Η έξοδος από το € κακή ιδέα…;

• Η ελληνική κρίση του χρέους και οι προσπάθειες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να το καταστείλει είναι ένα δοχείο που βράζει τραβώντας την προσοχή της διεθνούς κοινότητας

Το πρόβλημα του χρέους δεν είναι υπό οποιαδήποτε έννοια το τέλος της ζώνης του ευρώ ούτε ακόμη και η αρχή του τέλους. Το ποσοστό συναλλάγματος του ευρώ μπορεί να κυμανθεί έναντι σε άλλα κύρια νομίσματα και η Ελλάδα δεν πρόκειται να αποσυρθεί από τη ζώνη του ευρώ, ούτε είναι πιθανό να αποβληθεί από τα άλλα μέλη της ΕΕ.
Η άποψη ότι η Ελλάδα, ή οποιαδήποτε άλλη χώρα πρέπει να αποσυρθεί από την ζώνη του ευρώ προκειμένου να ωφεληθεί από την υποτίμηση των νομισμάτων τους, είναι απλά γελοία. Είναι δύσκολο να εισαχθεί ένα νέο νόμισμα στο άμεσο μέλλον. Μια ουσιαστική υποτίμηση, θα μπορούσε να προκαλέσει έναν εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των πιστωτών και των χρεωστών.
Δεδομένου ότι όλα τα δημόσια καθώς επίσης και του ιδιωτικού τομέα χρέη είναι σε ευρώ, ή σε άλλα «σκληρά» νομίσματα, η εισαγωγή μιας νέας δραχμής θα παρείχε μόνο μια μικρή αναβολή. Θα ανάγκαζε πιθανώς το εσωτερικό τραπεζικό σύστημα να καταρρεύσει και η διεθνής κοινότητα θα αντιλαμβανόταν μετά βίας μια τέτοια κίνηση ότι είναι όντως προς το συμφέρον της.
Ούτε η ζώνη του ευρώ είναι πιθανό να αποβάλει την Ελλάδα, ή οποιοδήποτε άλλο παρεκκλίνον μέλος.
Μια σχετικότερη ερώτηση είναι εάν η ζώνη του ευρώ ήταν αρκετά «σοφή» για να εγκρίνει τα μέτρα για να αποτραπεί μια ελληνική προεπιλογή. Δύο ζητήματα είναι υπό συζήτηση…
Κατ' αρχάς, μια εγκατάλειψη του πλοίου θα είναι μια κλασική περίπτωση του «ηθικού κινδύνου», και για άλλες κυβερνήσεις καθώς επίσης και για τις τράπεζες, οι οποίες αγοράζουν εσκεμμένα τα υψηλά αποδοτικά, αλλά επικίνδυνα κεφάλαια.
Δεύτερον, ακόμη και μετά από όλη την πολιτική γκρίνια , οι κυβερνήσεις της ευρώ-ζώνης δεν είχαν άλλη επιλογή από το να εγγυηθούν για την Ελλάδα. Η συμμετοχή των Γερμανικών, Γαλλικών, Αυστριακών και άλλων τραπεζών στην ελληνική αγορά είναι τέτοια όπου η κινητήριος «δύναμη» είναι σίγουρα το συμφέρον, και όχι η αυταπάρνηση.
Πρέπει να θεωρήσουμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση συλλήφθηκε ως πολιτική οντότητα. Με αυτή την προοπτική, η ενιαία αγορά πρέπει να θεωρηθεί ως μέγιστο επίτευγμα της ΕΕ μέχρι σήμερα.
Μια ενιαία αγορά, ως δομή, μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά και αποδοτικά μόνο εάν υποστηρίζεται από διάφορα συμπληρωματικά συστήματα. Ένα από αυτά είναι αναμφισβήτητα το ενιαίο νόμισμα και η «νομισματική ένωση». Άλλη είναι και η φορολογική ένωση: ο δημόσιος τομέας είναι ο μεγάλος συμμετέχων στην οικονομία, που δημιουργεί κίνητρα…

Αναπόφευκτη φάση
Πρέπει να δούμε το τρέχον πρόβλημα του χρέους ως δεύτερη, αναπόφευκτη φάση της διεθνούς οικονομικής κρίσης, της οποίας η σημαντική έκρηξη ακολούθησε την κατάρρευση της Lehman Brothers Holdings Inc. τον Σεπτέμβριο του 2008.
Εκείνη τη στιγμή, η διατραπεζική αγορά παρέλυσε λόγω του αυξανόμενου πιστωτικού κινδύνου και του κακού συνδυασμού «ωριμότητας» που αποτελεί τον πυρήνα του οικονομικού συστήματος. Οι προηγούμενες δεκαετίες οικονομικής ευημερίας ήταν σπαταλημένα πλεονάσματα προϋπολογισμών , που διογκώθηκαν από τα όργανα της δημόσιας γενναιοδωρίας ή του πολιτικού τυχοδιωκτισμού. Η κυκλική διόρθωση αγνοήθηκε κατά ένα μεγάλο μέρος και τα δομικά προβλήματα που προκύπτουν από τη δημογραφική αλλαγή, τα αστήρικτα συνταξιοδοτικά συστήματα και τους φουσκωμένους δημόσιους τομείς, ήρθαν αντιμέτωπα. Οι ενθαρρυντικές νομισματικές πολιτικές, ήταν μια αναπόφευκτη πολιτική απάντηση.
Ήταν πάντα σαφές ότι η οικονομική κρίση δεν θα μπορούσε να περιοριστεί σε μια ενιαία αγορά. Ακόμα μια φορά, πρέπει να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα «ως πάρα πολύ μεγάλο για να αποτύχει». Ακόμα μια φορά, πρέπει να εξετάσουμε μέχρι ποιό σημείο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πρέπει να αντλήσει τη ρευστότητα του δημόσιου τομέα σε μια αγορά όταν στεγνώσει η ρευστότητα του ιδιωτικού τομέα .
Όσον αφορά στη οικονομική πολιτική, είναι επιτακτική ανάγκη να αναδομηθεί το εισόδημα του δημόσιου τομέα και οι δαπάνες, μόλις το επιτρέψουν οι εξελίξεις, προκειμένου να επανακτηθεί η μακροπρόθεσμη πορεία της ικανότητας υποστήριξης. Η ευημερία μπορεί μόνο να προέλθει από την οικονομική ανάπτυξη, και αυτό σημαίνει ότι εστιάζουμε στην επένδυση στην εκπαίδευση, την κατάρτιση και την έρευνα.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση