Ζούμε μέσα σε μία πρωτοφανή βία που αυξάνεται και που μας απειλεί όλους

Ντόμινο βίας

Βία στη βία. Βία στο φόβο. Φόβος στη διαφορετικότητα. Διαφορετικότητα στην επίπληξη. Επίπληξη στην αποξένωση και αποξένωση στην βία. Σήμερα όμως περισσότερο από κάθε άλλη εποχή η βία βρίσκει σύμμαχό της την πληροφορία.
Η διάδοση της πληροφορίας σε συνάρτηση πάντα βέβαια με κάποια είδους ψυχοδιαταραχή επιβεβαιώνει στον νεαρό σκεπτόμενο που θέλει να ασκήσει βία την πεποίθηση ότι κάπου σε κάποια άλλη γωνία του πλανήτη ένας άλλος συνομήλικός του σκέφτεται, νοιώθει και πράττει το ίδιο άρα δεν είναι μόνος.
Άρα η πληροφορία αυτή του δίνει άφεση αμαρτιών να πάρει ένα όπλο και να σκοτώσει χωρίς ιδιαίτερο λόγο και ουσία και να σκοτωθεί χωρίς λόγο και ουσία, κατά την κρίση της κοινής γνώμης βέβαια. Γιατί λόγος και ουσία υπάρχει, φαίνεται καθαρά στην κατάσταση σήμερα πολλών ελληνικών σχολείων ενός "κατώτερου θεού" όπου η βία γίνεται καθημερινότητα, και όπου τα όπλα και τα ναρκωτικά ανταλλάσσονται με άνεση μπροστά στα μάτια των μαθητών. Στόχο έχουν να απειλήσουν και να επιπλήξουν έναν ολιγον τι διαφορετικό στο χρώμα από τους υπόλοιπους Δημήτρη, μια εσωστρεφή Μαρία, έναν λιγότερο δυνατό ή εμφανίσιμο Αλέξη.

Είναι εύκολο να χτυπάς και να πετάς στα σκουπίδια κάποιον πιο αδύναμό σου γιατί κάπου κάποτε και σένα σε πέταξαν στα σκουπίδια της αδιαφορίας και της επίπληξης η ίδια σου οικογένεια ή ο περίγυρος σου. Και οι δάσκαλοι και οι καθηγητές σου ξέρεις ότι θα σε δουν και θα κάνουν τα στραβά μάτια είτε γιατί φοβούνται για την σωματική τους ακεραιότητα είτε γιατί επιλέγουν σαν καλοί δημόσιοι υπάλληλοι να αδιαφορούν για σένα.
Ένας σιωπηρός πόλεμος έχει κάνει τα τελευταία χρόνια την εμφάνισή του σε πολλά σχολεία της Ελλάδος, σοκάρει όμως η σκέψη ότι ήταν η πρώτη φορά που στη χώρα μας είχε αυτή την κατάληξη σαν την αρχή για μας ή την συνέχεια ενός ντόμινου βίας χωρίς σύνορα. Φάνταζε σαν μακρινό από εμάς σενάριο κινηματογραφικής ταινίας όταν παρόμοια γεγονότα συνέβαιναν στην Γερμανία, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Φινλανδία και πάντα βρίσκαμε τρόπο να αποδώσουμε τις ακραίες αντιδράσεις των βόρειων αυτών ευρωπαίων μαθητών στον απομονωτικό τρόπο ζωής τους ή στις αυτοκτονικές διαθέσεις τους λόγω κλίματος.
Εμείς οι Μεσόγειοι εξάλλου αρνούμαστε να παραδεχθούμε ότι πάσχουμε από τα ίδια συμπτώματα μοναξιάς και αποξένωσης. Θύματα αυτής της άρνησης οι νέοι που βιώνουν αυτά τα συναισθήματα και όσοι δεν αντέχουν να τα πνίξουν, χρησιμοποιούν το διαδίκτυο για να δηλώσουν την πρόθεσή τους να βάλουν τέρμα στην ζωή τους. Και μετά έρχεται με την σειρά της η ελληνική οικογένεια που από ταμπού, ντροπή ή περηφάνεια αλλά και αδιαφορία ακόμα ως προς τις ανάγκες του παιδιού της εθελοτυφλεί στο πρόβλημα του και εν τέλει το σφραγίζει με την σιωπή της.
Ποιος φταίει λοιπόν; Αυτός που πυροβολεί, αυτοί που ψυχολογικά τον έχουν πυροβολήσει πριν καν σηκώσει το όπλο, ή η σημερινή ελληνική κοινωνία που επιβραβεύει ως πιο έξυπνο εκείνο που καταφέρνει να μένει ατιμώρητος;
Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι όσο υπάρχει έλλειψη τιμωρίας και αδιαφορία από την μεριά της οικογένειας, του σχολείου και της πολιτείας, θα υπάρχει και το αίσθημα της αδικίας που θα οδηγεί στην βία. Για να μπορούμε να ελπίσουμε ότι τα γεγονότα της Παρασκευής που μας πέρασε είναι το πρώτο και τελευταίο περιστατικό μίμησης βίας στα σχολεία και όχι η δικαιολόγηση αυτής που μπορεί στο μέλλον να θρηνήσει και άλλα θύματα.
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση