Η κριτική της κρίσης

• "...Σε τούτη την οριακή κρίση, επομένως, όχι μόνο της οικονομικής δυσπραγίας της χώρας, αλλά και της έκπτωσης των παραδοσιακών θεσμών και ηθικών αξιών είναι που χρειάζεται εκ μέρους των πολιτών πρώτιστα η ενεργότερη αφύπνιση και η ουσιαστική συμμετοχή τους στα κοινά. Για να μη θεωρούνται κατά τον Θουκυδίδη “αχρείοι” και όχι απλώς “απράγμονες”..."

Τούτες τις κρίσιμες ώρες σκέφτομαι την Ελλάδα και τον Ελληνισμό. Όπως και οι απανταχού της γης Έλληνες στην πλειονότητά τους προβληματίζονται και οδύνονται ενσυνείδητα έως βαθύτερα με λόγους ή με στόνους υπαρξιακής αγωνίας. Δεν βλέπουν και δεν κρίνουν ή επικρίνουν προφανώς τα επιφαινόμενα της γενικής ανησυχίας και σύγχυσης κάτω από τους εφήμερους διαξιφισμούς των αντιπαρατιθέμενων πολιτικών λογυδρίων, των εύλογων διαμαρτυριών και των αναμενόμενων παλλαϊκών διαδηλώσεων. Η ακοή και η όραση πλέον έχει αμβλυνθεί μπροστά στις καθημερινές σχεδόν αψιμαχίες της θυμώδους έκρηξης και του βίαιου αναρχισμού, που δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Είναι ως η οργή και η αγανάκτηση από τις επιπτώσεις του δράματος να ανακαλεί μιαν άλλη, εσωτερική αίσθηση. Έτσι, περισσότερο στοχάζονται και νοηματοδοτούν τη συνακόλουθη κατάσταση του χάους και του τρόμου, όπως εκτυλίσσεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Κι ακόμη περιδεείς και με περίσκεψη πολλή αφουγκράζονται αποκωδικοποιώντας τον κοντινό απόηχο της κατακόρυφης παταγώδους πτώσης και της παρακμιακής ανατροπής.
Η ενσυναίσθητη, ωστόσο, τούτη «συμπάθεια» στα εσταυρωμένα πάθη και η συνοδοιπορία με τους πάσχοντες συνέλληνες του μητροπολιτικού κέντρου επιβάλλει αυτόχρημα και την παρεπόμενη ομόρριζη κριτική της τραγικής σημερινής κρίσης. Συνεξετάζοντάς την, βέβαια, και σπουδαιολογώντας την όχι με τους όρους μιας απόλυτης ερμητικής μονομέρειας, αλλά μιας σφαιρικής και διεισδυτικής θεώρησης των πραγμάτων.
Ως εκ τούτου, εγκύπτοντας στα πρωτογενή αίτια της σαρωτικής αυτής πανδημίας, πέρα από τις αιμάσσουσες πληγές των οικονομικών σκανδάλων και τις αλυσιδωτές αντιδράσεις από την παγκόσμια οικονομική κρίση, θα ανιχνεύαμε σίγουρα μια μακροχρόνια παθογένεια της συμπτωματολογίας της διαφθοράς και της σήψης. Επειδή, ασφαλώς, η συγκομιδή των συσσωρευμένων ολέθριων δεινών δεν ήταν άσχετη με τη σπορά και το θερισμό.
Για τούτο, το ταχύτερο δυνατό και προς αποκατάσταση της έννομης τάξης, της δικαιοσύνης και της χαμένης αξιοπρέπειας προέχει η απόδοση ευθύνης στους πρωτεργάτες και τους αυτουργούς του κακού,που όχι αθέλητά τους ενδεχομένως έχουν μελανουργήσει. Το “mea culpa”του θύτη και η τιμωρία της ύβρεως δεν είναι μόνο αναφαίρετο δικαίωμα του θύματος, αλλά και αδυσώπητη αναγκαιότητα μιας νομοτελειακής δικαίωσης καθ’ οδόν προς την κάθαρση.
Εν όψει, όμως, των χαλεπών και ου μενετών καιρών, ο περισπασμός σε αλληλοεκτοξευόμενα βέλη, σε μοιρολατρικές μεμψιμοιρίες και παρελκυστικές αιτιάσεις ουδόλως ωφελεί. Απεναντίας, ο εμπαθής σοφιστικός μικροκομματισμός για απέκδυση ή μετατόπιση ευθυνών, αλλά και ο πανικός της απόγνωσης για την επιβίωση του αύριο συσκοτίζει και αποπροσανατολίζει από τον ενδεικνυόμενο στόχο.
Εδώ και τώρα πρέπει να γίνει η συστράτευση μιας καθολικής συμπόρευσης για την έξοδο από το αδιέξοδο. Όσο κι αν η πορεία προοιωνίζεται ανηφορική και επώδυνη κι όσο κι αν ο ορίζοντας διαγράφεται επί του παρόντος ζοφερός. Απομυθοποιώντας την πυξίδα της Πανδώρας, θα προβάλει και πάλι η αισιοδοξία της ελπίδας, για να μπορέσει η άλλη πυξίδα του σωστού προσανατολισμού να οδηγήσει το δρόμο προς την κατεύθυνση της σταδιακής ανάκαμψης και της παλινόρθωσης. Γιατί η Ελλάδα του φωτός και του ήλιου της δικαιοσύνης δεν μπορεί να παραμείνει για πολύ στο πυκνό σκοτάδι της επαιτείας και της μιζέριας, της απαξιωτικής συρρίκνωσης και της εσχάτης πλάνης.
Σε τούτη την οριακή κρίση, επομένως, όχι μόνο της οικονομικής δυσπραγίας της χώρας, αλλά και της έκπτωσης των παραδοσιακών θεσμών και ηθικών αξιών είναι που χρειάζεται εκ μέρους των πολιτών πρώτιστα η ενεργότερη αφύπνιση και η ουσιαστική συμμετοχή τους στα κοινά. Για να μη θεωρούνται κατά τον Θουκυδίδη “αχρείοι” και όχι απλώς “απράγμονες”. Για ν’ αναγκαστεί, επιτέλους, η πολιτική ηγεσία να ανανήψει, μετουσιώνοντας το λόγο του εξορθολογισμού σε πράξη όχι απλώς περιστασιακά παραγωγική, αλλά διαχρονικά δημιουργική σε όλους τους τομείς και τα επίπεδα μιας συγκροτημένης διαρκούς ανάπτυξης.
Οι μεταρρυθμιστικές αλλαγές, ωστόσο, της δημοσιονομικής εξυγίανσης και της ανανέωσης του πολιτικού συστήματος πρέπει απαραιτήτως να βαίνουν παράλληλα με νέες προσεγγίσεις θέασης και πρόσληψης των πραγμάτων. Ο εκσυγχρονισμός ενός δυναμικού πολιτειακού μορφώματος, που να συνάδει με τις ιδιαιτερότητες, τις ανάγκες και τις προοπτικές της ελληνικής κοινωνίας αλλά και τις προδιαγραφές και τις απαιτήσεις του ευρωπαϊκού 21ου αιώνα, προϋποθέτει την αναδιαμόρφωση της πολιτιστικής ταυτότητας του κοινωνικοπολιτικού βίου.
Για την Ελλάδα του σήμερα είναι η ώρα της περισυλλογής και των μεγάλων πολιτικών αποφάσεων, του σχεδιασμού, ταυτόχρονα των στόχων και της υλοποίησης των έργων. Για την Κύπρο της ημικατοχής, της διαιωνιζόμενης τουρκικής αδιαλλαξίας και της μη επίτευξης εισέτι μιας δίκαιης και βιώσιμης λύσης του προβλήματός της τι πραγματικά μέλλει γενέσθαι; Ποια άραγε πρέπει να είναι η στάση μπροστά στα σημεία των καιρών και ποια πορεία πλεύσης είναι ανάγκη να ακολουθήσουμε;

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση