Τα αληθινά ζητήματα της τρομοκρατίας που δεν τέθηκαν ποτέ...

Χρόνια τώρα ζούμε το ίδιο σκηνικό. Ομάδες ένοπλων ακροαριστερών, έχουν αναλάβει το ρόλο του πολιτοφύλακα. Το πρόσχημα μετά το 1974 ήταν η σύγκρουση κυρίως με όσους υπηρέτησαν το καθεστώς της 21ης Απριλίου.
Έτσι δολοφονούνται αξιωματικοί της Αστυνομίας, με την κατηγορία του Βασανιστή, όπως ο Μάλλιος και ο Μπάμπαλης. Επίσης δολοφονείται ο σταθμάρχης της CIA στην Αθήνα, Γουέλς, που όμως ήξερε τα πάντα για το ποιοι πολιτικοί ήταν καταδότες της ΕΣΑ. Τι περίεργο... Και δυστυχώς ο λαός τότε δεν αντιδρούσε.
Από ένα σημείο όμως και μετά η κατάσταση ξεφεύγει. Δολοφονούνται αστυνομικοί, δικαστικοί, δημοσιογράφοι, εκδότες, οι οποίοι ήταν απλά «δεξιοί». Και εκεί ακόμα που επλήγησαν στόχοι μη δεξιοί, ήταν μάλλον για εκφοβισμό, όπως στον Πέτσο και Ραυτόπουλος. Έτσι η τρομοκρατία στην Ελλάδα, δυστυχώς παγιοποιείται. Και δυστυχώς αναλαμβάνει έναν ρόλο περίεργο. Δεξιοί εκδότες δολοφονούνται, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει δημοσιογραφικό δυναμικό για την λεγόμενη δεξιά. Ικανότατοι αστυνομικοί δολοφονούνται σαν επίδειξη δυνάμεως έναντι της Αστυνομίας. Με την δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη, η οποία έγινε σε μία κρίσιμη πολιτική στιγμή για τον τόπο, πολλοί μίλησαν για προσπάθεια αποσταθεροποίησης, η οποία μπορεί και να κατευθυνόταν από ξένες υπηρεσίες και κύκλους.
Έρχεται μετά η υποτιθέμενη εξάρθρωση του ΕΛΑ και της 17Ν. Τότε κάποιοι περίμεναν ότι η κατάσταση θα άλλαζε. Δεν έγινε όμως έτσι. Νέα γενιά τρομοκρατών, με νοοτροπία συμμορίτη του χειρίστου είδους, με στρατολογημένα μέλη από τα Δεκεμβριανά του 2008, εμφανίζεται στο προσκήνιο. Κτυπήματα που δεν στρέφονται πλέον κατά υψηλών στόχων, αλλά κατά απλών καθημερινών πολιτών, κατά συνανθρώπων που ζουν και εργάζονται ανάμεσα μας. Είναι ευτύχημα το ότι δεν έχουμε θρηνήσει ακόμα εκατοντάδες νεκρούς, από ορισμένα από αυτά. Αποκορύφωμα , η επίθεση στο Α. Τ. Αγίας Παρασκευής, κατά νεαρών αστυφυλάκων, κατά εργαζόμενων των 800 το πολύ ευρώ. Και πότε; Παραμονή της εθνικής επετείου.
Τα ερωτηματικά θα εξακολουθήσουν να υφίστανται. Πάντοτε στόχοι ήταν ανήκοντες στη λεγόμενη δεξιά. Ποτέ κανείς αριστερός. Επιλεκτική στοχοποίηση. Επίσης δεν έχει κτυπηθεί στόχος ισραηλινών συμφερόντων. Ούτε πρεσβείες, ούτε τίποτα. Γιατί άραγε; Τελικά τους τρομοκράτες τους ξέρουν ποιοι είναι; Αν ναι, θα τους πιάσουν: Μήπως οι δηλώσεις του Χρυσοχοϊδη-ενός ανθρώπου με επιτυχίες στον αντιτρομοκρατικό αγώνα- είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση, μόνο και μόνο να κλείσει το μάτι στην πλειοψηφία των πολιτών που έδωσαν την διαφορά του 10%; Μήπως όταν σε λίγο καιρό έχουμε άσχημες εξελίξεις στα εθνικά θέματα και στην οικονομία, ένα δυνατό τρομοκρατικό κτύπημα λειτουργήσει έτσι ώστε να αποπροσανατολίσει τον λαό, ειδικά σε περιόδους ηθικής και κοινωνικής αποσύνθεσης σαν αυτές που ζούμε;
Το σίγουρο είναι ότι η δήλωση Χρυσοχοίδη περί πολέμου είναι πέρα για πέρα σωστή. Να ορθωθεί μέτωπο αντίστασης στην τρομοκρατία. Από όλους. Από συνδικάτα, φορείς σωματεία. Όπως έγινε στην Ισπανία, την Ιταλία και σε άλλες χώρες. Γιατί αν τα αριστερίστικα καθάρματα δουν ένα εκατομμύριο Αθηναίους να διαδηλώνουν εναντίον τους, προφανώς θα το σκεφθούν ξανά.
Το ζητούμενο λοιπόν είναι αν το μεταπολιτευτικό ελληνικό κράτος θέλει όντως να πολεμήσει τους τρομοκράτες.
Πράγμα ακόμα άγνωστο...
Τάσος Δημητρακόπουλος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση