Η τραπεζική τοκογλυφία είναι μύθος ή γεγονός;

Η οικονομική κρίση και η συνεχιζόμενη

ασυδοσία του Τραπεζικού κεφαλαίου

Ενώ η παγκόσμια οικονομική κρίση μαίνεται και η ανοχύρωτη ελληνική οικονομία αποδεικνύει καθημερινά στους Έλληνες πολίτες το πόσο εύθραυστη είναι, το μοναδικό απτό «μέτρο» που πάρθηκε για την αντιμετώπιση της κατάστασης αφορά στην οικονομική ενίσχυση των τραπεζών, οι οποίες χωρίς την απαραίτητη διαφάνεια και δημοσιοποίηση ενισχύονται άνευ όρων με δημόσιο χρήμα, συνεχίζοντας απτόητες το κερδοσκοπικό ράλυ.
Από το πρόγραμμα των 28 δισεκατομμυρίων ευρώ για τις τράπεζες, έχουν δοθεί ήδη περί τα 3 με 4 δισεκατομμύρια σε ομόλογα δημοσίου (καθώς ακόμα δεν έκαναν όλες οι τράπεζες χρήση του προγράμματος), ώστε να τα χρησιμοποιήσουν για να δανειστούν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Ταυτόχρονα όμως, συνεχίζουν να δανείζουν με υψηλά επιτόκια που κυμαίνονται από 5% για τα στεγαστικά και φτάνουν το 7% για τα επιχειρηματικά δάνεια, ενώ ακόμη υψηλότερο είναι το κόστος για τα καταναλωτικά δάνεια.

Εκτός αυτού, υπάρχουν αρκετές καταγγελίες ότι πολλοί πελάτες που έχουν δανειστεί με βάση το επιτόκιο της ΕΚΤ έλαβαν ανακοινώσεις από τις τράπεζες ότι αλλάζουν μονομερώς τους όρους και συγκεκριμένα το επιτόκιο βάσης, ενώ αν δεν συναινέσουν, τότε θα γίνει καταγγελία της σύμβασης (κάτι που προβλέπεται στα ψιλά γράμματα των δανειακών συμβάσεων).
Η νόμιμη τοκογλυφία με τις πλάτες του κράτους και η περιβόητη «κοινωνική ευθύνη» τραπεζών και αστικού κράτους αποδεικνύονται και από το φιάσκο του Ταμείου Εγγυοδοσίας των Μικρών και Πολύ Μικρών Επιχειρήσεων (ΤΕΜΠΜΕ). Το Ταμείο δημιουργήθηκε θεωρητικά για την ενίσχυση των μικρομεσαίων επιχειρηματιών οι οποίοι θα λάμβαναν, μέσω των τραπεζών, εύκολα και γρήγορα δάνεια για τις επιχειρήσεις τους, εγγυημένα κατά 80% από το κράτος. Οι όροι και οι προϋποθέσεις για τη δανειοδότηση όμως, αποκλείουν τις επιχειρήσεις που έχουν ουσιαστική ανάγκη του δανείου, καθώς οι δικαιούχοι θα πρέπει να έχουν κλείσει τουλάχιστον τρεις διαχειριστικές χρήσεις, στις οποίες πρέπει να εμφανίζουν κερδοφορία προ αποσβέσεων, ενώ δεν πρέπει να χρωστούν στο ΙΚΑ ή σε άλλο ασφαλιστικό οργανισμό, στην εφορία ή σε τράπεζες. Δηλαδή είναι ένα πρόγραμμα που φτιάχτηκε για να χρηματοδοτήσει επιχειρήσεις που δεν αντιμετωπίζουν κανένα οικονομικό πρόβλημα!
Ακόμα και με αυτά τα δεδομένα όμως, από τις περίπου 50.000 επιχειρηματικές αιτήσεις για δανειοδότηση από τις τράπεζες έχουν ικανοποιηθεί μόνο μερικές εκατοντάδες ως επί το πλείστον μέσω της Αγροτικής Τράπεζας της Ελλάδος, καθώς οι υπόλοιπες (μη κρατικές) τράπεζες «παγώνουν» τις αιτήσεις βλέποντας πως δεν έχουν μεγάλα περιθώρια κέρδους. Η πάγια τακτική μάλιστα, η οποία επίσης έχει καταγγελθεί, είναι ότι για να προχωρήσουν την αίτηση εκβιάζουν τους επιχειρηματίες απαιτώντας είτε να τοποθετήσουν σε προθεσμιακούς λογαριασμούς τα χρήματα του δανείου, είτε να υπογραφεί έναρξη συνταξιοδοτικού ασφαλιστηρίου συμβολαίου με την συγκεκριμένη τράπεζα, αλλιώς η αίτηση απορρίπτεται. Με άλλα λόγια, χρησιμοποιούν το ΤΕΜΠΜΕ σαν ένα ακόμα εργαλείο τραπεζικής χρηματοδότησης, αντί για να βοηθήσει πραγματικά όσους μικρομεσαίους επιχειρηματίες το έχουν ανάγκη. Σε αυτό φυσικά ευθύνη έχει το κράτος, καθώς δεν έχει προχωρήσει σε ουσιαστικό έλεγχο των καταγγελιών, ενώ κάλλιστα θα μπορούσε από την αρχή να χρηματοδοτήσει κατευθείαν τις επιχειρήσεις μέσω κρατικών οργανισμών.
Οι κρίκοι της αλυσίδας της αυθαιρεσίας του τραπεζικού κεφαλαίου συμπληρώνονται με την καταχρηστική χρέωση με την παρακράτηση ποσού ως προμήθεια, υπέρ της τράπεζας, στις αναλήψεις μετρητών μέσω πιστωτικής κάρτας. Για αυτή την υπόθεση έχει επιβληθεί πρόστιμο από το Υπουργείο Ανάπτυξης σε 17 τράπεζες, το οποίο φτάνει τα 10,2 εκατομμύρια ευρώ και εάν πληρωθεί ποτέ, το ποσό σίγουρα δεν είναι αποτρεπτικό για να σταματήσουν να επιβάλλουν αυτή την επιβάρυνση οι τραπεζίτες.
Τέλος, όπως έχει γίνει γνωστό από τον οικονομικό τύπο, οι τράπεζες χρησιμοποιούν την κερδοφορία από την εκμετάλλευση των Ελλήνων ώστε να χρηματοδοτούν τη χασούρα (λόγω κρίσης) στις επισφαλείς επενδύσεις τους στα Βαλκάνια και το εξωτερικό γενικότερα. Συγκεκριμένα: Η Eurobank κατέβαλε 80 εκατομμύρια ευρώ για την κεφαλαιακή ενίσχυση της πολωνικής EFG Spolka AK, ενώ πλήρωσε και 17 εκατομμύρια ευρώ για τη σερβική Eurobank Serbia. Συνολικά 50 εκατομμύρια ευρώ σε δύο δόσεις κατέβαλε η Πειραιώς για την ενίσχυση της σερβικής Atlas Banka, ενώ η Alpha Bank κατέβαλε 49 εκατομμύρια ευρώ για την αύξηση κεφαλαίου της Alpha Bank Srbjia.
Το πιο ακραίο παράδειγμα κατασπατάλησης του ελληνικού χρήματος στο εξωτερικό όμως (και ιδιαίτερα σε περίοδο έντονης οικονομικής κρίσης), είναι αυτό της Εθνικής Τράπεζας, των διορισμένων golden boys, η οποία συμμετείχε με 47 εκατομμύρια ευρώ στην αύξηση κεφαλαίου της ρουμανικής θυγατρικής της Romaneanska, ενώ (σύμφωνα και με σχετική επερώτηση στη Βουλή) παρείχε τριετές δάνειο 40 εκατομμυρίων δολαρίων στην Τουρκική Εταιρεία Τροφίμων ΤΑΤ KONSERVE! Όλα αυτά τη στιγμή που η ελληνική βιοτεχνία είναι πλέον νεκρή. Το σκάνδαλο της Εθνικής όμως συνεχίζεται καθώς από τις αποταμιευτικές οικονομίες των Ελλήνων επιδιώκεται η κάλυψη επισφαλειών της θυγατρικής της Εθνικής Τράπεζας Finansbank (επίσης Τουρκική), που φτάνουν σύμφωνα με καταγγελίες τα 185 εκατομμύρια ευρώ!
Μπροστά στη νόμιμη τοκογλυφία και τη λεηλασία των οικονομιών των Ελλήνων εργαζομένων από τις τράπεζες, το κράτος και τα κόμματα όχι μόνο φαντάζουν ανήμπορα να προστατέψουν τον πολίτη, αλλά τις περισσότερες φορές είναι οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος. Η τραπεζική τοκογλυφία ενυπάρχει σε κάθε δανειακή συναλλαγή και η «θεσμοθετημένη» και προκλητική αντίληψη των τραπεζιτών ότι μπορούν να λειτουργούν έξω και πέρα από τα όρια της νομιμότητας είναι παγιωμένο γεγονός. Εκτός από την λεηλασία της περιουσίας των πελατών, οι τράπεζες προσβάλλουν βάναυσα και την συνταγματικά προστατευόμενη αξιοπρέπεια κάθε συναλλασσόμενου με αυτές.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση