Περί αποχής: Η Πολιτική δεν είναι λογιστική

Το δίλημμα είναι ένα: Βουνό ή θάλασσα;

Ο καιροσκοπισμός και οι ποικίλες, όχι μόνο κομματικές, αλλά και «προσωπικές» εξαρτήσεις και επιλογές αποτελούν τα χαρακτηριστικά μιας πολιτικής σκέψης αλλοτριωμένης και θανάσιμα εξοντωμένης.
Αυτά τα συμπτώματα της ρημαγμένης πολιτικής συνείδησης και σκέψης είναι ακόμα κυρίαρχα και μέσα και σε κείνους τους κύκλους που διακατέχονται από αυθεντικές και αγωνιστικές διαθέσεις εναντίον του ολοκληρωτισμού της Νέας Τάξης και διακρίνουν σε μεγάλο βαθμό τα εφιαλτικά επακόλουθα αυτού του ολοκληρωτισμού.
Είναι τέτοια η απελπισία αυτών των αγνών ανθρώπων που τους οδηγεί στο να αναζητούν εναγωνίως μια χαραμάδα ελπίδας και διεξόδου. Μόνο που αυτή η απελπισμένη αγωνία τους οδηγεί να μην βλέπουν το δάσος, αλλά το φύλο: δηλαδή να «γραπώνονται» δραματικά, σαν τον πνιγμένο, από πρόσωπα ή από κάποιες φράσεις και δημαγωγικά κλισέ των πολιτικών απατεώνων και των ποικίλων καιροσκόπων-αριβιστών.
Έτσι όχι μόνο δεν θέλουν να συνειδητοποιήσουν τι σημαίνουν οι ευρωεκλογές, αλλά και δικαιολογούν την εκλογική τους συμμετοχή σε αυτό το έμμεσο δημοψήφισμα υπέρ της Ε.Ε. (κεντρική «αντί-εθνικιστική» δομή της Νέας Τάξης), με «επιχειρήματα» τετριμμένα και του πολιτικού συρμού ή με ποικίλα τεχνάσματα και αλχημείες.
Δεν διακρίνουν ούτε την αντίφαση των λόγων και των πράξεών τους. Στα λόγια καταγγέλλουν την Ε.Ε., καταγγέλλουν τη φίμωση του ελληνικού λαού στο να αποφανθεί (με δημοψήφισμα, πάνω στα ευρωπαϊκά πεπραγμένα), αλλά συμμετέχουν στην αποδοχή όλων αυτών (αυτό είναι οι ευρωεκλογές). Νομιμοποιούν δηλαδή στην πράξη αυτό που καταγγέλλουν, αντί να μετατρέψουν τις ευρωεκλογές σε δημοψήφισμα κατά της Ευρώπης των υπερεθνικών και των οργάνων εξουσίας τους: κατασκευάσματα ΕΝΤΕΛΩΣ αυθαίρετα και πραξικοπηματικά, χωρίς καμία λαϊκή επικύρωση ( δεν ερωτήθηκαν ΠΟΤΕ οι λαοί της Ευρώπης).
Η αποχή εδώ αποχτάει το χαρακτήρα του δημοψηφίσματος εναντίον αυτού του καθεστώτος της Ε.Ε., συνακόλουθα εναρμονίζει τα λόγια μας με την εκλογική πράξη.
Και αυτή η πράξη της αποχής είναι μια πράξη (ενστικτώδη ή συνειδητή, παθητική ή ενεργητική) «εθνικής αντίστασης». Ακριβώς γιατί οι ευρωεκλογές, τα ευρωσυντάγματα, τα ευρωκοινοβούλια κ.λπ αποτελούν την υποκατάσταση και την κατάργηση των εθνικών θεσμών και λειτουργιών, του εθνικού κοινοβουλίου και του ελληνικού Συντάγματος.
Ευρωκοινοβούλιο και εθνικό κοινοβούλιο είναι δύο πράγματα ασυμβίβαστα όπως το νερό με τη φωτιά. Αυτό το ΟΥΣΙΩΔΕΣ και το ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟ μιας πολιτικής στάσης παρακάμπτεται εντελώς και «διαλύεται» μέσα στην μικροπολιτική και στα τεχνάσματα των κλόουν του κομματικού καιροσκοπισμού…
Ας δούμε, όμως κάποια από τα «επιχειρήματα» των εχθρών της αποχής. Να τονίσουμε εδώ παρεκβατικά ότι ΟΛΑ τα κόμματα τρέμουν την αποχή και ιδιαίτερα οι «αριστερές» νεοταξικές τους αιχμές.
Η λογιστική του μπακάλη
Κάποιοι προσπαθούν με λογιστικά, αλγεβρικά σχήματα να μας αποδείξουν ότι η συμμετοχή κτυπάει το δικομματισμό. Μια ανοησία καραμπινάτη και μια απάτη που μόνο κομματικοί «εγκάθετοι» μπορούν να ξεστομίσουν.
α) Τα μεγαλύτερα ποσοστά αποχής προέρχονται από τα δύο μεγάλα κόμματα, καθώς και από τα «αριστερά» νεοταξικά δεκανίκια τους.
β) Το «επιχείρημα» του δικομματισμού (όπως έχουμε αναλύσει διεξοδικά είναι μια μυθική (αριστερής προέλευσης) κατασκευή για να εξαπατά τους αφελείς. Δηλαδή πώς κτυπιέται ο «δικομματισμός» με την ενίσχυση π.χ του ΛΑ.Ο.Σ ή του ΣΥΡΙΖΑ ή των «Οικολόγων» κ.λπ;
Με την ενίσχυση των «δορυφόρων» του «δικομματισμού» ΟΧΙ μόνο δεν κτυπιέται ο «δικομματισμός», αλλά ΕΝΙΣΧΥΕΤΑΙ, με την αναπαλαίωσή του σε νέα δικομματικά σχήματα. Αυτά που εκκολάπτονται από τους «νταβάδες» είναι η «κεντροδεξιά» και η «κεντροαριστερά».
Αυτές οι λογιστικές του μπακάλη εξαπατούν βάναυσα και συνειδητά τον ελληνικό λαό. Μονοκομματισμός ιδεών και αντιλήψεων υπάρχει και οργανωτικές «κεφαλές» διαφορετικές, καθώς και «κεφαλάκια» που θέλουν να ενισχυθούν για να διαπραγματευτούν, με καλύτερους εκλογικούς συσχετισμούς, την ένταξή τους στα νέα δικομματικά σχήματα απάτης.
Αυτό δηλώνεται ΑΝΟΙΚΤΑ πλέον και από τον ΛΑ.Ο.Σ και από τον ΣΥΡΙΖΑ και από αυτό το τηλεοπτικό κατασκεύασμα των «νταβάδων» που ακούει στο όνομα «Οικολόγοι Πράσινοι».
Όσοι, συνεπώς, ζητούν την ενίσχυση των ιπποκόμων των «νταβάδων» και των δορυφόρων του «δικομματισμού» είναι «εγκάθετοι» και προβοκάτορες κομμάτων. Γι’ αυτό αποφεύγουν, οι περισσότεροι, να διατυπώσουν καθαρή εκλογική προτίμηση. Μιλάνε γενικά και αλγεβρικά. Τα πράγματα, όμως είναι πολύ συγκεκριμένα. Υπάρχουν τα εξής κόμματα και αποκόμματα: ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑ.Ο.Σ., «Οικολόγοι», «Παπαθεμελής», «Μάνος» και ΣΙΑ. Γιατί δεν ξεκαθαρίζουν συγκεκριμένα την προτίμησή τους και δεν την τεκμηριώνουν;
Αν αποδεχτούμε τη ΛΟΓΙΚΗ της συμμετοχής στο έμμεσο αυτό δημοψήφισμα υπέρ της Ε.Ε. (τονίζουμε αυτό είναι η απάτη των ευρω-εκλογών) τότε η ψήφος στο ΚΚΕ είναι μονόδρομος, ακριβώς γιατί είναι το μόνο κόμμα που τουλάχιστον στα λόγια και με ψηφίσματα έχει ταχθεί εναντίον των μηχανισμών της Ε.Ε.
Εμείς, εδώ βλέπουμε άκρατο καιροσκοπισμό και μια αντίφαση λόγων και πράξεων. Αν αποδεχτείς, ωστόσο τη νεοταξική στρατηγική των ευροεκλογών και στα λόγια καταγγέλλεις αυτή την Ε.Ε., συνεπέστερο είναι να ψηφίσεις αυτούς που σκέφτονται με τη δική σου λογική: Των λεκτικών καταγγελιών και των επί μέρους στάσεων εναντίων της Ε.Ε. των μονοπωλίων, δηλαδή το ΚΚΕ…
Το «επιχείρημα» της μοιρολατρίας και της παθητικότητας
Το «κλασσικό» επιχείρημα εναντίον της αποχής είναι ότι αυτή η πράξη εκφράζει μοιρολατρία και παθητικότητα.
Καταρχάς, αυτό είναι μια απλουστευτική παραποίηση. Η Αποχή είναι πολιτική θέση, ανεξαρτήτως των συναισθηματιών κινήτρων, της οργής και της απογοήτευσης που οδηγούν πολλούς στο να μην ψηφίζουν.
Και στο κάτω-κάτω από πού ως πού είναι ενεργητική και όχι συναισθηματική και μοιρολατρική στάση η ψήφος διαμαρτυρίας, κατευθυνόμενη πάγια και σταθερά από τα ΜΜΕ, σε ένα κόμμα ή απόκομμα του κατεστημένου; Μοιρολατρική αποδοχή του κατεστημένου είναι μια τέτοια ψήφος «διαμαρτυρίας» που κατά κανόνα, σήμερα, κινείται χωρίς πολιτικές πεποιθήσεις. Ας είμαστε έντιμοι στις αναλύσεις μας και να μην επιχειρούμε να δικαιολογούμε την πολιτική μας στάση και τις «κομματικές», μικροκομματικές επιθυμίας κάνοντας το μαύρο άσπρο. Η αποχή είναι άρνηση και απόρριψη, όχι των κομμάτων, αλλά του ΣΥΝΟΛΟΥ μιας εκλογικής διαδικασίας.
Σαν πολιτική θέση είναι καταδικαστέα σε επίπεδο «εθνικών εκλογών», πλην μιας περίπτωσης μόνο: Όταν τα λαϊκά κινήματα έχουν κορυφωθεί (το αναλύουμε σε άλλο κείμενό μας).
Σαν κοινωνική ροπή αποτυπώνει την ενστικτώδη ή μισό-συνειδητή απόρριψη των εκλογικών λειτουργιών. Τέτοιες ροπές των κοινωνικών διεργασιών δεν καταδικάζονται ούτε αφορίζονται. Αποκαλύπτουν πολλά: τους πρωτογενείς και υποκειμενικούς παράγοντες αυτής της «ροπής», καθώς και τον βαθμό εκφυλισμού του κοινωνικού, πολιτικού και «αριστερού» κατεστημένου. Όταν υπάρχει ένας πολιτικός φορέας που λειτουργεί βάσει των συμφερόντων της κοινωνίας και αγωνίζεται πάνω στα πραγματικά προβλήματα η αποχή συρρικνώνεται στα κατώτατα επίπεδα.
Η δυναμική της αποχής ή το αντίθετό της, η μοιρολατρική ύπνωση, καθορίζονται ΠΑΝΤΑ από τους στρατηγικούς πολιτικούς στόχους που εξυπηρετεί. Διαφορετικό ζήτημα είναι αν η αποχή αρνείται το εθνικό κοινοβούλιο, έστω και αυτές τις υποβαθμισμένες εθνικές εκλογικές λειτουργίες που αποτελούν ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ των εθνικών, αστικών Επαναστάσεων και ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετικό ζήτημα είναι αν αποτελούν ΑΡΝΗΣΗ αυτών των εκλογικών διαδικασιών που έχουν επιβληθεί πραξικοπηματικά από τους «νταβάδες» της Ευρώπης, διαδικασίες που δεν αποτελούν το προϊόν καμιάς Επανάστασης, καμιάς λαϊκής κινητοποίησης και ΚΑΜΙΑΣ λαϊκής επικύρωσης και νομιμότητας.
Ας μη μπερδεύουμε, λοιπόν, σκόπιμα δύο διαφορετικά πολιτικά ζητήματα.
Η Αποχή στο θέατρο των ευρωεκλογών αποτελεί «εθνικό δημοψήφισμα» εναντίον της ευρω-δικτατορίας. Αποτελεί έναν πολιτικό συντελεστή «εθνικής αντίστασης», έστω και παθητικό συντελεστή αντίστασης - προϊόν απελπισίας και αηδίας. Είναι χίλιες φορές προτιμότερη η «παθητική αντίσταση» σε ένα κακό, από τη συμμετοχή και αποδοχή αυτού του κακού.
Και τι είδος «ενεργητική συμμετοχή» του «πολίτη» είναι η συμμετοχή στις νόθες εκλογικές διαδικασίες που επικυρώνουν και αποδέχονται τη δικτατορία της Ε.Ε. και των ανεξέλεγκτων οργάνων της, δικτατορία που καταλύει τα εθνικά κράτη και τα υπολείμματα των εθνικών κοινοβουλίων;
Η «ενεργητική συμμετοχή» εδώ είναι ενεργητική συμμετοχή στην νομιμοποίηση και εδραίωση της Ε.Ε.!!! Καμία πάλη δεν μπορεί να δοθεί μέσα από μηχανισμούς ΕΝΤΕΛΩΣ ανεξέλεγκτους οι οποίοι αποτελούν τα αυθαίρετα όργανα των υπερεθνικών.
ΟΣΟΙ προτείνουν συμμετοχή στις ευρωεκλογές, ανεξάρτητα από τις «καλές προθέσεις» κάποιων (γιατί τα κόμματα, ΟΛΑ, εξαπατούν) καλλιεργούν την Ελπίδα, ότι μέσα σε αυτό το δικτατορικό πλαίσιο μπορεί κάτι «καλό» να βγει με το να στείλουμε κάποιους πολιτικούς κλόουν να σιτίζονται από τον κορβανά της Ε.Ε.
ΚΑΜΙΑ ελπίδα δεν υπάρχει εδώ.
Η ΑΠΟΧΗ αποτυπώνει ακριβώς αυτό: Καμία ελπίδα δεν υπάρχει μέσα από αυτές τις διαδικασίες. Αποτυπώνει δηλαδή μια κραυγή απελπισίας για έναν ΑΛΛΟ ΔΡΟΜΟ ΕΛΠΙΔΑΣ. Το δρόμο της λαϊκής κινητοποίησης και οργάνωσης (πρώτα στον εθνικό σου χώρο) το δρόμο του ΑΓΩΝΑ εναντίον της Νεοταξικής Ε.Ε που οδηγεί τα έθνη και τα «εθνικά» τους κοινοβούλια στην αποδόμηση και αφανισμό.
Η Αποχή, συνεπώς, παθητική ή ενεργητική, είναι επαναστατική θέση, μια θέση που αρνείται τον εθνικό μας αφανισμό, εξευτελίζει τους «Ευρωπαϊκούς θεσμούς» και ανοίγει ένα παράθυρο ελπίδας για ενεργητικό, λαϊκό αγώνα…

Υ.Γ. Θα βρείτε και άλλες αναλύσεις για την αποχή ΕΔΩ

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση