Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν...

Έχω αρχίσει τον τελευταίο καιρό να αναρωτιέμαι τι νόημα έχουν οι εκλογές σε ένα κράτος που ουσιαστικά βρίσκεται κάτω από οικονομική κατοχή. Όποιος βγαίνει μας κοροϊδεύει και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να ξαναβγεί.
Φέτος για πρώτη φορά δεν μπορούσαν να βρουν τοπικούς υποψηφίους για τους δήμους γιατί η πίτα πλέον που παλιά φαγωνόταν τώρα έχει μειωθεί επικίνδυνα.
Τελικά υποψηφιότητα βάζουν ή αυτοί που θα εξυπηρετήσουν τα επαγγελματικά τους συμφέροντα ή οι τελείως ψωνισμένοι με την θέση, που θέλουν να προκάνουν να βγουν δήμαρχοι και σε κάθε εκλογές είναι υποψήφιοι.
Ξέρετε κύριοι που γίνονται συχνότατα εκλογές; Στις δικτατορίες...
Και εκεί έχουν έναν υποψήφιο ή δύο που απλά εναλλάσσονται και κοιτάνε πως θα φάνε. Όποιος βγει όμως δίνει λόγο αλλού οπου δεν χρειάζεται να βγεις με εκλογές για να κυβερνάς. Την Παρασκευή στην Λαϊκή μια γιαγιά έψαχνε στα σκουπίδια. Ο Σκλαβενίτης γεμάτος από χαμηλοσυνταξιούχους που αγόραζαν σαλατικά γιατί δεν είχαν για τίποτα ακριβότερο. Είμαι ελεύθερος επαγγελματίας και έχω να δω φράγκο από το Καλοκαίρι.
Οι φίλοι μου είναι σχεδόν όλοι πλέον άνεργοι. Όσοι εργάζονται έχουν αφεντικά που πλέον τους κάνουν ότι θέλουν για να διατηρήσουν τουλάχιστον την ασφάλεια τους (Ας είναι και του ΙΚΑ ή του ΟΑΕΕ).
Οι γονείς δίνουν ότι μπορούν στα μεγάλα (30 και βάλε ) παιδιά τους.
Και συζητάμε για τις δημοτικές εκλογές; Περάσαμε κύριοι το "τι να ψηφίσω;" Φτάσαμε στο "γιατί να ψηφίσω;"
Πόσοι από εσάς αντιπροσωπεύονται επάξια από τους υποψήφιους είτε είστε ιδιωτικοί είτε δημόσιοι υπάλληλοι, είτε έχετε βαθύ ή στεγνό πορτοφόλι;
Πόσοι θα ξαναδώσετε στους ψεύτες την εντολή;
Ο κύριος Παπανδρέου ( Ο Γιωργάκης ντε) δεν κινδυνεύει να εξαγριώσει τους ψηφοφόρους. Τους έχει ήδη εξαγριώσει όπως και ο Τόνι ο Σαμαράς, η Αλέκα και όλη η παλιοπαρέα.
Δεν υπάρχουν μόνο στρατιωτικές δικτατορίες. Όταν η δημοκρατία δεν έχει την λαϊκή αναγνώριση δεν είναι δημοκρατία. Μπορεί να είναι ολιγαρχία ή βασιλεία. Μην κολλάμε με τις λέξεις. Εξαιτίας των πολλών λέξεων και λόγων φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.
Τα μάτια μου έχουν δει πολύ λίγα σε σχέση με πολλούς άλλους Έλληνες. Δεν γνώρισα πόλεμο, πείνα ή απολυταρχικό καθεστώς. Δεν έχω καμία διάθεση να γνωρίσω τώρα όταν την Ελλάδα μας από ελεύθερη την έχουν κάνει σκλάβα στα συμφέροντα τους με τις ευλογίες μιας διεφθαρμένης βουλής και μερικών χιλιάδων επιτήδειων.
Όταν είδα τον Γιωργάκη να γελάει αναψοκοκκινισμένος στον Κινέζο ντράπηκα για την κατάντια μας.
Γίναμε και επίσημα η τροτέζα όλου του πλανήτη. Ξεπουλάμε όσο-όσο στον πιο trendy πλειοδότη και ούτε το ψάχνουμε.
Κουράστηκα να μου λένε ψέματα και να με κοροϊδεύουν.
Κουράστηκα να ακούω για καλές προθέσεις και να βλέπω μόνο κακές.
Δεν είμαστε ούτε Τούρκοι, ούτε Ιρλανδοί, ούτε Αργεντινοί.
Είμαστε Έλληνες και πάντα μεγαλουργούσαμε όταν είχαμε ελευθερία και όσες φορές ματώσαμε ματώσαμε στο όνομα της πρώτα και ύστερα για οτιδήποτε άλλο.
Αυτή την ελευθερία που μας πήραν (που δεν έχει σχέση με την ασυδοσία) πρέπει να διεκδικήσουμε σθεναρά πέρα από κόμματα και φατρίες.
Στις 28 Οκτωβρίου 1940 κάποιοι είπαν «Όχι» για την ελευθερία και πολλοί εξ αυτών πέθαναν για να έχω εγώ σήμερα ελευθερία να πω «‘Όχι» και στις 7 Νοεμβρίου 2010 για τις δημοτικές.
Και αν είναι μάγκας ο Γιωργάκης ας πάει σε εθνικές μετά.
Όλοι πλέον όμως γνωρίζουμε την απάντηση σε αυτό.

Αναγνώστης

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση