Για όσους ξέρουν και από αξιοπιστία, και από πουλάκια...
Σε πήρε ο κατήφορος;
Παρ το ανάποδα…
Περί τα τέλη του 2004, φιλαράκι παλιό, οψίμως ανανήψας παλαιοζαχαριαδικός-μαοϊκός, και τότε διαπρύσιος κήρυκας της νέας(τότε)νεοδημοκρατικής ελπίδας(πρβλ. Tatoulis syndrome), στην απελπισμένη προσπάθειά του να με προσηλυτίσει, κατέφυγε στα μεγάλα μέσα: μου έφερε μεταφρασμένο, μεγάλο κομμάτι από μία εργασία του πρωθυπουργού, (δεν θυμάμαι αν ήταν διπλωματική ή διδακτορικό), με θέμα τον Ελευθέριο Βενιζέλο, και την πολιτική της ελληνοτουρκικής προσέγγισης που συνδιαμόρφωσαν με τον Κ. Ατατούρκ, στα μέσα της δεκαετίας του 30.
Ήξερε καλά, ο αλήτης, τα ευαίσθητα σημεία μου, και φυσικά δεν δίστασε καθόλου να παίξει βρώμικα.
Λίγο το ότι η εργασία, το κομμάτι που διάβασα τουλάχιστον, ήταν απροσδόκητα ενδιαφέρουσα, λίγο η κοινή θεσσαλονικιώτικη καταγωγή, και φυσικά το γεγονός ότι δεν είχε μεσολαβήσει ακόμη η μοιραία περίοδος 04-08, εκείνο που πέτυχε το φιλαράκι μου, ήταν, όχι φυσικά να «μασήσω» από τον πρωτογονισμό της νεοδημοκρατικής επιχειρηματολογίας, αλλά να μου γίνει-προσωπικά-συμπαθής ο Κώστας Καραμανλής.
Μόνον έτσι μπορώ να δώσω μία εξήγηση, στην κατά τα άλλα περίεργη αμφιθυμία, που μου προκαλεί ο πολιτικός αλλά και δημοσκοπικός κατήφορος της νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης. Ενώ κανονικά θα έπρεπε μάλλον ανακούφιση να νοιώθω, στην προοπτική να απαλλαγεί η χώρα από μία από κάθε άποψη, κακή κυβέρνηση.
Το γκρίζο κομμάτι της αμφιθυμίας μου, ενισχύεται, όσο βλέπω τον πρωθυπουργό, να πείθεται-αν και απρόθυμα, όπως γίνεται φανερό σε όσους και μπορούν και θέλουν να δουν-να ζαλωθεί ολομόναχος, το μπαταρισμένο κάρο της νεοδημοκρατικής κρίσης, και να επιχειρήσει να το βγάλει σε ξέφωτο ανάκαμψης, έστω και πεπερασμένης χρονικής διάρκειας. Τόσο, που να επιτρέψει μία έστω οριακά αξιοπρεπή, εκλογική περιπέτεια.
Φυσικά θα πρόκειται για μία περιπέτεια υψηλού κόστους, όπως όλες οι περιπέτειες άλλωστε. Και ακόμα πιο φυσικά, το κόστος αυτό θα κληθεί να το καταβάλλει, ο έχων το γενικό πρόσταγμα.
Το ακόμα χειρότερο είναι ότι είναι απολύτως προσδιορισμένο ακόμη και το είδος του νομίσματος στο οποίο θα γίνει η πληρωμή. Και συνίσταται στην απώλεια από την πλευρά του Κώστα Καραμανλή, της δυνατότητας, να επιλέγει κάθε φορά το είδος της πολιτικής δραστηριότητας, που θα του επιφύλασσε τα περισσότερα οφέλη. Και να αποφεύγει ακριβώς τις δράσεις εκείνες, που δεν θα μπορούσαν παρά να του επιφυλάσσουν την αναπόφευκτη φθορά.
Να επιτρέπει στους υπουργούς του, να είναι εκείνοι που θα αναγγέλλουν στην κοινωνία, τις ρυθμίσεις εκείνες που-υποτίθεται θα υλοποιούσαν ρεαλιστικά τον προγραμματικό λόγο του κόμματος.
Και εκείνος να παρεμβαίνει μόνον εξ ύψους, και πάντα σαν διαμορφωτής των τελικών ρυθμίσεων, όπως αυτές προέκυπταν μετά και την ζύμωση με τις κοινωνικές απαιτήσεις.
Ο πρωθυπουργός στην πραγματικότητα, καλείται να εγκαταλείψει τον σοφιστικέ χλοοτάπητα των «παλατιών» της σούπερ λίγκας, και να ξεδιπλώσει τα ταλέντα του, στο χώμα και την λασπουριά των γηπέδων κατώτερων κατηγοριών. Όπου οι βρώμικες διεκδικήσεις σώμα με σώμα, και τα χτυπήματα κάτω από την μέση, είναι η τρέχουσα πρακτική.
Και μάλιστα αυτήν την φορά χωρίς «αντ αυτού» να εισπράττει για λογαριασμό του, τα βρώμικα κολπάκια.
Και τι θα έπρεπε κανονικά να περιμένει κανείς σαν ανταπόδοση σε μία τόσο υψηλού κόστους διακινδύνευση; Με άλλα λόγια, για να είναι συφερτικό το ρίσκο βρε αδερφέ
Για να είναι ισορροπημένο το ντηλ, κανονικά τα πάντα. Με όρους πραγματικότητας, τίποτε. Γιατί το απόλυτο τίποτε συνιστά η επιδίωξη μίας οριακά αξιοπρεπούς εκλογικής ήττας.
Και γιατί ακριβώς αυτό είναι ό,τι περισσότερο μπορεί να περιμένει η Νέα Δημοκρατία, έτσι που τα κατάφεραν στην κατάστρωση των όρων του πολιτικού παιγνίου. Το πουλάκι εκείνης της ιδιαίτερης αξιοπιστίας με την οποία ο κάθε πολιτικός φορέας απευθύνεται στο πολιτικό του ακροατήριο, και την οποία με κόπους και θυσίες πολλών συγκροτεί μέσα στα χρόνια, έχει για το κυβερνητικό κόμμα, πετάξει προ πολλού, και για τα καλά.
Για όσους ξέρουν και από αξιοπιστία, και από πουλάκια...
Παρ το ανάποδα…
Περί τα τέλη του 2004, φιλαράκι παλιό, οψίμως ανανήψας παλαιοζαχαριαδικός-μαοϊκός, και τότε διαπρύσιος κήρυκας της νέας(τότε)νεοδημοκρατικής ελπίδας(πρβλ. Tatoulis syndrome), στην απελπισμένη προσπάθειά του να με προσηλυτίσει, κατέφυγε στα μεγάλα μέσα: μου έφερε μεταφρασμένο, μεγάλο κομμάτι από μία εργασία του πρωθυπουργού, (δεν θυμάμαι αν ήταν διπλωματική ή διδακτορικό), με θέμα τον Ελευθέριο Βενιζέλο, και την πολιτική της ελληνοτουρκικής προσέγγισης που συνδιαμόρφωσαν με τον Κ. Ατατούρκ, στα μέσα της δεκαετίας του 30. Ήξερε καλά, ο αλήτης, τα ευαίσθητα σημεία μου, και φυσικά δεν δίστασε καθόλου να παίξει βρώμικα.
Λίγο το ότι η εργασία, το κομμάτι που διάβασα τουλάχιστον, ήταν απροσδόκητα ενδιαφέρουσα, λίγο η κοινή θεσσαλονικιώτικη καταγωγή, και φυσικά το γεγονός ότι δεν είχε μεσολαβήσει ακόμη η μοιραία περίοδος 04-08, εκείνο που πέτυχε το φιλαράκι μου, ήταν, όχι φυσικά να «μασήσω» από τον πρωτογονισμό της νεοδημοκρατικής επιχειρηματολογίας, αλλά να μου γίνει-προσωπικά-συμπαθής ο Κώστας Καραμανλής.
Μόνον έτσι μπορώ να δώσω μία εξήγηση, στην κατά τα άλλα περίεργη αμφιθυμία, που μου προκαλεί ο πολιτικός αλλά και δημοσκοπικός κατήφορος της νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης. Ενώ κανονικά θα έπρεπε μάλλον ανακούφιση να νοιώθω, στην προοπτική να απαλλαγεί η χώρα από μία από κάθε άποψη, κακή κυβέρνηση.
Το γκρίζο κομμάτι της αμφιθυμίας μου, ενισχύεται, όσο βλέπω τον πρωθυπουργό, να πείθεται-αν και απρόθυμα, όπως γίνεται φανερό σε όσους και μπορούν και θέλουν να δουν-να ζαλωθεί ολομόναχος, το μπαταρισμένο κάρο της νεοδημοκρατικής κρίσης, και να επιχειρήσει να το βγάλει σε ξέφωτο ανάκαμψης, έστω και πεπερασμένης χρονικής διάρκειας. Τόσο, που να επιτρέψει μία έστω οριακά αξιοπρεπή, εκλογική περιπέτεια.
Φυσικά θα πρόκειται για μία περιπέτεια υψηλού κόστους, όπως όλες οι περιπέτειες άλλωστε. Και ακόμα πιο φυσικά, το κόστος αυτό θα κληθεί να το καταβάλλει, ο έχων το γενικό πρόσταγμα.
Το ακόμα χειρότερο είναι ότι είναι απολύτως προσδιορισμένο ακόμη και το είδος του νομίσματος στο οποίο θα γίνει η πληρωμή. Και συνίσταται στην απώλεια από την πλευρά του Κώστα Καραμανλή, της δυνατότητας, να επιλέγει κάθε φορά το είδος της πολιτικής δραστηριότητας, που θα του επιφύλασσε τα περισσότερα οφέλη. Και να αποφεύγει ακριβώς τις δράσεις εκείνες, που δεν θα μπορούσαν παρά να του επιφυλάσσουν την αναπόφευκτη φθορά.
Να επιτρέπει στους υπουργούς του, να είναι εκείνοι που θα αναγγέλλουν στην κοινωνία, τις ρυθμίσεις εκείνες που-υποτίθεται θα υλοποιούσαν ρεαλιστικά τον προγραμματικό λόγο του κόμματος.
Και εκείνος να παρεμβαίνει μόνον εξ ύψους, και πάντα σαν διαμορφωτής των τελικών ρυθμίσεων, όπως αυτές προέκυπταν μετά και την ζύμωση με τις κοινωνικές απαιτήσεις.
Ο πρωθυπουργός στην πραγματικότητα, καλείται να εγκαταλείψει τον σοφιστικέ χλοοτάπητα των «παλατιών» της σούπερ λίγκας, και να ξεδιπλώσει τα ταλέντα του, στο χώμα και την λασπουριά των γηπέδων κατώτερων κατηγοριών. Όπου οι βρώμικες διεκδικήσεις σώμα με σώμα, και τα χτυπήματα κάτω από την μέση, είναι η τρέχουσα πρακτική.
Και μάλιστα αυτήν την φορά χωρίς «αντ αυτού» να εισπράττει για λογαριασμό του, τα βρώμικα κολπάκια.
Και τι θα έπρεπε κανονικά να περιμένει κανείς σαν ανταπόδοση σε μία τόσο υψηλού κόστους διακινδύνευση; Με άλλα λόγια, για να είναι συφερτικό το ρίσκο βρε αδερφέ
Για να είναι ισορροπημένο το ντηλ, κανονικά τα πάντα. Με όρους πραγματικότητας, τίποτε. Γιατί το απόλυτο τίποτε συνιστά η επιδίωξη μίας οριακά αξιοπρεπούς εκλογικής ήττας.
Και γιατί ακριβώς αυτό είναι ό,τι περισσότερο μπορεί να περιμένει η Νέα Δημοκρατία, έτσι που τα κατάφεραν στην κατάστρωση των όρων του πολιτικού παιγνίου. Το πουλάκι εκείνης της ιδιαίτερης αξιοπιστίας με την οποία ο κάθε πολιτικός φορέας απευθύνεται στο πολιτικό του ακροατήριο, και την οποία με κόπους και θυσίες πολλών συγκροτεί μέσα στα χρόνια, έχει για το κυβερνητικό κόμμα, πετάξει προ πολλού, και για τα καλά.
Για όσους ξέρουν και από αξιοπιστία, και από πουλάκια...
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...