Το Κυπριακό κατευθείαν στον γκρεμό

Του Νίκου Μεσαρίτη
Ένα ερώτημα είναι φυσιολογικό για τον κάθε φυσιολογικό Κύπριο. Πού πάμε; πόσο απέχει ο γκρεμός; Πότε θα φτάσουμε, αν φτάσουμε, σ’ αυτόν;
Κανένας δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται να απαντήσει με σοφία και αλήθεια. Αντίθετα, αρκετοί είναι αυτοί που εκμεταλλεύονται ή παίζουν με το ερώτημα. Οι πολίτες παρακολουθούν διαπληκτισμούς και χαρακτηρισμούς, μ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργείται η ψευδαίσθηση. Αφού αυτοί τσακώνονται, υπάρχει χρόνος και χώρος, η άμαξα είναι μακριά από την κατακρήμνιση.
Άλλοι ελπίζουν για τη λύση, άλλοι τη χαρακτηρίζουν καταστροφή, μόνιμη καταπάτηση των δικαιωμάτων, βλέπε συμφερόντων, των Ελληνοκυπρίων και άλλοι πιο λανθασμένα οδυνηρό συμβιβασμό.
Αυτοί οι τελευταίοι μάλλον ερασιτεχνικά προετοιμάζουν το λαό για να τον εξοικειώσουν με μιας μορφής επερχόμενη ψευδοήττα.
Πώς είναι δυνατόν να ζητάς από τους ανθρώπους να σκύψουν το κεφάλι, να συμβιβαστούν, και μάλιστα οδυνηρά, τη στιγμή μάλιστα που περνούν καλά, βλέπουν το ευρωπαϊκό τους μέλλον και οι μόνοι κίνδυνοι προέρχονται από αρρώστιες και θανατηφόρα δυστυχήματα. Όπως σ’ ένα φυσιολογικό κράτος, μια φυσιολογική κοινωνία που δεν βλέπει μπροστά τους γκρεμούς και κινδύνους.
Αφού το πολιτικό κατεστημένο είναι άνετο και «παίζει», εμείς γιατί να συμβιβαστούμε; Αυτοί που προβάλλουν την εθνική αξιοπρέπεια, που οχυρώνονται πίσω από το δίκαιο, αυτοί που κατηγορούν όσους δεν σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, έχουν τις χειρότερες συμβουλές, στην ουσία υποβάλλουν στο λαό ότι βρισκόμαστε σ’ ένα γήπεδο όπου οι αντίπαλοι δεν μπορούν να προσέλθουν.
Έχουν αποβληθεί από έναν αόρατο διαιτητή. Κόκκινες κάρτες γιατί καταπάτησαν το δίκαιο, άρα η εστία του αντιπάλου είναι κενή, μπορούμε να ρίξουμε όσα τέρματα θέλουμε, θα φύγουμε από το γήπεδο νικηφόροι και όχι μόνον ολόκληρο το πρωτάθλημα δικό μας.
Το χειρότερο, αυτοί που μιλούν για το δίκαιο δεν είναι παράδειγμα δικαίου στην καθημερινή τους ζωή. Μήπως στο επίπεδο της μονάδας είναι επιτρεπτό να αδικείς, αλλά στο επίπεδο των κρατών δεν επιτρέπεται, μήπως όταν αδικεί ένας ομοεθνής μπορεί να γίνει αποδεκτό στα πλαίσια εθνικής αμνηστίας, όταν αδικεί ένας αλλοεθνής αυτό είναι έγκλημα ασυγχώρητο;
Μήπως εμείς ως Ελληνοκύπριοι δεν αδικήσαμε, πάντα εμείς αδικούμαστε;
Μήπως με την αφελή πολιτική μας βρεθήκαμε μόνοι μας αδικημένοι;
Ξεχνούμε το 1974, η αδικία μας συμφωνήθηκε από την ακροδεξιά του ελληνικού έθνους με την Τουρκία, καθηλώνοντας την εθνοφρουρά, για να μη ζοριστεί ο Αττίλας;
Δεν εισηγούμαι ότι πρέπει να πληρώσουμε τα λάθη μας, εισηγούμαι ότι με κούφια λόγια δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας, με ψευδοπατριωτισμούς δεν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας απέναντι στο έθνος. Εισηγούμαι ότι με το να διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας για το δίκαιο δεν σημαίνει ότι έχουμε στρατηγική. Κάνουμε έναν έσχατο αγώνα, επιδιώκουμε μια μικρή νίκη, όχι έναν οδυνηρό συμβιβασμό. Μια νίκη που δεν θα αποκαταστήσει όλα τα καλά. Μια αρχή για ένα νέο ταξίδι χωρίς την παρουσία του Αττίλα και την εισροή εποίκων στο βορρά, χωρίς την ευκολία του κατοχικού στρατού να ελέγχει τον νότο σ’ ένα ρευστό και επικίνδυνο μέλλον για μας. Αυτό δεν είναι ένας οδυνηρός συμβιβασμός.
Άοπλοι επιτυγχάνουμε μια νίκη ανάλογη των δυνάμεων. Ο γκρεμός είναι πάντα κοντά όταν βυθιζόμαστε στις ψευδαισθήσεις, όπως το 1974.
Η πατριωτική χούντα δεν πρόκειται να μας προδώσει, το πίστευαν οι πραξικοπηματίες, αλλά και ο εκλεγμένος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Οι Τουρκοκύπριοι θα ψοφούσαν έγκλειστοι στους θυλάκους τους με ευθύνη της ηγεσίας τους, αλλά και της κυπριακής κυβέρνησης πολιτικής ψευδαισθήσεων.
Σε λίγους μήνες, σαν σε εφιάλτη, πέσαμε στον πρώτο γκρεμό. Με την αλλοπρόσαλλη εμφύλια αντιπαράθεση μάλλον προετοιμάζουμε το επόμενο πέσιμο.
Πόσα θα αντέξουμε; Αυτό να μας απαντήσουν.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση