνα παρά να μας πνίγουν σιγά σιγά. Μιά κι έξω.
Καθαρές δουλειές χωρίς πόνο...

Αναγνώστης

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση