Ο τουρκικός επεκτατισμός και ο Ελληνικός ραγιαδισμός

Νέο-οθωμανισμός: Η αυτοκρατορία επανέρχεται!

Τα τελευταία χρόνια έχει κάνει την εμφάνισή της στην Ελλάδα, αλλά και στην Κύπρο, μία νέα τάση όσον αφορά τις σχέσεις μας με την Τουρκία. Ορισμένοι κύκλοι της ελίτ της Ελληνικής κοινωνίας φαίνεται να προκρίνουν μία ριζική αναθεώρηση της Ελληνικής πολιτικής και εν γένει στάσης μας απέναντι στην γείτονα, που συνίσταται σε μία προσέγγιση των δύο χωρών, αμβλύνοντας τις διαφορές του παρελθόντος, με στόχο τις καλές σχέσεις.
Η διάθεση υποχωρητικότητας εμφανίζεται μόνο στην Ελληνική πλευρά, όπου κάποια «τζάκια» είδαν στην Τουρκία μία τεράστια αγορά αλλά και φθηνά εργατικά χέρια τα οποία θα μπορούσαν να γίνουν αντικείμενο συνεκμετάλλευσης με τα «τζάκια» της Τουρκίας. Αυτόματα, αναγεννήθηκε η τάση του ραγιαδισμού και ξεχνώντας οι «πλουτοκράτες» της Ελλάδας τις ιστορικά αποδεδειγμένες αρπακτικές διαθέσεις της Τουρκίας, ελπίζουν (έως παρακαλούν) να υπάρξει ένα πεδίο συνεννόησης (έστω και μέσα από έναν συνεχή υποχωρητισμό της Ελληνικής πολιτικής και των Ελληνικών συμφερόντων έως συνόρων) για να μπορέσουν να κερδίσουν ακόμη περισσότερα.
Κορυφαίο γεγονός της τάσης αυτής, που πήρε διαστάσεις εθνικής συζήτησης, υπήρξε το γνωστότατο βιβλίο της κυρίας Ρεπούσημ, το οποίο έκανε μία σοβαρή προσπάθεια να προωθηθεί στο Ελληνικό δημοτικό σχολείο και χαρακτηρίστηκε από πολλούς ούτε λίγο ούτε πολύ, ως στυγνή ανθελληνική προπαγάνδα.
Πίσω από αυτή την τάση που προωθείται από κύκλους της πολιτικής, επιχειρηματικής, εκπαιδευτικής, φιλοσοφικής και μερικές φορές της Εκκλησιαστικής ελίτ του τόπου μας, κρύβεται η πεποίθηση ότι έφτασε η ώρα να αποδεχθούμε την τουρκική υπεροχή (πληθυσμιακή, στρατιωτική, γεωπολιτική) και να επιλέξουμε την προσαρμογή σε αυτή τη νέα πραγματικότητα.
Η προσαρμογή ξεκινάει κατά ορισμένους από μία μορφή συνεργασίας, καλής γειτονίας με αμοιβαίες υποχωρήσεις και φτάνει κατ’ άλλους μέχρι την πλήρη υποταγή μας…
Όλο αυτό το σενάριο που φαίνεται να προωθείται από ηγετικούς κύκλους και των δύο χωρών, με διαφορετικές ωστόσο στοχεύσεις, εδράζεται στο (λαθεμένο ή επιτηδευμένο ως συμπέρασμα) γεγονός ότι η πολιτική της Τουρκίας έχει αλλάξει την τελευταία περίοδο. Η αλλαγή αυτή, το νέο πλαίσιο της πολιτικής της Τουρκίας, ακούει στο όνομα Νέο-Οθωμανισμός και εξελίσσεται αθέατα σήμερα σε Ελλάδα και Τουρκία.
Η εμφάνιση του νέο-οθωμανισμού
Ο νέο-οθωμανισμός έκανε την εμφάνιση του ως ιδεολογικό ρεύμα στις αρχές του 20ού αιώνα, σε μια εποχή που κυριαρχούσε ο προβληματισμός για την πορεία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που κατέρρεε.
Σύμφωνα με τον Γκιοκάλπ, που θεμελίωσε τη νέα ιδεολογία, η Τουρκία έπρεπε να ακολουθήσει το παράδειγμα της Ιαπωνίας: να δανειστεί όλα τα πολιτιστικά στοιχεία ισχύος της Δύσης που της ήταν απαραίτητα, και ταυτόχρονα να διατηρήσει αναλλοίωτη τη δική της κοινωνικο-θρησκευτική κουλτούρα.
Έτσι, το τουρκικό κράτος θα αναδυόταν ως κράτος-πρότυπο για την ευρύτερη περιοχή, και λόγω της δύναμης του, της γεωστρατηγικής και πολιτισμικής του σημασίας θα μπορούσε να επιβληθεί εκ νέου, εγκαινιάζοντας μια νέα περίοδο ηγεσίας, ανάλογη με αυτήν της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Με την επικράτηση των Νεότουρκων και τη δημιουργία του κεμαλικού κράτους, το ιδεολόγημα αυτό εγκαταλείφθηκε. Το ισλαμικό στοιχείο, βασική συνιστώσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αλλά και του νέο-οθωμανισμού, δεν είχε καμία θέση στο κοσμικό κράτος που οραματίστηκε και έκανε πράξη ο Κεμάλ Ατατούρκ.
Το όραμα του Οζάλ
Ο νέο-οθωμανισμός έκανε ξανά την εμφάνιση του με τον Τουργκούτ Οζάλ, πρωθυπουργό και πρόεδρο της Τουρκίας, από το 1983 μέχρι το 1993, μια ιδιαίτερη προσωπικότητα της σύγχρονης τουρκικής πολιτικής σκηνής.
Ο Οζάλ ήταν θρησκευόμενος μουσουλμάνος (μέλος του σούφικου τάγματος των Νακσιμπεντή)και ταυτόχρονα αποδεκτός από τη στρατιωτική χούντα της Τουρκίας, που μάλιστα τον βοήθησε να εκλεγεί πρωθυπουργός το 1983.
Παράλληλα, ο ίδιος διατηρούσε πολύ καλές σχέσεις με τις μεγάλες επιχειρήσεις της χώρας του, με διεθνείς οργανισμούς και την αμερικανική κυβέρνηση. Αυτή η ιδιαίτερη προσωπικότητα (ένα κράμα θρησκευτικού συντηρητισμού, πολιτικού φιλελευθερισμού, επαναστατικής επιχειρηματικότητας και αποτελεσματικής ηγεσίας), πίστευε ότι το μεγαλείο της χώρας του βρίσκεται στο ένδοξο παρελθόν της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και όχι στο «κλειστό» κεμαλικό μόρφωμα.
Στο πρόσωπο του Οζάλ ο νέο-οθωμανισμός βρήκε τότε τον τέλειο εκφραστή του, και μάλιστα κάτω από τη μύτη των στρατιωτικών. Η ανάπτυξη της ισλαμικής συνείδησης στη σύγχρονη Τουρκία, ήταν για τον Οζάλ το μεγάλο στοίχημα, που μπορούσε να αποβεί (αν κερδιζόταν) το καθοριστικό πλεονέκτημα για την πορεία της χώρας του. Χαρακτηριστική των προθέσεων του, είναι η δήλωση του: «Ο τουρκικός κόσμος τον 21ο αιώνα θα κυριαρχήσει στη ζώνη που εκτείνεται από την Αδριατική μέχρι το Σινικό Τείχος και θα καταστεί κυρίαρχη δύναμη στον κόσμο».
Για να γίνει αυτό, ο Οζάλ πίστευε ότι η παραδοσιακή αντίληψη των Κεμαλιστών περί ενός έθνους-κράτους χρειαζόταν ριζική αναθεώρηση. Διαφορετικά η Τουρκία κινδύνευε να εγκλωβιστεί στις εγγενείς της αδυναμίες. Το μειονέκτημα -κατά τους Κεμαλιστές- της χώρας όσον αφορά την πολυδιάσπαση της σε μειονότητες, μπορούσε να αποβεί ισχυρό πλεονέκτημα κατά τον Οζάλ, με τη θέσπιση μιας νέας εθνικής ταυτότητας.
Η νέα ταυτότητα, θα μπορούσε να καλύψει, όπως κατά το παρελθόν και η οθωμανική, τις ανάγκες έκφρασης τόσο των μειονοτικών ομάδων μέσα στην Τουρκία (Κούρδοι, Λαζοί, Αζέροι, Πομάκοι, Αλβανοί κ.λ.π.) όσο και στην ευρύτερη περιοχή (Ιράν, Ιράκ, Βουλγαρία, Αλβανία, Ελλάδα κ.λ.π.), επιτρέποντας έτσι την Τουρκία να διεκδικήσει εκ νέου μία θέση ανάμεσα στους ισχυρούς του πλανήτη, όπως επιβάλλει η ιστορία της.
Το νέο-οθωμανικό όραμα του Οζάλ προχωρούσε στη δημιουργία ενός ομοσπονδιακού κράτους, στα πρότυπα των ΗΠΑ και της Ε.Ε. και στην ανάδειξη της παλιάς αυτοκρατορικής αίγλης στα σύγχρονα δεδομένα, με βασικό στόχο την ηγεμονία της Τουρκίας στις χώρες που αποσχίσθηκαν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Ο «φίλος» Ερντογάν
Τη σκυτάλη του νέο-οθωμανισμού, μετά το θάνατο του Οζάλ και ένα διάλειμμα καθεστωτικών κυβερνήσεων, πήρε το 2002 μία άλλη ιδιαίτερη προσωπικότητα, ο ισλαμιστής πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν. Παρά τις αρχικές ελπίδες πολλών πολιτικών σε Ελλάδα και Κύπρο στο πρόσωπο του Ερντογάν για μία εκσυγχρονιστική, δημοκρατική και ειρηνική πολιτική της Τουρκίας, ο Τούρκος πρωθυπουργός δεν άργησε να δείξει τις νέο-οθωμανικές και ιμπεριαλιστικές του αληθινές προθέσεις.
Χαρακτηριστικό των προθέσεών του είναι τα «ανοίγματα» που έκανε σε χώρες της παλιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ώστε να εξομαλυνθούν οι σχέσεις τους κι έτσι, σταδιακά, η Τουρκία να παίξει απέναντί τους τον ηγεμονικό της ρόλο. Για να το πετύχει αυτό, η κυβέρνηση Ερντογάν προσπαθεί τα τελευταία χρόνια να δείξει ένα πρόσωπο συγκερασμού του Ισλάμ με το κοσμικό – εξευρωπαϊσμένο κράτος, το οποίο μπορεί να πορεύεται με βήματα αρχηγικά, διαπραγματευόμενο με ίσους όρους με τις μεγάλες δυνάμεις (η άρνηση του 2002 στις ΗΠΑ να περάσουν αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις μέσω της Τουρκίας στο Βόρειο Ιράκ), παίζοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στην περιοχή και στις διεθνείς εξελίξεις. Προς αυτή την κατεύθυνση βέβαια, εργάστηκαν και οι μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας, οι οποίες διείσδυσαν στα γειτονικά κράτη και εργάστηκαν προς την κατεύθυνση δημιουργίας θετικού κλίματος, σε μικρές και μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες, υπέρ της Τουρκίας ως ηγετικής και απαραίτητης δύναμης της περιοχής.
Σε αυτό το πλέγμα εντάσσεται και η προσέγγιση του Ερντογάν στη Συρία, καθώς και η αλλαγή στάσης απέναντι στο Παλαιστινιακό, με την οποία ο Τούρκος πρωθυπουργός θέλει να αποδείξει ότι έχει το σθένος να στηρίξει ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο και να προβληθεί αυτόματα ως ηγέτιδα – προστάτιδα δύναμη του Ισλάμ.
Το «κρυφό χαρτί» που έχει ανασύρει ο Τούρκος πρωθυπουργός σε όλες αυτές τις κινήσεις του είναι το ισλαμικό στοιχείο. Έχοντας τοποθετήσει στο επίκεντρο της νέας τουρκικής ταυτότητας, επιτρέπει στην Τουρκία να διεισδύει πια στις μουσουλμανικές μειονότητες τόσο των Βαλκανικών κρατών, όσο και αυτών της Ευρώπης, αλλά και στα μουσουλμανικά κράτη της Ασίας. Το δίχτυ που απλώνει η νέο-οθωμανική Τουρκία είναι έως επικινδυνότατο εάν κάποια στιγμή συμβεί αλλαγή και παρατηρηθούν «στροφές» κατά των συμφερόντων της Άγκυρας.
Χαρακτηριστικό δείγμα της νέας αυτής πολιτικής, ήταν η παρότρυνση του Ερντογάν σε ομιλία του σε μετανάστες στη Γερμανία, κατά το πρόσφατο ταξίδι του εκεί τον Φεβρουάριο του 2008, για διατήρηση της μητρικής κουλτούρας του και της εθνικής τους ταυτότητας.
Η Ελλάδα στη σκιά της Τουρκίας
Η Τουρκία, λοιπόν, κινείται με συνέπεια (από τη δική της βέβαια πλευρά και προς τα δικά της συμφέροντα) τα τελευταία χρόνια πάνω στον άξονα της νέο-οθωμανικής πολιτικής που έχει χαράξει. Και το εύλογο ερώτημα είναι: Τι κάνουμε εμείς;
Το μόνο βέβαιο είναι πως παρά την πολυδιαφημιζόμενη ελληνοτουρκική φιλία από την πλευρά μας, τα ζεϊμπέκικα του Γιώργου Παπανδρέου με τον Ισμαήλ Τζεμ και την κουμπαριά Καραμανλή – Ερντογάν ώστε να εμπεδωθεί ένα κλίμα εμπιστοσύνης, παρά τις χιλιάδες Ελλήνων τουριστών που συρρέουν κάθε τρεις και λίγο στην Πόλη αφήνοντας χιλιάδες ευρώ και τονώνοντας με αυτό τον τρόπο την Τουρκική οικονομία, και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της κυρίας Ρεπούση και του Ελληνικού υπουργείου Παιδείας να αλλαχθούν τα βιβλία ιστορίας των παιδιών μας, προκειμένου να μην «θίγεται» η γειτονική χώρα και να μην «εξάπτονται πάθη», παρά λοιπόν όλες αυτές τις κινήσεις φιλίας από την πλευρά μας, που αγγίζουν μερικές φορές την λέξη προδοσία και εθνική μειοδοσία, η αλήθεια είναι ότι καμία ουσιαστική πρόοδος δεν έχει σημειωθεί στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Αντίθετα, το τουρκικό κράτος, ακολουθώντας αταλάντευτα τους ιδεολογικούς του στόχους, αυξάνει καθημερινά την επιρροή του στην ευρύτερη περιοχή και εγείρει συνεχώς νέες αξιώσεις απέναντι στην Ελλάδα για μία σειρά από ζητήματα, από τη Θράκη και το Αιγαίο, μέχρι τα Δωδεκάνησα, την Κρήτη και την πολύπαθη Κύπρο.
Η κατάσταση μάλιστα αναμένεται να γίνει ακόμη χειρότερη, ακόμη πιο δύσκολη για εμάς, από τη στιγμή που η νέα ηγεσία των ΗΠΑ έσπευσε δια στόματος Ομπάμα, στην πρόσφατή του επίσκεψη στην γείτονα χώρα, να αναβαθμίσει σε μέγιστο βαθμό την Τουρκία, καθιστώντας την ηγέτιδα δύναμη στην περιοχή μας.
Οι ΗΠΑ προσδοκούν σε διευκολύνσεις και βοήθεια από την Τουρκία, για να κλείσουν το μέτωπο του Αφγανιστάν και να συνομιλήσουν με τα σκληρά ισλαμικά καθεστώτα. Ο ισλαμιστής Ερντογάν μπορεί να λειτουργήσει ως ενδιάμεσος ανάμεσα στις ΗΠΑ και στα καθεστώτα αυτά, μεταφέροντας τις αμερικανικές προτάσεις. Οι κυβερνήσεις Μπους είχαν σε ανυποληψία την Τουρκία. Η κυβέρνηση Ομπάμα της δίνει τον πρώτο ρόλο, κάτι που ίσως να το μετανιώσει πικρά και γρήγορα.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι: αν χωρίς αμερικανικές «πλάτες» η Τουρκία αλώνιζε στο Αιγαίο και προκαλούσε στην Κύπρο, τώρα, με την πλήρη υποστήριξη της υπερδύναμης, τις μας περιμένει; Πώς πρόκειται να συνεχίσει τις «δράσεις» της και τα σχέδιά της η «φίλη» και «σύμμαχος» Τουρκία;
Η Ελληνική απάντηση
Μέσα σε αυτό το κλίμα, λοιπόν, που διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια μέχρι σήμερα, φαίνεται ότι ένα μέρος της Ελληνικής ελίτ έχει πλέον αποδεχθεί την τουρκική «υπεροχή» και κινείται προς την υλοποίηση ενός νέου status που θεωρεί ότι εξυπηρετεί τους σκοπούς του. Αυτή η αποδοχή έχει εκφραστές σε κάθε κοινωνικό πεδίο.
Στον χώρο της πολιτικής εκφράζεται μέσω της περίφημης «Ελληνοτουρκικής φιλίας», όπως ήδη είδαμε, και τις συνεχείς παραχωρήσεις μας στο Αιγαίο, στη Θράκη και στην Κύπρο.
Σε ιδεολογικό επίπεδο, μία σταδιακή απαξίωση της εθνικής μας ταυτότητας και παράλληλα μία αλλοίωση και μετάλλαξη της ιστορικής μας συνείδησης, με εγχειρήματα όπως το περίφημο βιβλίο της κυρίας Ρεπούση, περί «ανεκτικής» Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και πολλά ανάλογα συγγράμματα ορισμένων Πανεπιστημιακών (ας μην λησμονήσουμε την πρόταση πριν μερικά χρόνια του καθηγητή Δημήτρη Κιτσίκη περί Ελληνοτουρκικής συνομοσπονδίας).
Επίσης, με δημοσιεύσεις γνωστών διανοούμενων που αναπολούν την κοινότητα της Αυτοκρατορίας και την «διπλή ηγεμονία», φτάνοντας μάλιστα στο σημείο ορισμένοι να πιστεύουν πως αν η Τουρκία παραιτηθεί από τις επεκτατικές βλέψεις της, ίσως να υπάρχει τρόπος να εκμεταλλευτούμε από κοινού ενεργειακά το Αιγαίο!!!
Σε πολιτιστικό επίπεδο, με τις διάφορες καλλιτεχνικές συνεργασίες που αναπτύσσονται, με τραγουδιστές και από τα δύο κράτη από κοινού σε CD και συναυλίες, με κινηματογραφικές ταινίες, τούρκικα σήριαλ στην ελληνική τηλεόραση κ.α. που καμουφλάρουν την συνεχή τουρκική επιθετικότητα και εθίζουν την Ελληνική κοινωνία σε μία τάχα φιλική σχέση.
Σε εκκλησιαστικό επίπεδο, με την αύξηση της βαρύτητας του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως σε σχέση με την Ελλαδική Εκκλησία. Αρωγοί στην προσπάθεια αυτή είναι, εκτός από ορισμένους Έλληνες πολιτικούς, γνωστοί μεγαλοεπιχειρηματίες που κατά «σύμπτωση» εμπιστεύονται τα κεφάλαιά τους στο Τουρκικό κράτος και ταυτόχρονα είναι οφφικίαλοι (δηλαδή αξιωματούχοι), οι ίδιοι ή μέλη του στενού οικογενειακού περιβάλλοντός τους, του Οικουμενικού Πατριαρχείου…
Τέλος, σε επιχειρηματικό επίπεδο, με την αυξανόμενη διασύνδεση της Ελληνικής Οικονομίας με την τουρκική και την ανάπτυξη Ελληνοτουρκικών ομίλων που υιοθετούν την νέο-οθωμανική στρατηγική. Σε αυτό το τελευταίο, που είναι και ο κινητήριος μοχλός, όπως φαίνεται, όλης της διασύνδεσης, αξίζει να σταθούμε κάπως περισσότερο…
Ελληνική επιχειρηματικότητα στην Τουρκία
Αυτή τη στιγμή Έλληνες εφοπλιστές κατασκευάζουν και ναυπηγούν πλοία τους στην Τουρκία, λόγω φθηνότερων τιμών. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται, ο ιδιοκτήτης της εταιρείας Naftotrade Νίκος Βαρβετές, με έξι πλοία, ο εφοπλιστής Γιάννης Ξυλάς, με τρία πλοία, η οικογένεια Χατζηδάκη με την εταιρεία Delna Carriers, οι οποίοι ναυπήγησαν κυρίως πλοία μεταφοράς τσιμέντου. Επίσης πολλοί μπαίνουν συνέταιροι σε τουρκικά ναυπηγεία.
Σαν αποτέλεσμα, η Τουρκία συμπεριλαμβάνεται στη λίστα των 10 πρώτων χωρών σε ναυπηγήσεις, σύμφωνα με το Lloyd’s Register Fairplay. Και αυτό συνέβη με την βοήθεια των Ελλήνων εφοπλιστών, φυσικά…
Στις Τράπεζες και τους Τραπεζίτες παρατηρούμε στις 4 Δεκεμβρίου 2005 να ιδρύεται η Ελληνοτουρκική τράπεζα Aegean Business Bank. Από την πλευρά της Ελλάδας υπέγραψε ο οικονομολόγος τραπεζίτης Δημήτριος Αλεξόπουλος και από την Τουρκική πλευρά ο εκπρόσωπος του Τουρκικού Επιμελητηρίου Σμύρνης Ali Tuna Turkay. Ελληνοτουρκική τράπεζα Αιγαίου, λοιπόν, την ίδια στιγμή που οι Τούρκοι αμφισβητούν την Ελληνικότητα του Αιγαίου και την παραβιάζουν συστηματικά, καθημερινά, ποικιλοτρόπως και ασύστολα.
Στο μεταξύ, η Τουρκική ιδιωτική τράπεζα Finansbank αγοράστηκε από την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, έναντι του κολοσσιαίου τιμήματος των 3 δις $, έτσι ώστε πολλές τουρκικές εφημερίδες να αποκαλούν Μπιλ Γκέητς της Τουρκίας τον πρώην ιδιοκτήτη της Finansbank, λόγω του ποσού που πήρε από τον κύριο Αράπογλου, Διοικητή της Εθνικής Τράπεζας.
Επίσης, το φθινόπωρο του 2006 η Alpha Bank, ξεκίνησε συνεργασία με τον όμιλο Anadolu στην Κωνσταντινούπολη, ενώ φήμες για επενδύσεις στην Τουρκία ακούγονται και για την Τράπεζα Πειραιώς.
Πέρα από τον τομέα των τραπεζών όμως, συνεργαζόμαστε με τους Τούρκους (μέσα σε πολλά άλλα) και στην κατασκευή μίας πόλης στο Ομάν (συνεργασία της ΑΚΤΩΡ –συμφερόντων Μπόμπολα- με την Τουρκική ΕΝΚΑ), αλλά και στα τυχερά παιχνίδια!
Συγκεκριμένα, ο ΟΠΑΠ και η Intralot του κ. Κόκαλη, διεκδικούν μαζί την άδεια για την τουρκική λοταρία Milli Piyango, που πλέον ιδιωτικοποιείται. Η Intralot, έχει μακρά παρουσία στην Τουρκία, αφού διαχειρίζεται μαζί με την Turkcell το αθλητικό στοίχημα από το 2003 και πρόσφατα κέρδισε το διαγωνισμό για την ανάληψη της διαχείρισης για την επόμενη δεκαετία.
Εάν η κοινοπραξία ΟΠΑΠ-Intralot πλειοδοτήσει και πάρει την άδεια της Τουρκικής λοταρίας (που είναι και το πιθανότερο), θα «απλώσει» 15.000 σημεία πώλησης σε όλη την Τουρκική επικράτεια (μιλάμε για μία αγορά 70 εκατομμυρίων ανθρώπων) μαζί με την ανάλογη τηλεπικοινωνιακή και λογισμική υποδομή που απαιτείται.
Αναζητείται σοβαρή Ελληνική πρόταση
Φυσικά είναι αδύνατο να εξαντληθούν εδώ όλες οι επιχειρηματικές δραστηριότητες στην Τουρκία, αλλά έγινε μία προσπάθεια έτσι ώστε να αναδειχθεί το μέγεθος των ελληνικών κεφαλαίων που κατατίθενται στην γείτονα (μέρος των οποίων πιθανότατα να χρησιμοποιείται και για εξοπλισμούς εναντίον μας), ενώ ταυτόχρονα αναγνωρίζεται άτυπα αλλά ξεκάθαρα ο ηγεμονικός ρόλος της Τουρκίας (σε αυτό το σημείο αξίζει να ενημερωθεί ο Έλληνας πολίτης πως σε διεκδίκηση διαγωνισμού ανάληψης έργου στην Τουρκία από την Ελληνική Εταιρεία Γερμανός για παραγωγή μπαταριών σε στρατιωτικά συστήματα, η Ελληνική Εταιρεία βρέθηκε εκτός διαγωνισμού με την αιτιολογία «εθνικών λόγων»!!! την ίδια στιγμή που τουρκική εταιρεία αναλαμβάνει την τεχνική υποστήριξη Ελληνικών στρατιωτικών συστημάτων μέσω αμερικανικής εταιρείας!!!).
Έτσι φαίνεται να δικαιώνεται ο όρος νέο-οθωμανισμός. Την ίδια πολιτική που ακολουθούσαν οι Φαναριώτες κατά τα χρόνια της οθωμανικής κατάκτησης, βλέπουμε αναλογικά να ακολουθεί σήμερα ένα σημαντικό μέρος της Ελληνικής οικονομικής ελίτ.
Οι λόγοι, πίσω από αυτή την πολιτική, που οι υποστηρικτές της εμφανίζουν ως «τέκνο της ανάγκης», είναι αφενός η παραδοχή της Τουρκικής υπεροχής, αφετέρου η άποψη ότι το τουρκικό κράτος προσφέρει μεγαλύτερη σταθερότητα και εχέγγυα για την επιχειρηματικότητα, από ότι το Ελληνικό κράτος, το οποίο και παρουσιάζει μία γενικότερη εικόνα διάλυσης.
Η άποψη αυτή μάλιστα ενισχύεται ακόμη περισσότερο τελευταία από την καθολική απογοήτευση που υπάρχει για την πορεία του Ελληνισμού, μία απογοήτευση που είναι διάχυτη σε όλες τις κοινωνικές συνιστώσες. Ωστόσο, είναι κοινό μυστικό ότι η Τουρκία μαστίζεται στο εσωτερικό της από μεγάλες αντιθέσεις. Αντιθέσεις που αποτυπώνονται κυρίως στο τεράστιο πρόβλημα των μειονοτήτων και στο διχασμό ανάμεσα στους Κεμαλιστές και τους Ισλαμιστές. Προς το παρόν, ο Ερντογάν φαίνεται να μπορεί να γεφυρώνει την τελευταία αυτή αντίθεση, καθώς η ταυτότητα του νέο-οθωμανισμού, το αλλόκοτο αυτό ισλαμο-κεμαλικό κράτος βρίσκει απήχηση και στο εσωτερικό της χώρας του αλλά και στην υπερδύναμη.
Παρά ταύτα, η Τουρκία έμαθε να επιβιώνει για χρόνια με τις αντιθέσεις της. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και να ισχυροποιεί ταυτόχρονα τη θέση της διεθνώς. Πόσο μάλλον τώρα, με έναν πρωθυπουργό πανίσχυρο και με την αμέριστη συμπαράσταση των ΗΠΑ.
Με τις παρούσες συνθήκες, λοιπόν, όσοι ονειρεύονται φιλικές σχέσεις και συνεργασία με την Τουρκία, θα βρεθούν προ ακόμη μεγαλύτερης και δυσάρεστης εκπλήξεως, από ότι μέχρι χθες. Φυσικά, κανείς δεν είναι τρελός ώστε να είναι ενάντια στην ειρήνη και στη φιλία. Όταν όμως θέσουμε τα εύλογα ερωτήματα: Φιλία σε ποια βάση; Στηριγμένη σε ποιο υπόβαθρο; Αποβλέποντας σε ποια προοπτική; Δε νομίζω να λάβουμε, με τα σημερινά δεδομένα, κάποια σοβαρή απάντηση…
Η μόνη σοβαρή απάντηση που μπορεί να υπάρξει από την Ελληνική ηγεσία, είναι να δει άμεσα και με καθαρό βλέμμα, χωρίς ηττοπάθεια και τη συνήθη αφελή ενδοτική μας στάση, τις επιπτώσεις από την αναβάθμιση της Τουρκίας.
Να θεωρήσουμε σχεδόν βέβαιο ότι στο εξής η αδιαλλαξία της Τουρκίας στην Κύπρο, η επιθετικότητά της στο Αιγαίο, οι προκλήσεις της στη Θράκη, θα ενταθούν. Και με γνώμονα το αληθινό εθνικό συμφέρον, να χαράξουμε μία γραμμή πολιτικής που θα ισχυροποιήσει τη θέση μας και θα απομονώσει εκείνες τις φωνές που υπάρχουν στο εσωτερικό της χώρας μας που φλερτάρουν με την ιδέα του νέο-οθωμανισμού…
Π. «Άβατον»

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση