Γεώργιος Παπανδρέου: Η τραγική φιγούρα της ματαιοδοξίας

Γενικά είναι δύσκολο να εξηγήσει κάποιος τις επιλογές Παπανδρέου με βάση την κοινή λογική, από την προεκλογική ήδη περίοδο. Πολύ πιθανό είναι να παίρνει ειλλημμένες ήδη αποφάσεις, και να προσαρμόζει σε αυτές την τακτική που θα ακολουθήσει, ασχέτως με τις επιταγές της λογικής και το συμφέρον του τόπου.
Γνώμονας με αλλά λόγια είναι, με βάση τα γεγονότα πάντα, τα συμφέροντα του κόμματός του, η εξυπηρέτηση των πέραν του Ατλαντικού αλλά και εντός της Ευρώπης αγωνιούντων διεθνών τοκογλύφων και ιδιαίτερα οι προσωπικές φιλοδοξίες και πολιτικά ή προσωπικά απωθημένα του. Για το τελευταίο, θα πω παράδειγμα την υπερπροσπάθειά του να καταλάβει την εξουσία με κάθε μέσο, θεμιτό ή αθέμιτο, γνωρίζοντας ότι ήταν μάλλον η ύστατη προσπάθεια της πολιτικής του ζωής να γίνει πρωθυπουργός και να μη φύγει σαν ένας αποτυχημένος και αμφιλεγόμενος Παπανδρέου.
Τελικά τα κατάφερε να γίνει χειρότερος από αυτό που ήθελε να αποφύγει. Και από αυτό ξεκινώντας, θα λέγαμε ότι ένας σοβαρός λόγος που τον οδηγεί στην τακτική αυτή είναι ότι θέλει να αποφύγει να γίνει περισσότερο μισητός αυτός και το κόμμα του. Γιατί τα πράγματα θα σφίξουν χειρότερα και το βλέπει. Δεν έχει καμία σχέση δηλαδή με την επιλογή Καραμανλή πέρυσι και υπό το βάρος μάλιστα πολιτικού εκβιασμού του ΠΑΣΟΚ.
Από πότε δηλαδή οι δημοτικές έχουν γίνει πρόκριμα για εθνικές εκλογές και τις βαφτίζουμε τώρα έτσι;
Ο κύριος Παπανδρέου θα πρέπει να γνωρίζει όμως ότι σε πιθανές εκλογές δε θα υπάρξει αυτοδύναμη κυβέρνηση και θα έχουμε επανάληψη του σκηνικού του 89, με τρεις συνεχόμενες αναμετρήσεις, και αυτό ίσως δώσει τη χαριστική βολή στην οικονομία.
Το συμφέρον του τόπου κύριε Παπανδρέου τώρα είναι να μείνετε και να υποστείτε τα αποτελέσματα της απερίσκεπτης πολιτικής σας, ιδιαίτερα τότε που ανεβάσατε τα spreads στο θεό και μας πήγατε μετά εκεί που είμαστε τώρα.
Και αν νομίζετε ότι θα γίνετε μισητός με αυτά που έχετε υπολογίσει ότι πρόκειται να συμβούν, να το πιείτε όλο το ποτήρι, να αναλάβετε επιτέλους τις ευθύνες σας.

Ο πανικός είναι ο χειρότερος σύμβουλος
Και γιατί δεν επαναδιαπραγματεύεστε ακόμη καλύτερα ένα νέο μνημόνιο με βάση τις νέες αρνητικές εξελίξεις; Θα έχετε πλέον σοβαρά επιχειρήματα να εκθέσετε. Ποιος θα μπορεί να σας τα απορρίψει τώρα;
Ή μήπως αυτό ακριβώς θέλετε να αποφύγετε, γιατί φοβάστε να μην δυσαρεστήσετε τους κερδοσκόπους δανειστές σας;
Μήπως φοβάστε πιο πολύ να θίξετε τα συμφέροντα των δανειστών σας απ’ ότι τα συμφέροντα του λαού που σας εμπιστεύθηκε;
Εξάλλου αυτό είναι το μόνο σοβαρό που σας μένει να κάνετε πλέον. Μήπως όμως αυτό ακριβώς είναι που θέλει να αποφύγει ο κύριος Παπανδρέου; Δηλαδή να εργαστεί προς μία πραγματικά σοβαρή πολιτική πορεία και ας είναι η τελευταία πολιτική πράξη της ζωής του, προκειμένου να γλιτώσει μία χώρα, την Ελλάδα, από την θέση στην οποία ο ίδιος με την πλήρη ανευθυνότητά του την έφερε;

Η λύση που δεν συζητήθηκε ποτέ
Μπορείτε κάλλιστα, κύριε Παπανδρέου, να αποκηρύξετε το μνημόνιο, να καταγγείλετε τις πρακτικές του ΔΝΤ και των υποκαταστημάτων του (General Sachs κ.α.), να ξεμπροστιάσετε την αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να σταθεί πραγματικά δίπλα στην Ελλάδα και να την βοηθήσει έστω και την ύστατη στιγμή, αντί να βάζει κι άλλα πρόστιμα, αντί να πιέζει και για άλλους εξοπλισμούς.
Οι μεγάλοι πολιτικοί άντρες παίρνουν μεγάλες πολιτικές πράξεις και δεν ανέχονται να βρίσκονται στην σκιά κανενός, εργαζόμενοι συνεχώς για το εθνικό συμφέρον και όχι προς την κατεύθυνση παραχώρησης εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων…
Όμως, ο κύριος Παπανδρέου και η κολλεγιακή παρέα του νομίζουν πως η Ελλάδα είναι ευκαιρία. Και το διαλαλούν στους διεθνείς τοκογλύφους. Και τη μια στιγμή σέρνονται για να ζητήσουν βοήθεια, κατασυκοφαντώντας τους Έλληνες πολίτες όπου δη, ενώ την άλλη στιγμή αισθάνονται υπερήφανοι που η χώρα βρίσκεται σε καλό δρόμο. Ο κύριος Παπανδρέου και η παρέα του αποτελούν μία τραγική παρένθεση (ίσως την τραγικότερη) της πολιτικής ιστορίας της χώρας. Βέβαια, αν δεν έβρισκαν το κατάλληλο «έδαφος», δεν θα μπορούσαν να είχαν κάνει ούτε το ένα εκατομμυριοστό από όσα έχουν ανεχθεί να αποφασίζουν και να επιβάλλουν οι εξωγενείς παράγοντες (οι οποίοι βραβεύουν τα «καλά παιδιά» για την απόδοσή τους).

Η συνταγή της διακυβέρνησης
Παίρνουμε έναν λαό που στην πλειοψηφία του είναι αμόρφωτος, παρτάκιας, καλοπερασάκιας, αφελής και ξεκούραστος. Του κοτσάρουμε ένα πολιτικό σύστημα από κόμματα οι βουλευτές των οποίων εξαντλούν όλη τους την δραστηριότητα προεκλογικά για να βγούνε, τάζοντας διορισμούς και ποικίλες εξυπηρετήσεις.
Βάζουμε μια δημόσια διοίκηση διεφθαρμένη και ανεύθυνη που αντί να υπηρετεί δυναστεύει. Έναν στρατό κατοχής.
Προσθέτουμε διαπλεκόμενα Μ.Μ.Ε. που ζουν από κρατικά έσοδα επειδή συναλλάσσονται με πολιτικά συμφέροντα. Επίσης προσθέτουμε εξωτικούς θεσμούς, όπως η δικαιοσύνη, της οποίας οι λειτουργοί κάνουν αισθητή την παρουσία τους μόνο όταν είναι να διεκδικήσουν μισθολογικές αυξήσεις.
Στο τέλος βάζουμε μια ποσότητα από κρατικοδίαιτους διαπλεκόμενους
επιχειρηματίες.
Το μίγμα είναι έτοιμο.
Το αφήνουμε καμιά 30αρια χρόνια να διαπλακεί και να δέσει. Το βγάζουμε και το σερβίρουμε παγωμένο. Το αποτέλεσμα, ονομάζεται ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Προεκλογικοί αγώνες
Μια κλασσική πολιτική μέθοδος πριν από τις εκλογές είναι τα διλήμματα. Όταν δεν έχεις τι να πεις, καλλιεργείς το φόβο "μην έρθει ο άλλος και γκρεμίσει τα επιτεύγματά μας". Ποια επιτεύγματα? Ένα αρκεί, αυτό που θυμούνται όλοι, το ότι σταμάτησε να καταστρέφει τη χώρα ο προηγούμενος, λες και εσύ τα πήγες καλύτερα.
Τίποτα περίεργο δεν θα γίνει μετά τις εκλογές. Θα δούμε μαζεμένα τα μέτρα που καθυστερούν λόγω ακριβώς των εκλογών και το πολιτικό κλίμα θα είναι τέτοιο θα θυμίζει τον πρόσφατο αγώνα μπάσκετ που παίξαμε με τη Ρωσία στο μουντομπάσκετ, προσπαθώντας και οι δύο να μην κερδίσουμε και πέσουμε πάνω στο θηρίο.
Και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είμαστε από τις πλέον δημοκρατικές χώρες! Κάθε χρόνο κάνουμε εκλογές!

Η οσμή του όλου σκηνικού, προκαλεί απέχθεια και αηδία...
Αν αντιλαμβάνομαι σωστά, και μου επιτρέπεται ένας σουρεαλιστικός (αλλά ενδεχομένως και παράλληλα αντικειμενικός) παραλληλισμός, ενώ χρωστάμε της Μιχαλούς, η γειτονιά μας έχει κόψει το βερεσέ και οι δικαστικοί επιμελητές έχουν κατασκηνώσει στην κρεβατοκάμαρα μας, το θέμα της συζήτησης είναι τι χρώμα βρακί θα φορέσουμε; Γιατί; Θα κάνει αυτό πιο ευχάριστη την συνέχεια;

Αναγνώστης

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση