Ο επικίνδυνος αντικοινωνικός μονόδρομος των Βρυξελλών

Ήρθε ο... Αρμαγεδών;

Κανείς δεν διαφωνεί ότι η κρίση που πλήττει την παγκοσμιοποιημένη κοινωνία μας είναι μεγάλη και σοβαρή. Χτυπά κατηγορίες πολιτών που ένιωθαν ασφαλείς από τις επιλογές και την προοπτική ζωής τους. Στοχοποιεί όλους αυτούς που δεν ζούσαν με το άγχος της επόμενης ημέρας, εργάζονταν, αμείβονταν, ξόδευαν, επένδυαν. Ήταν η κοινωνική τάξη που πάνω της ορθοπόδησε η νέα τάξη πραγμάτων στο οικονομικό σύστημα της Δύσης.
Η κρίση λοιπόν όπως ήταν φυσικό γέννησε προβληματισμούς και δημιούργησε επιφυλάξεις σε όλους αυτούς τους ανθρώπους. Ως εδώ είναι όλα κατανοητά και ελάχιστοι ίσως θα βρεθούν να διαφωνήσουν. Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι να πιστεύουμε ότι έχει έρθει ο Αρμαγεδδών και ότι όλοι θα καταστραφούμε από τη μια στιγμή στην άλλη απέχει παρασάγγας από την πραγματική διάσταση της κρίσης. Όσο υιοθετούμε αυτήν την εκδοχή τόσο το ντόμινο της κρίσης εξαπλώνεται, γιγαντώνεται και δημιουργεί μια γενιά καταθλιπτικών ανθρώπων που δεν μπορούν να απολαύσουν τίποτε.
Τα απότοκα αυτής της λογικής τα βλέπουμε και στη χώρα μας. Όπου όλο και περισσότεροι άνθρωποι κλείνονται στο καβούκι τους. Υιοθετούν την τακτική του κάβουρα και παρακολουθούν την κρίση, από τον καναπέ λες και βλέπουν ριάλιτυ. Περιμένουν το τέλος ως έτοιμοι από καιρό. Από πουθενά δεν υπάρχει φως στο τούνελ. Η κοινωνία δείχνει ανίκανη να αντιδράσει. Η Πολιτεία φαίνεται ανήμπορη να δείξει ανακλαστικά που θα δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις για λίγη αισιοδοξία, για ένα χαμόγελο. Όσο για τις Βρυξέλλες, δείχνουν να χάνουν για μια ακόμη φορά μια ιστορική ευκαιρία ώστε να αποκτήσει η ΕΕ ενιαία ταυτότητα και συλλογιστική. Αντί να επιλέξουν την αλληλεγγύη επενδύουν σε στενές διαχειριστικές τεχνοκρατικές λογικές. Υιοθετούν μέτρα που εντείνουν την ανασφάλεια, δεν οδηγούν σε ανάκαμψη την οικονομία και στοχοποιούν με ανελαστικότητα τα «μαύρα πρόβατα». Διάχυτος ο πεσιμισμός εξαπλώνεται σαν κινούμενη άμμος απειλώντας να καταπιεί τους πάντες και τα πάντα.
Είναι όμως πραγματική αυτή η κατάσταση τουλάχιστον στην έκταση που εμφανίζεται; Ο καπιταλισμός έχει δείξει ότι ως σύστημα έχει το ένστικτο της επιβίωσης. Μήπως αντί να βλέπουμε συνεχώς το ποτήρι μισοάδειο ήρθε η ώρα να το δούμε μισογεμάτο; Γιατί το ζητούμενο της επόμενης της κρίσης ημέρας πρέπει να είναι μια κοινωνία που θα έχει ως μέτρο της τον άνθρωπο και τη φροντίδα του.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση